Σκέψεις θανάτου-Εφηβική κατάθλιψη;;

Γεια κι από εμένα,είμαι καινούρια στο φόρουμ και χάρηκα πολύ που σας βρήκα.Θέλω κι εγώ να πω το πρόβλημά μου.Από μικρή αντιμετώπιζα πολλά προβλήματα σχετικά με τις παρέες μου και ένιωθα πάντοτε μοναξιά γιατί έτρωγα απόρριψη,bullying κτλπ.Εκτός από όλα αυτά με έβριζαν όταν έβγαινα για προσευχή στο σχολείο,αντιμετώπισα προδοσίες από φιλίες και γενικά μία κατάσταση "άστα να πάνε στο διάολο". Έτσι έχοντας ανάγκη κάποιον να μου φερθεί καλά στράφηκα στο να ψάχνω ανόητες φιλίες μέσα από το διαδίκτυο(facebook συγκεκριμένα)και πριν από ένα χρόνο νόμιζα πως βρήκα επιτέλους έστω και μέσα από το facebook μια φίλη που με καταλάβαινε παρ'ότι τα 6 χρόνια διαφοράς ηλικίας...και το αποτέλεσμα να πάθω πλήρη εξάρτηση,και από αυτή και από το facebook.Δεν έφταιγα εγώ αυτή με αυτά που μου έλεγε έφταιγε(ίδια προβλήματα είχαμε) και όπως καταλαβαίνετε μου έλεγε τα λόγια που περίμενα πάντα να ακούσω από κάποια πραγματική φίλη και μάλιστα με προβλημάτιζε που νοιαζόταν κάποια άγνωστη έτσι για μένα,μέχρι που πριν 2 μήνες με έσβησε στα καλά του καθουμένου χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα αφού είχε σταματήσει να μου δίνει σημασία από αρκετό καιρό πριν.(ντάξει προέκυψαν ενδιάμεσα και κάτι μικροπαρεξηγίσεις αλλά για όνομα,συμβαίνουν αυτά).Αυτό ήταν,ΣΟΚ.Στενοχώρια,θλίψη,ε ρωτηματικά...Πρώτη απόπειρα ερώτησης γιατί το έκανε,καμία απάντηση.2η απόπειρα παίρνοντας τηλ με απόκρυψη να τη ρωτίσω "εε δεν ξέρω γιατί έγινε πριν από ένα μήνα,τελοσπάντων (μπλα μπλα)να σαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου,κλείνω γεια". Κυρίως θέμα?? Κατάθλιψη 90%.Από εκείνη τη μέρα(και πριν με σβήσει)βασικά από τον Ιανουάριο που άρχισαν οι παρεξηγίσεis, συνεχείς σκέψεις για το θάνατο,την αυτοκτονία και την αυτοκαταστροφή.Όχι ακριβώς για να αυτοκτονίσω εγώ(μου πέρασε από το μυαλό βέβαια κι αυτό μέσα στη μοναξιά μου) αλλά έβλεπα συνέχεια και εξακολουθώ να βλέπω από το ίντερνετ εικόνες με έφηβους που αυτοκτονούν,να ψάχνω στην αναζήτηση τραγούδια που μιλάνε για θανάτους αλλά και αυτοκτονίες,να γράφω μόνη μου ότι και καλά αυτοκτόνισα κι έκαναν μία σελίδα στο φέις και έγραφαν για μένα διάφορα όπως στη συγχωρεμένη συνομιλική μου κοπέλα που πέθανε από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και διάφορα άλλα τέτοια συγχρόνως να φαντάζομαι πως τα έβλεπε και αυτή και όλοι οι άλλοι που με πρόδωσαν και να αναρωτιέμαι και να λέω "αν τώρα μάθαινε πως πέθαινα άραγε τι θα έλεγε? " κτλπ κτλπ κτλπ....
Όλη σχεδόν τη μέρα σκέφτομαι για θανάτους και ψάχνω τραγούδια σχετικά με τέτοια θέματα και εντάξει κάποιες είναι οι φορές που ανεβαίνει η διάθεσή μου και δεν τα σκέφτομαι αλλά μετά ξανά τα ίδια.Μερικές φορές παθαίνω κρίσεις το βράδυ και κλαίω χαράματα(σπάνια αλλά γίνεται). Τι να κάνω?? Παίζει να έχω κατάθλιψη??:(

