Η μισή λύση είναι η συνειδητοποίηση

Κάποτε μου έλεγε η μάνα μου, "παιδί μου δεν τα'χεις βρει με τον εαυτό σου" και την κορόιδευα... της έλεγα "εγώ; εγώ δεν τα'χω βρει με τον εαυτό μου;"..και όμως ύστερα από κάποια χρόνια καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε..προχθές έκλεισα τα 21 μου και αισθάνομαι ότι ο χρόνος περνάει μέσα απ'τα χέρια μου και εγώ κάθομαι και τον κοιτάω..3 χρόνια φοιτήτρια στην επαρχία και δεν έζησα τίποτα..ούτε μεθύσια τρελά, ούτε φλερτ, ούτε σχέσεις, ούτε ξεπέτες που λέει ο λόγος..όχι ότι είμαι τέτοιος άνθρωπος αλλά έζησα 3 χρόνια σαν γρια και όχι σαν φοιτήτρια, κρυμμένη πίσω απ'τα κιλά μου..επιστρέφοντας Αθήνα, ήρθα όμως αντιμέτωπη με μενα, με την Ιωάννα, που τελικά κατάλαβα πως δεν την αγαπάω..τόσα χρόνια επένδυα στο μέσα και άφηνα το έξω, νομίζοντας πως θα αλλάξω τον κόσμο και ως δια μαγείας πλέον κανένας δεν θα κοιτάει την εμφάνιση αλλά τον ψυχικό μου κόσμο..γελάστηκα. ο κόσμος είναι σκληρός και δυστυχώς κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει αν ΕΣΥ δεν αγαπήσεις εσένα, όσο κλισέ και αν ακούγεται..στα 21 μου είμαι μόνη, μου λείπει η συντροφιά ενός ανθρώπου, και όχι απαραίτητα σεξουαλικά..βλέπω γνωστές μου που ζουν τη ζωή τους, είναι ευτυχισμένες (φαινομενικά τουλάχιστον γιατί κανένας δεν ξέρεις τι κρύβει μέσα του), με τη σχέση τους, με τους φίλους τους και στον αντίποδα βλέπω εμένα, που - ντρέπομαι που το παραδέχομαι - αλλά η δυστυχία μου ξεκινά εκεί που αρχίζει η ευτυχία των άλλων..εγώ που χαίρονταν οι φίλοι μου και χαιρόμουν δυο φορές για αυτούς, εγώ που γέλαγα όταν γέλαγαν και οι άλλοι και ήμουν ευτυχισμένη με την ευτυχία τους...λένε πως για όλα τα προβλήματα, η μισή λύση είναι η συνειδητοποίηση, κανένας όμως δεν σε προετοιμάζει για το μετά..

