Printable View
Στενό οικογενειακό πρόσωπο πάσχει από καρκίνο και προς το παρόν δεν το ξέρει. Θα ήθελα πληροφορίες από άτομα που το έχουν αντιμετωπίσει σε δικούς τους ανθρώπους.
Πώς τους μιλήσατε γι αυτό; Πώς τους αντιμετωπίσατε, τι άλλαξε μέσα σας όταν το μάθατε, στη δική σας συμπεριφορά προς την/τον ασθενή; Έχω ραντεβού με ψυχολόγο για αυτό, αλλά θα ήθελα να μοιραστείτε την εμπειρία σας αν θέλετε.
Κάθε πληροφορία θα μπορούσε να είναι χρήσιμη, ευχαριστώ.
Αρχικά για εμένα δεν ειναι ηθικό να πάσχει κάποιος από καρκίνο και να το ξέρουν οι άλλοι και να μη του το λένε. Το πως το μαθαίνει κάποιος είναι τετριμμένο για εμένα του το λέει ο γιατρός όταν κάνει τη διάγνωση. Αν δε του το πει ο γιατρός να του το πει κάποιος δικός του αλλά αμέσως όταν το μάθει. Πραγματικά απορω με ποιο δικαίωμα δε λένε σε έναν άνθρωπο κάτι τόσο σημαντικό για τη ζωή του. Μου είναι δυσκολο να σχολιάσω το θέμα για προσωπικούς λόγους αλλά αυτό που δε το ξέρει πραγματικά απαράδεκτο από όλες τις αποψεις για εμένα.
Ακριβώς αυτό σκέφτηκα και του το είπα, ενώ όλοι έλεγαν πως θα τον κάναμε να πέσει ψυχολογικά. Το θεώρησα λάθος και το έκανα ήδη, ψύχραιμα και όπως θεωρώ ότι έπρεπε να κάνω. Θα δω τι θα μου πει η ψυχολόγος μου για τα επόμενα βήματα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αυτό το θέατρο. Είναι η δική του ζωή, τον αφορά εκείνον, και το πώς θα το διαπραγματευτεί αν δεν το ξέρει πιστεύει πως είναι πιο δύσκολο, τουλάχιστον τώρα έπεσε στα βαθιά και το μόνο που μπορούμε εμείς να κάνουμε είναι να είμαστε εκεί και να βοηθάμε με όποιον τρόπο γίνεται.Quote:
Originally Posted by Ευλογητός
Το ξέραμε μόνο εδώ και τρεις μέρες.
Ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή σου και το μοίρασμα της προσωπικής σου εμπειρίας, εύχομαι όλα να σου πηγαίνουν καλά!
Φανταζομαι θα πρεπει να παρει και καποιες αποφασεις και αυτο συνεπαγεται οτι πρεπει να ξερει τι αντιμετωπιζει.
Έτσι είναι. Είναι σίγουρο ότι θα πούνε πως πήρα λάθος πρωτοβουλία, αλλά δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να το ξέρουμε οι ολόγυρα και όχι αυτός ο ίδιος. Μου φαινόταν τελείως παράλογο και άσκοπο, γιατί εφόσον θα πάμε σε ογκολόγο, είναι παλαβό εντελώς να στήσουμε τέτοιο θέατρο. Και δεν το μπορώ, έτσι, να λέω κι αυτό, δεν το μπορώ μαζί με αυτό το σοκ που υπάρχει και όλα τα παρεπόμενα, να έχω και το βάρος ενός "μυστικού" με τελείως λάθος σκεπτικό. Ε, θα το συνηθίσουν κι αυτοί, τώρα τέλειωσε, του μίλησα.
Πολύ καλά έκανες και του μίλησες .
Ειναι δικαίωμα του να το ξέρει .
Το ζήσαμε με ένα πολύ νέο άνθρωπο ο οποίος δεν υπάρχει ..
Δεν κράτησε ούτε ένα χρόνο αυτή η ιστορία και μαθεύτηκε σχετικά πάρα πολύ γρήγορα και χωρίς καμία ιδιατερή προειδοποίηση..
Απλά εγώ επέλεξα όταν το μάθει να είναι παρόν και ο γιατρός του .
Εκείνος του εξήγησε πως έχει η κατάσταση και τι έπρεπε να κάνει από εδώ και πέρα και φυσικά του είπε με τρόπο και αυτό που όλοι ξέραμε αλλά όπως έπρεπε.
