Printable View
Με ποιον τρόπο φτάνουνε να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε τον ευατο μας; Να δεχτούμε τα λάθη μας;;; Να δεχτούμε αυτό που είμαστε;;; Θα ήθελα να ακούσω εμπειρίες ανθρώπων που πραγματικά προσπάθησαν έστω να ξεκινήσουν αυτή τη διαδικασία αποδοχης και αγάπης..
Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App
Εγω το πετυχα αυτο γνωρισα κατι κοριτσια μικρα που δουλευαν οπωσ ημουν κι εγω κι ενιωσα οτι πρεπει να τισ συμβουλεψω και αναγκαστηκα μεγαλωσα κι αλλο στο μυαλο και τα βρηκα με τον εαυτο μου αφου ειδα πωσ ημουν γεματοσ δυνατοτητεσ οτι πιστευα τοτε το ειδα στα κοριτσια που εχουν εκπληκτικεσ επικοινωνιακεσ ικανοτητεσ για να σου πω εγω δουλευω απο τα 12 κι ειμαι 37 παντα εκανα δουλειεσ μετα απο καποιο διαστημα το κλιμα γινοταν αφορητο κι εφευγα εχω πτυχιο τει και δουλευα ωσ φοιτητησ παντα πιστευα οτι ειχα δυνατοτητεσ και δεν εφταιγα εγω αλλα οι αλλοι να μη στα πολυλογω το ειδα στα κοριτσια ειμαι σε μια ηλικια που βλεπω το μυαλο οχι εμφανιση κλπ
Γεια σου..
Εγώ το δουλεύω ακόμα.. Αυτό που με βοήθησε περισσότερο είναι να αντιδρώ στον εαυτό μου , όπως θα αντιδρουσα αν έπραττε το ίδιο και κάποιος καλος μου φίλος.. Συνήθως δικαιολογουμαι πολύ περισσότερο και είμαστε επιεικείς με τους άλλους, αλλά πολύ αυστηροί με τους εαυτούς μας.. οπότε προσπαθώ κυρίως να σταματήσω την εσωτερική αρνητικη κριτική.. Αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα για να με συμπαθήσω τουλάχιστον.. προσπαθώ να χρησιμοποιώ ενθαρρυντικές φρασεις.. Αλλά είναι μακρύς ο δρόμος ακόμα.. Από την αποδοχή, στην αυτοεκτίμηση, στην αυτοπεποίθηση και ειλικρινή αγάπη για τον εαυτό μας, που δυστυχώς πολλοί μπερδεύονται και καταλήγουν εγωιστές..
Εγώ είμαι πάλι...
Η αγάπη προς τον εαυτό μας είναι ό,τι καλύτερο, κανένας άλλος δεν είναι τόσο σημαντικός όσο ο εαυτός μας. Βέβαια να μην πάμε στο άλλο άκρο εκείνο του εγωισμού. Θα αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του, μόνο αν παραδεχτεί τα λάθη του.
Πωτες δεν ειχα μεγαλο προβλημα αποδωχης λαθων μου! μονο ενα με βασανιζαι! με βασανιζει κι θα με βασανιζει για παντα! το λαθος που κανα νεος, να νομιζω οτι θα μπορουσα να δαμασω την ψυχιατρικη μου πλευρα! το λαθος μου να υποτιμησω την καταθλιψη που αποδηχτικε πως ειχα απο μικρος! νομιζωντας πως σαν ανδρας θα πρεπει να την ξεπερασω μονος μου!αλλα τελικα βρηκα ενα δικο μου φαρμακο! τα ναρκωτικα!
Χαραμησα το ποιο ωραιο δωρο του Θεου! προσβαλα το την τυχημου και τις ευκερειες που μου δωσε η ζωη! Καταναλωσα ερωτες γιοματους εντωνο παθος! ερωτες απο αξιολατρευτες γυναικες! ερωτες που μειτε θα ξανα ζησω! μειτε αξιζω να ξανα ανταμοσω!
Αυτα τα λαθοι μου δεν μπορω να μου τα συγχωρεσω! μονο μιας θυλιας την ζβουρα αξιζω! πως να αγαπησω τετοιο κορμι?? πειτε μου πως να αγαπησω αυτον τον εαυτο μου??
Ζω ομως, επιβιωνω! διοτις προσπαθω να βρω την χαρα μεσο της ταπινωτητας!!, να βρω την χαρα μεσα απο πραματα που για εσας ειναι δεδωμενα !
Δεν μπορω να με συγχωρεσω ! μπορω ομως κι προσπαθω να με αγαπησω !
Υπαρχουν και χειροτερα Γιωργο.
Να μην εχεις παρει κανενα ρισκο, να μην εχεις γνωρισει τιποτα,
να μην εχεις γευτει τιποτα, να εισαι ταπεινος απο ανατροφη και
ΟΧΙ επιλογη .... και να περιμενεις να πεθανεις καποια στιγμη
στα επομενα 30 χρονια.
