Αλλαγη Θεραπευτη

[ανεμος]

θες να γραψεις γιατι?δεν καταλαβα για την φλεβα....

[deleted-member141015]

Μαρινα
Εγραψες κατι που μου εκανε κλικ....δλδ ο Αλεξανδρος το γραψε αυτο περι σκοτεινης πλευρας της συντροφου του και εκεινου που ουσιαστικα δεν ηθελε να την αποδεχτει ο Αλεξανδρος,εσυ εγραψες οτι ταυτιστηκες με την κοπελια του και ετσι τελειωσε μια σημαντικη σχεση...ειναι πολυ δυσκολο να αποδεχτει ο αλλος την σκοτεινη μας πλευρα οταν δεν την εχουμε αποδεχτει εμεις οι ιδιοι ετσι δεν ειναι?Εγω το βιωνω αυτο στο σημερα καθως μερικες φορες αισθανομαι οτι απομακρυνομαι λογω της ανασφαλειας οτι ο αλλος δεν θα αποδεχτει τελικα το ειναι μου ολοκληρο αλλα μαλλον ενα κομματι του το θετικο,βεβαια ειναι δικο μου αυτο καθως εκεινη μοιαζει να ειναι πιο ελαστικη μαζι μου παρα εγω με μενα...ομως θα ηθελα να γραψεις δυο κουβεντες για το δικο σου αν θελεις.......

άνεμε το έχω βιώσει αυτό άπειρες φορές... Έχω νιώσει δηλαδή ότι ο άλλος δεν θα αποδεχτεί το είναι μου ολόκληρο, και πώς, αφού συχνά δεν το αναγνωρίζει καν! Επιπλέον, στην πορεία είδα κι ένα άλλο πρόβλημα: ο καθένας βλέπει διαφορετικό κομμάτι, ο καθένας θεωρεί 'θετικό' και κάτι άλλο. Εγώ για τον εαυτό μου όμως, τι τελικά θεωρώ θετικό και τι 'σκοτεινό'? Πόση σημασία έχει η κάθε πλευρά του εαυτού σε διαφορετικές φάσεις ζωής?

Ναι, φυσικά και είναι δύσκολο να αποδεχτεί ο οποιοσδήποτε τη σκοτεινή μας πλευρά αν δεν την έχουμε εμείς οι ίδιοι αποδεχτεί. Αλλά πρέπει ταυτόχρονα να έχει αποδεχτεί κι εκείνος τη δικιά του. Δύσκολο πράγμα και ο συντονισμός λοιπόν. Πάντως μου έχει τύχει αρκετές φορές να είμαι πολύ πιο ανοιχτή στο να δεχτώ τη σκοτεινή πλευρά ενός ανθρώπου, ενώ ο ίδιος την απορρίπτει, την κρύβει από τον εαυτό του. Νομίζω συχνά πως είμαι πιο ελαστική με τους άλλους, απ' ότι οι άλλοι με τον εαυτό τους. Αλλά έτσι είναι, τι να κάνουμε...

Επίσης, έχω συναντήσει μία και μοναδική φορά ως τώρα, αυτή την αμοιβαία αποδοχή του ενός από τον άλλον. Και υπήρχε η ιδανική επικοινωνία θα έλεγα, πλήρης κατανόηση και στις ομοιότητες και στη διαφορετικότητα. Όμως στο εδώ και τώρα, πιάνω τον εαυτό μου να προτιμά κάτι άλλο, μια κατάσταση που κρύβω πλευρές του εαυτού μου, όχι γιατί δεν τις αποδέχομαι, αλλά γιατί απλά, δεν τις θέλω πια στην επιφάνεια, είναι ασήμαντες. Χμ, ίσως το εξηγήσω καλύτερα αν δοθεί η ευκαιρία....είναι λίγο περίπλοκο.

[γιώτα2]

ηταν τοσο ευστοχο που καλυψε και μενα

[deleted-member141015]

_Γιατί αποκλείονται? Ναι μπορεί να τα έχει και τα δύο. Τώρα βέβαια, θα μπορούσα να το πω κι εγώ αυτό....το έλεγα δηλαδή: γιατί ΕΝΑΣ άντρας να μην...κλπ κλπ. Νομίζω πως μια φορά τουλάχιστον τα βρήκα και τα δύο, και μάλιστα σε ευνοϊκή χρονική στιγμή. Αλλά μπορεί να λείπει κάποιο τρίτο... Και για ό,τι λείπει, φταίει αυτό που εμείς οι ίδιοι κρύβουμε και τίποτα άλλο.


