Βλέπω στο δρομο γνωστούς και συμμαθητές. Σαν αυτοματοποιημένες κινήσεις του εγκεφαλου η συμπεριφορά του καθενός. Ακριβώς οπως τότε. Έτσι, κραταω τυπική σχέση με όλους αυτους και δεν τρεφω ψευδαίσθηση οτι ειναι φιλοι μου.
Άλλο το να σε λυπούνται κι αμα λαχει να σε βοηθήσουν κι άλλο να σε έχουν για φιλο. Αν σε έχουν για φιλο φαίνεται απο το οτι θα σε συναναστρέφονται μαζί σου όπως συναναστρέφεται κάθε παρέα φιλων μεταξυ τους πχ για καφε, τηλέφωνα, καλαμπουρια, εξόδοι, προσκλήσεις.
Κάποιων απ αυτούς η συμπεριφορά συνετεινε, ενισχυσε, αυτο που ειμαι σήμερα, το να δυσκολεύομαι να σχετιστω με κοσμο και δη με ατομα που θα επιθυμούσα.