Δεν το μετανοιωσαμε γιατί πρόλαβε και έκανε κάποια πράγματα που πραγματικά ήθελε .
Όχι όλα αλλά όταν πλέον είχε πέσει στο κρεβάτι το έλεγε ..
Καλά που πρόλαβα και το έκανα.
Καλή δύναμη σε όλους σας .
Ει άι δύσκολο αλλά δικαιούται να ξέρει και να κάνει αυτά που δεν πρόλαβε να κάνει έστω και τώρα .
θεωρω, οτι δεν ειναι για ολους η ιδια αντιμετωπιση, σωστη...
κατα την γνωμη μου, καποιος που τον ξερει και τον καταλαβαινει, θα πρεπει να καταλαβει αν θελει να το μαθει η οχι.
αυτοι που το εχουν ζησει θα το ξερουν, αλλα υπαρχουν ασθενεις που μπορει να σου ζητανε την "αληθεια", ενω στην πραγματικοτητα σε "παρακαλανε" να μην τους την πεις.
θελει να τον αφουγκραστεις, να καταλαβεις τι θελει να μαθει.
το εχω ζησει , διπλα απο το ατομο που ειχε τον καρκινοπαθη.
δεν ειναι απλα οτι δεν ηθελε να μαθει.
ΤΟ ΗΞΕΡΕ, το καταλαβαινε, αλλα ηθελε να την διαβεβαιωνεις οτι δεν ισχυει.
ετσι ακριβως οπως το λεω.
δεν κατονομαστηκε ποτε η αρρωστια, ηξερε πολυ καλα οτι την εχει, ειδικα στα τελευταια σταδια. ετσι τελειωσε το θεμα..
Ευχαριστώ πολύ όλα τα μέλη που γράψανε! Ρέμεντυ, πρόκειται για πολύ δικό μου άνθρωπο και όλοι λέγανε να μην το πούμε, αλλά τι νόημα έχει, εδώ θα συζητήσουμε με τον γιατρό για σχήματα χημειοθεραπείας, για χειρουργεία, δεν θα καταλάβει; Νομίζω πως θα υποτιμούσαμε τη νοημοσύνη του, στο κάτω κάτω της γραφής μπορεί να θέλει να κάνει τρία πράγματα πριν φύγει, να μην μπορεί να εκτιμήσει την κατάσταση και να πάρει τις αποφάσεις του; Η ζωή είναι δρόμος, αν έχει φτάσει στο τέρμα αυτού του δρόμου, που μακάρι να έχει πολλά χρόνια μπροστά, αλλά δεν το ξέρουμε αυτό, αν όμως λέω δεν τα έχει, μπορεί να θέλει να πάει ένα ταξίδι, να κανονίσει χαρτιά, δεν ξέρω, οτιδήποτε. Μου άρεσε πολύ το ποστ σου, αυτό για το να αφουγκραστούμε τον ίδιο τον ασθενή. Εν τω μεταξύ συζητιέται σε όλο το σόι, έχουμε κι αυτά, δεν μπορεί να το ξέρει η τάδε θεία και όχι ο ίδιος. Κάποια μαλακία θα γινόταν, κάτι θα ξέφευγε και θα μας έριχνε και ευθύνες ότι δεν το ήξερε πριν και θα είχε και μεγάλο δίκιο, αυτά σκέφτηκα.
Από εδώ και πέρα είναι ο αγώνας, ο δρόμος και το πώς θα διαχειριστούμε αυτός και όλες/οι μας τη λύπη, το σοκ, τον πόνο, τις διαδικασίες, τα λόγια των γιατρών, τα νοσοκομεία. Είχαμε πάρει μία πρώτη γεύση για να φτάσουμε στη διάγνωση, μήνες τώρα τον ψάχνανε. Είναι τόσο σημαντική η ψυχολογία του, θα προσπαθήσουμε να μην πέσει. Δε θα ήθελα ποτέ να ζήσει ό,τι περνάει, ο αγαπημένος μου, ο λατρεμένος μου. Αν μπορούσα να τον κρατήσω μακριά από τον πόνο θα το έκανα, δεν περνάει από το χέρι μου, μακάρι να μπορούσα. Μαριλού έχεις δίκιο, αυτά τα πράγματα θέλω να κάνει, αυτά που μπορεί και που δεν είχε ίσως.