joanna, όπως πολλές φορές μέσα σ αυτό το φόρουμ είναι σαν να διαβάζω για μένα. Κι εγώ χαράμισα πολλά χρόνια από τα φοιτητικά μου χωρίς να με νοιάζει η σχολή μου, τα ενδιαφέροντα μου παρά μόνο το φαγητό. Κάθε μέρα η μόνη μου έννοια ήταν τι θα μασαμπουκιάσω. Για φλερτ ελάχιστα και σχέσεις μόνο μία και αυτή αστα να πάνε. τώρα πλέον πέρασαν τα φοιτητικά και έχω φτάσει στα 25.
Ξέρεις πόσο έχω μετανιώσει για τις μ@λ@κίες μου?Γιατί μόνο έτσι μπορώ να τις χαρακτηρίσω. Βάζοντας μπροστά τα κιλά μου τα οποία ήταν 5-6 περιττά μόνο απέφυγα σχέσεις, διασκεδάσεις, έμενα σπίτι πολλές φορές γιατί το να κάτσω μέσα και να παραγγείλω ντελίβερι με τα λεφτά της εξόδου μου φαινόταν πιο εποικοδομητικό (!) αν είναι δυνατόν!
Η μαμά σου έχει δίκιο. Δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Κι εγώ έτσι νιώθω για μένα αν και τους τελευταίους μήνες έχω κάνει πρόοδο σ αυτόν τον τομέα με πρώτο το φαγητό.
Το ότι το έχεις συνειδητοποιήσει είναι όντως η μισή λύση όπως λες. Από κει και πέρα πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του κουμπιά για το πως θα βγεί από το λούκι.
Το να βρεις πως να φτιάξεις το σώμα σου,να πιστέψεις στον εαυτό σου και να αρχίσεις πάλι να ζεις όπως θέλεις νομίζω εσύ πρώτα πρέπει να το ανακαλύψεις.
Μην χάνεις χρόνο. Είσαι μόλις 21 χρονών!Θα ήθελα πολύ να μου ερχόταν η επιφοίτηση στα 21 και όχι στα 25 που μου ήρθε.
Θέλει χρόνο η υπόθεση. Το φαγητό ρυθμίζεται εύκολα πιστεύω. Ίσως τα κιλά να κάνουν πχ 1 χρόνο να φύγουν αλλά αν βρείς το πως να τρως ισορροπημένα και να κάνεις λίγο άσκηση τα κιλά θα φύγουν τσακ μπαμ.Είσαι και μικρή οπότε το σώμα σου θα στρώσει γρήγορα.
όσο για το θέμα του να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας θέλει δουλειά και βήμα βήμα από την αρχή. Τώρα το πως θα γίνει αυτό, υπάρχουν πράγματα που μπορεί να σε βοηθήσουν. πχ το να μιλήσεις γι αυτό σε κάποιον που εμπιστεύεσαι. Εγώ όταν το έκανα ένιωσα σαν το πρόβλημα να μίκρυνε. Υπάρχουν βιβλία για το πως να χτίσεις την αυτοπεποίθησή σου. Εμένα με βοήθησαν να δω τα πράγματα πιο ξεκάθαρα. Δες ποια είναι τα θετικά σου σημεία και τα ενδιαφέροντά σου και δώσει βάση εκεί. Βρες κάτι να σε πορώνει. Η σχέση σου με τον περίγυρο θα χτιστεί και αυτή σιγά σιγά. όταν είσαι οκ με τον εαυτό σου όλα θα πάρουν άλλο χρώμα. Είμαστε αυτό που εκπέμπουμε στους άλλους!
Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λίγο. φορ δε ρεκορντ πριν μισό χρόνο περίππου έκλεισα το facebook γιατί δεν άντεχα να τους βλέπω όλους χαρούμενους.Ένιωθα μη φυσιολογική. Αλλά όλα στο μυαλό είναι..

