ΜΟΝΟ ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΠΟΡΕΙ...

Δυστυχώς μόνο όποιος είναι ασθενής μπορεί να κατανοήσει ότι η κατάθλιψη ΕΙΝΑΙ ασθένεια. Όπως κάποιος έχει διαβήτη ή κάποια ίωση έτσι και εσύ είσαι άρρωστος. Είναι η μόνη ασθένεια που πρέπει καθημερινά να την αποδεικνύεις. Στις άλλες ασθένειες κάνεις εξετάσεις και από τις μετρήσεις εξάγεται το πόρισμα, στον πυρετό βάζεις θερμόμετρο δείχνει 39.5 και δεν χρειάζεται κάτι άλλο.

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι η κακή διάθεση, η απομόνωση, η έλλειψη συγκέντρωσης είναι τα συμπτώματα και η αιτία είναι η κατάθλιψη. Σε αναλογία, η πολυδιψία & η θαμπή όραση είναι τα συμπτώματα και η αιτία είναι ο διαβήτης.

Δεν ευθύνεσαι εσύ ούτε το επιδιώκεις να είσαι όλη μέρα σκυθρωπός, χωρίς όρεξη για οτιδήποτε όπως δεν θα ευθυνόσουν αν έπινες πολύ νερό λόγω του διαβήτη.
Κανείς αν του έδειχνες το θερμόμετρο με 39.5 πυρετό δεν θα σε κατηγορούσε γιατί δεν σηκώνεσαι από το κρεβάτι να βγεις να διασκεδάσεις.

Αλλά στην κατάθλιψη φταις ΜΟΝΟ εσύ .

Σαφώς με το να παραδεχτεί κάποιος ότι είναι άρρωστος και οτι δεν ευθύνεται ο ίδιος για το ότι νόσησε σε καμία περίπτωση δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση κυρίως προς τον ίδιο του τον εαυτό του για λήψη αγωγής και προσπάθεια για ανάρρωση .Όταν όμως εκτός από την ασθένεια πρέπει να παλέψεις και με όλους τους γύρω σου τότε τα εμπόδια πολλαπλασιάζονται.
Θεωρώ ότι η άγνοια αλλά και η στάση των ανθρώπων ακόμη και όταν γνωρίζουν μπορεί να αποβεί εως και μοιραία στην όλη εξέλιξη της ασθένειας.Η ίδια η κατάθλιψη οδηγεί το άτομο να στρέφεται εναντια στον εαυτό του και δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση εξωτερικούς παράγοντες που να ενθαρρύνουν το αίσθημα ευθύνης.

Πες τα βρε Κρίνε μπας και τα διαβάσουν συγγενείς ασθενών και καταλάβουν επιτέλους ότι πρόκειται για ΑΣΘΕΝΕΙΑ και όχι για τεμπελιό.
Ελεος πια. Ας βάλουμε ένα στοπ στην άγνοια και ας αρχισουμε να ενημερωνόμαστε για θέματα ψυχικής υγείας και την σωστή αντιμετώπιση τους.
Γιατί ο λάθος χειρισμός από μέρους των οικείων μπορεί ν' αποβεί μοιραίος...δυστυχώς...

Μπραβο . ωραιο post . Μακαρι να μας πιστευανε

Γειά σου Κρίνε,
δυστυχώς λείπει η παιδεία, γι' αυτό κι η άγνοια όπως πολύ σωστά τονίζεις ευθύνεται για όλα μας τα προβλήματα τόσο τα σωματικά όσο και τα ψυχολογικά!
Εξ άλλου και τα περισσότερα σωματικά προβλήματα έχουν σαν αίτιο την ψυχολογική κατάσταση του ατόμου. :)

