Αγαπητό e-μερολόγιο...

[DissolvedGirl]

Entry no12: Wake me up when November ends.

Πονάει. Πονάει να ανασαίνεις. Πονάει να σκέφτεσαι. Πονάει να κλείνεις τα μάτια και να παρακαλάς να μην πονάς πια. Πονάει να εύχεσαι να χάσεις κάθε αίσθηση, γιατί κάθε μία ζωγραφίζει με τη δική της πινελιά τον πόνο και τον μοιράζει σε ό,τι και αν αγγίξεις, ό,τι και αν ακούσεις, όπου και αν κοιτάξεις. Η παρουσία του έχει νοτίσει κάθε πτυχή της ζωής σου, οτιδήποτε είναι γύρω σου υπογραμμίζει το πόσο σου λείπει, και δε θέλεις να σκέφτεσαι τίποτα πια, γιατί στον πόνο της καρδιάς προστίθεται και ο πόνος της σκέψης.

Και ο φόβος, τόσος φόβος, σε επίπεδα που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, για λόγους που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα με επηρεάσσουν. Ο φόβος που σαν λέπρα μεταδίδεται στην κάθε μου σκέψη, στην κάθε μου κίνηση, στην κάθε μου ανάσα, και σαπίζει ό,τι αγγίξει, και πέφτει μαζί με κομμάτια από την καρδιά μου. Φοβάμαι τόσο πολύ για αυτόν, να μην του συμβεί κάτι, μην τον στείλουν σε καμία βάση σε χώρες που δεν υπάρχει όχι μόνο ασφάλεια αλλά βασικό επίπεδο ζωής, μην χάσει μέσα στην καταστροφή και τον πόνο τα κομμάτια του που με κάναν να τον λατρέψω, γιατί δεν έχω ακούσει κανέναν να πηγαίνει στον στρατό για να βρει τη χαμένη του αθωότητα. Φοβάμαι γιατί μπορεί να μην τον ξαναδώ ποτέ, και με σκοτώνει που αυτό δεν είναι απλά σχήμα λόγου.

Δεν έχω άλλα όνειρα, στέρεψα πια. Δεν αντέχω άλλα όνειρα, δε γίνεται, πονάει. ΠΟΝΑΕΙ. Πόσο ακόμα να προσπαθήσω, πόσο ακόμα να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι θα περάσει, θα τον ξεχάσω, θα είναι καλά όπου και αν πάει, θα τον ξεπεράσω, θα βρεθούμε μετά από χρόνια για καφέ, θα γελάσω πάλι, θα θα θα... Ναι ίσως τα κάνω όλα αυτά ξανά, και ξέρω και τώρα που το γράφω ότι αυτό το "ίσως" είναι βέβαιο... αλλά πονάει η σκέψη. Πονάει, και μου λείπει τόσο πολύ.

Δεν μπορώ να μείνουμε φίλοι, δεν μπορώ να τον περιμένω, και είναι τιμή του που δεν μου το ζητά αλλά θα ήθελα να το έκανε, μόνο και μόνο για να αρνηθώ, και να μην στροβιλίζονται στο μυαλό μου χιλιάδες "ίσως αν". Δε θέλω, δε γίνεται, με πόση απόσταση; Έχουμε υπάρξει τόσα παραπάνω, και δεν μου αρέσουν κατώτεροι συμβιβασμοί. Με πρόδωσε, όχι γιατί επέλεξε μία οδό χωρίς εμένα, όχι γιατί με σκοτώνει να τον σκέφτομαι τόσο μακρυά και σε τόσο κίνδυνο, αλλά γιατί γελάστηκα και έχτισα τα όνειρά μου μαζί του, και ταιριάξαμε τόσο πολύ, και με άφησε να το κάνω. Με προέτρεψε να βάλω το πρόσωπό του σε όλα αυτά τα θαμπά όνειρα που θυμάσαι πεντακάθαρα όταν ξυπνάς, αλλά στα οποία κανείς ποτέ δεν έχει πρόσωπο. Πως θα τα ζήσω τώρα όλα αυτά μόνη μου, πως θα αντικαταστήσω το δικό του πρόσωπο με το πρόσωπο κάποιου άλλου;

