ΤΕΣΠΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Printable View
ΤΕΣΠΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΓΚΟΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΔΕ ΣΗΚΩΝΩ ΚΟΥΒΕΝΤΑ
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΟΚ ΕΓΩ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΟΙ ΟΙ ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ ΑΜΑ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΟΤΙ ΑΛΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΟΙ ΑΡΕΙΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΟΙ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΕΜΕΝΑ
ΚΑΙ ΟΙ ΗΡΑΚΛΗΔΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥΣ ΚΙ ΑΥΤΟΙ
Θα το γράψω εδώ για να μην ανοίγω άλλο θέμα...λοιπόν πριν καιρό είχα γράψει για το θάνατο του θείου μου, του δίδυμου αδελφού της μαμάς μου που "έφυγε" στα 61 του...η μαμά μου ακόμα δεν το έχει ξεπεράσει, της έχει κοστίσει πολύ αλλά ο λόγος που γράφω τώρα είναι ότι δεν ξέρω πως να το χειριστώ πια...πριν λίγο την πήρα τηλέφωνο στο κινητό γιατί είναι στον παππού μου, την άκουσα κλαμένη κι όταν τη ρώτησα τι έχει που είπε ότι βρήκε κάτι γράμματα του θείου μου κι άρχισε πάλι να κλαίει και μου είπε να κλείσω το τηλέφωνο όπως κι έκανα...έχουν περάσει 2 χρόνια από το θάνατο του...Τί μπορώ να κάνω; Αν έχει κανείς κάτι να μου πει, βοήθηστε με σας παρακαλώ...
Να την αφήσεις να κλάψει γιατί είναι κακό να μην κλάψει μπορεί να φτάσει σε παθολογικές καταστάσεις μετά .. να κλάψει όσο θέλει .. και εσύ να ακούς ότι έχει να σου πεί από τις αναμνήσεις της με τον θείο ..
Καλημέρα, την ακούω και την αφήνω απλά προσπαθώ να της δώσω λίγο κουράγιο γιατί έχει παραιτηθεί αρκετά, για παράδειγμα δεν θέλει να φοράει φωτεινά χρώματα, ούτε να βάφεται πια (θα μου πεις οκ, αυτά είναι αμελητέα) αλλά λέει ότι αν δεν είχε τον πατέρα μου κι εμάς θα είχε αυτοκτονήσει...
Απλά χθες μου ήρθε απότομα από εκεί που έφυγε μια χαρά από το σπίτι να την πάρω τηλέφωνο και ξαφνικά να κλαίει...μετά όταν γύρισε ήταν (ή έστω φαινόταν) καλά οπότε δεν έθιξα το θέμα για να μην την στεναχωρήσω αν κι έχω την περιέργεια τι γράμματα βρήκε...
Ο πόνος που νοιώθει κάποιος που πενθεί είναι ο μεγαλύτερος πόνος που μπορεί να νοιώσει κάποιος ο πόνος στο απόγειο του ! Και είναι τόσο αληθινός γιατί αναβλύζει πραγματική αγάπη και δέσιμο ... καλού κακού όμως συμβουλεύσου και κάποιον ειδικό.. αγκάλιασε την , πιάστης το χέρι γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και αν την δείς να επανέρχετε κάπως μπορείτε ασπούμε να παρακολουθήσετε και μαζί κάποια εκπομπή που να αναφέρετε στο πένθος .. αν έχει φυσικά την διάθεση ώστε να βοηθηθεί και από την εμπειρία άλλων ανθρώπων ..τα μαύρα ρούχα κλπ. βοηθάνε κι αυτά .. λειτουργούν σαν σήμα να το πω και έτσι σε άσχετους ανθρώπους ... ότι τώρα κύριοι δεν είναι ώρα για αστεία .. αφήστε με ...θέλω μόνο τους ανθρώπους που είναι πραγματικά κοντά μου κι όχι άλλους ..