baklavadaki όλα αυτά που μου λες μου είναι οικεία..παλεύω με αυτή την κατάσταση πάνω από 5 χρόνια..και δεν μιλάμε για 5-6 κιλά αλλά 22 (αυτή τη στιγμή, κάποτε ήταν 35!!!) έχω υπάρξει ευτυχισμένη (δεν λέω αδύνατη γιατί η ευτυχία δεν συνάδει με το νούμερο της ζυγαριάς) και μου λείπει αφάνταστα..είχα τον κύκλο μου, τη σχέση μου, τη ζωή μου και το σημαντικότερο με ένοιαζε η Ιωάννα...πλέον, αισθάνομαι ότι δεν με νοιάζει, θεωρώ ότι έχω βυθιστεί τόσο πολύ που πλέον είναι ακατόρθωτο να βγω στην επιφάνεια..έχω δοκιμάσει επίσης, να μιλήσω σε ανθρώπους..μίλησα κάποια στιγμή στη μαμά μου, εν μέσω αναφιλητών σε μια κρίση ειλικρίνειας που με είχε πιάσει αλλά μετά απο'κει το θέμα δεν ξανάνοιξε γιατί όπως μου είπε, πονάει να συζητάμε συνέχεια, τα ίδια και τα ίδια..εν μέρει έχει δίκιο αλλά απ'την άλλη αν δεν μοιραστώ και 5 πράγματα που με ταλαιπωρούν με κάποιον σημαντικό, σε ποιον θα τα πω..μετά μίλησα σε μια φίλη μου (η οποία σημειωτέον αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα με μενα) αλλά αισθανόμουν ότι προσπαθούσε η μία να βοηθήσει κάπως ατσούμπαλα την άλλη..γιατί κακά τα ψέμματα, όταν δεν έχεις βρει λύση σε ένα πρόβλημά σου πώς περιμένεις να βοηθήσεις ένα φίλο με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα;
τέσπα, το θέμα είναι πως δεν υπάρχει μαγική συνταγή, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αυτό που είπες περί κουμπιού..κάποιοι λένε ότι ξυπνάς μια ωραία πρωία και έτσι απλά ξεκινάς γιατί το έχεις πάρει απόφαση..και πως αισθάνεσαι όταν το έχεις πάρει απόφαση; νιώθεις πιο δυνατός; αισιόδοξος; παίζει μήπως κανένα soundtrack του στυλ "η μελωδία της ευτυχίας" στο background; γιατί και γω αυτή την γα@@@@νη απόφαση περιμένω αλλά δεν μου'ρχεται..τουλάχιστον έχω κάνει πολλές πρόβες για την ημέρα που θα'ρθει

Υ.Γ ευχαριστώ που απάντησες :)

Γεια σου Τζοαννα. Εγω ειμαι 18, πρωτο χρονο στο πανεπιστημιο και νιωθω ακριβως οπως περιγραφεις .... Εγω εχω προβληματα....περιβαλλοντος !!! Στο σχολειο επειδη ημουν καλη μαθητρια και πολυ κατα της μαζας (δεν ημουν φυτο τυπου ολη μερα μεσα για διαβασμα εβγαινα συχνα εκανα πολλα δημιουργικα πραγματα) αλλα ημουν αντιπαθης. Η μαλλον το ολο πραγμα ξεκινησε απο 2-3 που ειχαν πολλα οικογενειακα θεματα και τα μεεφεραν στο χωρο του σχολειου... επειδη δε θελω ν μπω σε πολλες λεπτομερειες γ αυτο και ξεφυγω απο το θεμα, εν τελει δημιουργηθηκε ενα πολυ ασχημο κλιμα εις βαρος μου καθως ειχα την ταμπελα του φυτου του ακοινωνητου (ειχα παντα σταθερα 4 καλες φιλες κ δεν βγηκα ΠΟΤΕ μ μεγαλες παρεες π ο ενας θαβει τον αλλον) και οοοολα αυτα απο εν σημειο κ μετα με πηραν πολυ απο κατω. με ελεγαν χοντρη (τοτε δεν ημουν!απορω πως μου εμφυτευτηκε η ιδεα στο μυαλο) αλλα το πιστεψα κ εγινα ...(εχω 10 κιλα παραπανω που πρεπει ν χασω) νιωθω ετσι χαλια ασχημη μπαζο επειδη οι αλλοι το πιστευουν. πηγα περυσι φροντιστηριο γτ εδινα πανελληνιες κ τρομαξα να με αναγνωρισω. Ημουν η ψυχη της παρεας περνουσαμε τελεια με τα παιδια κ δεθηκαμε απιστευα πολυ. Τωρα με το πανεπιστημιο ειμαι παλι η ψυχη της παρεας στην παρεα μου αλλα παλι την αισθηση του θυματος την κουβαλαω μαζι μου. Νιωθω οτι με κοροιδευουν οσοι θεωρουνται κ καλα πιο famous και οτι δεν αξιζω να μαι μ.αυτους... για σχεση δεν το συζηταω.....τιποτα!! Πιστευω κατα βαθος οτι μπορω ν ορθοποδησω αλλα δεν μπορω ν αγαπησω τον εαυτο μου. Δεν νιωθω καλα με μενα κ φαινεται κ ετσι αφηνω τα παντα να με πληγωνουν. Νιωθω τοσο χαλια που δε θελω ν βγαινω απο το σπιτι για να μη με βλεπουν. Βαριεμαι τον εαυτο μου και νιωθω και γω η ιδια βαρετη... μου τη σπανε οι γονεις μου κ ιδιαιτερα η μανα μου επειδη εχει αγχος!!! Και θελω να μεινω μονη μου αλλα για οικονομικους λογους δεν γινεται. γι αυτο ειπα ολα ειναι θεμα περιβαλλοντος... στο σπιτι τα τελευταια χρονια δεν μπορω με τιποτα να διαβαζω ενω οταν παω σε μια βιβλιοθηκη ανετα... δεν μπορω να βαλω ουτε εναν στοχο και να τον πραγματοποιησω. Και δεν ξερω γιατι... γιατι ειμαι καταραμενη; γιατι δεν αγαπαω τον εαυτο μου; και αν δεν τον αγαπαω γιατι; πως αλλες που εχουν χειροτερο χαρακτηρα αγαπουν τον εαυτο τους και τους αγαπουν και τους θαυμαζουν οι αλλοι;;; ειμαι απελπισμενη και καθε φορα που βγαινω εξω νιωθω σαν τερας που δεν ξερει που παει... κ οταν γυρναω σπιτι με πιανει μια αδρανεια σ να μην καταλαβαινω τι μου γινεται..σπιτι=χαλαρωση κ απο κει που ημουν αποφασισμενη ν κανω κατι πεφτω στο μηδεν... με το που μπαινω στο σπιτι πνιγομαι και νιωθω οτι δεν προκειται να καταφερω ποτε τιποτα!!! Τι να κανω; νιωθω δυστυχισμενη και αφυσικη.... :( :( :(

