Μοναξια..

Γεια σας,ειμαι καινουργια εδω..συνηθως κραταω τις σκεψεις μου για τον εαυτο μου,αλλα εχω φτασει σε οριακο σημειο.Το αγχος μου,ο βαθμος που εχει φτασει..και ποσο καιρο κραταει ολη αυτη η κολαση,φοβαμαι να μιλησω γιατι ξερω ειναι δυσκολο για αλλους να αντεξουν τοση μιζερια και σκοταδι αλλα δεν μπορω να κανω αλλιως,τις τελευταιες δυο βδομαδες καθομαι στο δωματιο μου ολη μερα,και σκεφτομαι πως δεν εχω αλλη επιλογη,να βγω εξω,θα νιωθω πως ολοι με κοιτανε,και θα κοιταζω ολους τους αλλους,με την αφορητη αυτοπεποιθηση τους,ετοιμοι να σε συντριψουν σαν κατσαριδα,και ετσι μενω μεσα,τουλαχιστον δεν φοβαμαι.Κανω προσπαθειες να βρω φιλους(οσοι φιλοι ειχα στην ζωη μου προσπαθησαν να με φτασουν οσο πιο κατω γινεται)αλλα δειχνουν ολοι τοσο 'τελειοι' νομιζω πως αν ανοιχτω θα τους φρικαρω,η θα τους μεταδωσω την αρρωστια μου.Ειμαι 22 χρονων αλλα ακομα νοιωθω σα παιδακι που πρεπει να βγει στην κοινωνια και να φερθει σαν ενηλικας..και δεν ειμαι καθολου καλη ηθοποιος..Ειναι εν μερη επιλογη μου αυτη,ειμαι αντιδραστικη σε πολλα,αλλα πιστευα πως θα υπηρχαν καποιοι που ειναι εστω στο περιπου κοντα σε μενα,η ακομα και αν δεν συμφωνει καποιος μαζι σου,να σεβεται αυτο που εισαι,οπως κανω εγω μαζι τους,νοιωθω πως πρεπει να γελοιοποιησω τα ηθη μου και τον τροπο ζωης μου για να μην με απορριψουν.Δεν εχω κανεναν στην ζωη μου εκτος απο την οικογενεια μου,αλλα δεν θα ειναι παντα εκει,ουτε ειναι το ιδιο να συζητας με τους γονεις σου,οπως μ'ενα φιλο,χωρις υπερβολη εχω να μιλησω σε ανθρωπο,χωρις να χρειαζεται να υποκριθω και να το παιζω μεστη καλη χαρα για πανω απο τρια χρονια,νομιζω πως θα χασω το μυαλο μου στο τελος,και δεν θελω να πιστεψω πως καποτε ημουν παιδι και αρχιζε η ζωη μου,και εκανα ονειρα για το τι θα γινομουν,ποιος να μου ελεγε πως θα εφτανα στον πατο,οταν το ακους για αλλον ειναι μακρινο,το θεωρεις εξωπραγματικο,μεχρι που ξυπνας και συνειδητοποιεις πως το εφιαλτης ειναι η πραγματικοτητα σου..

άγχος για ποιο πράγμα και τι εννοείς λέγοντας "πάτος";

και εγώ είμαι 20 ετών και αισθάνομαι ακόμη πολύ μικρή και ανίσχυρη σε πολλές περιπτώσεις. αληθινούς φίλους δεν είχα ποτέ, οι μόνες φίλες που είχα μέχρι πρότινος με επιβουλεύονταν και συνειδητοποίησα ότι χωρίς αυτές αισθάνομαι καλύτερα. ελάχιστες αληθινές φιλίες υπάρχουν και αυτές αποδεικνύονται με τα χρόνια που περνάνε και με τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν. να σε ρωτήσω κάτι; μήπως μπαίνεις στο φέισμπουκ πολύ; γιατί εγώ τέτοια αισθήματα ότι είμαι ατελής και οι άλλοι είναι τέλειοι, και τι νόημα έχει να βγω έξω, κλπ τα είχα πολύ όταν είχα φέις. μετά το διέγραψα και ησύχασα. σοβαρά, όλες αυτές οι άψογα ντυμένες και βαμμένες συμφοιτήτριές μου που χόρευαν και γελούσαν αγκαλιασμένες (καταστάσεις στημένες για να βγει η τέλεια φωτογραφία και να πάει στο προφίλ τους) ήταν για μένα αποκάλυψη. το πρωί έβλεπα τις μούρες τους άβαφες και έλεγα "θεέ μου σε ευχαριστώ που δεν είμαι έτσι" και το βράδυ έβλεπα τις φωτογραφίες και σκεφτόμουν "έλεος".

