Ένα Επαναλαμβανόμενο Μοτίβο
Καλησπέρα σε όλους (σε όποιον διαβάζει άν διαβάζει αυτό το thread) ..
Είμαι νέα στο forum και βρίσκω άκρως ενδιαφέροντα τα όσα υπάρχουν μέσα σε αυτό. Θα ξεκινήσω σιγά σιγά και εγω την δική μου ιστορία.Βρήκα μια παρόμοια σε κάποιο άλλο thread αλλά θα ήθελα να μιλήσω για τη δική μου.
Βρίσκομαι πλέον στην ηλικία των 30. Μια γυναίκα δραστήρια εργατική και όχι να μου λείπει κάτι εμφανισιακά. Από την ηλικία των 17 που ξεκίνησα να έχω σχέσεις(ερωτικές) έως τώρα μου συμβαίνουν τα ίδια και τα ίδια,ίδιες καταστάσεις ,ίδιες συμπεριφορές ,ίδιες απορρίψεις από διαφορετικούς όμως ανθρώπους.. Δεν θα μιλήσω για τις σχέσεις του παρελθόντος ,αλλά για την πιο πρόσφατη,καθώς είναι ίδια με όλες τις άλλες.
Τον Ιούλιο λοιπόν που μας πέρασε, η κολλητή μου ήθελε να μου γνωρίσει τον κουμπάρο της. Αρνητική εγώ ,διότι δεν μου αρέσουν οι γνωριμίες τύπου συνοικεσίου λέω αρχικά όχι . Μου προτείνει μαζί με τον άντρα της να πάμε ενα Σ/Κ στη Θεσσαλονίκη,όπου θα ερχόταν και ο κουμπάρος μαζί .Είπα ναι ,όλα καλά πήγαμε περάσαμε όμορφα ( σαν φίλοι και τίποτα παραπάνω). Έλα που του κουμπάρου του άρεσα. Εμένα πάλι καθόλου ώστε να τον δώ ερωτικά αλλά πολύ ώστε να κάνουμε παρέα.
Με τα λίγα με τα πολλά κανονίζουμε να πάμε μια βόλτα για περπάτημα. Έρχεται με παίρνει από το σπίτι πάμε παραλία με ένα παγωτό στο χέρι και καθόμαστε σε ένα πεζούλι. Μιλούσαμε επί ώρες,γελάσαμε και ήταν όλα όμορφα..Πέφτει το πρώτο φιλί. Έπιασα τον ευατό μου να μου αρέσει εκείνη η στιγμή.Με γυρνάει σπίτι όλα καλά . Την επόμενη μέρα αγχώνομαι γιατί δεν μου έβγαινε κάτι. Δεν ήθελα να προχωρήσω σε τίποτα παραπάνω.. Περνούν οι μέρες και επιλέγω να χαθώ,δεν ήθελα..Με αναζήτησε ,είπα χίλιες δυο δικαιολογίες μόνο και μόνο γιατί ήξερα πως αν ξεκινούσα κάτι θα το χαλούσα εφόσον δεν το ήθελα.
Περνάει μια εβδομάδα,και με πείθει η κολλητή μου να δώσω μια ευκαιρία κι αν δω ότι δεν βγαίνει το σταματαω. Δίνω που λέτε την ευκαιρία και σε εκείνον αλλά και σε εμένα μήπως νιώσω αυτο το κάτι παραπάνω.
Αποφασίζουμε να προσπαθήσουμε να είμαστε μαζι. Να μπούμε ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου. Με πρόσεχε σαν τα μάτια τουμε φρόντισε με έκανε να νιώσω σαν βασίλισσα κυριολεκτικά..
Όταν ξεκίνησα να δέιχνω λίγα συναισθήματα παραπάνω λίγο ενδιαφέρον παραπάνω από εκείνον ξαφνικά άλλαξε..
Σταμάτησε να ενδιάφερεται,να επικοινωνεί και κάποιες φορές να χάνεται.