Purplerose καλώς μας ήρθες,

Το συγκεκριμένο νήμα είναι του 2012 και η Ιωάννα μάλλον δε θα σου απαντήσει.
Αυτό που είπες όμως ότι "με ελεγαν χοντρη (τοτε δεν ημουν!απορω πως μου εμφυτευτηκε η ιδεα στο μυαλο) αλλα το πιστεψα κ εγινα ..."
με έκανε να σκεφτώ πολύ...

Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι ταμπέλες που μας βάζουν οι άλλοι και πώς τελικά τις πιστεύουμε και γινόμαστε αυτό που πιστεύουν οι άλλοι ότι είμαστε....
Ακόμα ηχούν και στα δικά μου αφτιά χαρακτηρισμοί που μου έδινε η οικογένεια μου και ο περίγυρός μου ακόμα κι όταν ήταν άκακοι και απλά για πείραγμα...
Δεν είσαι αφύσικη.. Προσωπικά πιστεύω οτι αν κάποιος σου πει ότι ξέρει πού πάει και τι του γίνεται θα σου λέει ψέματα.
Επίσης όποιος σου πει οτι είναι ευτυχισμένος θα σου πει ψέματα
Ναι κάποιοι έχουν αυτοπεποίθηση, ναι υπάρχουν στιγμές καλές, ναι κάποιοι έχουν στόχους και δουλεύουν σκληρά για αυτούς αλλά κανένας δεν οδεύει με βεβαιότητα κι αναίμακτα στην επιτυχία.
Όλα έχουν κόστος, όλοι κάτι κρύβουν, όλοι έχουν τις προσωπικες επιτυχίες κι αποτυχίες.

Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις το δρόμο σου σύντομα
Σου εύχομαι δύναμη, υπομονή, κουράγιο
να εντοπίζεις στην καθημερινότητα σου τα καλά και τα όμορφα
Καλώς μας ήρθες και πάλι

πολύ ωραία το έθεσες περπλ αυτό με τις ταμπέλες. αλλά αυτό που καιρό τώρα ψάχνω είναι αν στην πραγματικότητα δν μας τις κολλάνε οι άλλοι αλλά εμείς τις διαλέγουμε για να κρυφτούμε πίσω από κάτι.
δηλαδή σε μια μέρα μπορεί να με χαρακτηρίσουν χίλια δυο πράγματα. γιατί να επιλέξω να φάω σκάλωμα με το χονδρή?

