Η ιστορία ενός κακομαθημένου "καταθλιπτικού"
Χαιρετώ ολα τα μέλη, καινούργιος εδώ ,ωστόσο συνηθισμένος σε όλη τη φάση της "κατάθλιψης". Για να υπάρχει μια γενική εικόνα θα ήθελα να πω αρκετά βασικά πράγματα για μένα, αρκετά από το παρελθόν μου , τι παίζει στο παρόν και πως φαντάζομαι το μέλλον.Ακολουθει τεράστιο κείμενο συγγνώμη προκαταβολικά...
Ξεκινώντας να πω ότι γεννήθηκα σε μια οικογένεια κανονική προς καλή κατά τα τότε πρότυπα της ελληνικής κοινωνίας, δλδ μέτριας οικονομικής κατάστασης παππούδες, θείοι,ξαδελφια κλπ όλοι να μένουμε στη ίδια πολυκατοικία (οχι ενοίκιο),γενικά μια στενά συνδεδεμένη οικογένεια, μεχρι και εξοχικό κοινό .Εγω κανονικό αγοράκι,ωστοσο ντροπαλό, με τις εξωσχολικες δραστηριότητες μου,ήσυχος στο σχολείο αλλα παντα με 1-2 φίλους. Δούλευαν και οι 2 γονείς μου,ο πατέρας μου ήταν αυτός που με πηγαινοεφερνε σε αυτά και ήταν αρκετά αυστηρός αλλά εν τέλει περνούσαμε καλά από όσο θυμάμαι. Τέλεια ως εδώ μέχρι που φτάνω στην ηλικία των 9-10 όπου και οι γονείς μου χωρίζουν. Το κλίμα δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικό, η μάνα μου εκλεγε και ασχολούνταν μόνο με τη δουλειά της ,ο πατέρας μου εφυγε από το σπίτι και εγινε απόμακρος (είχε βρει άλλη) και εγω αναγκάστηκα να παω σε ιδιωτικό σχολείο για λόγους ωραρίου και για να μην πιέζουμε πολύ του παππούδες (από τη μεριά της μαμάς) οι οποίοι τότε ήταν τα μόνα άτομα που μπορώ να πω ότι μου στάθηκαν.
Ετσι λοιπον αρχίζει η ζωή να παίρνει την κατιούσα...από που να αρχίσω και που να τελειώσω...ο πατέρας μου μου μιλάει μια φορά το μήνα, η μάνα μου παχαίνει και έχουμε οικονομικά θέματα με τον πατέρα μου ο οποίος ηθελε να δίνει όλο και λιγότερα χρήματα, παμε σε δικαστήρια, η μάνα μου κατηγορεί σε εμένα τον πατέρα μου οτι δε νοιάζεται για μένα και έχει βρει άλλη κλπ κλπ. Εγω παρατάω τα εξωσχολικα ,παχαίνω ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ.Στο γυμνάσιο αν και με κοροϊδεύουν πάντα έχω παρέες ,αλλα δεν νοιωθω πια να ταυτίζομαι με κανέναν από αυτούς. Κατι είχε αλλάξει και δεν ήταν μόνο το οτι ημουν χοντρός. Ολοι βγαίναν έξω,ασχολούνταν με κοπέλες, εγω τίποτα, ένοιωθα οτι κατι πάει πολύ στραβά με μένα ,ένοιωθα σα τέρας και οτι τίποτα πια δεν είχε νόημα, έκλαιγα,δεν έκανα μπάνιο ,δεν ήθελα να πηγαίνω σχολείο και κάθε προσπάθεια να χάσω κιλά καταλήγε σε αποτυχία, ο πατέρας μου να με ξεφτιλίζει με τον τρόπο του για το γεγονός ότι είμαι πανχοντρος. Παμε λοιπον με τη μητέρα μου σε ψυχίατρο και μου λέει "κατάθλιψη" και αρχίζω τα Ladose. Παράλληλα το γεγονός ότι είμαστε κοντά σαν οικογένεια αρχίζει να είναι κακό γιατί όλοι στην οικογένεια σχολιάζουν εμένα και τη μανα μου για το ποσο παχύναμε, της λένε να ξαναφτιάξει τη ζωή της κατι που εγω δε θέλω γιατι νομίζω ότι θα γίνει όπως ο πατέρας μου ,εγω να βγαίνω το κακομαθημένο προβληματικό που έχει φάει τη ζωή της μάνας του .
Με κείνα και με τα άλλα μπαινω λύκειο ,ήθελα να πάω ναυτικο λύκειο ή Επαλ αν και ημουν καλος μαθητής ,δεν είχα την όρεξη ουτε τον λόγο να διαβάσω,τεμπέλη με ανέβαζαν τεμπέλη με κατέβαζαν.Απλα ήθελα να έχω μια δουλειά που θα με κανει ανεξάρτητο ώστε να φύγω όσο πιο μακριά και να ζήσω πιο ήρεμα , οπότε είπα για ΑΕΝ...εκεί άρχισαν η μάνα μου και οι παππούδες μου να μου λένε ότι θα χαραμιστω,θα φάω τη ζωή μου στη θάλασσα, ο ξάδελφός σου ειναι γιατρός και η ξαδέλφη σου δικηγόρος(είχα και αυτήν την τύχη