Η κατάθλιψη είναι ασθένεια, δεν είναι τεμπελιό, όπως ευστοχα λέει η Gypsy Cello. Προσθέτω, είναι ασθένεια που δεν έχει τις ριζες της σε οργανικά αίτια αλλά στο παρελθόν του ατόμου και στις συνέπειες του στο τωρα, ειτε εκούσια ή ακούσια λόγω αγνοιας λάθη είτε γεγονότα που δεν οφέιλονται στο ίδιο το άτομο, το βρήκαν όμως απροετοίμαστο, όπως συμπεριφορές άλλων ή μια απώλεια. Ειναι συνήθης συνέπεια όταν η κάθε λογής αποτυχία ή άσχημο γεγονός αφορά ευαίσθητους χαρακτηρες.
Προϋποθέτει να έχεις τα καταλληλα άτομα στο πλαι σου για να την ξεπεράσεις, τα φαρμακα απλά ηρεμούν, μια καλή παρέα, μια καλή κουβέντα ενθάρρυνσης σε κάνουν να νοιώθεις έστω για λίγες στιγμές πολύ καλύτερα. Πολλες φορες μου παιρνα η σκέψη ότι το να ξεπεράσεις τις φοβίες και γενικά το φόβο υποβοηθά στο να ξεπεράσεις το πρόβλημα.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Πες τα βρε Κρίνε μπας και τα διαβάσουν συγγενείς ασθενών και καταλάβουν επιτέλους ότι πρόκειται για ΑΣΘΕΝΕΙΑ και όχι για τεμπελιό.
Ελεος πια. Ας βάλουμε ένα στοπ στην άγνοια και ας αρχισουμε να ενημερωνόμαστε για θέματα ψυχικής υγείας και την σωστή αντιμετώπιση τους.
Γιατί ο λάθος χειρισμός από μέρους των οικείων μπορεί ν' αποβεί μοιραίος...δυστυχώς...

---

Οπως τα λες gypsy.
Eχω βαρεθει και εγω να ακουω το παραμυθι ολη την ωρα. Τεμπελιασες και εσυ το θελησες και εσυ καταντησες τον εαυτο σου ετσι κλπ

Αν πω πχ οτι σημερα εχω κριση ασθματος και πονοκεφαλο και θελω να κατσω σπιτι μπορουν να το καταλαβουν.Βεβαια το ασθμα δεν μου δημιουργησε ποτε προβλημα.....
Αν πω ειχα καταθλιψη και εχω ιδεοληψιες λενε τα γνωστα , ολα ειναι στο μυαλο σου, παλια δεν υπηρχε καταθλιψη κλπ.

Μετά κι η τεμπελιά αρρώστια είναι κι αυτή, γιατί η προσωπική μας ανάπτυξη επιτυγχάνεται μέσα από την ατομική,
αλλά και την συλλογική δράση. Αυτός που συνήθως αποσύρεται είτε αυτό οφείλεται σε οργανικά αίτια είτε σε ψυχική εξάντληση
το κάνει προκειμένου να διαφυλάξει τα όποια αποθέματα ενέργειας του έχουν απομείνει.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Η κατάθλιψη είναι ασθένεια, δεν είναι τεμπελιό, όπως ευστοχα λέει η Gypsy Cello. Προσθέτω, είναι ασθένεια που δεν έχει τις ριζες της σε οργανικά αίτια αλλά στο παρελθόν του ατόμου και στις συνέπειες του στο τωρα, ειτε εκούσια ή ακούσια λόγω αγνοιας λάθη είτε γεγονότα που δεν οφέιλονται στο ίδιο το άτομο, το βρήκαν όμως απροετοίμαστο, όπως συμπεριφορές άλλων ή μια απώλεια. Ειναι συνήθης συνέπεια όταν η κάθε λογής αποτυχία ή άσχημο γεγονός αφορά ευαίσθητους χαρακτηρες.
Προϋποθέτει να έχεις τα καταλληλα άτομα στο πλαι σου για να την ξεπεράσεις, τα φαρμακα απλά ηρεμούν, μια καλή παρέα, μια καλή κουβέντα ενθάρρυνσης σε κάνουν να νοιώθεις έστω για λίγες στιγμές πολύ καλύτερα. Πολλες φορες μου παιρνα η σκέψη ότι το να ξεπεράσεις τις φοβίες και γενικά το φόβο υποβοηθά στο να ξεπεράσεις το πρόβλημα.

---

μπορει να εχει και οργανικες ριζες, οι περισσοτερες χρονιες ασθενιες προκαλουν καταθλιψη με τις καρδιοπαθειες και τον διαβητη να εχουν τα υψηλοτερα ποσοστα. Επισης η καταθλιψη ειναι οργανικη νοσος οπως ειναι και τη Αλτσχαιμερ ή Παρκινσον...

