Σε ευχαριστώ. Έκανα πολλές κινήσεις, μέχρι και στην τοπική εφημερίδα κάναμε άρθρο. Αλλά το θέμα είναι τι απόφαση θα βγει και μέχρι τώρα τα πράγματα πάνε υπέρ τους. Αν χάσω, θα στείλω και στο εξωτερικό σχετικό βιντεάκι, στην PETA.
Printable View
Μετά είδα το δεύτερο μήνυμα. Επειδή έχουμε περάσει κάτι αντίστοιχο με δικαστικές περιπέτειες, όπου η μητέρα μου έμπλεξε πραγματικά από το πουθενά για πολλά χρόνια σε δικαστικές διενέξεις και έτρεχε να πολεμήσει λυτούς και δεμένους που στηρίζαν την άλλη πλευρά και αρχικά οι αποφάσεις ήταν κατά της, έπαθε κατάθλιψη και γενικά γάμησέ τα, έχω να πω ότι αργά ή γρήγορα η αλήθεια λάμπει. Αλλά ακόμα κι αν με πλάγια μέσα δικαστικά κάνουν το άσπρο μάυρο, όσο εξοργιστικό κι αν είναι αυτό, η αλήθεια δεν αλλάζει Αντώνη. Εσύ δεν έκανες κάτι κακό, ίσα ίσα και οι σωστοί άνθρωποι στο αναγνωρίζουν. Και την αλήθεια σου εσύ την ξέρεις. Εσύ να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου ότι δεν έκανες κάτι ανήθικο ή λάθος κι ότι είσαι με την σωστή πλευρά. Δυστυχώς η μαλακία σε αυτόν τον κόσμο πάει σύννεφο. Δεν πάει να πει ότι θα αυτοκαταστραφούμε για να τους κάνουμε την χάρη.
Είμαστε σε φάση αναμονής για την απόφαση, όσοι ήταν να καταθέσουν κατέθεσαν. Ο πατέρας μου συγκεκριμένα που ανέλαβε την υπόθεση, είναι αρκετά μετριοπαθής. Αρχικά μου έλεγε ότι αν χάσω θα κάνουμε έφεση, τώρα λέει να δούμε και ότι δεν αξίζει να ασχολούμαι και ότι λεφτά δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ. Δεν καταλαβαίνει ότι με προσβάλλει όλο αυτό. Οπότε μάλλον θα πρέπει να απευθυνθώ σε άλλον δικηγόρο και θα πρέπει να φάω άλλα τόσα λεφτά για αυτά το τομάρια, ενώ θα μπορούσα να βοηθάω ζώα και να κάνω έργο και να ζω τη ζωή μου.
Κατέθεσαν κάποιοι αλλά από τη γειτονιά, τέσσερα ακόμα σπίτια που υπάρχουν, κατέθεσαν υπέρ τους γιατί δεν θέλουν τα ζώα άρα δεχτηκαν να πουν ψέματα. Και είμαι ο μοναδικός νεαρός εκεί, όλοι είναι μεσόκοποι, ηλικιωμένοι, δεν έχουμε κανένα κοινό. Μία γυναίκα που ταίζει τις γάτες πιο κάτω, φοβόταν να μπει γιατί η μάνα του δίπλα έχει μεγάλη γλώσσα και φοβόταν ότι θα τη διασύρει στο χωριό.
Σκοπεύω να φτάσω στον άρειο πάγο και εκεί μάλλον θα δικαιωθώ γιατί έχει και πολλά νομικά κενά η αγωγή τους, η δικηγόρος τους είναι μεν θρασύτατη, αλλά νομικά άπειρη. Ωστόσο δεν ξέρω αν έχω τις ψυχικές αντοχές να παλεύω για αυτή την υπόθεση ακόμα μία πενταετία και βάλε.
Είναι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, οπότε όχι. Είναι πολλά ζώα σε διάφορες περιοχές, γύρω στα σαράντα (όχι όλα στην ίδια γειτονιά) θα μεταφέρω κάποια στο καινούργιο μου σπίτι, αλλά δεν μπορώ όλα και φοβάμαι μην χαθούν κιόλας και τα χτυπήσει αμάξι. Θα κάνω κάποιες κινήσεις, θα αιτηθώ στο δήμο να μπει κάμερα στην αλάνα που ταίζω (γιατί είναι δημόσιος χώρος) λόγω του ότι έγιναν πολλές κακοποιήσεις στην περιοχή αν και ξέρω ότι δεν θα δεχτουν το αίτημα, θα κάνω μία προσπάθεια. Ανεπίσημα μπορώ να παρακολουθώ τον χώρο, έχω πάρει κάμερα καμουφλάζ, αλλά δεν ωφελεί σε κάτι γιατί δεν θα μπορώ να τη χρησιμοποιήσω σε κάτι, οπότε δεν την έβαλα εντελει, παρακολυθώ μονο την αυλή μου γιατί πια έχω μετακομίσει και πάω μόνο μία φορά την ημέρα εκεί.
