Ξέρω το μέρος που θέλω να πάω, αλλά δεν ξέρω τον σωστό δρόμο...
Αρχικά θα πω ότι η αναζήτηση να ανακαλύψω τί με οδηγεί να αισθάνομαι πολλές φορές ανυπόφορο τον ίδιο μου τον εαυτό, με οδήγησε στο να μπω σε αυτό το site. Αυτά που διάβασα με μπέρδεψαν, αλλά περισσότερο με φόβησαν...δεν βρήκα καμία περίπτωση που να την ταυτίσω με αυτό που αισθάνομαι, γι'αυτό και αποφάσισα να αναφερθώ στην δική μου αναζήτηση.
Είμαι μία γυναίκα τριάντα χρονών και το μικρότερο παιδί της οικογένειας μετά από 2 αγόρια που με χωρίζουν 10 χρόνια από τον έναν και 8 από τον άλλο. Δεν θα το αρνηθώ ότι ήμουν το επίκεντρο της προσοχής, αφού ήμουν η λεγόμενη "μικρή πριγκίπισσα". Κάνοντας μία απογραφή της ζωής μου θα πω ότι η υπερβολική αγάπη και προσοχή όλων των μελών της οικογένειας μου, μου έδωσε σαφώς μία πολύ καλή ανατροφή αλλά και απερίγραπτα πολλές ανασφάλειες. Η κυριότερη αυτών; Φοβάμαι να προσπαθήσω για να κάνω την ζωή μου καλύτερη. Ξέρω ότι αυτό που ζω τώρα δεν με ικανοποιεί, ξέρω βαθιά μέσα μου τί θέλω, αλλά δεν ξέρω πώς να το αποκτήσω. Ίσως και οι άνθρωποι που συνάντησα στο μονοπάτι της ζωής μου να μην μ'ενέπνευσαν για να δραστηριοποιηθώ περισσότερο. Κρυβόμουν πάντα πίσω από την ασφάλεια κάποιου άλλου, χωρίς να μπορώ να σταθώ μόνη σαν μονάδα και να βλέπω τον εαυτό μου με υπερηφάνια. Δεν αισθάνομαι υπερήφανη για τίποτα μέχρι τώρα, παρά μόνο για τα δύο μου παιδιά (3 και 1 1/2 ετών) για τα οποία και πάλι θεωρώ ότι από αυτά που ξέρουν μέχρι τώρα, εγώ δεν συνέβαλλα σε τίποτα.
Πριν από 11 χρόνια, γνώρισα τον άντρα μου. Με τράβηξε ο ισχυρότατος χαρακτήρας του και η σιγουριά του ότι θα έλεγχε όλες τις καταστάσεις ώστε τίποτα να μην πάει στραβά. Κι όμως, ακόμα και λίγες ημέρες πριν από τον γάμο μας, κάτι μου έλεγε ότι έπρεπε να αποχωρήσω από όλο αυτό. Έμεινα όμως, από ανασφάλεια δεν ξέρω για τί. Ακόμα και η οικογένειά του μ'έβλεπε σαν κατώτερη τους όπως και όλα τα υπόλοιπα μέλη της δικής μου οικογένειας, αλλά εγώ απλά το δεχόμουν. Λίγες ημέρες μετά τον γάμο, αισθανόμουν κιόλας φυλακισμένη αλλά έδινα μόνη μου την εξήγηση ότι ήμουν απλώς ανάποδη και προβληματική. Και απόφάσισα να προσπαθήσω. Με τον σύντροφό μου δεν αισθανόμουν ότι είχαμε τίποτα κοινό, αλλά μου άρεσε ότι ήταν κοινωνικός και μ'έκανε να γελάω. Δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα στην αρχή, αλλά γυρίζοντας πίσω τον χρόνο τώρα, καταλαβαίνω ότι απλά έκανα εγώ πίσω σε όλα μου τα θέλω. Οι φίλες, εξαφανίστηκαν, γιατί το ήθελε αυτός και η αυτοπεποίθησή μου μαζί με αυτές σιγά-σιγά. Η μεγάλη έκρηξη ήρθε όταν έμεινα έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Το πρόβλημα ήταν τί όνομα θα του δίναμε. Οι συγκρούσεις απίστευτες. Συζητήσεις με τις ώρες με τον άνδρα μου στις οποίες συμφωνούσαμε πάντα και έπειτα από την επίσκεψή του στους γονείς του, ερχόντουσαν οι ανατροπές η μία μετά την άλλη. Ένα χρόνο μετά την γέννηση του παιδιού και αφού είχαμε συμφωνήσεις ότι θα πάρει τ'όνομα του πατέρα μου, μία επίσκεψη του δικού του πατέρα στο σπίτι μας και το "άδειασμα" το δικό μου μπροστά στα μάτια του συζύγου μου, ήταν το ισχυρότερο πλήγμα του γάμου μας. Με μείωσε σαν γυναίκα, σαν σύζυγο και σαν μητέρα και φυσικά έπιασε στο στόμα του και τον πατέρα μου, λέγοντας με στόμφο ότι το μονο που μου προσέφερε ήταν που