Η κατάθλιψη εκτός από ψυχολογικά έχει και οργανικά αίτια .Η χημική ανισσοροπια των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου έχει διαπιστωθεί σε πάσχοντες από καταθλιψη.Το κάτω από ποιες συνθήκες θα κάνει την εμφάνισης της αυτό εξαρτάται πράγματι από πληθώρα παραγόντων.

Ο τρόπος με τον οποίο εγώ αντιλαμβάνομαι την ασθένεια είναι ότι γεννήθηκα με αυτή.Υπαρχει εκεί σε λανθάνουσα κατασταση,κοιμαται και ανά διαστήματα ενεργοποιειται.Για αυτό το λογο δεν πιστευω ότι μπορει να υπάρξει ποτέ πλήρης ίαση.

Όλες οι περιπτώσεις βέβαια δεν είναι το ίδιο ήπιες ή το ίδιο βαριες.Αυτο που με εκνευρίζει προσωπικά είναι όταν λέω ότι έχω περάσει κατάθλιψη πολλοί απαντούν “Καλά εγώ να δεις πόσες καταθλίψεις έχω περάσει κάθε 3 και λίγο είμαι με καταθλιψη”.Ναι ok μια στενοχώρια ή μια απλή μελαγχολία δεν συνιστά κατάθλιψη.
Προτιμώ από την άλλη να θεωρούν κάτι λανθασμένα ως κατάθλιψη παρά να βιώσουν την ιδία την ασθένεια και να καταλάβουν περί τινός πρόκειται.

Επίσης η σοβαρότητα του εκαστοτε περιστατικού είναι αυτή που θα κρίνει την αναγκαιότητα για φαρμακευτική αγωγή και όχι η προσωπική επιλογή λογω προκαταληψης.Εχω ακούσει να μου λένε πέρασα κατάθλιψη αλλά ευτυχώς δεν πήρα φάρμακα και δεν θα έπαιρνα ποτέ.

Και ο γιατρός αν πας με δέκατα θα σου πει πάρε ένα παυσιπονο,πιες και ένα ζεστό τσαι και θα είσαι ενταξει.Αν πας στο ιατρείο και ψήνεσαι στον πυρετό δεν νομίζω ότι θα σε αντιμετωπίσει με τον ίδιο τροπο και θα σου χορηγήσει αντιβίωση άμεσα .Υπάρχει περίπτωση να την αρνηθείς γιατί ο προηγούμενος πηρέ μόνο ένα παυσίπονο;

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλα πρέπει να εξισωνονται.Οταν κάποιος κινδυνεύει στην κυριολεξία δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης.

Είμαι σίγουρη πάντως ότι αν κάποιος βίωνε έστω για 10 λεπτά αυτό το μαρτύριο θα άλλαζε άρδην τα όσα πίστευε.

η αντιβιωση ανεβαζει τον πυρετο και χωρις εξακριβωμενη διαγνωση απο καλλιεργια για το ειδος της λοιμωξης ειναι περα για περα αχρηστη, μην κανεις τετοιους παραλληλισμους

Οk.
To ότι αναλογα με τη σοβαροτητα της καταστασης πρεπει να αντιμετωπιζεται κάθε περιστατικο είναι η ουσια.Ειναι τουλαχιστον ανεντιμο να υπερηφανευεται καποιος ότι το ξεπερασε χωρις φαρμακα οδηγωντας άλλο ασθενη σε αρνηση φαρμακευτικης αγωγης.

Quote:

---

Originally Posted by Krine

Οk.
To ότι αναλογα με τη σοβαροτητα της καταστασης πρεπει να αντιμετωπιζεται κάθε περιστατικο είναι η ουσια.Ειναι τουλαχιστον ανεντιμο να υπερηφανευεται καποιος ότι το ξεπερασε χωρις φαρμακα οδηγωντας άλλο ασθενη σε αρνηση φαρμακευτικης αγωγης.