εχεις την ηλικια της αδερφης μου, δυσκολη αλλα κ τρυφερη ηλικια..
λοιπον κ εγω στα 16-17 ειχα προβλημα με τις φιλες προδοσιες κ τετοια καταθλιψη απωλεια περιοδου για 6 μηνες κλπ , βουλιμικα επεισοδια κλπκλπ
η αδερφη μ το ιδιο με τις φιλιες..
εγω να σου πω ειμαι 23 απτο σχολειο δεν 3ανακανα φιλες κακως αλλα ετσι εγινε δεν μ βγηκε ξανα..
αλλα σπουδασα, δουλευω, γνωρισα αγορακια, εχω 2 φιλους αγορια κ ενα κατοικιδιο που ναι η ουρα μου..
γιαυτο βγαλε καθε ιδεα θανατου δεν υπαρχει λογο 5 δισ ειμαστε στον πλανητη δεν μπορει αν οχι τωρα καποια στιγμη θα γνωρισεις παρεες..
μετα μπορεις να στραφεις και στην οικογενεια σ για συμπαρασταση μαμα, 3αδερφια , θειες συνηθως νοιαζονται ολοι αυτοι κ μπορουν να καταλαβουν ειδικα αν ειναι νεοι..
εγω οταν παω στα μερη μ βγαινω για καφε με τους δικους μ κ περναω τελεια, στεινουμε καρε μπιριμπας και χλευαζουμε ολο τον κοσμο στα σπιτια κ.α
ειναι πολυ νωρις για να σκεφτεσαι ετσι αν νιωθεις ετσι μονη, βαρεμαρα κ τετοια αρχισε ενα χομπι οπου μπορεις να γνωρισεις κοσμο κ θα δεις σε 2 χρονια θα δωσεις παννελληνιες βαλε στοχους κανε ονειρα για το μελλον ειναι δυσκολη η ηλικια αργοτερα θα φτια3ουν τα πραγματα κ μηνδ ενεσαι με τα ατομα ημαρτον ο καθενας την παρτι του σκεφτεται ετσι κ εσυ..αυτο πρεπει να κανεις να ασχοληθεις με τονε αυτο σ κ θα νιωσεις καλυτερα..

Μπορει τωρα να σε απορριπτουν τα παιδια στην ηλικια σου αλλα αυτο μπορει να αλλαξει οταν μπεις στο πανεπιστημιο. Εκει σιγουρα θα βρεις ατομα με κοινα ενδιαφεροντα οποτε στην χειροτερη κανε λιγο υπομονη

Τι να πω.Ξεχασα να αναφέρω ότι έχει πεθάνει κι η μαμά μου και ο πατέρας μου είναι αδιάφορος,ζω με 2 γέρους τη γιαγιά και τον παππού μου-ευτυχώς που είναι κι αυτοί-. Το θέμα είναι μήπως χρειαστώ καμιά θεραπεία για την κατάστασή μου γιατί δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου.:(

Ευα δεν θελω να σε ριξω αλλα πραγματικα γελαω οταν διαβαζω μηνυματα του τυπου: "Οταν περασεις στο πανεπιστημιο τα πραγματα ειναι διαφορετικα" ναι ειναι διαφορετικα αλλα με την κακη εννοια. Χωρις να θελω να φανω απολυτη. Ολα παιζουν οκ. Αλλα εγω αυτο που εχω ζησει τα τελευταια 3 χρονια στην σχολη μου ειναι ατομα κομπλεξικα που κοιτανε να σε κουτσομπολεψουνε και να σε εκμεταλευτουν. Αγορια-κοριτσια. Ειναι προθαλαμος για το πως ειναι η κοινωνια στις μερες μας. Βεβαια ειμαι σιγουρη οτι υπαρχουν και εξαιρεσεις (αν και δεν εχει τυχει να δω καποια μεχρι τωρα).