επίσης, για ποια "αρρώστια" μιλάς;; γιατί αν εννοείς αυτές τις σκέψεις να σε ενημερώσω ότι και εγώ αλλά και πολλοί γνωστοί μου τις ίδιες ανησυχίες μοιραζόμαστε. αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι με πόση απαισιοδοξία αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου. γιατί έτσι;

είμαι μοναχοπαίδι και έχω κατεξοχήν σκεφτεί αυτά που λες για την οικογένεια. έφτασα να πιστεύω ότι το να μιλάω με αυτούς είναι καλύτερο από οποιονδήποτε φίλο των 2-3 χρόνων που νομίζεις ότι μπορείς να εμπιστευτείς και μετά σου την κάνει πλαγίως.
έχεις μια οικογένεια. ναι δεν θα είναι πάντα εκεί, αλλά όσο είναι, μοιράσου μαζί τους τις ανησυχίες σου. και όταν δεν θα είναι εκεί, θα φροντίσεις να σηκώνεις εσύ τον εαυτό σου ή να έχεις δημιουργήσει ένα σύστημα που να σε υποστηρίζει, όπως μια καλή σχέση ή μια δική σου οικογένεια.

γιατί δεν σκέφτεσαι ότι κάποτε ήσουν παιδί και άρχιζε η ζωή σου και πως και τώρα νέα είσαι και προλαβαίνεις να την ξαναπάρεις από την αρχή με άλλη οπτική;
τεσπα, τι να πω, ο καθένας ξέρει τα προβλήματά του, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί υποκρίνεσαι και πιέζεσαι.. άσε τον εαυτό σου ελεύθερο επιτέλους..

Οντως ειχα fakebook,και που το εσβησα δεν βοηθαει πολυ,στην σχολη μου ειναι ολες σα μοντελα της Victoria Secret,ναι ειναι χαζο,δεν ειναι το μεγαλυτερο προβλημα μου,ουτε καν,αλλα παλια τουλαχιστον δεν ειχα τοση χαμηλη αυτοπεποιθηση και μπορουσα να βγω εξω,να αλλαξω παραστασεις,πλεον φοβαμαι,μεχρι το ψιλικατζιδικο παω,βγαινω εξω νοιωθοντας απαισια,δεν μπορω να κοιταξω τον αλλον,φαινομαι περιεργη..στο σπιτι ειμαι αλλος ανθρωπος και αλλος εξω..

κοριτσακι μου

το οτι εχεις την οικογενεια σου ειναι σημαντικο,δεν ειναι λιγο..μην κλεινεσαι στο σπιτι..δεν σου κανει καλο..το αντιθετο...σου δημιουργει φοβιες και αισθημα ανεπαρκειεας...βρες ενα χομπυ να απασχολεισαι και να περνας πιο ευχαριστα τον χρονο σου..
αποκλειεται να ειναι ολες οι συμφοιτητριες σου μοντελα και εσυ η μαρια η ασχημη...υπερβαλλεις...
κοιταξε τον εαυτο σου στον καθρεφτη,χαμογελασε του και βγες να παρεις τον αερα σου...κανε κατι που ξερεις οτι σου αρεσει και θα σε βγαλει εστω και λιγο εξω απο την μαυριλα...

Μου αρεσει το μηνυμα σου Casablancas.

Εκει εξω ειναι πολυ ανθρωποι που αισθανονται ακριβως το ιδιο με σενα. Υπαρχουν ολων των ειδων τα ειδη...αλλωστε ειμαστε 6 δισεκατομμυρια μοναχικες ψυχες...αλλοι λιγοτερο , αλλοι περισσοτερο.
Σημασια εχει να κρατησεις τον εαυτο σου , αυτον που ταξιδευεις μαζι του απο την αρχη μεχρι το τελος της ζωης σου και να κανεις οτι περναει απο το χερι σου ωστε να τον κανεις ευτυχισμενο κατα την διαρκεια αυτου του ταξιδιου.
Και μπορεις να βρεις και καποιον συνοδοιπορο στην πορεια ή καποιους.:)

