Η πρώτη φορά που μίλησα στον μπαμπά μου για τον αλκοολισμό του ήταν περίπου στα 7 με 8 μου χρόνια..γύρισε από έξω πιωμενος τον φώναξα και του είπα γιατί το κάνεις αυτό;δεν με αγαπάς;εκείνος έβαλε τα κλαματα με πήρε αγκαλιά και μου είπε ότι δεν θα το ξανακάνει..
Από τότε μέχρι και την εφηβεία μου ήταν μια συνεχόμενη υπόσχεση..η μαμά μου βράχος στα παιδιά της και υπομονετική με εκείνον..περίμενε ποτέ θα πιει τόσο ώστε να του βγάλει τα παπούτσια και να τον σκεπάσει να κοιμηθεί..όλοι περιμέναμε αυτή τη στιγμή..για να υσηχασουμε από τον ήχο του ποτηριού που γέμιζε ξανά και ξανά..
Ποτέ δεν μας πρόσβαλε..ποτέ δεν μας χτύπησε..με κάποιο τρόπο μας έκανε να νιώθουμε ασφαλείς..ότι κανείς δεν θα μας πειράξει ποτέ όσο είναι αυτός εδώ..
η γιατρός του ειχε πει..αν συνεχίσεις έτσι δεν θα πεθάνεις απλά..θα πεθάνεις άσχημα..
Κι αυτό γίνεται..εδώ και δύο μήνες.απο νοσοκομείο σε νοσοκομείο..ένα ένα τα όργανα του καταρρέουν..είναι στο τελευταίο στάδιο της κίρρωσης ελπίδα καμμία.
Κι εγώ έμεινα με την υπόσχεση μπαμπά..έμεινα με την ελπίδα ότι θα σε δω καλά μια μέρα..σήμερα ήταν η πρώτη φορά που στα γενέθλια μου δεν μου είπες χρόνια πολλά τι κερνάς;για να σου απαντήσω εγώ ότι σπίτι μου αλκοόλ δεν υπάρχει..αν θες καφέ..
Σήμερα μπαμπά μας είπαν ότι δεν έχεις πολύ χρόνο..αύριο θα έρθω θα σε αγκαλιάσω και θα σε χαιδεψω στα μαλλιά..Σ αγαπάω πολύ μπαμπά ακόμα κι αν δεν κράτησες την υπόσχεση σου..