το να μείνεις μόνη σου προς το παρόν δν το βρίσκω καλή λύση. αλλά τι θα έλεγες να κάνεις μια ξένη γλώσσα η να πας για ανώτερο πτυχίο σε αυτήν που ήδη ξέρεις? επίσης, σκέψου αν θα ήθελες να βρεις μια δουλειά παρτ τάιμ, ή αν θα θελες να πας ίσως εράσμους ή να συμμετέχεις σε κάποια οργάνωση όπως η AIESEC .

εμένα πάντως μου φαίνεσαι πολύ έξυπνη κ ώριμη κοπέλα κ καθόλου βαρετή.

Κ για τις παρεες του σχολειου που λες σαν να αναγνωριζω κεγω τον εαυτο μου. Απο την μια τυχαινε να βρισκομαι σε μεγαλες παρεες με δημοφιλεις κ απο την αλλη φερομουν τελειως αψυχολογητα κ με πετουσαν εξω αλλα ηταν σαν να ηθελα εγω να φυγω. Σαν να μην μπορουσα να βρω τον εαυτο μου μεταξυ τους

Γεια σου Marulenia!!! Σ ευχαριστω για το σχολιο σου!!!!! Ναι οντως την ειδα την ημερομηνια αλλα ενιωσα την αναγκη να τα πω!!! Ειναι πραγματι πολυ ασχημο να μας βαζουνε ταμπελες και ακομα χειροτερο να τις πιστευουμε... Απλα ειναι παρα πολυ δυσκολο ολη μου την εσωτερικη δυναμη να την βγαλω προς τα εξω και αυτο μς φοβιζει γιατι δεν μπορω να γνωρισω τον πραγματικο μου εαυτο και ουτε οι αλλοι...δεν μπορω να με αγαπηαω ουτε εγω ουτε οι αλλοι :/ νιωθω σα να μην εχω καποιο στοχο....ειναι πολυ περιπλοκο!!!! Και παλι ευχαριστω για το ενδιαφερον σου ♡

Μανταμ σου σου σ ευχαριστω επισης για το σχολιο!!!!! Ναι εχεις δικιο αν το ψαξουμε βαθια αυτο περι ταμπελας ειναι η ευκολη δικαιολογια απο την αποψη οτι εμεις επειδη εχουμς ανασφαλεια και δεν αγαπαμε τον εαυτο μας οσο πρεπει τα αφηνουμε να πας παρουν απο κατω. Ολα απο εμας πηγαζουν και απο εμας ζουν....ΟΛΑ ομως!!!!!! Οσον αφορα τις δραστηριοτητες που λες κανω αγγλικα που τα ειχα αφησει, παρακολουθω τα μαθηματα του πανεπιστημιου ,ειμαι αντιπροσωπος σε μια εταιρεια καλλυντικων, πςω γυμναστηριο, βγαινω με τους φιλους μου, περναω πολυ χρονο με την οικογενεια μου(ειμαστε πολυ πολυ δεμενοι).... Αλλα αν δεν νιωθεις καλα με σενα ολα αυτα σου φαινονται καπως κενα..... Ειναι σα να μη δινω την ευκαιρια στον εαυτο μου να με γνωρισει και να με αποδεχτει :( . Αυτο που λεω για το περιβαλλον το εννοω. Γυρναω σπιτι και νιωθω μια απεραντη αδρανεια κ ο.τι στοχους ειχα βαλει πριν δεν τους θυμαμαι, ειμαι πεπεισμενη οτι σιγα εγβ δε θα καταφερω τιποτα...Παλια δεν ημουν ετσι και αυτο με στεναχωρει.. Δεν δινω πουθενα τον καλυτερο εαυτο μου...και δεν ξερω πως να το διορθωσω ολο αυτο....Αν δεν νιωθω εγω καλα δεν παει τιποτα καλα!!! :(

Υποθέτω το "παλιά έτσι ήμουν εγώ" αναφέρεται στον εαυτό σου όσο πήγαινε σχολείο και ήταν σε ένα σκληρό και απαιτητικό πρόγραμμα για τις πανελλήνιες...