καλα, για το σοι, δεν το συζητω.
αν αποφασισεις να μην το πεις, δεν ανακατευεις κανεναν και δεν δινεις πληροφοριες. ολοι, μακρια..
εσυ ξερεις καλυτερα, μερλο μου.. δικος σου, ειναι.
καλη δυναμη ευχομαι και σε οποια εκβαση, να αποφυγει τον πονο..
κουραγιο..
Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω το νήμα αυτό για να αναφέρω τις σκέψεις, τις συζητήσεις, τους φόβους του, τα καλά και τα κακά στην ψυχολογία. Χτες ανέφερε ότι έχει 6 μήνες να ζήσει. Δεν είναι αισιόδοξος και αυτό δεν το άκουσε από κανέναν γιατρό, νομίζω ότι καταλαβαίνει πόσο σοβαρά είναι. Τα βράδια έχει αρχίσει να ουρεί πάνω του ήδη κι εγώ η ίδια θεωρώ ότι μετράμε αντίστροφα. Σε αυτόν όμως δε μιλάω έτσι, άσχετα με το σκέφτομαι μέσα μου. Κρατάω τη φωνή μου σταθερή, τα λόγια μου υποστηρικτικά και προσπαθώ να βοηθάω στην υποκίνηση ενός ηθικού πιο ακμαίου. Δεν ξέρω αν κάνω τίποτε, πραγματικά, γιατί αν το έχει αποφασίσει και το έχει δεχτεί πώς θα τον επηρεάσουμε οι γύρω; Και τι πρέπει;
Είναι ένας καρκίνος επιθετικός, με κακή πρόγνωση και συν αυτών, σπάνιος, με λίγα ανάλογα για άλλους καρκίνους επιστημονικά δεδομένα και έρευνες. Και όσες διάβασα δίνουν μέσο όρο επιβίωσης τον έναν χρόνο, με εξαιρέσεις. Έχει δίκιο, γιατί ήδη έχει χάσει τόσα κιλά, κι οι δυνάμεις του είναι λίγες. Ήταν ένας άνθρωπος δυνατός, εργατικός, ήθελε συνέχεια να έχει κάτι να κάνει, σα σκυλί που λέμε δούλευε και το ευχαριστιόταν. Χθες μου είπε πως δεν περνάει η ώρα του. Πήγα και του πήρα ένα συλλεκτικό βιβλίο που είχε χάσει πριν χρόνια και θα του το κάνω έκπληξη αύριο, θα το αφήσω κάπου που δε θα το περιμένει. Αυτό θα τον απασχολήσει και θα του δώσει κάτι να αποσπάται η προσοχή του από την ασθένεια ελπίζω.
Εγώ; Εγώ μαθαίνω να αντέχω τη σκέψη ότι ο άνθρωπός μου φεύγει. Με δάκρυα άλλες στιγμές και άλλες στιγμές προσπαθώντας για το καλύτερο. Τι άλλο μένει;
Περισσότερες εξετάσεις. Και οι πλέον διεξοδικές που έχει κάνει ως τώρα.
Βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να καθοριστεί εάν ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση και εάν ναι, πού.
Και η σταδιοποίηση. Βιοχημικές, αιματολογικές, μαγνητικές, αξονικές. Ευχόμαστε όλες να είναι περιορισμένος εκεί που βρέθηκε. Γιατί διαφορετικά η συζήτηση αλλάζει όπως ακριβώς το είπε ο ογκολόγος.
Προσπαθώ να τον ενθαρρύνω χωρίς ωστόσο να μπορώ να πω
και πολλά, γιατί δεν ξέρουμε ακόμη και θα ήταν λάθος να δώσουμε τρελές ελπίδες κιόλας τη στιγμή που
μπορεί σύντομα να ανατραπούν.
Δε θέλω να το σκέφτομαι κι όμως το σκέφτομαι νύχτα μέρα το σενάριο. Η αδυναμία συνεχίζεται και έχει μία τάση
απομόνωσης, θέλει να μένει ήσυχος, με τις σκέψεις του ή ό,τι του παίρνει τις σκέψεις, βλέπει λίγη τηλεόραση,
λίγο διάβασμα, αλλά κυρίως έναν ύπνο που ελπίζω να του προσφέρει ανακούφιση. Που εγώ δεν μπορώ
να του προσφέρω. Να μη μπορώ να προσφέρω ελπίδα, μου φαίνεται τόσο λίγο το τι μπορώ να κάνω πια.