Το θεμα ειναι για να καταληξω καπου οτι κατα ενα μεγαλο ποσοστο οι ανθρωποι που θα γνωρισεις θα εχουν αναλογη συμπεριφορα με αυτη της "φιλης" σου..Αλλα παντα πρεπει να εχεις την ελπιδα οτι θα γνωρισεις καποιον που θα αξιζει. Απλα οταν σε πλησιαζει καποιος ειδικα στο πανεπιστημιο να εισαι και λιγο επιφυλακτικη..Συνηθως φαινονται αυτοι που σε κανουν παρεα για να σε εκμεταλευτουν ή για να σε κουτσομπολεψουν πισω απο την πλατη σου. Εγω το εμαθα στην πορεια βεβαια the hard way γιατι οταν μπηκα ημουν ψαρακι..Πρωτα απ ολα μαθε ποια εισαι και τι θελεις και νιωσε καλα εσυ με τον εαυτο σου..Μετα ψαξε το θεμα φιλια. Anyway καλη τυχη σου ευχομαι :)

Όπως σωστά σου λέει η elirene υπάρχουν 5 δισ σ αυτόν τον πλανήτη, δεν μπορεί αν όχι τώρα κάποια στιγμή θα γνωρίσεις παρέες. Κάπου υπάρχουν και για σενα τα κατάλληλα άτομα με τα οποία ταιριάζεις σαν χαρακτήρας και με τα οποία μπορείς να κάνεις την καλύτερη παρεα. Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να ψάξεις να τους βρεις, και άμα τους βρεις θα δεις την διάθεση σου από πεσμένη, κυριολεκτικά να απογειώνεται. Τόχω ζήσει αυτό και για να σου το λέω σημαίνει ξέρω. Δύσκολο να τους βρεις καθηλωμένη στον υπολογιστη, δεν αποκλείεται βέβαια αυτό, ιδίως όταν μπαίνεις σε σάητ με άτομα με κοινά ενδιαφέροντα ή προβλήματα όπως εδώ, ακόμα και στο φέισμπουκ. Όμως το ίντερνετ δεν πρέπει να το χρησιμοποιείς σαν υποκατάστατο της καθημερινής συναναστροφής, σαν τρόπο φυγής (γι αυτό έμπλεξες και εξαρτήθηκες συναισθηματικά από εκείνη την κοπέλα), την αναζήτηση σου για φιλίες θα την κάνεις πρώτα και κύρια στους δικούς σου καθημερινούς χώρους και κατά δεύτερο λόγο στο διαδίκτυο. Ψάξε για φιλίες στον οικογενειακό σου χώρο, σε χώρους όπου συχνάζεις, επέκτεινες τους χώρους όπου συχνάζεις, πήγαινε σε χώρους όπου υπάρχουν άτομα με παρόμοια με εσένα ενδιαφέροντα κλπ κάποιους σίγουρα θα βρεις, δεν το έχεις κάνει όμως μέχρι τώρα αυτό. Μην προκαταβάλλεις τον εαυτό σου ότι δε θα βρεις. Άμα κάνεις την αναζήτηση σου τα πράγματα σου εγγυώμαι θα ναι πολύ καλύτερα από ότι τα φαντάζεσαι.

Αυτό που σε έχει συνθλήψει και σκέφτεσαι θανάτους και αυτοκτονίες είναι η απόρριψη από τη μια και η έλλειψη φιλίας από την άλλη, ένας από τους χειρότερους συνδυασμούς δλδ που οδηγεί σ αυτά τα συναισθήματα και τρόπο σκέψης. Και που συγχρόνως καθηλώνει τα ενδιαφέροντα σου, την όρεξη για ζωή, ρίχνει την απόδοση σου στα μαθήματα κλπ κυριολεκτικά σε καθηλώνει σε όλους τους τομείς της ζωής και σου κρατά τις ψυχικές δυνάμεις που πιστεύω άφθονες τις διαθέτεις στην αδράνεια. Γι αυτούς που σε απορρίπτουν, να τους αποφεύγεις, δεν κερδίζεις κάτι με το να τους παρακαλάς να σε κάνουν παρέα ούτε με το απλά να είσαι μαζί τοιυς και να τρως την υποτίμηση και την απόρριψη, απεξαρτητοποιήσου απ αυτούς, κράτα τυπική σχέση μαζί τους, εξάσκησε τον εαυτό σου να μην τους λαμβάνει υπόψη, ακόμα θα σου λεγα και να αρχίσεις να τους δείχνεις πως δεν ανέχεσαι. Θα σου πρότεινα να μιλήσεις ανοικτά για τα προβλήματα που σε απασχολούν με τους γονείς σου και ανθρώπους ακόμα και μεγαλήτερους σου που σε εμπνέουν εμπιστοσύνη, και είμαι βέβαιος ότι έχεις τετοιους ανθρώπους. Γιατί δεν το κάνεις? είμαι σίγουρος ότι θα ξαλαφρώσεις και θα δεις καποια βοήθεια. Βάλε ακόμα τα δυνατά σου να βελτιωθείς σαν χαρακτηρας, να σαι πιο δυναμική, καλύτερο ύφος στην επικοινωνία, χαρούμενη, όχι σκυθρωπή και λιγομίλητη, όχι ανεκτική και να μην παίρνεις τοις μετρητοίς την κριτική των άλλων.

