Μακροχρόνιο κλείσιμο στο σπίτι/αγοραφοβία/πανικοί
Καλησπέρα σε όλους,
ταλαιπωρούμαι από το 2010 με κρίσεις πανικού, αγχώδεις διαταραχή με περιόδους κατάθλιψης και αγοραφοβία. μέχρι το 2014 ήμουν άλλοτε χειρότερα και άλλοτε καλύτερα αλλά από το 2014 (που χώρισα με την τότε σχέση μου) και μετά σαν να παραιτήθηκα και κλείστηκα στο σπίτι. Από τότε δεν έχω απομακρυνθεί πάνω από 2 χιλιόμετρα από το σπίτι μου και ανα περιόδους δεν βγαίνω καθόλου. ζώ μόνος μου και δουλεύω από το σπίτι οπότε ευτυχώς μπορώ και συντηρούμαι. πλέον μόνο τους γονείς μου και τον αδερφό μου έχω για συναναστροφή και 2-3 φίλους που επικοινωνω μαζί τους μέσω ιντέρνετ.
έχω βιώσει αρκετά δυσάρεστες καταστάσεις, έντονες και χιλιάδες κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, φοβίες, εμμονές, μόνιμο άγχος, κρίσεις θυμού, απόγνωση, απελπισία, απέραντη μοναξιά και κάθε φορά που κάνω μερικά βήματα να βγώ κάνω το 1ο το 2ο το 3ο το 4ο και εκεί που χαίρομαι ότι κάτι πάει καλά μετά ξενερώνω δεν βρίσκω άλλο νόημα αποθαρρύνομαι από την έντονη πάλη, κουράζομαι και σταματάω. και μετά πάλι από την αρχή. και έτσι περνάνε οι μήνες και τα χρόνια.
δεν αντέχω άλλο, νιώθω ότι χάνεται η ζωή μου, περνάνε τα χρόνια, δεν θα βρώ ποτέ γυναίκα δεν θα κάνω ποτέ οικογένεια (είμαι 38) και θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου μόνος μου, μίζερα μέχρι να πεθάνω. νιώθω ότι έχει πέσει μια κατάρα πάνω μου (μεταφορικά μιλώντας), μια μόνιμη αναπηρία από την οποία δεν μπορώ να ξεφύγω. έχω βάλει πολλά κιλά, να βγώ από σπίτι δεν μπορώ, τι πιθανότητες υπάρχει να γυρίσει κάποια να με κοιτάξει (και καλά θα κάνει). το να τα υπερνικήσω αυτά τα 2 (κιλά, και αγοραφοβία) μου φαίνεται από πανδύσκολο εώς απίθανο οπότε δεν έχω πολλές ελπίδες ότι θα ζήσω ωραίες ημέρες ποτέ ξανά. να προσθέσω επίσης ότι με αγχώνει πολύ το να απομακρυνθούν οι γονείς μου και ο αδερφός μου απο μια σχετικά κοντινή απόσταση από εμένα οπότε και οι γονείς μου ζούνε υπέροχα εδώ και πολλά χρόνια κολλημένοι εδώ τριγύρω μαζί μου. ο αδερφός μου έχει την δική του οικογένεια και προφανώς κάνει την ζωή του και φεύγει εκτός αθήνας αλλά υποφέρω κάθε φορά που συμβαίνει αυτό καθώς μέχρι να επιστρέψει είμαι μονίμως στην τσίτα και στα πρόθυρα του πανικού...
έχω πάει σε 2 ψυχίατρους και σε 3 ψυχολόγους. έχω πάρει διάφορα φάρμακα αλλά για πολύ καιρό μόνο cipralex. από τα χριστούγεννα ξεκίνησα με νέα ψυχολόγο και ψυχίατρο, ξεκίνησα νέο φάρμακο εδώ και 1 μήνα και περιμένω λίγο να ανέβω για να ξεκινήσουμε emdr με την ψυχολόγο η οποία μου λέει ότι έχω complex ptsd. παρόλαυτα δεν βλέπω καμία σπουδαία βελτίωση και ανησυχώ ότι πάλι μάταια γίνονται όλα. ίσως είναι λίγο νωρίς ακόμα (με την νέα ψυχολόγο και ψυχίατρο) αλλά 12 χρόνια είναι πάαααρα πολλά και δεν έχω και πολύ υπομονή πλέον.
υπάρχει κάποιος άλλος που να ταλαιπωρείται / έχει κλειστεί στο σπίτι τόσο πολύ καιρό?
έχω μεγάλη ανάγκη για επικοινωνία αλλά με τους παραπάνω περιορισμούς είναι πολύ δύσκολο να κάνεις νέους φίλους. οι παλιοί μου φίλοι έχουν χαθεί και όσοι έχουν απομείνει μένουν μακριά. τόσα χρόνια μόνο τους γονείς μου και τον αδερφό μου βλέπω. φρίκη..
και να σκεφτείτε ότι φοιτητής δεν μαζευόμουν, γύρναγα συνέχεια, ταξίδεψα στην μισή Ευρώπη και ήμουν συνέχεια έξω. πως τα φέρνει η ζωή...