Εγώ μόνο λογικό το βλέπω αυτό το χάσμα που βρίσκεσαι...
Φεύγεις από τον εφηβικό εαυτό σου και πας σε έναν άλλο κόσμο, πιο σκληρό, πιο αχανή, αλλά και πιο ώριμο ταυτόχρονα...
Είναι καιρό να αφήσεις πίσω τους τοξικούς ανθρώπους, αν πιστεύεις ότι κάποιοι στην παρέα σου δε σου αρέσουν, άλλαξε παρέα.
Το πανεπιστήμιο δεν είναι σχολείο, βρες ανθρώπους που σε εμπνέουν και σε πάνε ένα βήμα παραπάνω.
Οι μεγάλες παρέες θα σπάσουν όσο περνάει ο καιρός, δημιουργούνται για να καλύψουν τις ανασφάλειες του καθενός και μόλις ο καθένας καλύψεις τις ανασφάλειες του την κάνει... Βρες τους ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν να κάνεις τις συνειδητοποιήσεις σου κι εσύ θα συμβάλλεις στις δικές τους...

Ωραία φάση η AIESEC αν έχεις χρόνο κάνε μια βόλτα από το γραφείο τους, θα σου ανοίξει έναν άλλο κόσμο...
Εγώ θα σου έλεγα πως για τόνωση αυτοπεποίθησης, νέο κόσμο και ευκαιρίες για εσωτερική αναζήτηση καλή φάση είναι και μια θεατρική ομάδα. Κι ας μην έχεις πολύ πολύ ταλέντο, θα σε βοηθήσει να λυθείς με το σώμα σου και να δεις την ψυχούλα σου, ίσως να βρεις κι ένα νόημα...

Να δεις Σουσου που η Πινκ βαρέθηκε το διπλό ακκάουντ ως μεγαλύτερη (Besbab) κι ήρθε να μοιραστεί τη σοφία της κι ως πιπινάκι (purplerose)

Μας αποκαλούν συνεχώς διάφορα πράγματα, αλλά υιοθετούμε συγκεκριμένα. Αν σε πουν χοντρή, κοντή, άσχημη, ηλίθια, εγωίστρια, ακοινώνητη, θα σε ενοχλήσει το χοντρή γιατί είσαι ή το πιστεύεις (κ ας μην είσαι) και δε νιώθεις καλά με το σώμα σου. Αν δε σε θεωρείς κοντή, δε σε νοιάζει αν σε βαφτίσουν με ένα ανάλογο παρατσούκλι. Αν δεν έχεις μεγάλη μύτη, δε σε νοιάζει αν σε λένε πινόκιο, γελάς και σ'αρέσει κιόλας η όλη φάση!
Όταν ένας χαρακτηρισμός ταιριάζει στην όψη μας ή σ'αυτό που πιστεύουμε εμείς για μας, το υιοθετούμε, και όταν πρόκειται για το βάρος, που είναι κάτι που αλλάζει, πιστεύω ότι το κάνουμε γιατί πείθουμε τον εαυτό μας ότι δε μπορεί να αδυνατίσει, ότι είμαστε χοντροί, θα είμασε πάντα, και είναι αδύνατον να χάσουμε γραμμάριο. Βολευόμαστε πίσω από την ταμπέλα γιατί το βόλεμα είναι εύκολο, η προσπάθεια είναι δύσκολη, και μην πιστεύοντας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε λέμε ''και 5 κιλά να καταφέρω να χάσω, πάλι χοντρή θα είμαι''.
Όταν μου έλεγαν οι φίλοι μου ότι έγινα αλκοολική,χοντρή και ακοινώνητη, με ενοχλούσαν τα 2 πρώτα. Γιατί το 3ο ήξερα ότι μπορώ να το αλλάξω και απλά δεν ήθελα. Τα 2 πρώτα με πείραζαν, γιατί ήξερα ότι είναι έτσι, και γιατί δεν ήθελα να είμαι αλκοολική κ ακοινώνητη, αλλά βαριόμουν να προσπαθήσω να το διορθώσω. Η αλλαγή είναι δύσκολη, όχι η συνέχιση μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς. Είναι δύσκολο να χωρίσεις, να παραιτηθείς, να μετακομίσεις, να αδυνατίσεις. Τ να δώσεις παράταση σε μια σχέση, δουλειά κλπ που δε σ'αρέσει είναι πιο εύκολο, γιατί είσαι ''βολεμένος'', και ο άνθρωπος εκ φύσεως μένει εκεί που νιώθει ασφάλεια, κάτι γνώριμο. Αγχώνεται και φοβάται το κάτι καινούριο, γιατί το άγνωστο είναι απρόβλεπτο, φαίνεται ανέφικτο και σίγουρα πιο δύσκολο και μακρινό από το ήδη γνωστό...