Έχε πρώτα στο νου σου τη σκέψη ότι τώρα ζεις τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωή σου στα οποία βάζεις τα θεμέλια για το αύριο. Κι αν χρειαστεί αναζήτησε και κάποιο ειδικό , ψυχολόγο να βρεις μαζί τους τις αιτίες και να σου δώσει τις κατάλληλες μεθόδους για να λύσεις τα προβλήματα. Και πάντα να ελπίζεις, επειδή βιώνεις μεν άσχημες καταστάσεις που όμως άμα δουλέψεις σωστά αλλάζουν, και είναι βεβαιο αυτό. Κι έτσι οι άφθονες ψυχικές δυνάμεις που έχεις θα βγουν στην επιφάνεια ώστε να γίνεις δημιουργική σ όλα αυτά που θες να φτιάξεις στη ζωή σου.

α ΕΙΜΑΣΤΕ Κ ΚΟΝΤΟΧΩΡΙΑΝΟΙ ΕΥΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΣΕΝΑ ΝΗΣΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ ΒΑΛΕ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΚΑΠΟΥ και να ανοι3ουν οι οριζοντες σου μελλοντικα..εισαι μικρη ακομα κανε ονειρα κ βαλε στοχους, ισως εχεις περασει δυσκολα με το θανατο της μαμας σ και την απορριψη στο σχολειο αυτα 3επερνιουνται ομως οχι σε καθε δυσκολη στιγμη να μας πιανει απογνωση.

Πραγματικα, εισαι ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ για να απελπιζεσαι, αν ειναι δυνατον! Και εγω στην ηλικια σου δεν ειχα παρεες ΚΑΘΟΛΟΥ. Μονο διαβαζα. Στα φοιτητικα χρονια εμαθα τι θα πει ζωη, εφαγα και εκει τις σφαλιαρες μου αλλα περασα και ΩΡΑΙΑ!!! Εκανα παρεες και πλεον εχω φιλους που με νοιαζονται γιατι ανοιχτηκα ΕΓΩ. Απλα αποφασισα να γινω πιο κοινωνικη και πλεον εχω πολλα ατομα γυρω μου, απλα στον καθενα δινω τον ρολο που μπορει να εκπληρωσει. Μην απελπιζεσαι κοπελα μου, η ζωη ειναι μπροστα σου και δικη σου!!!

Quote:

---

Originally Posted by Eva1995

Γεια κι από εμένα,είμαι καινούρια στο φόρουμ και χάρηκα πολύ που σας βρήκα.Θέλω κι εγώ να πω το πρόβλημά μου.Από μικρή αντιμετώπιζα πολλά προβλήματα σχετικά με τις παρέες μου και ένιωθα πάντοτε μοναξιά γιατί έτρωγα απόρριψη,bullying κτλπ.Εκτός από όλα αυτά με έβριζαν όταν έβγαινα για προσευχή στο σχολείο,αντιμετώπισα προδοσίες από φιλίες και γενικά μία κατάσταση "άστα να πάνε στο διάολο". Έτσι έχοντας ανάγκη κάποιον να μου φερθεί καλά στράφηκα στο να ψάχνω ανόητες φιλίες μέσα από το διαδίκτυο(facebook συγκεκριμένα)και πριν από ένα χρόνο νόμιζα πως βρήκα επιτέλους έστω και μέσα από το facebook μια φίλη που με καταλάβαινε παρ'ότι τα 6 χρόνια διαφοράς ηλικίας...και το αποτέλεσμα να πάθω πλήρη εξάρτηση,και από αυτή και από το facebook.Δεν έφταιγα εγώ αυτή με αυτά που μου έλεγε έφταιγε(ίδια προβλήματα είχαμε) και όπως καταλαβαίνετε μου έλεγε τα λόγια που περίμενα πάντα να ακούσω από κάποια πραγματική φίλη και μάλιστα με προβλημάτιζε που νοιαζόταν κάποια άγνωστη έτσι για μένα,μέχρι που πριν 2 μήνες με έσβησε στα καλά του καθουμένου χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα αφού είχε σταματήσει να μου δίνει σημασία από αρκετό καιρό πριν.(ντάξει προέκυψαν ενδιάμεσα και κάτι μικροπαρεξηγίσεις αλλά για όνομα,συμβαίνουν αυτά).Αυτό ήταν,ΣΟΚ.Στενοχώρια,θλίψη,ε ρωτηματικά...Πρώτη απόπειρα ερώτησης γιατί το έκανε,καμία απάντηση.2η απόπειρα παίρνοντας τηλ με απόκρυψη να τη ρωτίσω "εε δεν ξέρω γιατί έγινε πριν από ένα μήνα,τελοσπάντων (μπλα μπλα)να σαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου,κλείνω γεια". Κυρίως θέμα?? Κατάθλιψη 90%.Από εκείνη τη μέρα(και πριν με σβήσει)βασικά από τον Ιανουάριο που άρχισαν οι παρεξηγίσεis, συνεχείς σκέψεις για το θάνατο,την αυτοκτονία και την αυτοκαταστροφή.Όχι ακριβώς για να αυτοκτονίσω εγώ(μου πέρασε από το μυαλό βέβαια κι αυτό μέσα στη μοναξιά μου) αλλά έβλεπα συνέχεια και εξακολουθώ να βλέπω από το ίντερνετ εικόνες με έφηβους που αυτοκτονούν,να ψάχνω στην αναζήτηση τραγούδια που μιλάνε για θανάτους αλλά και αυτοκτονίες,να γράφω μόνη μου ότι και καλά αυτοκτόνισα κι έκαναν μία σελίδα στο φέις και έγραφαν για μένα διάφορα όπως στη συγχωρεμένη συνομιλική μου κοπέλα που πέθανε από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και διάφορα άλλα τέτοια συγχρόνως να φαντάζομαι πως τα έβλεπε και αυτή και όλοι οι άλλοι που με πρόδωσαν και να αναρωτιέμαι και να λέω "αν τώρα μάθαινε πως πέθαινα άραγε τι θα έλεγε? " κτλπ κτλπ κτλπ....
Όλη σχεδόν τη μέρα σκέφτομαι για θανάτους και ψάχνω τραγούδια σχετικά με τέτοια θέματα και εντάξει κάποιες είναι οι φορές που ανεβαίνει η διάθεσή μου και δεν τα σκέφτομαι αλλά μετά ξανά τα ίδια.Μερικές φορές παθαίνω κρίσεις το βράδυ και κλαίω χαράματα(σπάνια αλλά γίνεται). Τι να κάνω?? Παίζει να έχω κατάθλιψη??:(

---

Γεια σου κοριτσακι:) ειμαι στην ιδια ηλικια με σενα και καταλαβαινω πανω-κατω πώς νιωθεις!οσο και να θες να βαλεις τελος στη ζωη σου(αν θες τλκ γτ μπερδευτηκα)προσπαθησε να κρατηθεις γιατι στο μελλον ισως δικαιωθεις. στο πανεπιστημιο η σε μια αλλη πολη που θα πας αν περασεις μπορεις να κανεις μια καινουρια αρχη!να βρεις μια παρεα κ να γνωρισεις τν ερωτα της ζωης σου^^ κανε ονειρα και βαλε στοχους!να εισαι αισιοδοξη!μην το βαζεις ποτε κατω!
πες θα ζησεις ακομα 70 χρονια.. τα ματια σου εχουν να δουν πολλα ακομη.. γι αυτο υπομονη κ δυναμη :) αν θες καπου ν μιλησεις κλπ κλπ στειλε μ μνμ οποτε θες!γτ σε καταλαβαινω!φιλια κ καλη συνεχεια