Η δική μου ιστορία ξεκινάει περίπου πριν από 5 χρόνια τότε που ήμουν υπέρβαρη με τον δείκτη της ζυγαριάς να δείχνει περί τα 100 κιλά. Χωρίς να έχω τότε κάποιο σοβαρό κόμπλεξ με το βάρος μου αλλά λόγω ενός χρόνιου προβλήματος με τη μέση μου ξεκινάω να κάνω δίαιτα για να χάσω όπως μου είχε συστήσει ο γιατρός καμιά δεκαριά κιλά. Ξεκινάω λοιπόν τη δίαιτα μόνη μου αρχικά και χάνω σχετικά εύκολα 20 κιλά περίπου. Φυσικά βλέποντας το αποτέλεσμα έχω αρχίσει να γλυκαίνομαι και θέλω να χάσω και άλλο. Κάπου εκεί ο μεταβολισμός μου κολλάει οπότε και καταφεύγω σε διαιτολόγο με τη βοήθεια της οποίας χάνω άλλα 20 κιλά. Στα 60 πλέον κιλά με ύψος 1.65 ήμουν υπερήφανη για τον ευατό μου καθώς ποτέ δεν πίστευα ξεκινώντας την προσπάθεια μου ότι θα έφτανα σε αυτά τα κιλά. Σταματώντας από τη διαιτολόγο συνέχιζα να κάνω μόνη μου το διαιτολόγιο και χάνω άλλα 4 κιλά. 56 κιλα; Πέταγα από χαρά τρομάρα μου. Κάπου εκεί αρχίζει και το μαρτύριο. Με το φόβο ότι μια μέρα θα ξυπνήσω και θα πάρω πίσω όλα τα κιλά αρχίζω την κακή διατροφή. Τρώω συνέχεια βραστά και σε μικρές ποσότητες. Κάπου εκεί φυσικά μου κόβεται και η περίοδος. Φυσικά εγώ δεν πτόηθηκα από το γεγονός. Η απώλεια κιλών είχε πλέον μετατραπεί σε ψύχωση με αποκορύφωση λίγους μήνες μετά που άρχισα να τρώω ελάχιστα πράγμα που μου έφερε και άλλα προβλήματα υγείας.
Τον τελευταίο χρόνο παίχτηκε το χειρότερο μέρος του εφιάλτη όπου πλέον έχω φτάσει τα 40 κιλά τρώγοντας ελάχιστα και μην πίνοντας καν νερό γιατί είχα φτάσει σε σημείο με το που πίνω νερό λόγω της αφυδάτωσης να παίρνω 1,5 κιλό!!!!
Η ζωή μου εφιαλτική. Μέρα νύχτα καυγάδες στο σπίτι, κατάθλιψη, άρνηση για όλους και για όλα. Το μόνο που υπήρχε ήταν η σκιά μου και τίποτα άλλο.
Μέχρι που ήρθε η μέρα που αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο πια. Σας λέω είχα φτάσει να μην πίνω νερό. Εδώ και ένα μήνα σε συνεργασία με διαιτολόγο έχω ξεκινήσει πάλι να τρώω κανονικά και έχω πάρει 8 κιλά. Δε θα πω ψέμματα με έχει κυριεύσει το άγχος γιατί η άυξηση αυτή του σωματικού μου βάρους έγινε πολύ γρήγορα και φοβάμαι πως ο οργανισμός μου δε θα χει μπει σε μια σειρά όταν θα φτάσω στα κίλά που συμφωνήσαμε με τη διαιτολόγο και ότι θα συνεχίσω να παίρνω αλλά τουλάχιστον δεν έχω λυγίσει ακόμα. Τηρώ το πρόγραμμα κατά γράμμα μην πω ότι κάνω και παρασπονδίες γιατί με έχει πιάσει ακατάσχετη πείνα κουλό ε? Δεν πείναγα οταν δεν έτρωγα και πεινάω τώρα και προς το παρόν ζω με το φόβο μου. Ζω με το άγχος της παχιάς φιγούρας, ψυχολογικά δηλαδή δε μπορώ να πω ότι ακόμα έχω γιατρευτεί, το κόλλημα δε φεύγει έτσι εύκολα αλλά σωματικά είμαι πλέον καλά γιατί πραγματικά έφτασα ένα βήμα πριν από το θάνατο καθώς η αφυδάτωση την οποία είχα προκαλέσει μου προκάλεσε όταν πλέον ξανάπια νερό οίδημα στα πόδια (φοβηθήκαμε και για νεφρική ανεπάρκεια). Τώρα είμαι καλά, αισθάνομαι ότι έχω περισσότερη ενέργεια, το οίδημα υποχωρεί και προσπαθώ να κοιτάξω το μέλλον με αισιοδοξία. Ακόμα και το χρόνιο πρόβλημα της δυσκοιλιότητας μου λύθηκε.
Μακάρι να μπορούσα να γιατρέψω και το πρόβλημα του Μυαλού αλλά γι αυτό νομίζω θα χρειαστώ καιρό ακόμα. Το σίγουρο είναι ότι μπήκε το νερό στο αυλάκι. Συμβουλές σε άτομα που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με μένα δεν έχς να δώσω. Έκανα πολλές τρέλες από μόνη μου για να χω δικαίωμα να ομιλώ. Το μόνο που μπορώ να πω είναι κορίτσια σωθείτε όσο είναι νωρίς. Ο δρόμος στην αρχή είναι γολγοθάς το ξέρω από πρώτο χέρι όμως η ζωή είναι ωραία. Το βλέπω τώρα που πήγα να τη χάσω.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Ελπίζω έστω και λίγο να βοήθησα με τη δική μου εμπειρία. Θα με ενδιέφερε σε αυτό το τόπικ που άνοιξα να ακούσω τις απόψεις σας και κυρίως από παιδιά που βρίσκονται η πέρασαν το στάδιο της θεραπείας που βρίσκομαι και εγώ αυτή τη στιγμή. Καταφέρνετε να διατηρείστε στο βάρος σας; Πως έγινε η αποκατάσταση σας;