Δεν είναι ανάγκη να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους. Είσαι αυτή που είσαι, με ό,τι αισθάνεσαι, σκέφτεσαι και επιλέγεις να σε αφορά.
Σου φαίνονται ευτυχισμένοι ενώ εσύ δεν είσαι? Κοίτα βαθύτερα, άνοιξε τη ματιά σου. Ποια πρότυπα ομορφιάς σε καταπιέζουν? Από πού έρχονται? Ποιος τα επιλέγει και με ποιον τρόπο προωθούνται? Και γιατί να πρέπει η άποψή σου για την ομορφιά να είναι ίδια με των άλλων? Των περισσότερων?
Αν δεν είσαι μέσα στην τρελή χαρά όπως έγραψες, γιατί να υποκρίνεσαι πως είσαι? Υπάρχει λόγος λες γι αυτό?

casablankas ασε τον εαυτο σου ελευθερο να εκφραζει τα πραγματικα του συναισθηματα κ μην καταπιεζεσαι να βγαλεις κατι που δεν ειναι δικο σου αλλα κατι που θα αρεσει στους αλλους κ μην υποκρινεσαι προπαντων, κανεις κακο στον εαυτο σου καθως ξερεις οτι ζεις ενα ψεμα κ κανεις κατι που δεν ειναι δικο σου...σημασια εχει να αρεσουμε σε εμας, να νιωθουμε καλα με τον εαυτο μας, να εχουμε μια εσωτερικη γαληνη κ ισορροπια κ οχι να "αρεσουμε" στους αλλους....κανενας δεν ειναι τελειος κ οσοι "φαινονται" τελειοι βγαζουν κατι τελειως διαφορετικο κ ψευτικο απ τη πραγματικοτητα τους που αργα η γρηγορα αποκαλυπτεται...(παραδειγμα το facebook που ανεφερε κ η empar κι εγω για αυτον τον λογο το εκλεισα, δεν αντεχα να βλεπω τοση υποκρισια κ τοσο ψεμα , ολοι να "φαινονται" τελειοι , χαμογελαστοι, ευτυχισμενοι κ πολλες φορες να υποκρινομαι κι εγω κανοντας το ιδιο ενω μεσα μου γκρεμιζομουν...)

προσπαθησε να αγαπησεις τον εαυτο σου , να κοιταξεις να αξιοποιησεις τα θετικα σου στοιχεια κ μην επικεντρωνεσαι στα αρνητικα, να αποκτησεις αυτοπεποιθηση κ να βαζεις ψηλα τον εαυτο σου κ να υπενθυμιζεις συνεχως ποσο σημαντικη κ δυνατη εισαι...δεν ειναι οι αλλοι ουτε καλυτεροι ουτε πιο ευτυχισμενοι απο σενα, αυτο εξαρταται απο τη δικη σου οπτικη γωνια....στηριξου κ στην οικογενεια σου ειναι πολυ σημαντικο να σε στηριζουν κ να μπορεις να τους μιλας...

αυτο με τις φιλιες στις σχολες συμαβαινει δυστυχως το χω παρατηρησει κι εγω, πολυ ανταγωνισμος για το τιποτα (ειτε σε θεματα εξωτερικης εμφανισης ειτε σε θεματα μαθηματων κ εργασιων)..κ με στεναχωρει πολυ αυτο...προσπαθησε να βρεις ατομα που ειναι κοντα στα δικα σου ενδιαφεροντα κ πλεετε στο ιδιο μηκος κυματος ωστε να νιωθεις πιο ανετα να ξανοιχτεις....

αυτα κ πανω απ ολα πιστεψε στον εαυτο σου κ αγαπησε τον!!!!:)