Ποιό είναι το τρίτο; εμένα δεν πάει το μυαλό μου :)
ξερεις δεν θελω τη γυναικα μου να τη βλεπω σε "τμηματα". ή να αναζητω τμηματα που δηθεν λειπουν σ' αυτην, σε αλλες.
τελος παντων. εδω νομιζω οτι πραγματικα διαφερουμε :)

Μπορεί να λείπει η δική μας διάθεση για δέσμευση... :) Για διάφορους λόγους.

Ε, σίγουρα θα διαφέρουμε κάπου, σε λίγα, σε πολλά, δεν ξέρω... :) Αλλά, όχι, δεν θέλω καθόλου να βλέπω τον άντρα μου σε 'τμήματα' ή/και να ψάχνω κομμάτια που δήθεν λείπουν.

[ανεμος]

ενταξει Μαρινα με καλυψες.........thanks

[alexandros3]

Σωστό... μπορεί όντως να λείπει η ειλικρινής διάθεση για δέσμευση. Ιδίως όταν κάποιος (εγω!) νοιώθει ότι είχε ακόμα ένα πράγμα να κανει... : )

[crazy_diamond]

Αρκετά μακρυνή, βέβαια το επιθυμώ... θα γίνει.. το μόνο που θελω ειναι να συνεχισει η καρδια μου να χτυπαει. εννοειται οτι θα γινει. αργα η γρηγορα. απλα πρωτα λιγο το δασος... : )

Ναι, να γίνει! Ευχή δυνατή για αυτό και για εκκωφαντικό παλμό :)

Προς το παρόν έχω να σου πω δυο πράγματα ακόμα:
1) μακρυά από αγνώστου ταυτότητος βατόμουρα εκεί στο δάσος που θα είσαι,
2) αν δεις το Λευκό Λαγό να περνάει.. από πίσω του κι εσύ..
ποτέ δεν ξέρεις από πού και πώς θα βρεθείς στη χώρα των θαυμάτων :)

[RainAndWind]

Αλέξανδρε, έχεις σκεφτεί πώς ένας πατέρας που απ΄ό,τι έχεις αναφέρει έχει "ενσυναίσθηση που τσακίζει" κάτι τέτοιο είχες γράψει ή κάτι με κόκαλα, λολ, μπορεί να πάει σε δικαστήριο ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ, γιατί Ο ΙΔΙΟΣ του αρνείται το μικρότερο και λιγότερο και τιποτένιο που θα μπορούσε να του παράσχει και που δεν του κόστιζε και τίποτε? Γιατί δε βλέπω την παραμικρή ενσυναίσθηση, μόνο μία παγερή αδιαφορία, και μία άρνηση που τραυματίζει το συναίσθημά σου.
Και η σκέψη μόνο να σύρει στο δικαστήριο το σπλάχνο του για ψύλλου πήδημα θα έπρεπε να του ήταν όχι μόνο απωθητική αλλά και τρομερά επώδυνη.
Η σκέψη και μόνο να πονέσεις το παιδί σου, έστω και άθελά σου, φέρνει τύψεις και βάσανο σε έναν φυσιολογικό γονιό. Θέλεις να είναι καλά, καλά και ευτυχισμένο και σίγουρο πως θα είσαι δίπλα του, όποτε κι αν έχει την ανάγκη σου.
Με θύμωσε η στάση του, σκέφτομαι το δικό σου θυμό. Που μπορεί να σου σκεπάζει άλλα που ανασύρονται, την αίσθηση της απώλειας που σου αναγεννήθηκε, τη ματαίωση του ονείρου που σαν παιδί έτρεφες στο μυαλουδάκι σου, αυτή την κρυφή αυλή με γιασεμιά να μοσχοβολάνε, με τους δύο σου γονείς μαζί αγκαλιά και σένα παραδίπλα με τα παιχνίδια σου και με ακέραια την αθωότητά σου.

