Originally Posted by
Skiouros8
Elenas προσωπικα είχα διαγνωστεί με OCD, μετατραυματικο στρες και διαταραχή πανικου. Περασα πολυ άσχημα για 1.5 χρονο και το γεγονός οτι διαγνωστηκα με παροξυσμικη και POTS με έριξε πιο πολυ. Προσπαθουσα απεγνωσμενα να βρω την αιτία που μου συμβαίνει αυτό. Υπηρξαν μέρες που δεν μπορουσα να σηκωθω απο το κρεβάτι ή φοβομουν να παω μέχρι το μπανιο γιατί η ταχυπαλμια ήταν αφόρητη. Στα επειγοντα με ξεραν (καλά ,ακόμα με ξέρουν ,δεν πέρασε πολυς καιρός) ,οι επισκεψεις στον γιατρό μου ήταν σχεδόν καθημερινές.
Αυτα που με βοήθησαν, όχι να ξεπερασω τα οργανικά και ψυχολογικά προβλήματα , αφού ειναι χρόνια, αλλά να μαθω να τα διαχειριζομαι καλύτερα είναι τα εξής:
1. Το χαπι που επαιρνα για την καρδιά με έκανε να νιωσω ότι έχω τον έλεγχο. Φοβομουν παρα πολυ να το ξεκινησω αλλά τελικά το ξεκίνησα και το επαιρνα για έξι μήνες. Εκτός απο τη μείωση του παλμων,το γεγονός ότι επιδρουσε απευθείας στον φλεβοκομβο με έκανε να δω την κατασταση με άλλο ματι. Επαψα να φοβαμαι τόσο πολυ,δεν ξέρω γιατί ή πώς,αλλά αυτό συνέβη.
2. Η μαζική υστερία της πανδημιας με έκανε να καταλαβω ότι άλλοι ανθρωποι που παλαιοτερα θεωρούσαν τους εαυτούς τους κανονικούς και με κατέκριναν, τελικά είχαν μεγαλύτερο πρόβλημα απο μένα. Θα περίμενε κανείς ότι σε μια υγειονομική κρίση ένας αρρωστοφοβικος θα διαλυόταν, αλλά εμένα με δυναμωσε πάρα πολυ.
3. Ανοιχτηκα σε καινούργια πράγματα. Ισως ακούγεται κλισέ αλλά βοήθησε. Με την καινούργια δουλειά ήμουν σε θέση να παραβλεψω τα συμπτωματα για να είμαι συνεπης. Υπηρξε μέρα που λόγω γαστρεντεριτιδας είχα σε όλη τη διαρκεια της ημέρας 120 παλμους καθιστος και παρολα αυτά παρεμεινα στη δουλεια. Είχα φροντίσει να γνωριστω με τη φαρμακοποιο που είχε κοντά και έναν καρδιολογο που ήταν στον ίδιο δρόμο και καποιες φορες που ενιωσα ότι δεν είμαι καλά, πηγα να κάνω καρδιογραφημα. Οριοθετησα το χώρο και ενιωσα ασφαλής έτσι που στο τέλος κατάφερα να διαχειριζομαι τα συμπτωματα. Μετά απο τους 170 παλμους το 2020 δεν εβγαινα έξω στη ζέστη καθόλου. Φέτος το έκανα. Περπατησα μεσημεριατικα το καλοκαίρι. Φυσικά και είχα ταχυπαλμια και χρειάστηκε να κάνω στάσεις για να πεσουν απο τους 140 οι παλμοι μου, αλλά το έκανα.
4. Η αποδοχη του προβλήματος. Δεν βλεπω ούτε τις ψυχικές ούτε τις οργανικές μου παθησεις ως κάτι που πρεπει να νικησω πλεον. Τις βλεπω ως μέρος του εαυτού μου.