Quote:

---

Originally posted by marulenia

Να δεις Σουσου που η Πινκ βαρέθηκε το διπλό ακκάουντ ως μεγαλύτερη (Besbab) κι ήρθε να μοιραστεί τη σοφία της κι ως πιπινάκι (purplerose)

---

τρίπλε τράπιστ!!
:yes:



κεγώ έχω πολύ μεγάλο δέσιμο με τους γονείς μου κ μια νιώθω οτι είμαι πλήρως εξαρτημένη από αυτούς ,μια νιώθω οτι αυτοί είναι από εμένα.
σε κάποια πράγματα που ξέρεις μέσα σου οτι έχεις δίκιο κ αν δν έχεις θέλεις να το δοκιμάσεις όπως κ ναχει, να πατάς πόδι, δν θα πληγωθούν τόσο όσο νομίζεις.
έχω αποφασίσει κάμποσα πράματα για τον εαυτό μου που τελικά είχα δίκιο εγώ κ οι γονείς μου είχαν αντίθετη άποψη, κ δν μετάνιωσα ποτέ, όπως κ πολλά δν έκανα επειδή τους άκουσα κ μετάνιωσα. κ πολλά από αυτά που μου είπαν δν τα έκανα κ πάλι μετάνιωσα.
αλλά δν είναι καιρός για μετάνοιες. καιρός για να τα ξεχάσουμε αυτά κ να κάνουμε από εδώ κ πέρα το καλύτερο. συ είπας.
όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις υπάρχει κάποιος που σου αρέσει??



http://images.says.com/uploads/story...52142/0fc2.gif

Quote:

---

Originally posted by purplerose
Μανταμ σου σου σ ευχαριστω επισης για το σχολιο!!!!! Ναι εχεις δικιο αν το ψαξουμε βαθια αυτο περι ταμπελας ειναι η ευκολη δικαιολογια απο την αποψη οτι εμεις επειδη εχουμς ανασφαλεια και δεν αγαπαμε τον εαυτο μας οσο πρεπει τα αφηνουμε να πας παρουν απο κατω. Ολα απο εμας πηγαζουν και απο εμας ζουν....ΟΛΑ ομως!!!!!! Οσον αφορα τις δραστηριοτητες που λες κανω αγγλικα που τα ειχα αφησει, παρακολουθω τα μαθηματα του πανεπιστημιου ,ειμαι αντιπροσωπος σε μια εταιρεια καλλυντικων, πςω γυμναστηριο, βγαινω με τους φιλους μου, περναω πολυ χρονο με την οικογενεια μου(ειμαστε πολυ πολυ δεμενοι).... Αλλα αν δεν νιωθεις καλα με σενα ολα αυτα σου φαινονται καπως κενα..... Ειναι σα να μη δινω την ευκαιρια στον εαυτο μου να με γνωρισει και να με αποδεχτει :( . Αυτο που λεω για το περιβαλλον το εννοω. Γυρναω σπιτι και νιωθω μια απεραντη αδρανεια κ ο.τι στοχους ειχα βαλει πριν δεν τους θυμαμαι, ειμαι πεπεισμενη οτι σιγα εγβ δε θα καταφερω τιποτα...Παλια δεν ημουν ετσι και αυτο με στεναχωρει.. Δεν δινω πουθενα τον καλυτερο εαυτο μου...και δεν ξερω πως να το διορθωσω ολο αυτο....Αν δεν νιωθω εγω καλα δεν παει τιποτα καλα!!! :(

