Δεν ξέρω πια τι να κάνω

Έχασα τον παππού μου πριν 1μιση χρόνο. Πριν 2 χρόνια τέτοιες μέρες, τον είχαμε στο νοσοκομείο με πνευμονικό οίδημα απ το οποίο την γλίτωσε.

Όταν ήταν στο νοσοκομείο έκανα όλη την ώρα τον καραγκιόζη για να ξεχνιέται η γιαγιά μου.
Όταν έφυγε, το ίδιο.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε (έναν χρόνο μετά τον θάνατό του), κράσαρα τελείως κ από εκείνη την ώρα νομίζω συνέχεια ότι είμαι άρρωστη (ΣΚΠ, καρκίνοι, μαγνητικές, απ όλα). Αλλά αυτό είναι για άλλο thread.

Το 1ο πράγμα που είπα ποτέ ήταν "παππού". Κανείς δεν με είχε καμαρώσει περισσότερο ακόμα και για την τόση δα βλακειούλα που μπορεί να έκανα. Δεν μπορώ καν να δεχτώ ότι έφυγε (σχεδόν αυτοκτονικά, κάνοντας ό,τι του είχαν πει οι γιατροί να μην κάνει)

Δεν έχω πάει στον τάφο από την κηδεία κ έπειτα.
Εγώ απλά θέλω να τον δω κ να του πω ότι έχω μια πολύ καλή δουλειά τώρα κ ότι παίρνω καλά λεφτά επειδή γράφω ιστορίες κ ότι ήταν ο καλύτερος παραμυθάς του κόσμου κ ότι απ αυτόν το πήρα.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Συγγνώμη. Απλά πλέον δεν καταλαβαίνει κανείς. Λες κ υπάρχει κάποιο deadline στο πένθος. Ενάμιση χρόνο μετά δεν πενθείς πια, άραξε. Κάπως έτσι.

Η μαμά μου δεν χάνει ευκαιρία να μου υπενθυμίζει πως ήταν 80 κ πως θα συνέβαινε. Ο μπαμπάς μου είναι αμέτοχος όπως ήταν όλη του τη ζωή.

Κ εγώ ακόμα δεν περνάει μέρα που να μην τον σκεφτώ.