Το ξέρω γιατί τον έχω νιώσει κι εγώ αυτό τον πόνο κι όχι μόνο με το θείο δυστυχώς...δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει και τις προηγούμενες σελίδες αλλά έχω χάσει όλους τους παππούδες/γιαγιάδες εκτός απ' τον πατέρα της μαμάς μου...τραγικό και γι' αυτόν που είδε το γιο του να πεθαίνει πρώτος...
Την αγκαλιάζω όταν κλαίει για να την παρηγορήσω αλλά δεν ξέρω αν αυτό τη βοηθάει, την τελευταία φορά για παράδειγμα που έκλαιγε φτιάχνοντας κόλυβα μου είπε να την αφήσω...θα κάνω και μια σχετική ερώτηση στην ψυχολόγο μου αύριο που έχω ραντεβού να δω τι θα μου κι εκείνη...
Επαναφέρω το θέμα γιατί σήμερα είναι σημαντική ημερομηνία: κλείνουν δυο χρόνια από το θάνατο του θείου μου και πριν λίγο γυρίσαμε από το νεκροταφείο όπου κάναμε τρισάγιο...και πονάω...ακόμα κι αν πέρασε τόσος καιρός η πληγή δεν έχει κλείσει...νιώθω άδεια, δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν είναι πια κοντά μας, μου λείπει αφάνταστα...γράφω εδώ γιατί χρειάζομαι ανακούφιση...αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει ας το κάνει...
ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να σου πω κάτι για να σε παρηγορήσω... Αν βλέπετε η μια την άλλη χάλια (στο άλλο θέμα είχα δει πως έλεγες πως και η μαμά σου είναι διαλυμένη) δεν ξέρω κατά πόσο μπορείτε να βοηθήσετε η μια την άλλη... Αν συζητάτε τον πόνο σας, μοιράζεται; Σας βοηθάει; Αν όχι, απομακρυνθείτε για λίγο, βγείτε μια βόλτα, ακούστε μουσική, κοιμηθείτε... Οτιδήποτε σας βοηθούσε παλιά...
Ναι, με βοηθάει να το συζητάω μαζί της...πριν λίγο ήμουν μαζί της στην κουζίνα που κάνει δουλειές και μιλούσαμε...έκλαιγε...
Εγώ κοιμήθηκα το μεσημέρι για να μην νιώθω, ήμουν πολύ φορτισμένη...κάτι τέτοιες ώρες το χαίρομαι που παίρνω χάπια ενώ άλλες στιγμές δεν θέλω να με νυστάξουν...αλλά σήμερα ήταν ευλογία...
Πάντως θυμάμαι ότι τέτοια ώρα περίπου πέρυσι έμαθα πως έφυγε (εγώ δεν ήμουν στο νοσοκομείο)...λες και κάτι ένιωσα και ξύπνησα αυτή την ώρα...μπορεί να λέω και βλακείες και να είναι απλά μια σύμπτωση αλλά μου πέρασε από το μυαλό...
Πάντως νομίζω πως όσο κρατιέμαι απασχολημένη εμποδίζεται το μυαλό μου να τα σκέφτεται αυτά...
Πάντως τώρα νιώθω εντελώς αδύναμη σωματικά, ήπια καφέ όταν ξύπνησα αλλά δεν νιώθω να με βοήθησε, νυστάζω ακόμα αλλά δεν θέλω να κοιμηθώ τόσο νωρίς γιατί θα ξυπνήσω μες τη νύχτα κι αυτό με τρομάζει και με φθείρει...να είμαι ολομόναχη νύχτα...έφτιαξα και δεύτερο για να κρατηθώ ξύπνια...
Αα όχι, δεν εννοούσα αυτό (αυτό πρέπει να το αποφεύγουμε!!)
Στην 2η παράγραφο αναφερόμουν, ότι πρέπει να επιδιώκεις να κάνεις πράγματα για να ξεχνιέσαι!
Γράφε εδώ, εμένα με βοηθάει πολύ το γράψιμο!!