Πως να βοηθησω τον αδερφο μου?

Ειναι μολις 12 χρονων,χασαμε τον μπαμπα μας προσφατα απο καρκινο και εκεινος ενω δειχνει ενταξει κ απο το σχολειο μας λενε τα καλυτερα(ησυχο κ δικαιο παιδι,εξυπνος μαθητης) εγω βλεπω μεσα του οτι δεν ειναι..δε μιλαω για την απωλεια κ το πως το εχει βιωσει αλλα οτι ειναι κλειστο παιδι δεν εκδηλωνεται,ειναι πολλες στιγμες θλιμμενος κ απομονομενος κ διαπυστωνω οτι εχει καποια ξεσπαμνατα περιεργεια,συσωρευει μεσα του καταστασεις κ του βγαινει θυμος, κλαμα κ παραπονο σε καποιες στιγμες αδυναμιας...
Η μητερα μας ειναι στο κοσμο της γενικα δε δειχνει να εχει συνειδητοποιησει κατι και οσες φορες τις το εχω πει καταληγουμε σε κβγα,δε το δινει σημασια,ουτε τον επιβραβευει οτι συζηταει μαζι του γενικα ειναι χαμενη..του χρονου θα παει γυμνασιο κ φοβαμαι οτι θα κλειστει ακομα πιο πολυ στον ευατο του...Προσπαθω να ειμαι διπλα του,να τον πλησιασω αλλα λογω τον καβγαδων που εχω με τη μητερα μου δε με θελει...δε ξερω πως να τον χειριστω,τρεμω στην ιδεα τι κρυβει στην καρδουλα του κ τρεφω ταυτοχρονα μισος για τη μητρεα μου που δεν υπαρχει στη ζωη του....ειναι απαθεις και αν κ τις εχω κανει απειρες συζητησεις που παντα καταληγουν σε καβγα γιατι θεωρει οτι κανω υποδειξεις κ το παιζω ξερολας παροαυτα δεν σκεφτεται να αλλαξει λιγο κ να του δωσει ολη εκεινη την προσοχη κ την αγαπη που δικαιουται το παιδι αυτο...τον πιανω μνα την κοιταει στα ματια κ να ζηταει επιβαιωση κ εκεινη δε χαμπαριαζει..Δ ξερω τι να κανω...

χμμμ κ εγω στην ηλικια του καπως ετσι ειμουν

Εσύ πόσο χρονών είσαι;
κορίτσι ή αγόρι είσαι;

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

Εσύ πόσο χρονών είσαι;
κορίτσι ή αγόρι είσαι;

---

https://www.youtube.com/watch?v=FPvX5GXF8z4

Το να τον πάτε σε έναν παιδοψυχολόγο ίσως να ήταν χρήσιμο. Θα μπορούσε να εκφράσει το πως νιώθει , συνεπώς και να νιώσει καλύτερα πάντως

Quote:

---

Originally Posted by nicole_evan

Το να τον πάτε σε έναν παιδοψυχολόγο ίσως να ήταν χρήσιμο. Θα μπορούσε να εκφράσει το πως νιώθει , συνεπώς και να νιώσει καλύτερα πάντως