Γύρνα σε ό,τι αγαπούσες Αλέξανδρε. Γίνε ξανά αυτό που εσύ είχες διαλέξει και ήξερες πως ήσουν καλός εκεί. Και πως σε χώραγε. Δώσε του πίσω ό,τι δεν έδωσε με την καρδιά του, γιατί δε χώραγε κι εσένα. Άστο για τα άλλα του παιδιά. Σε ματώνει να ξέρεις πως το πήρες από γινάτι και πως είναι και λιγότερό σου. Αν δεν μπορείς να το κάνεις άμεσα, σχεδίασέ το, δούλεψέ το και μετά προχώρα στην πραγματοποίησή του. Μη μείνεις να μετράς συντρίμια.
Και εκείνο που σου είχε πει όταν σε πρωτοείδε "κι εσύ κατεστραμμένος είσαι", το έκανε για να παρηγορηθεί για την κατάντια του, σημαδεύοντας το παιδί του.Ήταν άτιμο και μικροπρεπές (εγώ έτσι το κρίνω από τη θέση μου ως γονιός).
Οι ανασφάλειές του δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα ρε συ. Δεν μπορούν να γίνονται πάντα η κάλυψή του.
Έχεις ζωή να ζήσεις αγόρι μου. Ζήστηνε! Με ό,τι σου χρειαστεί για να γιατρέψεις, να πενθήσεις για το χαμένο παράδεισο, για τα σπαταλημένα χρόνια.
Δεν ήταν δικό σου φταίξιμο. Ήταν επιλογές ενηλίκων κι εσύ ένα παιδί που έγινε πρόωρα ενήλικας και σήκωσε άλλων τα λάθη.

Άνεμε, συγγνώμη που σου κάνουμε το thread κοινοκτημοσύνη:P αλλά νομίζω είναι σημαντικό. Και ξέρω πως δε σε νοιάζουν τυπικούρες.:)

[carrie]

μπορεις να ξεκολλησεις να σκεφτεσαι αυτα που σε στεναχωρουν και σε θυμωνουν? Με αυτο που κανεις απλα τρεφεις αυτο το τερας μεσα σου.. Μπορεις αντι να ταβαζεις με πραγματα και ανθρωπους που δεν αλλαζουν, να κοιταξεις να φταιξεις τον εαυτο σου, να ηρεμησεις, και να απολαυσεις τη ζωη σου, τις σχεσεις σου και να κυνηγησεις ξανα αυτα που εσυ θελεις?

Serenity Prayer

God, grant me the serenity to accept the things I cannot change, Courage to change the things I can, And wisdom to know the difference.

[ανεμος]

Κατα αρχην ραιην και ολοι οσοι εχετε γραψει στο <<δικο μου>> ποστ εχετε καταθεσει κατι δικο σας,αυτο εμενα ουσιαστικα με ευχαριστει...δικο μου,σου,σας δεν εχει σημασια εγω εχω παρει πολλα πραγματα οπως και να χει και σας ευχαριστω ετσι και αλλιως.........και ειδικα εσενα Αλεξανδρε γιατι αισθανθηκα οτι εχω κατι κοινο να μοιραστω μαζι σου και οτι με καταλαβαινεις γιατι εχεις φορεσει τα παπουτσια μου και γω τα δικα σου.Πιστευω πολυ στην αλληλεπιδραση και την στηριζω μεσα και εξω απο εδω.....
Σημερα πηγα και ειδα τους γονεις μου αποφασισμενος να φερθω πραγματι σαν ενηλικας......νομιζω οτι καταφερα επιτελους χωρις να θυμωσω ιδιαιτερα να δειξω στον πατερα μου ειδικα και σε μενα οτι το να ανοιγω συναισθημα μαζι του δεν ειναι επικυνδινο αλλα θαραλλεο...του ειπα οτι επρεπε να ειναι εδω περισσοτερο για μας και λιγοτερο για τον εαυτο του και οτι ωραια τα χρηματα που εστελνε αλλα εγω ειχα αναγκη αυτον....του ειπα επισης οτι δεν μπορει να με αγαπαει μονο οταν κανω τα χατηρια του μα νιωθει περηφανος για μενα και οταν αποφασιζω για μενα και δεν συμφωνει ,να ειμαι το μαυρο προβατο και μη αποδεχτος......ακομα του ζητησα να αναγνωρισει σε μενα οτι εχω σταθει στα ποδια μου χωρις την βοηθεια του και τα λεφτα του και οτι σε σχεση με τον αδερφο μου ειμαι παλι ρηγμενος.....νομιζω οτι σημερα αισθανθηκα πολυ διαφορετικα απο καθε αλλη φορα και οτι η ενοχη του να στηριζω εμενα υποχωρησε αρκετα ως πολυ.....βεβαια με ακουσε με την παρεα κρασιου και αυτο ειναι καπως αλλα με ενοιαζε να τα πω και μονο απλως για να τα βγαλω απο μεσα μου....η μανα μου με αφορμη την κοπελα μου που ηρθε σπιτι και ειδε τον πατερα μου στουπι παραδεχτηκε μπροστα μου οτι ο πατερας μου ειναι αλκοολικος και οτι το γνωριζει πια....πολυ σημαντικη παραδοχη και αυτη.....και επισης οτι δεν θελει να μου γραψει ενα εξοχικο που εχει στο ονομα της γιατι στην ηλικια των 70 μπορει και να χωρισουν και να εχει κατι δικο της λολ....φυσικα εκει τα ακουσε γιατι μου πεταξε για αλλη μια φορα οτι δεν χωρισε πριν για μας(ετσι αν δεν ριξει ενοχη δεν ειναι καλα) και φυσικα της ειπα <<γαμω το Χριστο σου,πια>>.....αλλα δεν με νοιαζει πια θελω επιτελους να ελευθερωθω..............
Αυτα κανει η αλληλεπιδραση........................ .......