Το ξέρω, απλώς με εξοργίζει το ότι δεν έχουν συναίσθηση. Ναι υπάρχουν άνθρωποι ακόμα και στο χωριό που ξέρουν ότι είναι κουμάσια και τι άνθρωποι είναι, αλλά και πάλι δεν μου αρκεί, ήθελα να τους αποδώσει η δικαιοσύνη την πρέπουσα ποινή. Μου είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχτώ. Το έχω συζητήσει και την ψυχολόγο, μου εξήγησε πως δεν μπορώ να ελέγχω τα πάντα και με προέτρεψε να μην κάνω καταγγελία και στον αστυνομικό που με κυνηγούσε παράνομα (δεν έκανα εντέλει γιατί όντως θα έμπλεκα ακόμα περισσότερο)
Πάντως το ότι καταδικάστηκε έστω η γυναίκα αυτή δεν είναι και λίγο, είναι μία μικρή νίκη.
Είναι, απλώς πρόκειται περί πταίσματος και αν θέλω να αξιώσω αποζημίωση, πρέπει να κάνω νέο δικαστήριο. Αυτό που έκαναν εκείνοι, να κάνουν δλδ με τη μία αγωγή, ήταν πιο εξυπνο. Περιμένω να δω τώρα πότε θα βγει η απόφαση, μάλλον μετά το Πάσχα/πριν το καλοκαίρι. Ελπίζω να μην βγει υπέρ τους αλλά δεν έχω πολλές ελπίδες. Θα δείξει.
Φιλε Αντωνη μου ειναι δυσκολο να διαβασω ολοκληρο το κειμενο σου. Ο σκυλος που κοιμομασταν μαζι για 12 χρονια, ξεψυχησε στα χερια μου σφαδαζοντας απο πονους που δεν αντεξε η καρδια του. Ο δηλητηριαστης; Αγνωστος. Ηταν οι γειτονες που με απειλουσαν και τριγυριζαν εξω απο το σπιτι; Ηταν η ψυχοπαθης σαιντελογα απο πανω; Ηταν αλλο καθικι που βρηκε την ευκαρια; Για μηνες τον εβλεπα στον υπνο μου να πηγαινει σε ενα συγκεκριμενο σημειο στην βεραντα. Κατι κακο ηταν εκει. Εψαξα και ξαναεψαξα. Στο τελος πισω απ την γλαστρα βρηκα ενα μικρο κομματι ξεραμενο συκωτι.
Η οικογενεια μου ηθελε να ξεφορτωθει τον αρρωστο σκυλο. Ανακουφιστηκε η τεμπελια τους οταν πεθανε. Εκαναν οτι μπορουσαν για να τον θαψω σε εναν ρηχο ταφο, χωρις πετρες απο πανω, χωρις νεκροψια, χωρις να ξερω απο τι εφυγε. Εκει που τον εθαψα, πολυ πιθανον να πεταχτηκε μετα απο λιγες μερες απο τους κηπουρους.
Η οικογενεια μου με εβγαλε τρελο που νοιαζομουν, που στενοχωρηθηκα, που ηθελα να θαφτει καπου που θα μπορουσα να τον επισκεπτομαι... Η τρελα μου καλα τους βολεψε 12 χρονια που με εκαναν υπηρετη τους (αυτοι φεραν τον σκυλο και τον παρατησαν και δεν δεχονταν την παραμικρη συνεργασια - και με 40 πυρετο επρεπε να σηκωθω εγω να τον βγαλω για την αναγκη του, ερχονταν οι φιλοι του αδερφου μου στο σπιτι και δεν εμπαινε στον κοπο να μαθει στο σκυλι να μην γαυγιζει γιατι "δε μπορουσε να ασχολειται με ενα σκυλο ολη μερα, ο ανθρωπος!".). Μετα το θανατο του σκυλου επρεπε να πατησω ενα κουμπι και να μη με νοιαζει οπως δεν ενοιαζε κι αυτους.
Ομως ειναι ενα γεγονος που με στιγματιζει και στις δυσκολες στιγμες το μυαλο μου γυρναει εκει. Οποτε κλαιω, για οποιαδηποτε αιτια, κλαιω και για τον σκυλο μου.
Μπορεί το θέμα να είναι ανενεργό εδώ και δύο μήνες, αλλά θέλω να πω κάτι (γιατί, μερικές φορές, αυτό που μας κάνει καλό να ακούσουμε είναι το απλό "καταλαβαίνω" ).