---

Αυτες ειναι βλακειες, πριν 50 χρονια ηταν ανιατη ασθενια και τωρα ξαφνικα την παλευουμε χωρις φαρμακα χαχαχα

Quote:

---

Originally Posted by Krine

Οk.
To ότι αναλογα με τη σοβαροτητα της καταστασης πρεπει να αντιμετωπιζεται κάθε περιστατικο είναι η ουσια.Ειναι τουλαχιστον ανεντιμο να υπερηφανευεται καποιος ότι το ξεπερασε χωρις φαρμακα οδηγωντας άλλο ασθενη σε αρνηση φαρμακευτικης αγωγης.

---

μα σίγουρα δεν οδηγείς τον άλλον σ' άρνηση φαρμακευτικής αγωγής, γιατί ξέρεις ότι για τους περισσότερους είναι πολύ πιο εύκολο να παίρνουν χαπάκια,
ίσως και εφ' όρου ζωής.. απ' το να ψάξουν και να δουλέψουν με τις αιτίες των ψυχολογικών.. κάτι που βέβαια απαιτεί χρόνο, υπομονή και προσπάθεια.

Συμφωνω ότι ο συνδυασμος ψυχοθεραπειας και φαρμακων εχει το καλυτερο αποτελεσμα.Οπως και ότι η δουλεια με τον εαυτο σου είναι μια μακροχρονια και δυσκολη προσπαθεια.Απαιτει θαρρος και πολύ κουραγιο.

Όμως η αποψη ότι τα φαρμακα είναι η ευκολη λυση είναι εντελως λαθος. Η ασθενεια στην προσπαθεια της να υπερισχυσει θα αντισταθει σε κάθε τι μπορει να συμβαλλει στην εξαλειψη της.Η ληψη φαρμακων για εμενα ηταν μια ακομη επιπονη διαδικασια,ηταν όμως και απαραιτητη.Ετσι τουλαχιστον το βιωσα εγω

Η σωστη και όχι ανεξελεγκτη χορηγηση από το γιατρο μπορει να συμβαλλει καταλυτικα στη θεραπεια.
Δεν πιστευω ότι ολοι πρεπει να παρουν φαρμακα σε καμια περιπτωση ουτε ότι θα πρεπει να επαναπαυονται σε αυτά.
Όμως βρεθηκα καποια στιγμη να απολογουμε όχι μονο για το ότι αρρωστησα αλλα και γιατι δεν το καταπολεμησα χωρις φαρμακα όπως εχουν κανει αλλοι.

Η απαντηση είναι γιατι ετσι επρεπε να κανω.

Μαλλον δεν ειναι ολες οι καταθλιψεις ιδιες.
Για παραδειγμα εγω ειμαι σιγουρη πως σε εμενα το προβλημα ειναι η ιδεοληπτικη διαταραχη και αυτο μου προκαλεσε την καταθλιψη, και ισως για αυτο η καταθλιψη αρχισε να φευγει οταν τα "βρηκα" με την διαταραχη και χωρις να παρω φαρμακα.
Καποιος αλλος πχ μια μητερα που παθαινει καταθλιψη μετα απο την γεννα ισως να πρεπει να παρει φαρμακα.
Εγω πιστευω πως το αν θα παρει καποιος φαρμακα ή οχι, θα πρεπει να το αποφασιζει μονος του και αφου εχει ενημερωθει για ολες τις πιθανες θεραπειες που υπαρχουν.

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Μαλλον δεν ειναι ολες οι καταθλιψεις ιδιες.
Για παραδειγμα εγω ειμαι σιγουρη πως σε εμενα το προβλημα ειναι η ιδεοληπτικη διαταραχη και αυτο μου προκαλεσε την καταθλιψη, και ισως για αυτο η καταθλιψη αρχισε να φευγει οταν τα "βρηκα" με την διαταραχη και χωρις να παρω φαρμακα.
Καποιος αλλος πχ μια μητερα που παθαινει καταθλιψη μετα απο την γεννα ισως να πρεπει να παρει φαρμακα.
Εγω πιστευω πως το αν θα παρει καποιος φαρμακα ή οχι, θα πρεπει να το αποφασιζει μονος του και αφου εχει ενημερωθει για ολες τις πιθανες θεραπειες που υπαρχουν.