---

κάπου σε όλη αυτήν την ευτυχία, υπάρχει κάτι που ίσως το ωραιοποιείς για αυτό και βρίσκεσαι με διατροφική διαταραχή. μήπως δεν είναι όλα ροζ? μήπως στην επιστροφή στο σπίτι και στην διαγραφή όλων των στόχων κάτι υπάρχει, κάτι που πρέπει να κάνεις ανασκαφή μέσα σου και να το βρεις. δεν μπορεί να είσαι τόσο δραστήρια εκτός σπιτιού και μόλις μπαίνεις μέσα να αδειάζεις έτσι...

Quote:

---

Originally posted by marulenia
Να δεις Σουσου που η Πινκ βαρέθηκε το διπλό ακκάουντ ως μεγαλύτερη (Besbab) κι ήρθε να μοιραστεί τη σοφία της κι ως πιπινάκι (purplerose)

---

Μα πως γίνεται πάντα να με ανακαλύπτετε; Στο τέταρτο προφιλ μου θα πρέπει να 'μαι πιο προσεκτική χαχαχαχα (Noted :smirk: )

Κορίτσι μου είσαι μόλις 18 χρονών. Μην απογοητεύεσαι κ μη τα βλέπεις όλα μαύρα. Σε καταλαβαίνω πέρα ως πέρα και για τις ταμπέλες και για τη ρουτίνα και για όλα. Είμαι σε παρόμοια φάση. Δοκίμασε κάτι για λίγο καιρό, προσπάθησε να μη λες όχι σε καμιά πρόταση, σαν την ταινία με τον Τζιμ Καρευ. Εγώ αυτό κάνω όσο και αν βαριέμαι όσο κουρασμένη και αν είμαι όσο και αν προτιμώ την ασφάλεια του σπιτιού βγαίνω για καφέ για ποτό κλπ δε λέω όχι. Που θα πάει θα ξεβαλτώσουμε, μικρές είμαστε ακόμα :spin:

ευχαριστω ολους για τις απαντησεις σας!! Naranja δεν εχω καμια διατροφικη διαταραχη :p Κιλα πηρα στις πανελληνιες λογω καθιστικης ζωης και υπερκαταναλωσης γλυκων χωρις να το καταλαβαινω,σαν υπνωτισμενη! Απλως ολα πηγαζουν απο το μυαλο...εχω περασει δυσκολα χρονια στο σχολειο και αυτο ειναι ολα...μου ερχονται οταν ειμαι σπιτι οι αναμνησεις...Ωστοσο, γενικα δεν εχω βρει ακομα ποια ειμαι και τι ακριβως θελω απο τη ζωη! Θελω να αλλαξω περιβαλλον... αυτο ειναι ολο. Και οχι, δεν παιζει κατι στη ζωη μου γιατι νιωθω παιδακι ακομα αφενος, αφετερου δεν εχω γνωρισει καποιον που να νιωθω οτι εχει ιδιες αξιες με εμενα, που να μου εμπνεει βασικα εμπιστοσυνη.. Και οχι δεν ωραιοποιω τιποτα, κατα βαθος ναι στην ψυχη μ ειναι ολα ροζ ;) :p