Ποσο ακομα να προσπαθησω να σωσω τον γαμο με 2 χρονων παιδι;
Καλημερα σς ολους,
Καταρχας ευχαριστω εκ των προτερων για τον χρονο που τυχον παρει καποιος για να απαντησει στο προβλημα μου. Ειμαι σιωπηλος αναγνωστης της σελιδας εδω και πολυ καιρο και εκτιμω ιδιαιτερα τις απαντησεις που δινονται.
Ειμαι σε μια κατασταση οπου η συζυγος μου μου εχει παρε το παιδι χωρις την θεληση μου, εγω μενω στο εξωτερικο και αυτη εχει παει στους γονεις της στην Ελλλαδα. Προφανως και ειχαμε καποιες διαφωνιες στον γαμο μας απο την ημερα της γεννας του παιδιου που ειναι 2 χρονων. Εγω δεν τις θεωρουσα ιδιαιτερα σημαντικες αλλα απο οτι φαινεται η συζυγος το εβλεπε διαφορετικα.
Το παραπονο απο την μερια την δικια της ειναι οτι την προσεβαλα, ειμαι αποτομος, την ελεγχα, με φοβοταν κτλ. Ο λογος για τον οποιο αισθανοταν ετσι η γυναικα, ηταν επειδη σαν μανα και σαν συζυγος δεν μπορουσε να παρει αποφασεις και στρεφοταν παντα σε εμενα. Εβλεπα την αδυναμια της οτι γενικα στα δυσκολα δεν μπορουσε, αλλα δεν ηθελα να της το πω μεσα στο προσωπο. Ουδεποτε ειχε το θαρρος να αποφασισει μονη της. Για αυτο απο ενα σημειο και μετα κατεληξα να κανω τα παντα στο σπιτι, απο το να πηγαινω για δουλεια (μονο εγω δουλευα) μεχρι το να παιρνω το παιδι απο τον παιδικο, να σκουπιζω το σπιτι, να τον κοιμιζω τα βραδια, να την βοηθαω ταυτοχρονα να μαθει μια ξενη γλωσσα και να βρει μια δουλεια για να σταθει στα ποδια της. Θεωρουσα οτι αν σταθει στα ποδια της με μια δουλεια, θα αποκτησει αυτοπεποιθεση. Κατεληξα τον εαυτο μου να τον εχω παραμελησει τελειως και να ζω μονο για το παιδι και την γυναικα για 2 χρονια. Αυτη η κουραση κατα την γνωμη μου ειχε ως αποτελεσμα να αντιδρω λιγο υπερβολικοτερα απο οτι επρεπε, απλα παντα μεσα σε λογικα πλαισια.
Το δικο μου παραπονο απο την μερια μου ειναι οτι δεν εβλεπα καμια εκτιμηση των προσπαθειων μου να κρατησω αυτην την οικογενεια και ειχα την αισθηση οτι δεν με αγαπουσε. Προσπαθουσα να της δωσω προτοβουλιες στο σπιτι, αλλα παντα γυρνουσε η ευθυνη πισω σε μενα μετα απο καιρο. Οποτε το ανεφερνα το θεμα της αγαπης, εβλεπα την επομενη μερα μια κινηση εκτιμησης οπως ενα δωρακι, αλλα ως εκει, μετα παλι τα ιδια.
Ποτε κατα την διαρκεια των 2 χρονων δεν καναμε μια ειλικρινεστατη κουβεντα και ας το επιδιωκα. Αυτη η επιδιωξη κατεληγε συνηθως σε καβγα διοτι δεν εβρισκα εναν συνομιλητη απεναντι μου, αισθανομουν οτι προσπαθουσα μονος μου.
Καταληξαμε ενω εχουμε ερθει στην Ελλαδα για διακοπες στους δικους μου γονεις, να σηκωνεται ξαφνικα καποια στιγμη να παιρνει το παιδι να φευγει και να μου ανακοινωνει το θελει να ζησουμε χωρια και οτι στο εξωτερικο δεν θα ξαναρθει.
Πηγα να την βρω στους γονεις του και καναμε μια κουβεντα 6 ωρων, δεν εφευγα μεχρι να βρω την ριζα του προβληματος μας. Καταληγαμε παντα στο οτι με κατηγορουσε οτι δεν την αφηνα ελευθερια και ενω της εξηγουσα τον λογο και το σκεπτικο μου απο πισω, δεν ηθελα να το καταλαβει. Την ρωτουσα ευθεως αν με αγαπαει και αν της λειπω και απαντηση δεν επαιρνα. Της εξηγησα οτι ηξερα οτι παλια με αγαπουσε, αλλα τωρα για καποιο λογο που δεν καταλαβαινω με θεωρει εχθρο της ενω δεν ειμαι.
Εννοειται οτι και το γιο μου που πηρε μαζι της ειναι οτι πιο σημαντικο στη ζωη και οτι κλαιω εδω και ποσες μερες οποτε τον θυμαμαι. Οταν τον ειδα στο σπιτι της απο την στενοχωρια δεν αντεξα να παιξω μαζι του πανω απο 5 λεπτα απο την στενοχωρια. Οποτε βλεπω καποιο αντικειμενο του και τον θυμαμαι βαζω τα κλαμματα και μετα δεν μπορω να σταματησω.
Η ερωτηση που θα ηθελα να θεσω ειναι η εξης: Ποια λαθη πιστευετε οτι εκανα εγω και μεχρι που αξιζει να το παλεψω ακομα; Εχω φτασει στα ορια μου. Αυτο που σκοτωνει πιο πολυ ειναι οτι εχω φτασει να μην θελω να δω τον γιο μου, γιατι αν τον δω θα κανω μια βδομαδα να συνελθω.