Mrscasablancas, διαβάζοντας το post σου μου θύμισες τα δικά μου τα καλά.. Πόσο καιρό αισθάνεσαι έτσι? Έτσι και εγώ δεν έβγαινα από το σπίτι, ή μάλλον καλύτερα δεν θα έβγαινα από το σπίτι αν δε γινόμουν καλά, έτσι σκεφτόμουν.. Έτσι έμενα μέσα, κουκουλωμένη με μία κουβέρτα και κοιμόμουν απίστευτες ώρες, σχεδόν όλη μέρα. Και όταν έπρεπε αναγκαστικά να βγω, ένιωθα ότι όλοι με κοιτούν και με λυπούνται, νόμιζα ότι όλοι ήξεραν. Δε θα σου πω να το παλέψεις, μία κουβέντα είναι αυτό, όταν αισθάνεσαι ότι είσαι στο πάτο, αυτά τα ακούς βερεσέ. Και το λέω από προσωπική εμπειρία. Πολλές φορές όταν φίλοι μου έλεγαν ότι έπρεπε να παλέψω να βγω από αυτό, αισθανόμουν ακόμα μεγαλύτερο άγχος και γέμιζα με ενοχές γιατί δεν είχα το κουράγιο να παλέψω. Και δώστου αυτοτιμωρία μετά.. Αν δεις ότι δε βγαίνεις εύκολα από αυτό, συζήτησε με τους δικούς σου και επισκέψου κάποιον ειδικό, θα σε βοηθήσει. Ίσως όχι αμέσως, αλλά θα βοηθηθείς. Πάντως, αυτό με το fb είναι αλήθεια. Δεν έχω fb, αλλά κάποιες φορές που μπαίνουμε με φίλους από τα δικά τους, με χαλάει πολύ. Να ξέρεις όμως ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, μου πήρε καιρό να το καταλάβω αυτό. Τί εννοώ? Όλοι λίγο πολύ προς τα έξω δείχνουμε καλά, μέσα μας όμως? Όλοι έχουμε προβλήματα και μη νομίζεις ότι πολλοί έχουν τα κότσια να τα παραδεχτούν. Προτιμούν να βγάζουν ένα πρόσωπο χωρίς προβλήματα, ίσως γιατί μέσα τους θα ήθελαν να είναι όντως έτσι. Ποιός δε θα ήθελε άλλωστε? Δε βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω, το κάνω και εγώ κάποιες φορές. Και κάτι τελευταίο, να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη που αισθάνεσαι έτσι.. Είμαστε πολλοί, αλήθεια. Είναι μία παρηγορία και αυτό, δε νομίζεις? Καλή δύναμη σε ό,τι και αν αποφασίσεις.:)

Σας ευχαριστω ολους πολυ για την στηριξη,οντως ειναι ανακουφιστικο να ξερεις πως δεν εισαι ο μονος που νοιωθει ετσι,αλλωστε το πως νοιωθεις διαμορφωνει και την εικονα που εχεις για σενα,νοιωθω τοσο διαφορετικη απο τους αλλους,νομιζω πως ειμαι το φρικιο στο τσιρκο,καπως ετσι με βλεπω και στον καθρεφτη.Δεν ειναι απλα σκεψεις μου,ειναι ενα αισθημα που εχω μολις ειμαι με ανθρωπους που δεν ξερω,για παραδειγμα αν μπω σ'ενα μαγαζι,νομιζω πως ο πωλητης με κοιταζει μονιμως με το μικροσκοπιο,και επειδη με πιανει κριση πανικου,λυγιζουν τα ποδια μου,ιδρωνω,οι κινησεις του σωματος μου ειναι..ατσαλες,μετα σκεφτομαι πως νομιζει οτι προσπαθω να τον κλεψω..η το αλλο κοιταζομαι σε καθρεφτη στα μαγαζια και νομιζω πως ειμαι εντελως διαφορετικη,κυριολεκτικα σα τερας..δεν ξερω αν σας εχει συμβει ποτε,δεν ξερω καν αν ειναι στο φασμα της αγχωδους διαταραχης,κατι φορες νομιζω οτι απλα χανω το μυαλο μου,νοιωθω ξενη με το ιδιο μου το σωμα,ξερω ειπα πολλα πραγματα μαζεμενα,αλλα καπως ετσι γινεται στο μυαλο μου,ενα χαος

Ρε παιδία δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό.Γιατί απλά δέν γράφετε την πόλη που μένετε, έτσι ώστε να βρεθείτε με άτομα από δω μέσα; Οί περισσότεροι που έχουμε πανικούς είμαστε η νιώθουμε μόνοι.Εγώ θα ήθελα πολύ να έχω ενα φίλο/φίλη που περνάει το ίδιο πρόβλημα.

σωστος!!!!+1 (το βαζω και γω)

