Η τεμπελιά είναι δείγμα κατάθλιψης;

Πριν 4 μήνες έφυγε από την ζωή η γιαγιά μου με την οποία έμενα και μαζί, με φρόντιζε όταν ήμουν μικρός και την φροντισα όταν παραμεγαλωσε μέχρι και το τέλος της. Είχαμε ιδιαίτερη σχέση. Αφότου έφυγε νιώθω τον εαυτό μου εντελώς διαφορετικό. Τον πρώτο καιρό πάθαινα κάθε βράδυ υπνική παράλυση, βέβαια μετά αυτό έφυγε. Με επηρέασε και στην προσωπική μου ζωή αλλά και αυτό τώρα έχει επανέλθει. Όμως όσων αφορά την εργασία μου, όλα έχουν μείνει πίσω. Δουλεύω σαν κηπουρός σε ένα ξενοδοχείο στο οποίο φέτος πήγαινα με βαριά καρδιά. Επίσης, έχω και ελαιοχωραφα δικά μου που τα καλλιεργώ και φέτος η χρονιά βγήκε πολύ αργά και κουραστικά. Για παράδειγμα, πήγαινα στο χωράφι και έβγαζα την μισή δουλειά από αυτή που έβγαζα πέρσι. Μόνο με τις δουλειές του σπιτιού μαρεσει να ασχολούμαι, εκεί όσο και να κουραστω σωματικά αντέχω άλλο τόσο. Κάθε φορά πηγαίνω από νωρίς στη δουλειά και μόλις ξεκινάω χάνω το νόημα και βαραινω χωρίς λόγο και αφού γυρίσω σπίτι κατηγορώ τον εαυτό μου για την δουλειά που θα μπορούσα να κάνω αλλά δεν έκανα. Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί όλο αυτό τον καιρό. Η τεμπελιά που με έχει πιάσει είναι δείγμα κατάθλιψης; Μπορεί μια απώλεια να σε καταντήσει έτσι; Το να είμαι αντιπαραγωγικος είναι κάτι που με σκοτώνει.

δεν υπαρχει καποιο μετρο συγκρισης που να λεει οτι τρεις ωρες τεμπελια ειναι καταθλιψη... αναλογως τον καθε ανθρωπο, το φυλο του, την ηλικια του, την εποχη που διανυουμε και το πως εχει μαθει να δουλευει χειροναχτικα ειναι διαφορετικα στον καθενα..... αλλον του αρεσει να βγαινει για τρεξιμο το πρωι με το που ξυπνησει, αλλον του αρεσει να βγαινει βραδυ... αλλον του αρεσει να κοιμαται μερα, και να καθεται αργα καθε βραδυ...αλλος αν μαζειψει 10 κλουβες ελιες ειναι καλα, για αλλον ειναι λιγα... δεν υπαρχει καποιος ορισμος....

συνηθως, καμια φορα μπορει να βλεπουμε καποιον να τεμπελιαζει και να τον θεωρουμε τεμπελη αλλα στην πραγματικοτητα εκεινος να κρυβει καταθλιψη μεσα του και να μην το ξερουμε.... εσυ που ξερεις τον οργανισμο σου, βλεπεις γενικα καποια μελαγχολικοτητα με τον θανατο της γιαγιας σου? νιωθεις οτι σε εχει ριξει ΄πολυ?

Παίρνεις ακόμη cipralex; Μπορεί να μην είναι καν τεμπελιά π.χ. μπορεί να μην σου αρέσει πια το ίδιο σαν δουλειά, χίλια δυο μπορεί να είναι.

Quote:

---

Originally Posted by Δημήτρης23

Πριν 4 μήνες έφυγε από την ζωή η γιαγιά μου με την οποία έμενα και μαζί, με φρόντιζε όταν ήμουν μικρός και την φροντισα όταν παραμεγαλωσε μέχρι και το τέλος της. Είχαμε ιδιαίτερη σχέση. Αφότου έφυγε νιώθω τον εαυτό μου εντελώς διαφορετικό. Τον πρώτο καιρό πάθαινα κάθε βράδυ υπνική παράλυση, βέβαια μετά αυτό έφυγε. Με επηρέασε και στην προσωπική μου ζωή αλλά και αυτό τώρα έχει επανέλθει. Όμως όσων αφορά την εργασία μου, όλα έχουν μείνει πίσω. Δουλεύω σαν κηπουρός σε ένα ξενοδοχείο στο οποίο φέτος πήγαινα με βαριά καρδιά. Επίσης, έχω και ελαιοχωραφα δικά μου που τα καλλιεργώ και φέτος η χρονιά βγήκε πολύ αργά και κουραστικά. Για παράδειγμα, πήγαινα στο χωράφι και έβγαζα την μισή δουλειά από αυτή που έβγαζα πέρσι. Μόνο με τις δουλειές του σπιτιού μαρεσει να ασχολούμαι, εκεί όσο και να κουραστω σωματικά αντέχω άλλο τόσο. Κάθε φορά πηγαίνω από νωρίς στη δουλειά και μόλις ξεκινάω χάνω το νόημα και βαραινω χωρίς λόγο και αφού γυρίσω σπίτι κατηγορώ τον εαυτό μου για την δουλειά που θα μπορούσα να κάνω αλλά δεν έκανα. Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί όλο αυτό τον καιρό. Η τεμπελιά που με έχει πιάσει είναι δείγμα κατάθλιψης; Μπορεί μια απώλεια να σε καταντήσει έτσι; Το να είμαι αντιπαραγωγικος είναι κάτι που με σκοτώνει.

---

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως μπορει μια απωλεια τοσο σοβαρη να σε ριξει, ετσι.
και η δικη σου ειναι πολυ προσφατη.
δεν ξερουμε ποιο ειναι το ικανο διαστημα για να ισορροπησεις μετα απο μια απωλεια, δεν ειναι ιδια για ολους.
το σιγουρο ειναι οτι μια απωλεια μπορει και κουρασμενο να σε κανει και ανορεχτο και πολλα, ειτε εχεις κλινικη καταθλιψη, ειτε οχι.
αφου ζοριζεσαι τοσο πολυ, μπορεις να επισκεφθεις καποιον ψυχοθεραπευτη, μηπως βοηθηθεις..

Εντάξει με αυτό που σου συμβαίνει λογικό δεν είναι, εγώ πιστεύω ότι είμαι τεμπέλης στην ζωή μου αλλά η ψυχολόγος είχε αντίθετη άποψη, πήγαινε και συ σε ψυχολόγο πιστεύω θα σε βοηθήσει!