---

παιζει ρολο ποσο λειτουργικος εισαι, οταν πεσεις στο κρεβατι τα χαπια ειναι μονοδρομος, δεν υπαρχει δυναμη που να σε σηκωσει και να σε στειλει στο ψυχολογο. ακομα πιο πολυ αν πιστευεις πως η κατασταση σου ειναι φυσιολογικη και εσυ φταις για την καταντια σου που και αυτο ειναι συμπτωμα της καταθλιψης

Ειναι καπως περιεργο , στην δευτερη καταθλιψη δεν μπορουσα ουτε μπανιο να κανω αλλα ειχα τις ιδεοληψιες που με εκαναν να πιστευω οτι ειμαι επικινδυνη και πηγα σε ψυχιατρο.
Βεβαια τα χαπια τα πηρα μια εβδομαδα μονο απο φοβο.
Τωρα κανω ομαδκη θεραπεια και στο γκρουπ περιγραφουμε ο καθενας διαφορετικα το πως βιωσαμε την καταθλιψη. Τα κοινα στοιχεια ειναι ελαχιστα. Αλλοι παιρνουν χαπια αλλοι οχι.
Αλλοι ειναι καλα μετα απο λιγους μηνες αλλοι ειναι χρονια με φαρμακα χωρις να αλλαζει κατι.
Για αυτο και εχω καταληξει πως ο καθε ενας που πασχει ειναι διαφορετικη περιπτωση και μαλλον την λυση θα πρεπει να την βρισκει μονος του.

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Ειναι καπως περιεργο , στην δευτερη καταθλιψη δεν μπορουσα ουτε μπανιο να κανω αλλα ειχα τις ιδεοληψιες που με εκαναν να πιστευω οτι ειμαι επικινδυνη και πηγα σε ψυχιατρο.
Βεβαια τα χαπια τα πηρα μια εβδομαδα μονο απο φοβο.
Τωρα κανω ομαδκη θεραπεια και στο γκρουπ περιγραφουμε ο καθενας διαφορετικα το πως βιωσαμε την καταθλιψη. Τα κοινα στοιχεια ειναι ελαχιστα. Αλλοι παιρνουν χαπια αλλοι οχι.
Αλλοι ειναι καλα μετα απο λιγους μηνες αλλοι ειναι χρονια με φαρμακα χωρις να αλλαζει κατι.
Για αυτο και εχω καταληξει πως ο καθε ενας που πασχει ειναι διαφορετικη περιπτωση και μαλλον την λυση θα πρεπει να την βρισκει μονος του.

---

Όμως, τα αίτια της δε βρίσκονται σε αρνητικά βιώματα στη ζωη του ατόμου? Μήπως σε οργανικά αίτια οφείλεται όταν ανεξήγητα, χωρίς να υπάρχουν αρνητικά βιώματα το ατομο βιώνει κατάθλιψη? Μήπως είναι κατι κληρονομητο, δλδ το άτομο το φερνει μαζι του σε λανθάνουσα κατάσταση και αναπτυσσεται ευκολα με το που θα προκύψουν οι καταλληλες για την ασθενεια συνθηκες?
Άτομα που ειναι επιρρεπεί στο φόβο εχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν στο μέλλον κατάθλιψη? (αφού ο φόβος οδηγει στην εκμεταλλευση του ατομου από άλλους, το αποτρεπει από το να διεκδικήσει και ετσι του στερει ευκαιρίες και γινεται αιτία αδράνειας. Με την πάροδο του χρονου το άτομο συνειδητοποιεί όλα αυτά τα αποτελεσματα του φοβου κι αυτο με τη σειρα του γινεται πρόξενος λύπης, απογοήτευσης και στο τελος οδηγει στην καταθλιψη. Είναι δική μου θεωρία, μπορεί να κάνω λάθος, θα θελα την αποψη σας). Τα φάρμακα βοηθουν στο να ξεπεράσει κανεις το πρόβλημα ή προσφέρουν απλά ηρεμία όσο κανεις είναι υπο την επήρρεια τους?