υ.γ ραιην θα ηθελα να γραψεις κατι σε αυτα που με ειχες ρωτησει γιατι αισθανθηκα λιγο καπως οταν απαντησα και συ οχι.....αν θες φυσικα.....

[alexandros3]

Άνεμε, χαίρομαι που δεν με κακίζεις, όντως έχουμε κοινά. Απλά μόλις είδα το thread title και ιδιως διαβασα αυτο το comment της Μαρίνας ότι ο ειδικός είναι υπεύθυνος όχι μόνο για την αλλαγή του τρόπου σκέψης αλλά και τη διαχείριση του άγχους που αυτό προκαλεί μου έκανε ένα κλικ μέσα μου πολύ δυνατό. Αφού το κάναμε... κοινοκτημοσύνη το thread και με την άδεια του Άνεμου, θα πω και κάτι άλλο ίσως τελευταίο για το άγχος. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι δεν το είχε σε τίποτα να βάλει μέσα και φάρμακα όταν το άγχος ήταν πολύ μεγάλο (επαναλαμβάνω - δεν κατηγορώ) και μάλιστα φάρμακα που μία φορα που τα πήρα με κανανε ζομπι. Λέω αφού μπορώ να διατηρώ τη λειτουργικότητα μου και χωρις αυτα γιατι να τα παιρνω; Δλδ δεν τα χρειαστηκα 30 χρονια και τα χρειαζομαι τωρα;
Τελος παντων, κι αυτο με ξενισε, παρα πολυ. Νομιζω οτι ειχε παρει μια πολυ στραβη ροπη το θεμα. (κατι που μου ελεγαν ολοι, ακομα κι ο σκυλος μου ,αν ειχα)

carrie εννοειται οτι ετσι ειναι.

ρειν, αν συνεχισω τη.. ψυχαναλυση πανω σ' αυτα που ειπες θα παμε σε παρα παρα πολυ βαθεια νερα :) Μια ιδεα που μου περασε απο το μυαλο και δεν νομιζω οτι το ειχε καταλαβει ηταν οτι οντως με ηθελε κατεστραμενο ως τιμωρια που τον αφησε η μανα μου. Αλλα εντελως υποσυνειδητα, ακομα και γι' αυτον. Η ανασφαλεια οντως μπορει να συγχωρεθει ως ενα βαθμο....

κι ένα μεγαλο ευχαριστω... σε ολους... ετσι.