Φτιάχνω φαγητό που ξέρω ότι του αρέσει, κι αυτό στα πλαίσια του τι μπορεί πια να φάει.
Έχουν όλα τόσο αλλάξει. Τίποτε δεν είναι το ίδιο, λες και η ζωή χωρίστηκε στο πριν και στο μετά της γνώσης.
Καλημέρα.Ο παππούς μου ειχε καρκινο δε το ήξερε.Επειδη δεν ειχε ελπιδες να ζησει δε το εμαθε ποτε λεγαμε ότι ήταν κυστη.Ηταν πολύ δύσκολο για ολους μας,ειδικα για τη γιαγιά μου γιατί τον ειδε κυριολεκτικα να διαλύεται.Ηταν δυσκολο και για εκείνον βέβαια γιατί ενώ του λεγαμε οτι ολα ήταν καλα είχε καταλήξει σαν ανάπηρος.Για μενα αν ο ασθενης είναι νεος και μπορει να το παλεψει πρεπει να ξέρει ολη την αληθεια.Αν οι γιατροι δεν δινουν ελπιδες καλό θα ήταν να μη μαθει κάτι γιατί θα γίνει πολυ χειροτερα και μόνο κακο θα του κανει
Μερλοτ πονάει σε αυτή την φάση που είναι ?Quote:
Originally Posted by Merlot
Εγω δεν καταλαβαινω πως το δεχονται οι γιατροι. Δηλαδη λεμε τη διαγνωση και ενα σωρο πληροφοριες στους συγγενεις και ο ασθενης δεν μαθαινει τιποτα? Καλα εκανε και πληροφορηθηκε.
Οσον αφορα το θεμα της αντιμετωπισης, οι γιατροι θα του πουν την στρατηγικη που θα ακολουθησει. Ισως και μερικες πληροφοριες απο αλλους να ειναι καλες, αλλα συνηθως δεν ανταποκρινονται στην αληθεια.
Ουσιαστικα δεν μπορεις να κανεις, περαν της επικοινωνιας και της καλης διαθεσης. Και εγω πιστευω οτι εαν μαθαινα οτι αντιμετωπιζω κατι τοσο σοβαρο, που χτυπα ξυλο μπορει να ειναι και τελεσιδικο, θα ηθελα να κανω ενδοσκοπηση για το ταξιδι της ζωης.
Θα ηθελα ομως οταν χρειαζομαι καποιον, να ειναι διπλα μου.
Λυπάμαι πολύ για την απώλεια του παππού σου. Είναι τραυματικό να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς να σβήνει λίγο λίγο και να χάνει τις δυνάμεις του. Ρώτησα τον ογκολόγο του εάν ήταν λάθος που του το είπα και θεωρεί πως όχι, ίσα ίσα θα τον βοηθήσει να ξέρει τι θα αντιμετωπίσει μου απάντησε και θα προετοιμαστεί περισσότερο ψυχολογικά. Θα προσπαθήσω με όποιον τρόπο μπορώ να είμαι στα πάντα παρούσα και να προσφέρω όσο περισσότερο μπορώ, ξέρω τα πράγματα που του αρέσουν και θα επικεντρωθώ εκεί, να παίρνει ανάσες στο ενδιάμεσο. Μπορεί και να μην κάνω τίποτε πραγματικά, δεν ξέρω, θέλω να τον αγκαλιάσω και να τον πάρω μακριά, να μπορούσα να τον μεταφέρω κάπου αλλού, όπου όλα αυτά θα ήταν ένα μακρινό όνειρο, που θα το ξέχναγε λίγο λίγο.Quote:
Originally Posted by Νοσηρή φαντασία
