-
Όχι, η αυτοκτονία δεν είναι πάντα αδυναμία. Επίσης όμως, δεν είναι πάντα δύναμη. Πολλές φορές μπορεί να είναι κραυγή βοήθειας, αν είναι μία απόπειρα, ας το πω έτσι, διστακτική. Άλλες μπορεί να είναι μία δοκιμή, που το άτομο θα προσπαθήσει να εξερευνήσει, με συμπεράσματα που θα κρατήσει για εκείνο. Δεν το κρίνω, ωσότου γνωρίσω το γιατί. Για παράδειγμα, μπροστά σε έναν βέβαιο βασανιστικό θάνατο, όπως τελικό στάδιο ανίατης και επίπονης ασθένειας και άλλα. Οπότε αυτό που έγραψες, νηματοθέτη, το "τίποτε δεν τη δικαιολογεί" ή κάτι τέτοιο, για εμένα δεν ισχύει. Είναι ανάλογα με τα "συμφραζόμενα" και τη συνολική εικόνα, που η πράξη είναι μέρος της. Πέραν τούτου, η ζωή συνεχίζεται, πάντα, με ή χωρίς εμάς. Δεν τη νοιάζει. Και μπροστά σε αυτό το γεγονός, πως το σύμπαν δεν μας έχει καμία ανάγκη, κάθε στιγμή που μπορούμε να ζούμε, με τους όρους που θέλουμε και όσους μπορούμε να ορίσουμε, θέλω να ζω.
-
BlackCoral πιστευεις οτι σε ενα φορουμ ψυχολογικης υποστηριξης εχει νοημα η ουσιαστικο ωφελος να συμπεριλαμβανουμε την υποβοηθουμενη (για ανιατες ασθενειες) αυτοκτονια κατω απο την ομπρελλα της αυτοκτονικοτητας; Στην συντρηπτικη πλειονοτητα των περιπτωσεων η αυτοκτονικοτητα ειναι αποτοκος ψυχικων διαταραχων, και η θεματικη αυτου του φορουμ εκει εξαντλειται. Τωρα αν καποιος ανοιξει νημα για τη γενικοτερη φιλοσοφια της αυτοκτονικοτητας, εχει νοημα μια τετοια συζητηση, δεν αναφερεται ομως σε αυτο ουτε ο θεματοθετης ουτε τα περισσοτερα νηματα που ανοιγονται. Σιγουρα δεν βοηθανε κανενα ατομο με αυτοκτονικο ιδεασμο, και οχι ηρεμη σκεψη για την αυτοκτονια, τετοιες αναφορες σε "εξερευνητες" και "γενναιους" της αυτοχειριας (οπως ειναι τρομερα βλαπτικο και αναληθες να μιλα κανεις για δειλια στα ιδια πλαισια)