MrsCasablancas, σε καταλαβαίνω αρκετά μπορώ να πω. Με το όλο πρόβλημα που αντιμετώπισα πήρα αρκετά κιλά. Περιττό να σου πω πως έχω περίπου 2 χρόνια να κοιταχτώ σε ολόσωμο καθρέφτη και δεν το κόβω να το κάνω σύντομα.. Τότε με τις κρίσεις πανικού και τα μαθήματα ένιωθα ότι τρελαίνομαι, ότι χάνω το μυαλό μου.. Κάποιες φορές νιώθω σαν να βγαίνω έξω από τον εαυτό μου, να γίνομαι κάτι σαν εξωτερικός παρατηρητής, δεν ξέρω αν εννοείς αυτό.. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι το μυαλό μπορεί να παίξει περίεργα παιχνίδια, όλα αυτά είναι συμπτώματα, ψάξτο, μην το αφήσεις.. Εγώ το άφησα και έφτασα στον πάτο και πίστεψέ με, δεν είναι ωραία εκεί κάτω!! Δε μπορώ να σου δώσω συμβουλές, ακόμα στο ψάξιμο είμαι και εγώ.. Κατά τη γνώμη μου με όλες αυτές τις σκέψεις ο οργανισμός σου σου δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά.. Άκουσέ τον, κάτι ξέρει παραπάνω..

παιδιά εμενα το σώμα μου είναι η σαρκοφάγος μου....απέξω κούκλα και μέσα .................................

MrsCasablancas,καταεχην δεν υπαρχει κανενας λογος να υποκρινεσαι..το οτι εχεις διαφορετικες αποψεις απο καποιους δεν σε καθιστα αρρωστη,απλα διαφορετικη..κανενας ανθρωπος δεν ειναι ιδιος,ολοι σκεφτομαστε διαφορετικα και αυτο μας κανει και μοναδικους..γιατι οι αλλοι ειναι οι τελειοι κ εσυ οχι?πισω απ αυτα τα χαρουμενα χαμογελα που βλεπεις ξερεις ποσα μπορει να κρυβονται?μην κοιτας τη μασκα,αυτο που κρυβεται απο πισω εχει την ουσια....και σκεψου το και πρακτικα..οπως εσυ λες οτι εχεις 3 χρονια να μιλησεις ανοιχτα με καποιον επειδη φοβασαι μπορει το αντιστοιχο να συμβαινει και με τον αλλο.δεν ειναι ολα τοσο τελεια οσο φαινονται!!εχω μαθει πραγματα καιεχω πεσει απο τα συννεφα γοα ατομα που τα θεωρουσα προτυπα..ο καθενας εχει τα προβληματα του,αλλον τον επηρεαζουν λιγοτερο,αλλον περισσοτερο.παντως ανθρωπος χωρις φοβους και ανασφαλειες δεν νοειται!απλα μεσα σε ολη αυτην την κατασταση θα πρεπει να βρουμε ενα μετρο..αν σε βοηθαει το γεγονος να εισαι μεσα,καντο αλλα αξιοποιεισε το σωστα,χωρις να εχεις τυψεις οτι εισαι εξωπραγματικη η μη φυσιολογικη επειδη κλεινεσαι..βρεσ οση δυναμη κρυβεις μεσα σου και καταλαβαινω οτι σιγουρα την εχεις,αρχικα να ερθεις αντιμετωπη με σενα,και μετα με τουσ υπολοιπους...αυτοι σιγουρα ερχοονται δευτεροι!θα σε βοηθουσε και η συνεργασια με καποιον ειδικο,αν κ εμενα δεν με βοηθησε πολυ αλλα καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη,και ειναι και σε τι θα πεσεις..το θεμα δεν ειναι να πιασεις πατο αλλα να μπορεσεις να σηκωθεις,και ειμαι σιγουρη οτι εαν τα καταφερουμε ολη αυτη η ιστορια θα μας κανει πιο δυνατες και θα μαθουμε και καλυτερα τον εαυτο μας!!

δεν εισαι φρικιο!!απλα εχεις χαμηλη αυτοεκτιμηση..ολα διορθονωνται ομως...
οσο κλεινεσαι στο σπιτι, αποκτας φοβιες και τις διογκωνεις μεσα στο κεφαλακι σου..
τα σωματα φτιαχνονται φιλη μου...την σκεψη σου πρεπει να διορθωσεις..μιλα σε καποιον ειδικο,βρες ενδιαφεροντα..μην αφηνεσαι...!κανε πραγματα για να τονωσεις την αυτοπεποιθηση σου..
ολοι σκεφτομαστε καμια φορα οτι οι ζωες των αλλων ειναι τελειες,αν τους ρωτουσαμε ομως.. οι απαντησεις τους πιθανως να ηταν πολυ διαφορετικες απο αυτο που εμεις πιστευουμε...
κοιταξου στον καθρεφτη και εστιασε στα θετικα σου σημεια..αγαπησε τα ακομα και αν δεν τα λατρευεις...θα τα αγαπησουν και οι αλλοι..you can do it!!!:)