Σ' ευχαριστώ Κηπ μου για όλα όσα έγραψες, κι εγώ το θεωρώ πολύ σημαντικό να έχει τους ανθρώπους που αγαπά κοντά του όποιος βαδίζει αυτό το δρόμο. Είναι δύσκολος δρόμος, με στροφές και γυρίσματα. Το κακό είναι ότι ένας καρκινικός δείκτης είναι το ίδιο ανεβασμένος όπως και πριν το χειρουργείο. Ο ογκολόγος περιμένει και τις μαγνητικές για να αξιολογήσει συνολικά τα αποτελέσματα. Μετάσταση; Εναπομείναντα καρκινικά κύτταρα κάπου και πού ακριβώς; Θα δείξει. Κι εκεί θα καλεστεί ο ογκολόγος να του μιλήσει τις επόμενες κινήσεις και τις επιλογές που υπάρχουν, πώς θα κινηθεί, τι δυνατότητες θεραπευτικές υπάρχουν ή αν η συνέχεια θα είναι παρηγορητική θεραπεία.Quote:
Originally Posted by keep_walking
Marilou, όχι ευτυχώς! Υπήρξε πόνος και μάλιστα πάρα πολύ έντονος, του σήκωσε την πίεση πάνω από 20 και κατέληξε να βγάλει τη νύχτα στο νοσοκομείο, αυτή ήταν η αρχή του ψαξίματος. Όμως δεν ήταν αρκετά νωρίς, δυστυχώς κατά πώς δείχνει το πράγμα. Είναι όμως πολύ σημαντικό που δεν πονάει, υπάρχει μόνο πάρα πολλή αδυναμία, έχει αλλάξει ακόμη και η φωνή του, νιώθει λέει τα πόδια του να μην τον κρατάνε.Quote:
Originally Posted by Marilou
Δυσκολεύομαι. Δυσκολεύομαι να δεχτώ τόσα πολλά. Δεν κοιμάμαι σχεδόν κανένα βράδυ ολόκληρο, ξυπνάω και σκέφτομαι, αύριο είναι μια νέα μέρα, τι θα μας φέρει, πώς θα είναι, πώς θα φερθώ, τι θα του πω, πώς θα βοηθήσω, αν μπορώ να βοηθήσω. Φοβάμαι το ίδιο το άξαφνο, όπως και τον αργόσυρτο χαμό. Θέλω να θέλει να παλέψει και γνωρίζω ότι δεν είναι το θέμα τι θέλω εγώ, το θέμα είναι τι θέλει εκείνος, και πως εάν και όταν δε θα θέλει να παλεύει πια, πρέπει να το δεχτούμε και να το σεβαστούμε το ίδιο...
Έτσι είναι πολύ σημαντικό γιατί ο πόνος δυστηχως σε φθείρει ακόμα πιο πολύ και δεν μπορείς τουλάχιστον να έχεις και αυτή την καθημερινότητα που μπορεί να μοιάζει δύσκολη και μελανχολικη ,σίγουρα όμως δεν εχει καμία σχέση με αυτή που θα ήταν με τον πόνο παρέα .Quote:
Originally Posted by Merlot
Όσο μπορείς βρες δραστηριότητες που να τον κάνουν να ξεχνιέται και το κυριότερο να περνάς όσο μπορείς πιο πολύ χρόνο μαζί του .
Σκέψου ότι αν ήταν αλλιώς τα πράγματα μπορεί να μην τον έβλεπες τόσο πολύ λόγο της καθημερινότητάς σου .
Δεν έχει σημασία το πόσο χρόνο μένει στον άνθρωπο μας αλλά στο ποσό χρόνο περνάμε εμείς μαζί του .
Άρπαξε αυτή την ευκαιρία και άσε όλα τα υπόλοιπα στην άκρη προς παρόν .
Να σου πω και κάτι σκληρό αλλά είναι η αλήθεια ?
Πενθεις ουσιαστικά έναν άνθρωπο ο οποίος ει άι ακόμα κοντά σου με όλες αυτές τις σκέψεις .
Μην ψάχνεις τρόπους ακόμα πως θα διαχειριστείς μια ενδεχόμενη απώλεια .
Δεν είναι ώρα ..Είναι ώρα να περάσεις χρόνο μαζί του και να κάνεις συζητήσεις που ίσως αν ζούσε αλλά τόσα χρόνια δεν θα σου δινόταν οι ευκαιρια να να τις κάνεις .
Μην πενθεις για αυτά που θα έρθουν και ΑΝ θα έρθουν ,ζήσε αυτά που είναι καλή ευκαιρία να τα ζήσεις ακόμα και κατω από αυτές τις στεναχωρες συνθήκες ...