Originally Posted by
Juanita Asa
Σε κάποιο άλλο θέμα σου, είχα σχολιάσει πως μου θυμίζεις τον ήρωα από το "Υπόγειο" του Ντοστογιέφσκι. Ακόμα μου δίνεις αυτή την αίσθηση, αλλά τώρα θα το "ρίξω" λίγο το επίπεδο, καθώς η όλη φάση μου θυμίζει τον Κατακουζηνό στο Κωνσταντίνου και Ελένης.
Ο πνευματικά ανώτερος καθηγητής, με την οικονομική άνεση, ανέχεται όλη την αμορφωσια της αξεστης Βλαχάκη, με πρόσχημα το ότι δεν κάνει πίσω από το σπίτι των προγόνων του. Η Βλαχάκη δεν έχει την επιλογή να φύγει και να πληρώσει ενοίκιο αλλού, εκείνος όμως την έχει αλλά δεν φεύγει. Κι όχι μόνο δεν φεύγει, αλλά προτιμά να ξοδεύει τη ζωή του συναναστρεφομενος το άξεστο παρεάκι της. Αλήθεια, γιατί δεν έχει έναν κύκλο του επιπέδου του; Σε κάθε επεισόδιο μιλάει για εκείνη όπως μιλάς εσύ για τον τραμπούκο: υποβαθμίζει τις γνώσεις της ενώ τονίζει την δική του ιδιότητα ως επίκουρος καθηγητής, χλευάζει τις καθημερινές της συνήθειες, υποβαθμίζει την εξωτερική της εμφάνιση, θεωρεί ανάξιες τις ερωτικές της κατακτήσεις, μειώνει τους φίλους και τους συγγενείς της. Στα λόγια υποφέρει εξαιτίας της, στην πράξη δεν κάνει τίποτα για να απομακρυνθεί από κοντά της. Και καθώς η ιστορία ξεδιπλώνεται, βλέπουμε ότι κατά βάθος όχι μόνο ζει μέσα από την "ημιονα" μια ζωή που μάλλον ενδόμυχα θα ήθελε να δοκιμάσει, αλλά η γυναίκα αυτή γίνεται εμμονικα το αντικείμενο του ερωτικού πόθου του.
Νομίζω πως μια ανάλογη σχέση παίζεται με τον άνθρωπο αυτό κι εσένα. Λατρεύεις να τον μισείς, ίσως επειδή μισείς το ότι τον λατρεύεις ενδόμυχα. Ξέρω ότι θα ενοχληθείς υπερβολικά με αυτό που θα σου γράψω, πραγματικά όμως η αίσθηση που μου μένει από όλη την ιστορία και τις άπειρες συγκρίσεις που κάνεις μεταξύ σας σε όλα τα επίπεδα, μου δείχνει το εξής: ότι ένα κομμάτι του εαυτού σου θα ήθελες να είναι ο τραμπούκος. Θα ήθελες να έχεις το άγριο άξεστο παρουσιαστικό (ίσως τότε σε αντιμετώπιζαν αλλιώς), θα ήθελες να έχεις την ηλικία του, θα ήθελες να έχεις τη θετική αντιμετώπιση που έχει εκείνος από τον πατέρα και τη μητριά σου. Θα ήθελες ίσως να έχεις τη δύναμη να εκφράσεις το θυμό σου με σπρωξίματα, κι όχι παρακαλώντας στις δημόσιες υπηρεσίες να βρεθεί το χαμένο μέιλ σου. Θα ήθελες να έχεις μεγαλύτερη άνεση με τους πελάτες και να αλληλεπιδρας πιο αυθόρμητα μαζί τους. Θα ήθελες πιθανότατα να καβαλας κι εσύ μια μηχανή χωρίς να σκέφτεσαι και να αναλύεις τα πάντα, χωρίς να σε νοιάζει για τους παλμούς σου και τη διαστολικη πίεση.
Όσο περισσότερο ασχολείσαι μαζί του, τόσο πιο κοντά έρχεσαι σε όλα αυτά. Όσο πιο κατινος γίνεσαι, τόσο πιο πολύ του μοιάζεις, κι όσο πιο πολύ του μοιάζεις τόσο μεγαλύτερη ευχαρίστηση γεννιέται μέσα σου...