-
Η αδερφή μου
Καλησπέρα παιδιά! Έγινα μέλος του φόρουμ για να σας θέσω το πρόβλημά μου. Με λένε Αλέξανδρο, και είμαι 15 ετών. Ανήκω σε μια πενταμελή οικογένεια, με τους γονείς μου και είμαστε 3 παιδιά, εγώ, ο αδερφός μου που μένει μαζί μας(είναι 22 ετών) και η αδερφή μου που είναι 27 και ζει σε μία ευρωπαϊκή χώρα. Η αδερφή μου, όταν ήταν 18, έφυγε και μετακόμισε Αθήνα για σπουδές και μετά μόλις τελείωσε έφυγε στα καπάκια για εξωτερικό για να κάνει μάστερ, μεταπτυχιακό κτλ και τελικά έμεινε και για διδακτορικό. Είναι στο εξωτερικό δηλαδή για 3,5 χρόνια. Όταν είχε πάει Αθήνα στα 18 της, ήμουν μόνο 1η δημοτικού κι έτσι, κάθε χρόνο, τα τελευταία 9 χρόνια δηλαδή την βλέπω μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και Καλοκαίρι, δηλαδή περίπου 25-30 μέρες τον χρόνο. Αυτό λοιπόν, η συμβίωση μακριά της με έχει κάνει να την αγαπώ πάρα πολύ κι έτσι όταν έρχεται όποτε έρχεται είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Τα κακά μαντάτα όμως είναι όταν φεύγει. Οι επόμενες 3-4 μέρες δεν είναι καθόλου καλές...είμαι down, καταθλιπτικός, πολλές φορές με πιάνουν και τα κλάματα. Μετά από 5 μέρες συνηθίζω την απουσία της και ξαναεπιστρέφω στη ζοφερή πραγματικότητα. Κι επειδή έτυχε να φύγει σήμερα, είμαι πολύ ντάουν και σκέφτηκα να ανοίξω αυτό το θέμα για να μου πείτε κι εσείς την άποψή σας. Ευχαριστώ προκαταβολικά!
-
Αλέξανδρε ειναι πολύ γλυκός ο τρόπος που περιγράφεις τα αισθήματά σου για την αδερφή σου κι εκείνη πολύ τυχερή.Δυστυχως δε μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα.Όταν είναι μαζί σας, μη παραλείπεις να της δείχνεις πόσο τη νοιάζεσαι.Είναι φυσιολογικό να στενοχωριέσαι τις πρώτες μέρες της απουσίας της, μη σε ανησυχεί αυτό.Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι εκείνες τις μέρες να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν για να είναι λιγότερο στενάχωρες.Μπορείς βέβαια να μιλήσεις και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας για αυτά που νιώθεις, θα είναι αμοιβαία τα αισθήματα και μπορεί να ανακουφιστείς περισσότερο.
-
-
Quote:
Originally Posted by
elis
Μεγαλώνοντας θα σ φύγει
elis ..γιατι το λες αυτο ??
Δεν φευγουν παντα ολοι ,οι αγαπημενοι μας ανθρωποι : )
-
Με συγκινησες. Αυτο που σου συμβαινει ειναι πολυ ωραιο, τοσο που ψιλοζηλευω (με την καλη εννοια). Φυσιολογικο και απλα ομορφο θα το χαρακτηριζα ολο αυτο που σου συμβαινει.
Υ.Γ. Πολυ καλη συνταξη και ορθογραφια για 15αρης. Νομιζα η νεα γενια ειναι λιγο γκαου μπιου σ αυτα, αλλα νομιζω οτι σωστα νομιζω και οτι εισαι εξαιρεση :P gj
-
Προς ΗΡΑ: Ευχαριστώ για τη συμβουλή σου Ήρα. Το ξέρει ότι την νοιάζομαι και εγώ επίσης.
Προς KATHISTERIX: Φυσιολογικό αλλά δυστυχώς δύσκολο! Υ.Γ. Χαχα, όντως....γράφω και σε greeklish δεν έχω πρόβλημα, είτε σε γκρίκλις είτε σε ελληνικά...
Παιδιά ευχαριστώ για τον χρόνο σας και τις απαντήσεις σας, και φυσικά όποιος άλλος θέλει να απαντήσει στο θέμα ας το κάνει!
-
Την αγαπη σου να της τη δειχνεις ολοχρονα, φροντιζε η επαφη να ειναι συνεχης. Ενα γραμμα, ιμειλ, ενα τηλεφωνημα (προτιμοτερο το τελευταιο) όπου να δειχνεις το ενδιαφερον σου γι αυτην αλλά και να μοιραζεσαι μαζι της τα δικα σου. Μιλωντας της με τον ίδιο ωραιο τροπο που μιλησες εδω. Αυτο ψυχικα θα σας φερει πιο κοντα, δε θα σας κρατησει "μακρια κι αγαπημενους" όπως παθαινουν αλλα αδερφια, ασχέτως των αποστασεων που σας χωριζουν κι ότι ειστε μαζι μερικες μερες το χρονο. Πάρε την πρωτοβουλία.
Απ την αλλη, μηπως η παρουσια της σου καλύπτει κενο? δλδ ελλειψη φίλων/παρεας που να παιρνας μαζι τους ωραια ή/και καλής επικοινωνίας στο σπιτι? το αισθημα που σου προσφερει η παρουσια της (εστω και με μετρια επικοινωνια) μεσα από το χαρακτηρα της και ως προσωπο που σου εμπνεει αγαπη ειναι κατι που δεν βρισκεις (ή σε ελάχιστο βαθμο) σε ολους τους αλλους?
ειναι και το αλλο, καποιο δικο μας ανθρωπο που τον βλεπουμε σπάνια τον αγαπάμε και τον αισθανομαστε περισσότερο σε σχεση με αυτους που βλεπουμε καθημερινα.