Originally Posted by
Kostas_14
Λοιπόν θα σου πω τα πράγματα για τις φιλίες και τις παρέες, από την δική μου οπτική γωνία. Ηλικιακά είμαστε κοντά, εγώ είμαι 21. Από το λύκειο, μην σου πω και πιο μικρός, δεν είχα παρέες. Ήμουν εντελώς μόνος, στα διαλείμματα θυμάμαι που καθόμουν στο διάδρομο του σχολείου και κοιτούσα σαν τον ηλίθιο, έξω από το παράθυρο. Δεν είχα δηλαδή κάποιο νόημα σε όλο αυτό, απλά περνούσαν 7 ώρες της ημέρα μου άσκοπα, όσον αφορά την φιλία.
Κάπου προς το τέλος του λυκείου, προσπάθησα να μπω σε μια ομάδα μπάσκετ, μιας και έπαιζα μπασκετάκι. Άκου το τραγικό, δεν με ήθελε κανένας στην ομάδα. Μάλιστα έπαιζαν και πρωταθληματάκια και θα μπορούσα άνετα να μπω, αλλά με είχα για άχρηστο. Για να καταλάβεις καλύτερα, ήθελα να αλλάξω σχολείο, οι γονείς μου είχαν βρει ένα καλό σχολείο, αλλά εγώ δεν πήγα, λέω τελευταία τάξη είναι, ας πιω και το τελευταίο ποτήρι, μην αλλάζω σχολείο για μια τάξη.
Στην τρίτη λυκείου, παίζει να ήταν η χειρότερη χρονιά, ήμουν μέσα στα νεύρα με όλους και πόσο μάλλον όταν πλησιάζανε και οι πανελλήνιες. Όταν ήρθε η ώρα που συζητούνταν για την 5ημερη, ήμουν από τους τύπους που είπαν από την αρχή "όχι". Δεν γούσταρα να συμμετέχω σε κάτι, που ήταν και αυτά τα παιδιά, δεν με γούσταραν και δεν τους γούσταρα. Δεν ασχολήθηκαν μαζί μου, το ίδιο και εγώ.
Το κουλό στην όλη ιστορία ήταν πως προσπάθησαν και κάποιες καθηγήτριες να μάθουν τον λόγο, που δεν ήθελα να πάω. Όταν τους τον είπα, δεν το περίμεναν. Πάντως εγώ μια φορά δεν πήγα. Πέρασα (παρ'όλες τις δυσκολίες), στην σχολή και στην πόλη που ήθελα. Δεν ήταν εύκολα στην αρχή. Ήμουν 18 ετών σε μια ξένη πόλη, χωρίς να ξέρω κανέναν. Μπήκα σε μια παρέα 8 ατόμων. Στην αρχή όλα μέλι γάλα, μετά από κάποιο καιρό, ξεκίνησαν οι κλίκες μέσα στην παρέα και οι κόντρες.
Είχαμε ομαδική από το fb και μπαίνω μια φορά μέσα και είδα ότι με είχαν βγάλει εκτός ομαδικής. Αφού τσακώθηκα, γιατί δεν είμαι από τους τύπους που είμαι ήρεμος, κατάλαβα πως όλοι θέλουν να το παίζουν αρχηγοί εκεί. Έτσι τους παράτησα και έμαθα κιόλας μετά από λίγο, ότι διαλύθηκαν.
Όμως δεν έμεινα στάσιμος και έκανα διάφορες γνωριμίες. Βρήκα μια παρεούλα που παιρνούσαμε καλά. Τώρα έχω έναν φίλο, που είναι πολύ καλός μου φίλος, μας δένει εμάς τους δυο, που είμαστε μπακούρια :P και που αγαπάμε και οι δυο την Αρειανάρα. Περνάμε καλά και αυτό έχει σημασία. Πριν ήμασταν 3, αλλά ο τρίτος έφυγε από την παρέα και δεν μας μιλάει. Εμείς περνάμε μια χαρά και δεν χρειάζεται να έχεις μεγάλες παρέες φίλη μου.
Χρειάζεται να έχεις λίγους φίλους και να περνάτε καλά. Αυτό έχει σημασία. Οι μεγάλες παρέες, έχουν και πολλά προβλήματα και όλες οι μεγάλες παρέες, όλες όμως, έχουν κλίκες εντός της παρέας. Οι μισοί δεν μιλάνε με τους άλλους μισούς, όπως γινόταν και σε εμάς. Μακριά από τέτοιες καταστάσεις. Να χαίρεσαι που ξέμπλεξες, θα το δεις πιο μετά αυτό.
Βρες ένα-δυο φιλαράκια (κοριτσοπαρέα) και περάστε καλά. Δεν θα κάνεις πράγματα που σε ευτελίζουν, σε αυτή την ζωή, πρέπει να έχουμε μια αξιοπρέπεια και αν είναι να μείνουμε για λίγο διάστημα μόνοι, όπως είχα μείνει και εγώ, θα είναι για την αξιοπρέπειά μας. Οι άλλοι που έχουν τις μεγάλες παρέες, να ξέρεις είναι περισσότερο μόνοι, από τι εμείς. Εκείνοι το ξέρουν ότι είναι μόνοι, αλλά μένουν σε μια παρέα, επειδή δεν θα βρουν πουθενά αλλού, την αποδοχή.
Φίλη μου, ξέρω πως νιώθεις και τι εννοείς ακριβώς, αλλά μην το βάζεις κάτω. Λες βγαίνεις έξω, σου αρέσει κάποιο χόμπυ; Υπάρχουν πολλές ομάδες για διάφορα θέματα, ανάλογα τα γούστα σου. Εκεί θα βρεις φίλους/φίλες, αρκεί να είσαι ανοιχτή και να κοινωνικοποιείσαι συνέχεια. Δεν θα είναι εύκολο στην αρχή, αλλά αργά ή γρήγορα, θα βρεις άτομα που να ταιριάζεις.