Μου λείπει τόσο πολύ, και τον μισώ γιατί εγκατέλειψε όχι εμένα αλλά το όνειρο. Γιατί μόνο αυτό αξίζει. Προδοσία που δεν μπορώ να συγχωρήσω, γιατί το όνειρο ήταν δικό μου, και το μοιράστηκα μαζί του, και τώρα μου το εκλεψε και δεν έχω άλλο να βάλω στη θέση του.

Και τον μισώ γιατί γλύστρισε μέσα από τις χαραμάδες και γέμισε το δωμάτιό μου με χρώματα, και τώρα το γκρίζο της καθημερινότητάς μου χωρίς αυτόν θα είναι τόσο πιο έντονο.

http://www.youtube.com/watch?v=Y_7avY5NpZ4

[crazy_diamond]

Diss,

με πήρε και με σήκωσε το ποστ σου. Ατόφιο συναίσθημα. Άγγιξε, πέρασε κι έφτασε μέχρι το μεδούλι..

Λυπάμαι που πονάς, λυπάμαι γι' αυτόν τον αναπόφευκτο χωρισμό, για την προδοσία που ένιωσες
και που στέρεψες από όνειρα.
Θα σου πω, όμως, και τη σκέψη που μου ήρθε αστραπιαία μόλις τέλειωσε το τραγούδι που άφησες.
Θυμήθηκα τη Valerie στο V for Vendetta κι εκείνο το ανατριχιαστικό γράμμα της. Λέει, λοιπόν, σε ένα σημείο:
''.. but for three years I had roses and apologized to no one''.

Ξέρω ότι η σκέψη αυτή ίσως να μη βοηθάει πολύ τώρα, όμως, βάλε την σ' ένα κουτάκι για αργότερα.
Επειδή έζησες με αυτόν τον άνθρωπο, χάρηκες, γέμισες χρώματα, ονειρεύτηκες. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όσο κι αν κράτησε.
Εσύ το έζησες.. Και τέτοιες αλήθειες και ομορφιές μένουν μέσα μας ακόμα και όταν ο άλλος επιλέξει ένα δρόμο /
μια ζωή που δεν μας περιλαμβάνει.

You will grow back like a starfish.. Θέλει χρόνο, αλλά θα γίνει.
Σου το εύχομαι, όπως και να βρεις ξανά τα χρώματα και τα όνειρά σου..


http://www.youtube.com/watch?v=tE0Rk1tj4LY

[Θεοφανία]

Ντις...καλημέρα...όπως πάντα κατάφερες να μας μεταδώσεις με άνεση το συναίσθημα σου....:)
Ένα τραγουδάκι με αγάπη..


http://www.youtube.com/watch?v=iToozfJFv8k&feature=related

[DissolvedGirl]

Entry no13: Looking at life through a loaded gun

Σήμερα με την μάνα μου έφτασα σε όρια που δεν ήξερα καν ότι έχω. Πολύ μίσος, πολλή έχθρα, και ένας κόμπος στο λαιμό να μετατρέπει την οργή μου σε δάκρυα και να με κάνει να αισθάνομαι ακόμα περισσότερο θύμα... είμαι λοιπόν τόσο απελπισμένη και σε ανάγκη αποδοχής ή έστω αναγνώρισης που δεν τολμώ καν να διατηρήσω το θυμό μου χωρίς να τον μεταμορφώσω σε δάκρυα τύψεων και κούρασης; Θέλω να θυμώσω, να θυμώσω, να θυμώσω... να την στείλω στο διάολο και να κάνω αυτό που πραγματικά με ευχαριστεί, για ΕΜΕΝΑ, για να νιώσω εγώ καλά, για να θυμηθώ πως είναι να θέλεις πραγματικά κάτι και να το κυνηγάς για τον εαυτό σου και όχι για να αποφύγεις κάποιου άλλου την αντίδραση. Αχ πόσο καιρό έχω να το νιώσω αυτό, ποια είμαι τελικά; Τι ξέρω ότι μου ανήκει από τη ζωή μου και είναι ολόδικό μου; Τι μου έχει κάνει και με κρατάει τόσο δέσμια πια;