μ'έσπειρε (αυτό είπε κατά λέξη)και ότι δεν άξιζε να πάρει το παιδί μου τ'όνομά του. Η αντιμετώπιση του συζύγου μου σε όλο αυτό, ήταν άκρως ανύπαρκτη. Καθόταν απλά με το κεφάλι σκυμένο και άκουγε τις προσβολές του πατέρα του χωρίς να τον συνετίσει ούτε μία στιγμή. Εκείνη ήταν η ημέρα που αποφάσισα να κόψω κάθε επαφή μαζί τους καθώς και η ημέρα που έμαθα ότι ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, το πολυπόθητο για όλους αγόρι (το πρώτο ήταν κορίτσι). Αυτό το χαστούκι στο πρόσωπο που έφαγα τότε, μ'εξόργισε και άρχισα να δίνω και την παραμικρή σημασία στην κάθε συμπεριφορά του συζύγου μου σε σχέση με μένα, αξιολογόντας την με μεγαλύτερη βαρύτητα. Ανακάλυψα λοιπόν κάτι που συνέβαινε από την αρχή αλλά εγώ, καλοπροαίρετη όπως πάντα, δεν το είχα εκλάβει ποτέ όπως πραγματικά ήταν. Ήμουν η τελευταία του προτεραιότητα στα πάντα. Ήταν πρώτα γιός, μετά αδερφός, μετά φίλος, μετά γείτονας και μετά σύντροφος. Οτιδήποτε και αν έλεγα, το απαξίωνε με τον χειρότερο τρόπο, όπως κι εμένα την ίδια πολλές φορές. Ένιωθα παραγκωνισμένη, ο τελευταίος τροχός την αμάξης. Και το πρόβλημα εστιαζόταν πάντοτε στο ότι θεωρούσε υπεβολική την στάση μου απέναντι στους γονείς του,στους οποίους δεν κακομίλησα ποτέ, απλά ήμουν απόμακρη και αποστασιοποιημένη.
Η κυκλοθυμία μου ήταν απερίγραπτη και το άδειασμα της ψυχής μου ολοένα και μεγαλύτερο. Ο ισχυρός χαρακτήρας του είχε μετατραπεί προ πολλού σε σατραπισμό. Φωνές για το μαραμικρό. Ακόμα και αν το φαγητό δεν είχε αλάτι. Η βρισιές του έπερναν και έδιναν, η ηρεμία είχε χαθεί για πάντα. Κι εγώ εκεί να παραμένω σιωπηρός θεατής της ζωής μου που έφευγε και οι ανασφάλειές μου να μεγαλώνουν κάθε μέρα και περισσότερο.
Ακόμα και τώρα που κάτω από τις απειλές του κατάφερα να ξεστομίσω το "θέλω να χωρίσουμε",πράγμα που σκεφτόμουν εδώ και καιρό αλλά η σκέψη και μόνο με τρομοκρατούσε, η ψυχολογία μου έχει πιάσει πάτο. Αισθάνομαι πιο ανίσχυρη και πιο μικρή από ποτέ. Και ειλικρινά δεν με νοιάζει για μένα, όσο για τα παιδιά μου για τα οποία επιβάλλεται να είμαι δυνατή και σίγουρη. Η σύγχυση που αισθάνομαι δεν μ'αφήνει να λειτουργήσω σε κανένα τομέα της ζωής μου. Στη δουλειά οι απροσεξίες μου μ'έχουν κάνει υπόλογη πολλές φορές. Νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο της ζωής μου. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να κοιμηθώ, να φάω...δεν διασκεδάζω πλέον με τίποτα, ούτε καν με τα ίδια μου τα παιδιά. Νιώθω εγκλωβισμένη... Ξέρω ότι πρέπει να θωρακιστώ ψυχικά, αλλά δεν ξέρω τον τρόπο.δεν γνωρίζω εάν καταφέρω να βρω την ηρεμία που μου χρειάζεται στο γραφείο κάποιου ψυχολόγου. Σκεφτομαι πολλές φορές ότι αν ζητήσω επαγγελματική βοήθεια, απλά θα θεωρηθώ ηλίθια ή υπερβολική. Έχω βέβαια και μία πολύ μικρή εμπειρία από έναν ψυχολόγο στην περίοδο της εφηβείας μου, στον οποίο είχα πάει λόγω υπερβολικού άγχους που μου είχε δημιουργήσει προβλήματα υγείας, αλλά μετά από 4 εντελώς βαρετές συνεδρίες, την θυμάμαι να με ακούει και να χασμουργιέται. Απλά δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναεμπιστευτώ κάποιον ειδικό, μη θέλοντας να τους βάλω όλους στο ίδιο καλάθι όπως λέει και ο λαός.
Θα ήθελα πολύ να ακούσω μία γνώμη, μία κατευθυντήρια γραμμή, μία απλή σκέψη. Έτσι για να αισθανθώ ότι δεν είμαι μόνη.
Ευχαριστώ