Το πρόβλημα μου είναι μαλλον υπαρξιακό..βαριεμαι τα πάντα, νιωθω πως η ζωή ειναι μονο πληξη και το μόνο που απολαμβάνουμε που και που είναι στιγμές..
ξυπνάω το πρωι και 8 ωρες στη δουλειά βαριεμαι τόσο που ωρες ωρες νομίζω οτι θα πέσω απτην καρέκλα γυρνάω σπιτι βαριεμαι να κάνω οποιαδήποτε δουλειά και οταν κάνω κάτι φευγει η μερα και παει..ετσι ειναι η ζωή ρε παιδια τόσο χαλια ειμαι μόλις 22 και από τοτε που θυμαμαι τον εαυτό μου βαριεμαι, στο σχολειο δεν την παλευα βαριόμουν, στη σχολή το ιδιο αν κ ηταν λιγες ωρες μετα γύρναγα σπιτι βαριόμουν, τωρα ενα χρονο ειμαι στην αγορα εργασίασ και νιωθω καταδικασμενη θα πρεπει να δουλευω σε ολη μου τη ζωη οπως ολοι δλδ και να κάθομαι σε ενα γραφείο..παντως αυτό ειναι γενικό οχι οτι αν καθόμουν σπιτι δεν θα βαριόμουν..ψυχιατρικά εχω παρει διαφορες διαγνωσεις κ εχω περασει διαταραχες καταθλιψη οχι εχω παρει διαγνωση για δυσθυμια κ εχω χρησιμοποιησει τα λαντοζ..
δεν την παλεύω παντως και νομίζω πως οι περισσοτεροι ανθρωποι αισθάνονται ετσι αλλα εγω δεν ξερω σαν να μην μπορω καθολου την καθημεριν΄τητα νιωθω πως σερνομαι..
πως δεν μαρεσει τιποτα, ουτε να βγαινω μου αρεσει ειδικα βραδυ το βλεπω σαν εφιαλτη γιατι βαριεμαι, κουραζομαι οποτε δεν απολαμβάνω τιποτα, τι εχετε να πειτε νιωθετε το ιδιο?μηπως η ζωή ειναι λιγο ανωφελη?τι νοημα εχουν μερικες στιγμες μπροστα σε τετοια ταλαιπωρία?