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Όμως, τα αίτια της δε βρίσκονται σε αρνητικά βιώματα στη ζωη του ατόμου? Μήπως σε οργανικά αίτια οφείλεται όταν ανεξήγητα, χωρίς να υπάρχουν αρνητικά βιώματα το ατομο βιώνει κατάθλιψη? Μήπως είναι κατι κληρονομητο, δλδ το άτομο το φερνει μαζι του σε λανθάνουσα κατάσταση και αναπτυσσεται ευκολα με το που θα προκύψουν οι καταλληλες για την ασθενεια συνθηκες?
Άτομα που ειναι επιρρεπεί στο φόβο εχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν στο μέλλον κατάθλιψη? (αφού ο φόβος οδηγει στην εκμεταλλευση του ατομου από άλλους, το αποτρεπει από το να διεκδικήσει και ετσι του στερει ευκαιρίες και γινεται αιτία αδράνειας. Με την πάροδο του χρονου το άτομο συνειδητοποιεί όλα αυτά τα αποτελεσματα του φοβου κι αυτο με τη σειρα του γινεται πρόξενος λύπης, απογοήτευσης και στο τελος οδηγει στην καταθλιψη. Είναι δική μου θεωρία, μπορεί να κάνω λάθος, θα θελα την αποψη σας). Τα φάρμακα βοηθουν στο να ξεπεράσει κανεις το πρόβλημα ή προσφέρουν απλά ηρεμία όσο κανεις είναι υπο την επήρρεια τους?

---

επειδη η καταθλιψη ανακυκλωνεται τα φαρμακα ανοιγουν τον φαυλο κυκλο

Ποσο δικιο εχεις κρινε...Σε μενα ηταν παντελως αγνωστα αυτα τα συναισθηματα,και ποσο μαλλον οτι τα βιωσα ξαφνικα.Απο το πουθενα και χωρις πολυ σοβαρο λογο ειμαι σε μια κατασταση απεριγραπτη..Νιωθω μεσα στο κεφαλι μου τα νευρα μου να τρεμουν..δεν ξερω πως αλλιως να α το περιγραψω,κατα βαθος θελω να κανω πραγματα που εκανα παλια ομως κατι με σταματαει μεσα μου -που μακαρι να ηξερα τι ειναι- και δεν μπορω να τα κανω.Κλαιω με το παραμικρο,τρομερα νευρα και συνχυση,αισθημα απελπισιας ,δεν με χωραει ο τοπος,σκεφτομαι υποσυνειδητα την αυτοκτονια χωρις ομως να θελω να το κανω.Ειπα να πιασω δουλεια μηπως βοηθησει,ομως ειμαι χειροτερα νομιζω γιατι ειναι πολυ κουραστικη και εξαντλητικη ,δεν εχω κουραγιο να κανω τιποτα.Και να μην δουλευα ομως παλι οταν θα εβγαινα για ποτο,αν πηγαινα θαλασσα παλι δεν θα με ευχαριστουσε.Θελω μονο να καθομαι αμιλητη στον καναπε και να κοιταω τηλεοραση η υπολογιστη χωρις στην ουσια να κοιταω..ειμαι στα χαμενα.Ειμαι σε μεταβατικο σταδιο απο σπουδες οχτω χρονων πισω στο σπιτι..Και σαν να μην φτανουν ολα αυτα,εχω τους γονεις και τους γυρω μου να μην καταλαβαινουν τιποτα απ οσα τουσ εξηγω και το μονο που λενε "ολος ο κοσμος ετσι ειναι,εχω περασει εγω καταθλιψεις...!!!" ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΖΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!!! Η καταθλιψη ειναι οντως ασθενεια ρε παιδια η ειναι στο χερι μας και το δημιουργουμε εμεις??