Αντώνη και Ορέστη, σας καταλαβαίνω απόλυτα. Τα έχω περάσει. Ξέρω πώς είναι να μην μπορείς να το ξεπεράσεις, να κλαις όλη την ώρα (για πάντα θα κλαίω, κάθε που τα θυμάμαι), να έχει αλλάξει η ζωή σου ανεπιστρεπτί και να μην μπορείς να το εξηγήσεις σε κανέναν. Να μην μπορείς να μιλήσεις γι' αυτό, γιατί "ε, δεν πέθανε και το παιδί σου". (Να σημειώσω εδώ ότι έχω περάσει πολλά δεινά στη ζωή μου, κι ότι κανείς δεν θα μου πει τι είναι σημαντικό και τι όχι). Καταλαβαίνω την οργή και το μίσος γι' αυτά τα θλιβερά ανθρωπάρια.
(Στο κάτω-κάτω, κι εγώ ενοχλούμαι -δεν κοιμάμαι, για την ακρίβεια, έχει καταστραφεί η ζωή μου και σε λίγο θα καταστραφεί η υγεία μου- με τους γείτονες, δεν πάω όμως να τους σκοτώσω. Οπότε, όχι, δεν είναι ποτέ δικαιολογημένος ο φόνος ζώων. Ναι, είναι φόνος εκ προμελέτης).
Από τότε με τη φόλα (πάνε είκοσι χρόνια) έχω τελειώσει με τους ανθρώπους. Εκτός απ' τους λίγους. Πολύ λίγους.
Σε ευχαριστώ για την κατανόηση. Φαντάζομαι βίωσες κάτι αντίστοιχο.
Κι εγώ έχω περάσει αρκετά στη ζωή μου αλλά αυτό με έχει στιγματίσει φοβερά. Και το χειρότερο είναι ότι κατέληξα και υπόλογος κιόλας επειδή έκανα το σωστό και τους κατήγγειλα. Δεν μπορώ να ξεπεράσω το ότι είδα τα ζώα έτσι όπως τα είδα και ξέρω ότι υπέφεραν.
Οι άνθρωποι είναι μια συνεχής απογοήτευση.
Καλησπερα Αντωνη,δεν ξερω αν μπορουν να σε βοηθησουν στο σαιτ zoosos για τα ζωακια ,αλλα και με την υποθεση σου,εχουν μια πολυ αξιολογη φιλοζωικη δραση.Ευτυχως στη δικη μου γειτονια ταιζουμε 4 -5 ατομα τα γατια και δεν εχουμε γενικα θεματα.Στειλε κανα μειλ σε αυτους μηπως και υπαρχει καποιος να σε βοηθησει.
Δεν ξερω για εσας ,αλλα εγω εξακολουθω ακομα να πιστευω στη θεια δικη...θεωρω οτι με τον εναν η τον αλλο τροπο τα αισχρα υποκειμενα που ζουν για να κανουν κακο στους αλλους(μονο εκει που τους παιρνει βεβαια,στους αδυναμους κ ανυπερασπιστους)θα τιμωρηθουν...
Είχε ενημερωθεί το σαιτ και ο τυπος γενικά για το περιστατικό. Εκεί πατησαν αυτοι και παρολο που δεν αναφέρονται ονομαστικά λένε οτι συκοφαντηθηκαν. Τρεχα γυρευε. Τους είδα με τα μάτια μου να βάζουν τα δηλητήρια και το ένα γατι το μάζεψε η γυναίκα του ενώ ήταν ακόμα ζωντανό για να μην το παρω στον κτηνιατρο . Αυτό ειναι το περιστατικό που με έχει στιγματισει. Ηταν το αγάπημενο μου αδεσποτο,είχε έρθει το πρωι να φάει και μετά μπηκε στον περιφραχτο χώρο που είχαν βαλει τα δηλητήρια ,το βρήκα μετά στην άσφαλτο, ερχόταν προς το σπιτι μου για να ζητήσει βοήθεια και το βρήκα να ξεψυχάει. Είχα ένεση με αντίδοτο για να κάνε εμετό, του την έκανα και πήγα μέσα στο σπιτι να παρω το κλουβί για να το μεταφερω στον κτηνιατρο. Τότε βγήκε η γυναίκα του και το μάζεψε για να μην έχω αποδειξεις, βγήκε με μια σακούλα, μέχρι να τρεξω έξω είχε κλειστεί σπιτι της. Ηταν φριχτό και πιθανον πεθανε και με φριχτό τροπο το γατακι. Και μετά με διεσυραν σε ολο το χωριό. Ενιωθα ένοχος που δεν μπορεσα να τα προστατευσω και μετά ενιωσα και εντελώς αβοηθητος απο τις αρχές,γιατί συνήθως τις κακοποιησεις ζώων τις κουκουλωνουν. Και στο τέλος βρέθηκα και στα δικαστήρια με αγωγές,με κατέστρεψε ψυχολογικά αυτή η υποθεση και βγαίνουν και απο πάνω τα καθαρματα.
Τι να πω, δεν βλεπω να υπαρχει θεία δίκη. Για αυτο προτιμω να κάνω εγώ πράγματα για να τιμωρηθούν.
Μετα απο εναμισυ χρονο, τι εγινε Αντωνη? Αν το διαβασεις αυτο και βρεις τον χρονο κανε μας ενα απντειτ.