Το μοναδικο αξιολογο σημειο ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ
θα ειναι ο θανατος μου. Απο τα 20 μεχρι τα 80, δεν εζησα τιποτα.
Κρυφτηκα σε ενα μπουντρουμι με μια τηλεοραση ... και ενα PC
(αργοτερα, μετα το 1988).
Δε καταλαβα, ποσο χρονων εισαι;Quote:
Originally Posted by Εξουθενωμένος
Αγαπητεμου ,επετρψε μου να μιλησω απο την θεση των 57 χρ. , και με πολλες εμπειριες ...... ειχα αποδεχτει τον εαυτο μου , ως 1ος μαθητης υποθετω , τοτε δεν υπηρχε μπουλιν, κι αν υπηρχε ενεπνεα τον σεβασμο διοτι σεβομουν τον εαυτο μου , ποολλααααααα χρονια πισω .................η αγαπη προς τον εαυτο μου , που χω αφθονη , πηγαζει απο την αποδοχη των γονεων ( παντα υποθετω ) απο τι και ποση αγαπη σου δινουν , στα παιδικα σου χρονια , δλδ μεχρι τα 10 χρονια σου , ισως και παραπανω ........εγω δεχθηκα πολυαγαπη , μεγαλωσα σε ξενο κρατος , υπερπολιτισμενο , και τωρα οτι σφαλμα και να κανω , που κανω , δεν κλονιζει την αυτοπεπποιθηση μου , απλως το θεωρω ως λαθος προς μαθηση , , και παω παρακατω ,. χωρις απωθημενα .......ολες μου οι σχεσεις ηταν υγιεις , εκανα παμπολλα χομπυ/σπορτς , τα οποια εχει φρεναρει η κτθλψη μου , μια μυστηριωδης ασθενεια , οπως χαρακτηριστικα γραφει ενας ψυχιατρος σε βιβλιο αυτοβοηθειας , και πλεον πορευομαι με αυτην ,..........δεν θα με σταματησει η κτθλψη , θα παλεψω μ,ε οτι εχω ...........εχω παμπολλες εμπειριες , και απο σχεσεις ( κλασικος σχεσακιας ) και απο δουλειες μεγαλου βεληνεκους που ειχα να κανω με καθε καρυδιας καρυδι .............η ζωη , οπως και να την δεις , για μενα ειναι νμια περιπετεια , με τα ups kai downs , αποδεχομενος αυτα ................. αυτη ειναι η εμπειρια μου απο αυτο που αποκαλειται ζωη , η καρριερα ..........Quote:
Originally Posted by Εξουθενωμένος
52 !Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Οχι Μαϊων ... Δεκεμβριων !
Παραξενευτηκα που εγραψες απο τα 20 μεχρι τα 80.Quote:
Originally Posted by Εξουθενωμένος
57 Μαιων , αλλα χου γκιβς α shit ....................και το λεωαυτο , γνωριζοντας οτι ο χρονος , μου ειναι περιορσμενος , και εχω πολευμπειριες ......ο πατερας μου , 93 , ειναι αυθεντια στους η/υ και οποτε μοπυ μπλοκαρει , μου τον ξεμπλοκαρει ιδιος .........Quote:
Originally Posted by Εξουθενωμένος
Ακόμα και αν αγαπήσεις τον εαυτό σου δεν σημαίνει ότι οι άλλοι θα σε αγαπήσουν. Πρέπει να έχεις το καλούπι που έμαθαν να αγαπούν, αλλιώς καταλαβαίνοντας ότι όντως αγαπάς τον εαυτό σου απλά θα σε λυπούνται γι αυτό που είσαι και θα σου δίνουν συμπόνοια, κι αν πέσεις σε παλιοχαρακτήρες ούτε αυτό τους εμποδίζει να σε εκμεταλλευτούν.
Το πρώτο σε μπολτ είναι αυτό που σε έκανε να τις αγαπήσεις. Άρα δεν αρκεί το ότι αγαπούσαν τον εαυτό τους αλλά το ότι είχαν ένα έμφυτο χαρακτηριστικό που γενικά είναι αρεστό και ελκύει τους άλλους, κι αυτό το χαρακτηριστικό είναι που σ' έκανε να τις αγαπήσεις.Quote:
Originally Posted by elis
Ως προς το δεύτερο σε μπολτ, πλέον το θεωρώ σχετικό, δηλαδή όσες δυνατότητες κι αν έχεις άμα δεν γεμίζεις το μάτι του άλλου γι αυτό που είσαι οι δυνατότητες σου θα μείνουν στο ράφι. Άρα δεν εξαρτώνται όλα από εμάς όσο κι αν αγαπήσαμε τον εαυτό μας.