Quote:

---

Originally Posted by elena60

Ποσο δικιο εχεις κρινε...Σε μενα ηταν παντελως αγνωστα αυτα τα συναισθηματα,και ποσο μαλλον οτι τα βιωσα ξαφνικα.Απο το πουθενα και χωρις πολυ σοβαρο λογο ειμαι σε μια κατασταση απεριγραπτη..Νιωθω μεσα στο κεφαλι μου τα νευρα μου να τρεμουν..δεν ξερω πως αλλιως να α το περιγραψω,κατα βαθος θελω να κανω πραγματα που εκανα παλια ομως κατι με σταματαει μεσα μου -που μακαρι να ηξερα τι ειναι- και δεν μπορω να τα κανω.Κλαιω με το παραμικρο,τρομερα νευρα και συνχυση,αισθημα απελπισιας ,δεν με χωραει ο τοπος,σκεφτομαι υποσυνειδητα την αυτοκτονια χωρις ομως να θελω να το κανω.Ειπα να πιασω δουλεια μηπως βοηθησει,ομως ειμαι χειροτερα νομιζω γιατι ειναι πολυ κουραστικη και εξαντλητικη ,δεν εχω κουραγιο να κανω τιποτα.Και να μην δουλευα ομως παλι οταν θα εβγαινα για ποτο,αν πηγαινα θαλασσα παλι δεν θα με ευχαριστουσε.Θελω μονο να καθομαι αμιλητη στον καναπε και να κοιταω τηλεοραση η υπολογιστη χωρις στην ουσια να κοιταω..ειμαι στα χαμενα.Ειμαι σε μεταβατικο σταδιο απο σπουδες οχτω χρονων πισω στο σπιτι..Και σαν να μην φτανουν ολα αυτα,εχω τους γονεις και τους γυρω μου να μην καταλαβαινουν τιποτα απ οσα τουσ εξηγω και το μονο που λενε "ολος ο κοσμος ετσι ειναι,εχω περασει εγω καταθλιψεις...!!!" ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΖΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!!! Η καταθλιψη ειναι οντως ασθενεια ρε παιδια η ειναι στο χερι μας και το δημιουργουμε εμεις??

---

Ασθένεια είναι καλή μου αλλά πάρτο απόφαση ότι είναι δύσκολο για τους άλλους να καταλάβουν πως αισθανόμαστε εμείς...και το βιωσα και γω ως πάσχουσα...
Πόσο καιρό είσαι έτσι;;

Quote:

---

Originally Posted by Krine

Δυστυχώς μόνο όποιος είναι ασθενής μπορεί να κατανοήσει ότι η κατάθλιψη ΕΙΝΑΙ ασθένεια. Όπως κάποιος έχει διαβήτη ή κάποια ίωση έτσι και εσύ είσαι άρρωστος. Είναι η μόνη ασθένεια που πρέπει καθημερινά να την αποδεικνύεις. Στις άλλες ασθένειες κάνεις εξετάσεις και από τις μετρήσεις εξάγεται το πόρισμα, στον πυρετό βάζεις θερμόμετρο δείχνει 39.5 και δεν χρειάζεται κάτι άλλο.

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι η κακή διάθεση, η απομόνωση, η έλλειψη συγκέντρωσης είναι τα συμπτώματα και η αιτία είναι η κατάθλιψη. Σε αναλογία, η πολυδιψία & η θαμπή όραση είναι τα συμπτώματα και η αιτία είναι ο διαβήτης.

Δεν ευθύνεσαι εσύ ούτε το επιδιώκεις να είσαι όλη μέρα σκυθρωπός, χωρίς όρεξη για οτιδήποτε όπως δεν θα ευθυνόσουν αν έπινες πολύ νερό λόγω του διαβήτη.
Κανείς αν του έδειχνες το θερμόμετρο με 39.5 πυρετό δεν θα σε κατηγορούσε γιατί δεν σηκώνεσαι από το κρεβάτι να βγεις να διασκεδάσεις.

Αλλά στην κατάθλιψη φταις ΜΟΝΟ εσύ .

Σαφώς με το να παραδεχτεί κάποιος ότι είναι άρρωστος και οτι δεν ευθύνεται ο ίδιος για το ότι νόσησε σε καμία περίπτωση δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση κυρίως προς τον ίδιο του τον εαυτό του για λήψη αγωγής και προσπάθεια για ανάρρωση .Όταν όμως εκτός από την ασθένεια πρέπει να παλέψεις και με όλους τους γύρω σου τότε τα εμπόδια πολλαπλασιάζονται.
Θεωρώ ότι η άγνοια αλλά και η στάση των ανθρώπων ακόμη και όταν γνωρίζουν μπορεί να αποβεί εως και μοιραία στην όλη εξέλιξη της ασθένειας.Η ίδια η κατάθλιψη οδηγεί το άτομο να στρέφεται εναντια στον εαυτό του και δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση εξωτερικούς παράγοντες που να ενθαρρύνουν το αίσθημα ευθύνης.

