Καλησπέρα και καλώς σας βρήκα.
Είναι το πρώτο μου ποστ και δεν ξέρω καν αν το βάζω στη σωστή κατηγορία, αν όχι συγνώμη εκ των προτέρων.
Τυχαία ανακάλυψα το φόρουμ όταν πριν λίγες μέρες μου δημιουργήθηκε η περιέργεια να βρω αν υπάρχει κάτι σχετικό στο ίντερνετ με τη συνήθεια που έχω πλέον 14 χρόνια.
Αν είναι όντως τριχοτιλλομανία δεν ξέρω αλλά είναι η αφορμή για να βρω το κουράγιο να μιλήσω σε κάποιον (εν προκειμένω σε εσάς) για διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζω και νοιώθω ώρες-ώρες ότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.
Να αρχίσω από αυτήν την παλιοσυνήθεια... Μαδάω τα φρύδια μου. Με το χέρι. Σε σημείο που είναι σα σκοροφαγωμένα ή έχουν ολόκληρες τρυπες και για να φαίνονται φυσιολογικά τα βάφω με μολύβι. Που και πάλι φαίνεται αλλά τουλάχιστον δεν κάνει μπαμ. Πολλές φορές έχω παρατηρήσει να με κοιτάνε στα φρύδια αντί στα μάτια, λογικό είναι και εμένα εκεί θα έπεφτε το μάτι μου. Τώρα γιατί το κάνω; Δεν ξέρω. Πολλές φορές έτσι όπως πειράζω τα φρύδια μου με τα δάχτυλα μπορεί να εξέχει μια τριχούλα και πιάνοντάς την την νοιώθω σαν ιδανική για τράβηγμα. Με πιάνει μια ακατανίκητη επιθυμία να την τραβήξω κι αν προσπαθήσω να αντισταθώ όλο το σκέφτομαι και την "ζαλίζω" με τα δάχτυλα μου, εεε στο τέλος δεν αντέχω τη βγάζω. Ειδικά όταν είμαι σε κακή ψυχολογική κατάσταση του δίνω και καταλαβαίνει. Σε διακοπές πάλι που ήμουν πιο χαλαρή παρατήρησα πως όταν επέστρεψα είχα αρχίσει να έχω φρύδια. Δεν έμειναν για καιρό βέβαια...
Έστω αυτό είναι το λιγότερο για μένα. Επειδή έχω ήδη γράψει πολλά και δεν θέλω να σας κουράσω θα πω μόνο 2 πράγματα. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ ευτυχισμένο. μόνο κάποιες στιγμές. Πάντα σα να περιμένω κάτι, τη μέρα που θα είμαι καλά γιατί έτσι θα νοιώθω. Ώρες ώρες νοιώθω τέτοια απελπισία, τόση κούραση από αυτά που νοιώθω και δε θέλω να τα νοιώθω που ενώ η λογική μου μπορεί να λέει ότι μπορώ να αλλάξω την κατάσταση στην οποία ζω εγώ νοιώθω σα να είμαι εγκλωβισμένη και δεν έχω το κουράγιο να κάνω τίποτα. Αν κοιτάξω πίσω στα χρόνια όλα όσα έχω γράψει (όχι ημερολόγιο ακριβώς, απλά σκέψεις) τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι σταμάτησα να γράφω. Έχω σκεφτεί μέχρι και να τα πετάξω μην τυχόν πάθω κάτι και τα βρουν οι γονείς μου. Δεν μιλάω σε κανένα γι΄αυτά. Δεν θέλω να τους φορτώνω τα δικά μου αλλά και ντρέπομαι. Κι απ΄την άλλη πολλές φορές λέω ίσως δεν με καταλάβουν ή δεν έχω τίποτα μωρέ άσε τώρα καλά είμαι. Και αυτά που σας γράφω τώρα θεωρώ ότι κάνω μεγάλο βήμα, ίσως επειδή δεν σας ξέρω δε με ξέρετε να το κάνει ευκολότερο. Είναι πολλά ακόμα αλλά θα μπορούσα να γράφω σελίδες...
Πολλές φορές έχω σκεφτεί τη βοήθεια αλλά πάντα το μετανοιώνω ή ντρέπομαι ή λέω θα το ξεπεράσω. Τον τελευταίο καιρό το σκέφτομαι πιο πολύ και θα ηθελα να ρωτήσω αν ξέρετε. Που πάει κάποιος σε τέτοια περίπτωση; Σε ψυχολόγο, σε ψυχίατρο; και πού τον βρίσκει; στο χρυσό οδηγό, σε νοσοκομείο; υπάρχει σε δημόσιο νοσοκομείο-ιατρείο τέτοιου είδους βοήθεια-παροχή; Τα σκέφτομαι και αυτά καθώς τα χρήματα δεν περισσεύουν, όπως σε πολλούς κι από σας φαντάζομαι...
Τέλος πάντων, σας ευχαριστώ που με ακούσατε και θα ήθελα τη γνώμη σας για τα παραπάνω. Να είστε καλά:)