Ατυχία, λάθη και τώρα απόγνωση....
Είμαι ο Δημήτρης 41 χρόνων.
Είχα επιληπτικές κρίσεις από μωρό ως τα 22 μου που θεραπευτηκα τελείως. Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια ζούσα συνέχεια με τον φόβο μην πάθω κρίση και με δουν οι τριγύρω και στιγματιστω ή μην πάθω κρίση μόνος μου και γυρίσει η γλώσσα και πεθάνω.
Στα 25 μου παρουσίασα για πρώτη φορά έντονα ψυχοσωματικα. Πήγα σε νευρολογο μου έδωσε ladose με ένα υπνωτικό βοήθημα. Έγινα περδίκι στις πρώτες δέκα μέρες χωρίς καθόλου παρενέργειες . Στον 1μιση χρόνο τα κόβω λίγο λίγο υπό την καθοδήγηση της. Όλα καλά και εκεί. Ούτε στερητικά σύνδρομα ούτε υποτροπή.
Στα 28 μου παλι τα ίδια ψυχοσωματικα με ελαφρά κατάθλιψη. Παω σε ψυχολόγο, μου δίνει πάλι ladose. Πάλι σε καμία βδομάδα όλα καλά. Ούτε παρενέργειες ούτε τπτ.
Αλλά επειδή έγινα καλά δεν ξαναπήγα για δεύτερη συνεδρία και τα έκοψα μόνος μου σε κάνα χρόνο.
Στα επόμενα 12 χρόνια της ζωής μου όμως εγιναν τα εξής :1. εξελίχθηκα σε φουλ υποχόνδριο . Είχα πονοκέφαλο; το μυαλό μου αμέσως στο χειρότερο και πάμε για αξονική ή μαγνητική. Έβγαιναν καθαρές μου περνούσε το άγχος και όλα καλά. Πονούσε το στήθος; αμέσως καρδιολόγο για εξετάσεις, έβγαιναν καθαρές όλα καλά... Και ου το καθ εξής.
2. Κατά καιρούς επίσης αυτά τα 12 χρόνια παρουσίαζα κάποια ψυχοσωματικα όπως δεν κατάπινα καλά, ή νόμιζα ότι έχω παραπάνω σάλιο από το κανονικό και τι έκανα; πήγαινα σε ψυχίατρο, έκανα μια συνέδρια, έπαιρνα ladose και δεν ξανά πήγαινα. Τα έπαιρνα για μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να γίνω καλά και μετά κόψιμο μόνος μου.
Από τα 40 μου για ένα χρόνο όλα καλά. Μεχρι που πριν από 5 μήνες παρουσιάζω πόνο από αιμορροΐδες. Κλασσικά το μυαλό μου πήγε αμέσως σε καρκίνο κτλ. Παω κάνω εγχείρηση στην Αθήνα και στο ταξίδι της επιστροφής στην επαρχία όπου πλέον ζω αρχίζω και έχω τάσεις για ζαλάδα και με πιάνει κρίση πανικού. Παιρνω την μάνα μου τηλ να μου μιλάει επειδή οδηγούσα μόνος εντάξει την παλεύω στο ταξίδι. Γυρνάω επαρχία και για 3 μήνες είχα μικρές τάσεις για ζάλη και τους 2 μήνες μικρούς πονοκεφάλους και ένα σφίξιμο γύρω από το κεφάλι λες και φοράω κράνος.
Κλασσικά ως υποχόνδριος η σκέψη πάλι στο χειρότερο, άγχος φουλ και πάω σε νευρολογο. Με στέλνει για μαγνητική καθαρή. Συνεχίζει το σφίξιμο και οι τάσεις για ζαλη. Μου δίνει τα stelminal των 10 και μου λέει παίζει να είναι ψυχολογικής φύσεως.
Τεσπα μετά από ένα μήνα περνάνε και το σφίξιμο στο κεφάλι και οι ζαλες και για τρεις μέρες είμαι μια χαρά.
