Originally Posted by
namkha_lhamo
Καλή Σαρακοστή σε όλους.
Νομίζω ότι είμαι μυθομανης, θα προσπαθήσω να μιλήσω με ειλικρίνεια για ότι συνέβη. Να πω ότι πάω πρώτη λυκείου και είμαι 15.
Άρχισα να το υποψιάζομαι όταν τέσσερις μήνες πριν άρχισα να φτιάχνω φανταστικές ιστορίες με το μυαλό μου και να τις πασάρω σαν πραγματικότητα στις φίλες μου (ιστορίες που αφορούν εμένα και την προσωπική μου ζωή εμπλέκοντας και άλλα άτομα μέσα (λάθος μου), οι οποίες θα ήθελα να ήταν αληθινές).
Τα προβλήματα με τον εαυτό μου, όμως, ξεκινάνε από πολύ παλιά. Είμαι άτομο με τρομερές ανασφάλειες και με φοβία στην εγκαταλείψει από τους άλλους. Νομίζω ότι όλα αυτά προήλθαν από κάποιες συμπεριφορές των γονιών μου (παραμέληση λόγω δουλειάς, με μείωναν συνεχώς, με έκριναν και με σύγκριναν με άλλους) καθώς και από την έλλειψη φίλων, αφού από το δημοτικό δεν είχα ποτέ αληθινούς φίλους και όλοι απομακρύνονταν από κοντά μου χωρίς να ξέρω τον λόγο.
Όταν πήγα γυμνάσιο γνώρισα την κολλητή μου, με την οποία είμαστε αχώριστες ακόμη και τώρα που πηγαίνουμε σε διαφορετικά σχολεία. Στο γυμνάσιο όμως γνώρισα και ένα αγόρι το οποίο ερωτεύτηκα παράφορα και ακόμη είμαι ερωτευμένη μαζί του. Αυτός, ξέροντας τα συναισθήματα μου για εκείνον, με την απόρριψη που μου έδειχνε με άσχημο τρόπο με έκανε να αισθανθώ απαίσια με τον εαυτό μου (ότι είμαι άσχημη, έχω παραπάνω κιλά, έχω σκατοχαρακτηρα και για αυτό δεν με θέλει). Όλη αυτή η "ερωτική απογοήτευση" ας πούμε, σε συνδυασμό με την χαμηλή μου αυτοεκτίμηση και τα συναισθήματα μου για εκείνον που κάθε φορά μεγάλωναν και δεν έλεγαν να σταματήσουν, στην τρίτη γυμνασίου οδηγήθηκα σε ψυχολόγο θέλοντας να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου και να αποδεχτώ τον εαυτό μου. Οι συνεδρίες συνεχίζονταν και αντί να γίνομαι καλύτερα γινομουν όλο και χειρότερα. Άρχισα να χαρακονομαι και να έχω αυτοκτονικές τάσεις (ακόμη ισχύει αυτό).
Όταν πήγα στο λύκειο σκέφτηκα ότι θα έκανα καινούργιες παρέες και θα καλυτερευαι κάπως η κατάσταση, όμως εγώ άρχισα να λέω ψέματα στις φίλες μου για την προσωπική μου ζωή προσπαθώντας να δείξω κάτι άλλο από τον άθλιο πραγματικό εαυτό μου επειδή πίστευα ότι έτσι θα γινομουν αρεστή και θα με συμπαθούσαν περισσότερο.
Χθες το βράδυ οι φίλες μου κατάλαβαν τα ψέματα μου και ενώ προσπάθησα να τους εξηγήσω και να τους ζητήσω συγγνώμη αυτές άρχισαν να με κοροϊδεύουν και να μου λένε διάφορες κακίες (ότι αυτά που έχω δεν είναι χαρακιές αλλά γδαρσίματα, ότι δεν έχω τίποτα, ότι είμαι ψυχολογικά και εγκεφαλικά ανώμαλη και άλλα τέτοια).
Εγώ τότε στεναχωρήθηκα πάρα πολύ και ένιωσα πολύ άσχημα με τον εαυτό μου. Στράφηκαν εναντίον μου και άρχισαν να με αντιμετωπίζουν λες και είμαι καμιά ψυχοπαθής. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως είμαι τρελή; Αν πρέπει να με κλείσουν σε κάποιο ψυχιατρείο μπας και συνέλθω; Δεν ξέρω τι να κάνω για να διορθώσω την κατάσταση με τις φίλες μου και να ξεπεράσω όλο αυτό. Χρειάζομαι την βοήθεια σας. Κάθε συμβουλή είναι πολύτιμη. Σας ευχαριστώ