Μελαγχολια που δε φευγει ..

Γεια σας!
Πραγματικα στεναχωριεμαι που φτανω στο σημειο να γραψω τον "πονο" μου εδω αλλα δεν γινεται αλλο..Τον τελευταιο καιρο νιωθω συχνα μια μελαγχολια ειδικα τα βραδια, αλλα αρκετες φορες και μεσα στη μερα. Ζω τη μερα μου, βγαινω εξω για καφε, πηγαινω στα χομπυ μου, αλλα το βραδυ οταν γυρναω σπιτι δεν με πιανει νυστα και απλα καθομαι και μελαγχολω.Ως αποτελεσμα τρωω και ο,τι βρω μεχρι να με πιασει επιτελους νυστα..Νιωθω κατι σαν απογοητευση ή σαν να μου λειπει κατι..Δεν μπορω να το προσδιορισω ακριβως. Πολλες φορες κουραζομαι με την καθημερινοτητα γιατι ολο εχω καποια δουλεια να κανω, να συμμαζεψω το σπιτι πχ ή καποια εξωτερικη δουλεια..Συνεχεια καποια εκρεμμοτητα υπαρχει στο μυαλο μου! Νιωθω οτι βαριεμαι να τα κανω ολα αυτα, βαριεμαι να κανω το οτιδηποτε..Θελω να μην εχω καμια εγνοια και να μη νιωθω ενοχες για τιποτα (που δεν πηγα στη σχολη, που δε διαβασα, που δεν σκουπισα, που που που ). Περα απο αυτο με πιανουν και διαφορα αισθηματα απογοητευσης σχετικα με τις ανθρωπινες σχεσεις..Ποσο εφημερες ειναι, ποσο αλλαζουν..Ατομα τα οποια θεωρεις πολυ καλους σου φιλους απλα καποια στιγμη τους χανεις..Δεν ειστε φιλοι πλεον. Εχω αλλαξει πολλες παρεες και φιλους μεχρι τωρα και εχω πλεον αγχος για οποιαδηποτε φιλια κανω, οτι αργα η γρηγορα "παφ" θα χαθει..Τα μονα ατομα τα οποια θεωρω σιγουρα στη ζωη μου ειναι η οικογενεια μου. Ολες οι αλλες σχεσεις μου προκαλουν αγχος..Νιωθω ανασφαλειες, οτι μπορει αυτο να μην αρεσε στην ταδε φιλη μου, οτι μπορει να της γινομαι βαρος αν μιλαω πολυ για τα προβληματα μου, οτι μπορει να μην περναει αρκετα καλα μαζι μου κ προτιμαει καποια αλλη φιλη κλπ κλπ Το μονο ατομο με το οποιο ενιωθα full ξεχωριστη και δεν ειχα σχεδον καθολου ανασφαλειες ηταν το πρωην αγορι μου ..Επισης εχω και αλλα θεματα που απασχολουν το μυαλο μου, οπως κατι εμμονες που αφορουν την ενθυμιση του παρελθοντος. Για καποιο λογο με πιανει κατι ωρες ωρες και προσπαθω να θυμηθω με λεπτομερειες καποια πραγματα απο το παρελθον.Κι αν δεν μπορω να τα θυμηθω μου ερχεται να σκασω. Καποιες φορες ειναι πραγματικα ανουσιο να το θυμηθω και λεω απο μεσα μου "εισαι σοβαρη;για ποιο λογο;" αλλα παρ'όλα αυτα δεν μπορω να σταματησω..Κι αυτο με κουραζει τοοοσο πολυ..Γιατι συμβαινει αρκετα συχνα! Και κατι ακομα που θελω να αναφερω ειναι ο φοβος που νιωθω οτι ολη η αυτη η ψυχολογια πηγαζει σε μεγαλο βαθμο απο μεσα μου, απο τη φυση μου και οτι οσο και αν βελτιωσω τους εξωτερικους παραγοντες ποτε δε θα ειμαι αρκετα καλα μεσα μου...Αυτο οταν το σκεφτομαι λεω "παει, μια ζωη θα ειμαι μελαγχολικη ο,τι και να γινει" και τοτε ειναι που χανω και τις ελπιδες μου. Παλια ελεγα, "ενας καινουριος ερωτας μου χρειαζεται για να ανεβω" αλλα τωρα δεν ξερω..ειναι αυτο που ειπα οτι μαλλον σαν ανθρωπος γενικα ειμαι περιπλοκος, τα αναλύω ολα πολυ και εχω ψυχολογικα :/
Τελος παντων, το κειμενο μου μαλλον δεν ειχε και την καλυτερη συνοχη γιατι εγραφα οτι μου ερχοταν, Ευχαριστω σ' οποιον μπηκε στον κοπο να το διαβασει! Περιμενω απαντησεις..Καληνυχτα!