Τι εύμορφη μέρα που ήτο η χθεσινή!
Ολόβρεχτη, λασπωμένη και παγωμένη. Παράτησα το αμάξι μου γιατί δεν έχω λεφτά ούτε για τσιγάρα (που λέει ο λόγος!) κι έτσι πήγα με τα πόδια από σπίτι σε σπίτι για μαθήματα. Εχθές ανοίξανε οι ουρανοί! Τι κι αν βλαστημούσα, τι κι αν παρακαλούσα , τι κι αν καλόπιανα τον βλοσυρό ουρανό. Εκείνος αμείλικτος κραύγαζε συνοφρυωμένος γεμάτος υδάτινη οργή. Κουτσά και στραβά το έβγαλα το μεροκάματο. Φτάνοντας σπίτι τουρτούριζα και έβριζα την γάτα που έσκισε για ακόμη μια φορά την κουρτίνα του δωματίου. Άνοιξα την σόμπα, πήρα βελόνα και κλωστή και προσπάθησα να την επιδιορθώσω. Σύντομα έχασα την υπομονή μου και την αποτελείωσα με ένα δυνατό τράβηγμα. Την άφησα να σούρνεται στο πάτωμα.
Απογυμνώθηκα και βυθίστηκα στην στενή και βρώμικη μπανιέρα του σπιτιού για να πλυθώ.
Ανοιχτή η σόμπα, εγώ πλενόμουν μηχανικά, σκεπτόμενη τι θα φάω. Αυγό, ψωμί και αχλάδι. Φίνα!
Μύριζε πλαστικό; Ναι. Καμένο πλαστικό. Καθοδηγούμενη από την μυρωδιά έφτασα στο δωμάτιο διασχίζοντας τον διάδρομο του σπιτιού και «Οοο μα το Θεό μου μέσα!». Η ντουλάπα φλέγονταν. Ζωηρές φλόγες γλιστρούσαν και έγλειφαν την ξύλινη πόρτα της ντουλάπας. Την άνοιξα. Τα ρούχα! Καλέ τα ρούχα! Πήραν φωτιά τα ρούχα! Λαμπάδιασε όλη ντουλάπα σε χρόνο ντε τε. Έλιωναν τα καλώδια και έσταζαν στα παπούτσια μου και ξάφνου Μπαααμ! Το ρεύμα ταρακούνησε τον εγκέφαλο , μετατόπισε την καρδιά από αριστερά στα δεξιά και πάλι τούμπαλιν και βυθίστηκα στο σκοτάδι. Μόνον η φωτιά παρέμενε σταθερή να αποτελειώνει ένα -ένα τα σακάκια και τα παλτό μου. Πέταξα την πετσέτα που φορούσα στον αέρα και ξεχύθηκα στην ταράτσα ολόγυμνη μες στην καταιγίδα ουρλιάζοντας «Φωτιά, Φωτιά, ρε μαλάκες!». Έριξα μια σαβούρα δεν πτόηθηκα. Άρπαξα τον κουβά με την χλωρίνη που χα σφουγγαρίσει το κωλόσπιτο του Μποζέτο (ιδιοκτήτης) και το άδειασα με φόρα μέσα στην ντουλάπα. Σπίθες και καμένο ύφασμα εκσφενδονίστηκαν στην κουρτίνα που σούρνονταν στο πάτωμα κι άρπαξε με μιας ο διάολος. Έτρεξα στο ψυγείο άρπαξα τρία μπουκάλια με νερό και περιέβρεξα ό,τι αντιλαμβανόμουν. Θυμάμαι πως η τελευταία σπίθα έσβησε με γάλα Νουνού. Με χαμηλά λιπαρά 1,5 %. Δεν ξέρω αν ενδιαφέρει κανέναν αυτό.
Και έμεινα γυμνή, βρεγμένη μέσα σε καπνούς που πλανιόντουσαν ήρεμα και ηδονικά μέσα στο θλιβερό βρωμόσπιτο του 7ου ορόφου. Καμένα όλα τα ρούχα και παπούτσια της ντουλάπας μου.
Κάθισα ξεψυχισμένη στο πάτωμα. Έστριψα ένα καρέλι. Απέτυχα. Τα χέρια μου έτρεμαν. Ξανά έστριψα. Το πέτυχα. Είδα την φλόγα από τον αναπτήρα και αναρρίγησα. Τράβηξα βαθιά τζούρα και σκέφτηκα πως δεν έχω ούτε ένα ποτό να σβήσω την φωτιά που έχω μέσα μου. Κι αυτή η γαμημένη δεν σβήνει με νερό. Ούτε καν με γάλα Νουνού.
Στο υπόλοιπο της νύχτας κανείς δεν αποκρίθηκε από τα κάτω διαμερίσματα. Άλλωστε είμαι η πιο μισητή ένοικος της πολυκατοικίας. Θρασύς και θορυβώδης.
Η σημερινή μέρα δεν ήταν πιο δύσκολή από την χθεσινή. Πέταξα τα απομεινάρια της ντουλάπας δίχως να ρίξω ούτε ένα δάκρυ. Κάλεσα τον ηλεκτρολόγο και επιδιόρθωσε ό,τι γινόταν. Τον πλήρωσα. Φεύγοντας στάθηκε στην πόρτα και με ρώτησε:
- «Κορίτσι μου γιατί δεν φεύγεις από δω; Το σπίτι είναι επικίνδυνο. Δεν έχει καν ρελε».
-« Δεν φεύγω ρε μάστορα, γιατί αυτό το βρωμόσπιτο έχει ψηλό ταβάνι».
Με κοίταξε με απoρία μέσα στα μάτια.
«Έχει ψηλό ταβάνι, λέω, κι έτσι οι ιδέες μου μπορούν να κόβουν άνετα βόλτα εδώ μέσα» συμπλήρωσα και έκλεισα την πόρτα ορμητικά.
Ακύρωσα όλα τα μαθήματα και μάζεψα ότι κέρματα είχα από τσάντες, συρτάρια, πορτοφόλια συμπληρώνοντας το αξιοσέβαστο πόσο των 4 ευρώ και 56 λεπτών. Έτρεξα στο σουπερ μάρκετ της γωνίας και πήρα μια εξάδα μπύρες. Άμστελ. Γιατί έτσι μου αρέσει.