Την τέταρτη μέρα εκεί που πήγαινε να με πάρει ο ύπνος ξαφνικά πεταγομουνα και ξυπνούσα ή λίγο πριν την έλευση ξυπνούσα για να πάρω ανάσα. Την επόμενη μέρα τα ίδια.
Και με πιάνει ένας τρελός πανικός, αρχίζω να μπαίνω Internet και να ψάχνω για θάνατος από αϋπνία και να έχω φρικάρει!
Μένω δύο μέρες αυπνος και πάω σε ψυχολόγο. Η γυναίκα μου είπε ως ψυχολόγος δεν μπορώ να σου συνταγογραφησω κάτι για τον ύπνο πήγαινε σε κάποιον ειδικό ύπνου γιατί πρέπει να κοιμηθείς.
Πάω στον πρώτο ψυχίατρο. Μου κάνει διάγνωση Χρόνια αγχωδη διαταραχή και κατάθλιψη και μου δίνει το Fredilan των 5 ένα ολόκληρο και το remeron ένα μισό. Και ο τρόπος που μου μίλησε επειδή μου είπε ότι είναι κάτι παθολογικο και σοβαρό και ότι όταν ρυθμίσουμε τον ύπνο θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά την θεραπεία συντήρησης, δλδ φάρμακο εφ όρου ζωής, με τρόμαξε τόσο πολύ που ενώ ξεκίνησα την θεραπεία σε 6 μέρες πήγα σε άλλο ψυχίατρο. Επίσης τρόμαξα επειδή διάβασα στο γαμω ίντερνετ ψυχιατρους να διαφωνούν στον αν πρέπει να δίνονται με τόση ευκολία στους καταθλιπτικους αντιψυχωσικα όπως το fredilan.
Πάω στον δεύτερο ψυχίατρο, πιο χαλαρός, μου κόβει το fredilan το οποίο πήρα για μια βδομάδα, μου γράφει ladose, κρατάει το remeron και μου δίνει και xanax. Και μου λεει όταν στρώσεις θα κάνουμε μια θεραπεία 2ετων και βλέπουμε.
Πλέον περνάω τις 16 χειρότερες μέρες της ζωής μου! Κοιμάμαι μεν αλλά η κατάθλιψη μου έχει χτυπήσει κόκκινο, έκανα δύο κρίσεις αγοραφοβίας και πανικού και δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι , έχω συχνά ρίγος, δεν έχω διάθεση για τίποτα, το μυαλό μου τρέχει ανεξέλεγκτα και ασταμάτητα με αρνητικές σκέψεις, το αίσθημα απόγνωσης και απογοήτευσης είναι στο χίλια τα εκατό, κάποιες φορές δεν θέλω ούτε να μιλήσω, πολλές φορές δεν μπορώ να συγκεντεωθω ούτε να παρακολουθήσω τηλεόραση και χθες ενώ από το πρωί ήταν μια καλη μέρα το απόγευμα για 2 κόλλησε το μυαλό μου να ασχολούμαι συνέχεια με την αναπνοή μου και μου καρφώθηκε η ιδέα ότι θα μου κοπεί η ανασα και ενώ ξέρω ότι είναι αδύνατο δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Και σήμερα που ξύπνησα με έχει πάρει τόσο από κάτω που δεν παλεύεται.
Πήρα τον δεύτερο ψυχίατρο και από ένα xanax που έπαιρνα το βράδυ μου έβαλε συν μισό το πρωί και μου είπε κάνε υπομονή δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο.
Οποίος διαβάσει όλο αυτό και έχει περάσει κάτι παρόμοιο σε οποιοδήποτε επίπεδο παρακαλώ μοιραστείτε και σχολιάστε . Θέλω κάπου να πιαστώ να αντέξω. Είμαι σε τραγική κατάσταση.
Ευχαριστώ!