Όσες φορές προσπάθησα να μάθω τον λόγο που το κάνει ,μου κλεινε το τηλ.Δεν ηθελε να βρεθούμε γενικά έγινε πολύ απότομος.
Κάποια στιγμη μου λέει (όλα από το τήλ καθώς απέφευγε να με δει)ότι θέλει να μέινει λίγο μόνος ,θέλει λίγο χρόνο χώρο και ότι να το πάμε χαλαρα και προ πάντων να χαλαρώσω εγώ.. Ε λοιπόν όταν μου πε όοολα αυτά μου ήρθε φλας μπακ ,μια κοπιά με αυτά ακριβώς που μου λέγαν όλοι .ενας μηνας υπέροχος και οι υπολοιποι δυο μαρτύριο..
Να παίρνω τηλ , να στέλνω μηνύματα τιποτα..
Στην κολλητή μου είπε οτι ΚΑΛΗ Η ΚΟΠΕΛΑ , ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΚΑΤΣΕ Η ΦΑΣΗ.
Εγώ αντέδρασα πολύ άσχημα,όπως και τόσες άλλες φορές μέσα σε αυτά τα χρόνια της ζωής μου. Κλάματα πολλά,όρεξη μηδέν για φαγητό.με έσωζε που πηγαινα στη δουλειά και έβγαινα από το σπίτι.Όποτε γυρνούσα όμως σπίτι ,παλι μέσα στην κατάθλιψη.
Το παίρνω απόφαση ότι τέλος,σβήνω τηλ,face,τα πάντα μόνο και μόνο να μην μπαίνω εγώ στην διαδικασία να τον ψάχνω.Με σκότωνε να τον βλέπω .Χανεται .
Μετά απο έναν μήνα δέχομαι κληση σα να μη τρεχει τιποτα,ότι θέλει να με δει. Απαντάω και εγώ θετικά,ήθελα πολύ και εγω να τον δω,αλλα ηξερα απο πριν την συνεχεια.Βρισκομαστε,βρισκ ομαστε και ερωτικα,και στο τελος ηθελα να μαθω αν θα ημασταν ξανα μαζι.Η απαντηση ηταν αρνητικη, οτι δεν θελει πιεσεις, "και γιατι να δωσουμε μια ταμπελα και γιατι να το πουμε σχεση".Δεν επεμεινα(οπως θα εκανα παντα) του ειπα οκ οπως θες και τελος η συζητηση.με γυρναει σπιτι με φιλαει λιγο πριν βγω απο το αμαξι και μου λεει : χαρηκα που σε ειδα,θα τα ξαναπουμε. (Αυτο και αν με σκοτωσε)
Μετα απο καιρο δεν εκλαψα,αππδεχτηκα ο,τι εγινε.
Ξαναχανεται.
Μετα απο μια εβδομαδα ξαναπαιρνει τηλ ,αυτη τη φορα εν μεσω lockdown ,ηθελε απλα να δει πως ειμαι και τι κανω..Εμαθε τα νεα μου,εμαθα τα νεα του και τελος.
Και ετσι ξαναχαθηκε..
Εδω προς το παρον τελειωνει η ιστορια και σε ολα αυτα εχω να πω,πως καθε φορα που γνωριζω καποιον γινεται το ιδιο. Με κανει δηλαδη να νιωσω τελεια,μου φερεται σωστα και οποτε δειξω εγω κατι σα να τρομαζουν ολοι . Σα να τους απωθει το ενδιαφερον μου. Νιωθω πως εγω κατι κανω λαθος,ριχνω συνεχεια το φταιξιμο πανω μου,οτι επειδη θελω τοσο πολυ να ειμαι σε μια σχεση εγω την ωθω στο να χαλασει.
Και στην τελευταια περιπτωση ,που δεν τον ηθελα αλλα εδωσα την ευκαιρια γιατι μου τα εκανε ολα αυτα?χαθηκε εμφανιστηκε και ξανα μανα το ιδιο..
Εν τελει εγραψα αρκετα ελπιζω να με συγχωρεσετε.