---

Mα για να γινει κατι τετοιο θα πρεπει να αποδεχτει η μητερα μου οτι το παιδακι μας εχει κρυψει μεσα του ολα αυτα που αισθανεται κ ισως τον πληγωνουν ,τον φοβιζουν κλπ αρα θα ταν αποτελεσματικη μια τετοια επισκεψη κ για το παιδι κ για κεινη να βριε τροπους να τον προσεγγισει ,να τον ανακουφισει....αλλα εδω μιλαμε οτι δεν εχει εντοπισει καν κατι τετοιο,οσες συζητησεις κ αν τις εχω κανει κ να απαιτω απο κεινη να του σταθει ,να του δωσει την π[ροσοχη της πιανουν κενο ή μαλλον χειροτερα καταληγουν σε καβγα για τι θεωρει οτι ειμαι παντογνωστης εγω κ φυσικα εχει φτασει στο σημειο να μου λει οτι δε θα κναω κουμαντο σπιτι της,δεν ειμαι σε θεησ να της κανω υποδειξεις κ αλλα τετοια...
Με ανησυχει γιατι δεν μιλαει,ολα τα πανατ τα κρυβει μεσα του...δε παιρνει επιβραβευση,δε συζηταει,πως θεωρει η μανα μου οτι αυτο που του προσφερει ειναι αρκετο δε μπορω να καταλαβω...Επισης το παιδακι δεν εχει προβλημα,δηλ θα τον παμε στον παιδοψυχολο για να του μαθει να "ξεκλειδωνετε" που ?απεναντι σε ποιον?αφου λεμε ειναι απων απο τη ζωη του,τα απογευματα καθεται σπιτι κ δεν επιχειρει να του ανοιξει ενα θεμα συζητησης....δεν ξερω τι να κανω να το βοηθησω(ειμαι 30)

Τεράστια διαφορά ηλικίας με εσένα και τον αδερφό σου. Όχι οτι είναι κάτι αρνητικό, απλώς, πώς κι έγινε αυτό?
Δεν μπορώ να θυμηθώ αν έχω ξανασυναντήσει 18 έτη διαφορά σε αδέρφια. Να υποθέσω πως είστε από την ίδια μητέρα/πατέρα έτσι?

Αν έφυγε ο πατέρας σας πριν λίγο είναι μάλον κρίσιμο σημείο για όλους. Ήταν πολύ καιρό άρρωστος? Ήταν μεγάλη ιστορία? Η μητέρα πώς το πήρε? Υπάρχει πιστεύω πιθανότητα να είναι και εκείνη επηρεασμένη και να μην μπορεί να αντιδράσει σωστά ή να έχει θολώσει κι εκείνης το μυαλό αν ήταν μακροχρόνια περιπέτεια.

Είναι όντως δύσκολη η θέση σου αν το παιδί έχει σχηματίσει και αρνητική άποψη για εσένα όπως λες. Καλές θα ήταν σίγουρα οι εξωσχολικές δραστηριότητες του παιδιού (όχι απαραίτητα εκπαιδευτικές, ποδόσφαιρο, skateboard, κάποιο μουσικό όργανο,) για να συνεχιστεί η φάση της κοινωνικοποίησης και να μην κλειστεί στον εαυτό του μετά από την απώλεια σας, αλλά το καθημερινό οικογενειακό περιβάλλον παραμένει πρωταρχικής σημασίας. Ζεις μαζί τους? Αν όχι, μήπως θα υπήρχε πιθανότητα να ζήσεις για λίγο μαζί τους, έστω προφασίζοντας πχ οικονομικές δυσκολίες για να μην εναντιωθεί η μητέρα σου, με σκοπό να δεις αν και οι δυο τους έχουν θέμα με το οτι έχασαν έναν άνθρωπο? Έσενα πόσο σε επηρέασε?

Υπαρχει όντως μεγαλη διαφορα αλλα εγω το συναντησει ξανα,αρκετες φορες μαλιστα,δεν ειναι κατι που μου κανει πλεον εντυπωση...φυαικα κ στο πρωτο ακουσμα επαθα κατι,ημουν φοιτητρια τοτε κ ντρεπομουν αλλα τωρα πλεον ειμαι πολυ υπερηφανη για τον αδερφο μου...Ειναι ενα παιδι,εξυπνο,δικαιο του αρεσει να λεει παντα την αληθεια,δε θα προδωσει ποτε καποιο μυστικό,θα προσπαθησει παντα να μην βλαψει κανενα αλλα ειναι πολυ μα παρα πολυ δυσκολο να τον χειριστω κ κυριως εγω...ζουμε μαζι στο ιδιο σπιτι αν κ μερικες μερες την εβδομαδα φευγω κ αυτο ειναι κυριως που δεν αντεχω,βλεπω τη μητρεα μου να μην συμετεχει στη ζωη ...ποτε μα ποτε δε θα του ανιοιξει καποιο θεμα γι συζητηση,παρα μονο εφαγες?πλυνε τα χερια σου,ξαπλωσε κλπ....εγω κανωαπειρες προσπαθειες να τον προσεγγισω ,εχουμε μαλωσει κιολαςε για αυτο το θεμα γιατι δε με σεβεται,,μονομου ζηταει υλικα πραγματα(λεφτα,να τον παω καπου κλπ) σε μια συζητηση που καναμε μου τονισε οτι δε μεα αγαπα κ αυτο γιατι ετσι του βγαινει,δε μπορει να το αλλαξει...κ ενω θα τρεξει σε μενα 1η για το χατηρι που θελει σε ολα τα αλλα με εχει απα εξω...κ το βλεπω οτι μεγαλωνει κ κλεινεται ολο κ πιο πολυ σρτον εαυτο του,αλλα βαρεθηκα να κανω καβγαδες κ με τη μανα μου για αυτιο το θεμα