[RainAndWind]

Ο άνεμος είναι πολύ γενναιόδωρος, δεν τον πειράζει, φαίνεται αυτό, του αρέσει να μοιράζεται τα πράγματά του.:P
Άνεμε, έχεις δίκιο, συγνώμη που παρέλειψα να σου απαντήσω, ξεχάστηκα.
Μου άρεσε κατ' αρχάς πολύ αυτό που έγραψες για την απελευθέρωση. Όσο για το "γαμώ το χριστό σου", άνθρωπος είσαι κι εσύ, δεν είσαι ο Ιώβ.
Ελπίζω να τα ξεδιαλύνουμε όλοι μας αυτά και να κρατάμε σωστά όρια, για τη δική μας υγεία και ηρεμία και για όσους μοιράζονται το δρόμο μας στη ζωή.
Ώστε το παραδέχτηκε επιτέλους η μητέρα σου, ναι, είναι σημαντικό! Θα βοηθήσει κι εκείνην αυτή η παραδοχή, έτσι νομίζω. Ποτέ δεν είναι αργά.
Κοίτα, υπάρχουν γονείς που όταν τους μιλήσεις θα ανοιχτούν, θα είναι πρόθυμοι να πάτε παρακάτω, να δουλέψετε τη σχέση σας. Άλλοι όχι, γιατί
δεν ξέρω, για διάφορους προσωπικούς τους λόγους. Και όσο θα εξελίσσεται καθένας θα μπορεί να βρει την χρυσή τομή (και κατά πόσο μπορεί να υπάρξει αυτή)
και να μη χαλιέται τσάμπα. Το θέμα της αυθεντικότητας, δεν ξέρω, ο δικός μου ψυχολόγος μου βγάζει κάτι το πολύ οικείο και ταυτόχρονα ως τώρα όσο έχω δουλέψει μαζί του δλδ να μένει εντός ορίων, μετρημένος και ξέρει να ακούει τι του λέω, να είναι παρών. Αυτό μου βγάζει αυθεντικότητα. Είναι σημαντικό άνεμε που η κοπέλα σου είναι ενημερωμένη πάντως. Ελαφρωτικό κι αυτό, εύγε σας.:)
Αυτό που διαπίστωσα σε συζητήσεις είναι πως το να σου "βγάζει" αίσθημα εμπιστοσύνης/ κλίμα ζεστό αλλά και μαζί να διατηρείται το θεραπευτικό της σχέσης πλαίσιο, άρα και ο ψυχολόγος να μένει στα κομμάτια του, είναι και θέμα πείρας του, αλλά και ένας συγκερασμός των προσωπικών του βιωμάτων και χαρακτήρα και δουλειάς και με τον ίδιο του τον εαυτό. Αν σου συζητάει τα προσωπικά του και ας πούμε τον κόβεις κομμάτια, πώς να μην κλονιστείς και λιγουλάκι? Ωρέ σκέφτεσαι, τούτος δω έχει τα δικά του και δεν μπορεί να βρει την άκρη, θα λύσει τα δικά μου? λολ
Και από την άλλη, είναι σημαντικό να μη "μπαίνει" ο ένας στη θέση του άλλου, να μη παρεισφρύεις από τη δική σου στη δική του θέση, δλδ να μην γίνονται όλα αχταρμάς.
Να μένει αυτός/ή ο ειδικός κι εσύ ο θεραπευόμενος, όχι το αντίστροφο. Αλλιώς το χάσαμε το κορμί,χαχαα
Ως προς τους γυρισμούς/χωρισμούς, λολ, που λέγαμε για την ελλάδα σχετικά και κατά πόσο ανοίγονται εδώ άλλα θέματα ενώ αλλού μπορεί να ήταν πιο βατά όλα, νομίζω πως ο τόπος είναι σημαντικός και σου βγάζει πράγματα, όταν τον έχεις συνδέσει με αναμνήσεις, ειδικά πονετικές. Αλλά ακόμη κι αυτές θα πρέπει κάποτε να δουλευτούν και να μείνουν στην άκρη τους. Σιγά σιγά, δε θα τα κάνουμε όλα μεμιάς.:)

[alexandros3]

Rain, αυτο που νομίζω είναι νομίζω εντελώς πασιφανές για το θεμα που λες. Ο πατέρας μου χτύπαγε τη μάνα μου οκ? (εγω δεν προλαβα να το ζησω αυτο, thank god? μαλλον) Αυτό πρέπει να δημιουργεί ένα τεράστιο φόβο (ίσως και οργή?) ίσως απλά λύπη. Αλλά σίγουρα φόβο. Και το διαζύγιο δεν ήταν εύκολο... λολ απο οτι εχω μαθει, οχι καθολου. Ο ανθρωπος εννοειται οτι δεν ειχε την ωριμοτητα να ΜΗΝ με χρησιμοποιησει για τον "πολεμο" της ματαιωσης του (απο τον ιδιο του τον εαυτο). Οποτε στο εξωτερικο υπηρχε ενα ειδος ασφαλειας. στην ελλαδα ο κινδυνος επεστρεφε. βεβαια αυτα ειναι θεματα της μανας μου (που μου ειπε οτι τα ελυσε μολις αρχισα να γαμ....ω παν... ιες αριστερα δεξια στο θεμα με τον νταντι). Ομως ενα παιδι, οταν εχει μονο ενα σημειο αναφορας κατα καποιο τροπο το σφουγγαρι μουσκευει με συναισθηματα, ακομα κι αν καποιος θελει να τα κρατησει κρυφα (για να προστατευσει), αυτα φαινονται....
Τι να κανουμε. Αυτη ήταν η αποφαση της μανας μου. προστασια. ειχε και πολλα καλα.