---

Πόσο σωστά τα έχεις γράψει! Είναι ακριβώς όσα θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω για να καταλάβουν επιτέλους γονείς, συγγενείς, φίλοι, ότι δεν είναι στο χέρι μου να πω ότι θέλω να το ξεπεράσω και να γίνει αυτόματα.
Κουράστηκα να ακούω "Δεν προσπαθείς" και "Κανε κάτι" και "Δεν ντρέπεσαι, ο κόσμος έχει προβλήματα, εσύ είσαι μια χαρά, τα έχεις όλα και κάθεσαι και κλαίγεσαι".
Μόνο όποιος το έχει περάσει ή έχει ενημερωθεί για αυτό μπορεί να καταλάβει και να σε στηρίξει. Ο σύντροφος μου την πρώτη φορά που το περάσαμε δεν ήξερε πώς να μου συμπεριφερθεί και με πίεζε, ήταν επιθετικός και δεν καταλάβαινε γιατί δε θέλω να βγω έξω από το σπίτι ή να κάνω μπάνιο ή να καθαρίσω. Αυτή τη φορά που την περνάμε μαζί πάλι την κατάθλιψη, διάβασε πολύ στο ίντερνετ, πήγε και μίλησε με τη γιατρό μου και με στηρίζει σωστά πλέον. Και μόνο το ότι μου λέει καθημερινά "όλα θα πάνε καλά, μη φοβάσαι τίποτα, εδώ είμαι εγώ", με κάνει να νιώθω τόσο θετικά και μου δίνει δύναμη.
Παροτρύνετε τα άτομα που σας φροντίζουν να διαβάσουν στο ίντερνετ για την ασθένεια, να μιλήσουν με ειδικούς. Θα κάνει τη διαφορά.
Φιλιά σε όλους και καλή δύναμη.

Άτομα συναισθηματικά, με αποτυχίες ή άσχημα συμβαντα στη ζωη τους είναι συνήθως οι φορείς της κατάθλιψης. Δεν ειναι ασθένεια, είναι κατάσταση της σκέψης, προκειται για μια έντονη συνειδητοποίηση για αυτα που του συνέβησαν, ότι δεν αλλάζουν πλέον και έχουν ήδη κατευθυνει εκτός προσδοκιών τη ζωη του. Η εντονη και συνεχης αναμνηση τους διεγείερει έντονα συναισθηματα λύπης, μελαγχολίας, απόγνωσης. Το άτομο νοιώθει πλέον εγκλωβισμένο και σε αδιέξοδο.
Θεραπειες όπως σωστα λέτε ειναι, η ενθάρρυνση, η κατανόηση από τους γυρω και ο καλός λόγος τους και το να βρει το άτομο το κουραγιο να βαλει νεους στόχους και όσο μπορεί να ξεκόψει συναισθηματικά από το παρελθόν του κάνοντας το μια συναισθηματικά άχρωμη αναμνηση.
Lila28, τα "Δεν προσπαθείς" και "Κανε κάτι" και "Δεν ντρέπεσαι, ο κόσμος έχει προβλήματα, εσύ είσαι μια χαρά, τα έχεις όλα και κάθεσαι και κλαίγεσαι" , παρα το ότι θα ανέμενες λόγια ενθάρρυνσης παρά αυτα, σωστά σου τα λένε, δεν έχουν άδικο. Ειναι η κατασταση σκέψης που ονομάζεται κατάθλιψη που σε κρατά σε αδράνεια κι έχει θολώσει το μυαλό σου εμποδίζωντας το από κάθε δημιουργική και χαρούμενη σκέψη που σε κανει να απορρίπτεις τα λόγια τους αυτά. Κατα τα λοιπά όμως έχεις όλες τις δυνάμεις που σου χρειάζονται για να αλλάξεις τη ζωη σου και να πετυχεις πολλά.