Quote:

---

Originally Posted by pinko8

Ειναι μολις 12 χρονων,χασαμε τον μπαμπα μας προσφατα απο καρκινο και εκεινος ενω δειχνει ενταξει κ απο το σχολειο μας λενε τα καλυτερα(ησυχο κ δικαιο παιδι,εξυπνος μαθητης) εγω βλεπω μεσα του οτι δεν ειναι..δε μιλαω για την απωλεια κ το πως το εχει βιωσει αλλα οτι ειναι κλειστο παιδι δεν εκδηλωνεται,ειναι πολλες στιγμες θλιμμενος κ απομονομενος κ διαπυστωνω οτι εχει καποια ξεσπαμνατα περιεργεια,συσωρευει μεσα του καταστασεις κ του βγαινει θυμος, κλαμα κ παραπονο σε καποιες στιγμες αδυναμιας...
Η μητερα μας ειναι στο κοσμο της γενικα δε δειχνει να εχει συνειδητοποιησει κατι και οσες φορες τις το εχω πει καταληγουμε σε κβγα,δε το δινει σημασια,ουτε τον επιβραβευει οτι συζηταει μαζι του γενικα ειναι χαμενη..του χρονου θα παει γυμνασιο κ φοβαμαι οτι θα κλειστει ακομα πιο πολυ στον ευατο του...Προσπαθω να ειμαι διπλα του,να τον πλησιασω αλλα λογω τον καβγαδων που εχω με τη μητερα μου δε με θελει...δε ξερω πως να τον χειριστω,τρεμω στην ιδεα τι κρυβει στην καρδουλα του κ τρεφω ταυτοχρονα μισος για τη μητρεα μου που δεν υπαρχει στη ζωη του....ειναι απαθεις και αν κ τις εχω κανει απειρες συζητησεις που παντα καταληγουν σε καβγα γιατι θεωρει οτι κανω υποδειξεις κ το παιζω ξερολας παροαυτα δεν σκεφτεται να αλλαξει λιγο κ να του δωσει ολη εκεινη την προσοχη κ την αγαπη που δικαιουται το παιδι αυτο...τον πιανω μνα την κοιταει τα ματια κ να ζηταει επιβαιωση κ εκεινη δε χαμπαριαζει..Δ ξερω τι να κανω...

---

Αφου εισαι 30 εγω στην θεση σου θα επερνα το παιδι δε εναν ψυχολογο
Ποστευω αυτο ειναι το καλυτερο!!!

Χρειάζεται βοήθεια!Πάρε το παιδί και πήγαινέ το σε έναν παιδοψυχολόγο.Αν δεν γίνει αυτό,τότε τα πραγματα μπορεί χρόνο με το χρόνο να ξεφύγουν και να μιλάμε για κάτι αρκετά σοβάρό που δεν λύθηκε όταν έπρεπε.Στην αρχή δηλαδή!
Είσαι 30,δεν θα ζητήσεις άδεια από κανέναν!Πάρτο πάνω σου...Σε χρειάζεται!