τωρα, οτι η δυση (η κοινωνια της δυσης αλλα και οι νομοι της) προστατευε πολυ καλυτερα τη μανα μου και κατα προεκταση εμενα, δεν τιθεται ερωτημα : )
γι' αυτό... go west ; )

ή και go east! (αλλα μ' αυτες τις αξιες (or die a very western death ; ) )

[ανεμος]

γαμω το εγραφα μια ωρα και κοπηκε η συνδεση του γειτονα....λολ,αυριο παλι

[alexandros3]

Αλέξανδρε, έχεις σκεφτεί πώς ένας πατέρας που απ΄ό,τι έχεις αναφέρει έχει "ενσυναίσθηση που τσακίζει" κάτι τέτοιο είχες γράψει ή κάτι με κόκαλα, λολ, μπορεί να πάει σε δικαστήριο ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ, γιατί Ο ΙΔΙΟΣ του αρνείται το μικρότερο και λιγότερο και τιποτένιο που θα μπορούσε να του παράσχει και που δεν του κόστιζε και τίποτε? Γιατί δε βλέπω την παραμικρή ενσυναίσθηση, μόνο μία παγερή αδιαφορία, και μία άρνηση που τραυματίζει το συναίσθημά σου.

Νομίζω ότι φοβήθηκε ρε συ (για τη γυναικα του και μετα το εντυσε καπως) κι επισης νομιζε οτι εγω μεγαλωσα με ολα τα καλα.
Μεγαλωσα τελικα με τεραστιες τυψεις και ενα επιβεβλημενο κρυψιμο απο την πλευρα της μητρικης οικογενειας.
ξερεις τι νομιζω? οτι φταιει λιγακι η... γιαγια μου.
Θεουσα. παρα πολυ.
το διαζύγιο τοτε και σε εργατικη οικογενεια θεωρουνταν κατι σαν αναθεμα. οκ δε λεω.μπραβο στη μανα μου που το τολμησε. αλλα μετα εγω μεγαλωσα αναγκασμενος να το κρυβω γιατι ηταν κατι πολυ κακο.
και ποτε κανενας δεν με ρωτησε πως αισθανομαι για το πατερα μου. τι ειναι? που ειναι?
και περασα μεγαλο μερος της ζωης μου μ αυτα τα συναισθηματα κρυμενα. δεν επιτρεπονταν να εκδηλωθουν και δεν επιτρεπονταν να μαθευτει οτι ο πατερας μου με ειχε εγκαταλείψει.
πιστευω οτι αν αυτο γινοταν νωριτερα, μια συζητηση, οτι ειναι ΟΚ να σκεφτεσαι αυτα τα πραγματα, θα ηταν πολυ καλυτερα τα πραγματα.

καποια στιγμη ο πατερας μου ειπε, φευγω γιατι θα το τρελανουμε το παιδι, ειμαστε πολυ ισχυρογνωμονες και οι δυο. θα προτιμουσα να ειχει μεινει με καποιο τροπο και να μην ειναι τοσο ισχυρογνωομονες.
αλλα θα επρεπε και απο την πλευρα της να με αφηνε να εκφραστω... να μιλησω... να δω....

η κοπελια μου δεν ειχε τετοιο προβλημα η μανα της την αφηνε να αγκαλιασει τη μαυρη της πλευρα.
ειχε ζησει πολυ περισσοτερα. ειχε καταφερει πολυ περισσοτερα (εγω ετσι νομιζω) αλλα δεν ηταν ευτιχισμενη.
νομιζω κανεις ποτε δεν μπορει να ειναι.,