Σεπτεμβριος 2004,η πρωτη μου γνωριμια με τις κρισεις πανικου εγινε επισημως.Ζαλαδα,μουδιασμα,� �αχυκαρδια και ολα τα γνωστα σε ολους μας συμπτωματα εκαναν αισθητη την παρουσια τους.Επισκεψεις στα επειγοντα νοσοκομειων,αιματολογικες και καθα αλλου ειδους εξετασεις ακολουθησαν για να με επιβεβαιωσουν οτι δεν ειναι τιποτα οργανικο.Ξεκινησα θεραπεια με seropram και minitran και ολα κυλησαν μια χαρα.Η ζωη μου κυλουσε φυσιολογικα και ευχαριστα μεχρι το σεπτεμβριο του 2006,οπου οι κρισεις πανικου με ξαναεπισκεφθηκαν και εκαναν ακομη πιο αισθητη την παρουσια τους.Αλλαγη αγωγης ( effexor,ladose) και εναρξη ψυχοθεραπειας.Εχουν περασει 2 μηνες και εχω δει καλα αποτελεσματα αλλα οχι τα επιθυμητα.Θα ξεκινησω και ψυχαναλυση.Το πιο δυσκολο ειναι οι ζαλαδες που με συνοδευουν καθ ολη τη διαρκεια της ημερας και με γεμιζουν φοβο και ανασφαλεια με αποτελεσμα να φοβαμαι να βγω απ το σπιτι.Δεν το βαζω ομως κατω.Εχω ανθρωπους που με στηριζουν και πιστευουν σ εμενα και δεν θελω να τους απογοητευσω.Μα πανω απ ολα δεν θελω να απογοητευσω τον εαυτο μου γιατι εχω ορεξη να ζησω.Δεν ζηταω ατελειωτες στιγμες ευτυχιας παρα μονο ηρεμια.Θελω ν ακουσω ενα τραγουδι και να το τραγουδησω με πρεξη,να παω για εναν καφε και να μην ψαχνω τροπους διαφυγης.Ειμαι σιγουρη ομως πως ολα θα πανε καλα για ολους μας και να ειστε σιγουροι πως ολα για καποιον λογο γινονται και πρεπει να νιωθουμε τυχεροι γι αυτο που μας συμβαινει γιατι μας δινεται μια απιστευτη ευκαιρια να γνωρισουμε τον εαυτο μας,τα θελω και τις αναγκες του.Ελπιζω να μη σας κουρασα.
Τα θαυματα ερχονται ησυχα στο νου που σταματα για μια στιγμη και ησυχαζει