Γεια σας. Καινούργια,εδώ. Αποφάσισα και τη να γράψω κσποία λόγια.
Είναι πολύ απογοητευμένη από το πως εξελίχθηκαν καποια πράγματα στη ζωή μου.
Μακάρι να γύριζα το χρόνο πίσω, μακάρι να ξυπνούσα και να,ειμουν 17 χρονών να ξανάρχισω την ενήλικη ζωή μου. Να ζουσα τη ζωη μου και να ξερω οτι οτι ασχημες στιγμες έρθουν θα περάσουν . Και να μην έχω φτάσει 34 και να μετανιώνω για πολλά πράγματα.
Να πω ότι δε ζω Ελλαδα. Θα ηθελανα οω την ιστορια μου σε όποιον ενδιαφέρεται να τη διαβάσει.
Όταν δίναμε εξετάσεις πέρασα στο οικονομικό ιωαννινων όμως είπα να μην πάω και να σπουδάσω εδώ. Ήταν μια περίεργη περιοδος δεν ήξερα που μου παν τα 4. Και επίσης δεν ένιωθα να,αποχωριστώ τη μαμά μου. (Κορόιδεψετε ελευθερα) Μετά το πρώτο διάστημα κατάλαβα ότι ήταν μεγάλο λάθος. Ότι έπρεπε να πάω για αυτό το λόγο. Να απογαλακτιστω, να γνωρίσω καινούργια άτομα. Τότε πίστευα ότι θα κρατούσα επαφές με τις φίλες μου.
Μετά ντρεπόμουν που αυτές έκαναν τη ζωή τους και εγω όχι.
Άρχισα να σπουδάζω στη πόλη μου τον επαγγελματικό κλάδο της λογιστικής ACCA. Δυσκολεύτηκα παρά πολύ,εκεί που οι συμμαθήτριες μου τελείωνα εγω δίνουν στα μισά. Τελοσπαντον κούτσα στραβά τελείωσα και έκανα εργασία και πήρα και το πτυχίο έκτος από τον τίτλο. Όμως ακόμα ενιωθα κατώτερη που επέλεξα να μείνω Κύπρο.
Να πω ότι δεν έζησα φοιτητική ζωή φου ολοι στα τμηματα μου ητα μεγαλυτεροι και ειχα δουλεια. Αυτο είναι κάτι που με τρωει μεχρι και σημερα.
Έκοψα επαφές με τις Τότε φίλες μου και δεν ήξερα τίποτα έβλεπα μόνο φωτο στο FB και ζήλευα.
Αυτό μου δημιουργησε σύμπλεγμα κατωτερότητας. Όταν θυμάμαι εκείνη τη περιοδο τη θυμάμαι κάπως θολά. Δεν ξέρω που βρισκόμουν.