Φίλοι (που δεν έχω) και μοναξιά
Χαιρετώ την παρέα. Είναι το πρώτο μου ποστ. Το θέμα είναι ότι έφτασα τα 30 και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω φίλους. Πέρα από μια φίλη κολλητή, δεν έχω κανέναν άλλο. Θα μου πείτε γιατί. Από μικρός είμουν διαφορετικός από τα άλλα παιδάκια. Γκέι, σε μια κλειστή κοινωνία που συνήθως χλευάζουν το διαφορετικό. Από το σχολείο με θυμάμαι να έχω μόνο ένα φίλο (επίσης γκέι), με τον οποίο κάποια στιγμή μαλώσαμε χοντρά και κόψαμε και τη φίλη που έχω ακόμα. Κατά καιρούς διατηρούσα επαφές με πρώην "γκόμενους" οι οποίες κάποια στιγμή σταμάτησαν. Είναι ότι αν δεν χτίσεις κι εσύ τις σχέσεις, από μόνες τους δεν ευδοκιμούν. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω ότι ποτέ δεν έχτισα δεσμούς φιλίας. Το ότι είμαι γκέι με περιόριζε να ανοιχτώ σε συζητήσεις (για να μην με καταλάβουν) και έτσι κρατούσα πάντα απόσταση. Οι επαφές περιορίζονταν στα τυπικά. Ευτυχώς δουλεύω αλλά ούτε εκεί μπορώ να κάνω φίλους. Είμαι μόνος σε δική μου δουλειά. Εντωμεταξύ έχω και τους γονείς στο ίδιο σπίτι που βλέποντάς με να μην βγαίνω, προσπαθούν να με παρακινήσουν συνέχεια σε αυτό. Να βγω με ποιόν; Με τον φούφουτο; Η κολλητή μου δεν είναι πάντα διαθέσιμη, έχει και τη ζωή της. Κάποιες φορές βγαίνω μόνος για να ικανοποιήσω τους γονείς μου. Περιφέρομαι εδώ κι εκεί. Νομίζω ότι η όλη μοναξιά και το τροπάρι δουλειά-σπίτι και τούμπα, μου προκαλεί κατάθλιψη κάποιες φορές. Λένε ότι είναι δύσκολο να βρεις σύντροφο, αλλά θεωρώ ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις φίλους. Ειδικά αν δεν έχεις κάνει από την παιδική-εφηβική ηλικία.
Βλέπω πολλά παρόμοια θέματα εδώ. Σχεδόν σε κάθε σελίδα τουλάχιστον ένα ή δύο. Θα μπορούσαμε δηλαδή αν υπάρχει θέληση να βρισκόμασταν όλοι οι "μόνοι" και να κάναμε παρέα! Σίγουρα έτσι θα δίναμε μια ευκαιρία στο να λύσουμε το πρόβλημά μας, που δεν είναι άλλο από τη μοναξιά.