Εδώ και 17 χρόνια δουλεύω ως δασκάλα σε σχολείο. Τα πρώτα προβλήματα στη δουλειά ξεκίνησαν το 2015 όταν ήρθα σε σφοδρή αντιπαράθεση με τους γονείς ορισμένων παιδιών και ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι ίσως να μην μπορώ πλέον να κάνω αυτή τη δουλειά.
Έκανα τρομακτική υπομονή και έφτασα έτσι ως το σήμερα που πλέον πάω κάθε μέρα στη δουλειά νιώθοντας πως έχω μια θηλιά στο λαιμό.
Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνω αυτή τη δουλειά μέχρι τη σύνταξη. Δεν αντέχω ούτε μέρα παραπάνω όχι τόσα χρόνια ακόμα. Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια και η δουλειά αυτή έχει γίνει τρομερά απαιτητική. Οι γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά όπως τα μεγαλώνουν, οι απαιτήσεις που έχουν από εμάς να τα κάνουμε ανθρώπους, η ευθύνη που έχουμε για τη σωματική τους ακεραιότητα κάθε μέρα κι ένα σωρό άλλα θέματα που θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο….
Σκέφτομαι να αλλάξω δουλειά. Στα 45 δεν είναι καθόλου εύκολο αλλα δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτή την αρρωστημένη κατάσταση που ζω κάθε μέρα.
Βλέπω στις αγγελίες δουλειές όπως πωλήτρια και σκέφτομαι αν θα μπορούσα να το κάνω και αν εκει θα ήμουν καλύτερα από ότι είμαι τώρα.
Φοβάμαι πολύ να κάνω την αλλαγή γιατί είμαι τόσα χρόνια στο ίδιο επάγγελμα.
Αν όμως δεν αλλάξω τώρα πότε θα το κάνω;
Πως μπορώ να συνεχίσω να πηγαινω σε μια δουλειά που με αρρωσταίνει καθημερινά;
Δεν έχω ψευδαισθήσεις ότι θα βρω κάποια ονειρική δουλειά χωρίς προβλήματα. Παντού ο κάθε χώρος έχει τα δικά του θέματα.
Να το τολμήσω η να καθίσω στα αυγά μου;