Δεν την αντέχω αυτή τη γυναίκα. Έχω περάσει πλέον το κομμάτι όπου εκφράσεις όπως "θα με τρελάνει ή θα την σκοτώσω" είναι καθαρά θεωρητικές και υπερβολικές. Το νιώθω κάθε μέρα που περνάω δίπλα της, με ένα μυστρί σιγά σιγά σκαλίζει την επιφάνεια και το άφησα να γίνεται για τόσο καιρό που δεν έχω πλέον σχήμα. Τη μισώ. Θέλω να πεθάνει και δεν υπερβάλλω, και κλαίω που το γράφω και το ξέρω ότι το εννοώ. Δεν αντέχω πια, πόσο ήθελα να ξεφύγω τελείως σήμερα.... έχει έναν τρόπο να μεταλλάσει τη χαρά μου σε ενοχές, και τους δισταγμούς μου σε τύψεις. Είναι τόσο κακό να θέλεις να ονειρεύεσαι; Είναι τόσο ανούσιο να προσπαθείς ακόμα και αν οι συνθήκες είναι δύσκολες; Είμαι κορόιδο που ακόμα επιμένω να έχω δικαίωμα επιλογής στη ζωή μου; Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν απλά της επέτρεπα να εφαρμόσει τη δική της σοφία στις δικές μου εμπειρίες.

Τίποτα δεν είναι αρκετό, τίποτα δεν είναι ουσιώδες. Τίποτα δεν είναι σωστό ή νορμάλ. Τίποτα από αυτά που θέλω δεν είναι εφικτό ή αξιο καν συζήτησης. Τίποτα δεν μου ανήκει και της χρωστάω για τα πάντα, που με μεγάλωσε, που με ανέχτηκε, που με γέννησε. Είμαι ένα πρόβλημα από μόνη μου και ό,τι αγγίζω το μολύνω με πικρία και δυστυχία. Είμαι ένα ψίγμα ατόμου που προτιμά την υποχώρηση από τη σιωπή και τη φυγή από τη διαμάχη γιατί αυτό που ονομάζω ανεξαρτησία είναι αδυναμία αντιμετώπισης της πραγματικότητας... ένα ψίγμα ατόμου που νομίζει ότι σπουδές και μόρφωση υποκαθιστούν την πραγματική αξία ενός ανθρώπου... που πιστεύει ότι η ευγένειά του καλύπτει την κακία που ξεβράζει η ψυχή του από τα μάτια του... τι άλλο άκουσα σήμερα Θεοί του κόσμου; Γιατί να τα ακούσω όλα αυτά; Και ακόμα χειρότερα, γιατί τα πιστεύω;

I want to fade away...

[carrie]

ντισολβντ, γυρνα σε σενα, στο συναισθημα σου. φαντασου εναν κυκλο. Αυτος ο κυκλος εισαι εσυ, ειναι γεματος απο τα συναισθηματα σου και απο σενα. Τι λενε αυτα τα συναισθηματα; οτι εισαι οκ, οτι εισαι καλα, οτι ξερεις τι θελεις και τι νιωθεις κτλ κτλ. Οταν νιωθεις οπως περιγραφεις παραπανω, γεμιζοντας θυμο και ενοχες, ο κυκλος αυτος εχει αδειασει, ειναι κενος, εχεις χασει επαφη με εσενα, και ετσι εχουν χωρο να μπουν σκεψεις και συναισθηματα που σου γεννανε αλλοι και δεν ειναι δικα σου, και αυτο σε κανει να υποφερεις, γιατι εσυ δεν εχεις λογο να αισθανεσαι ασχημα οσο ο κυκλος ειναι γεματος με εσενα. Αλλα οταν οι κοντινοι σου ανθρωποι οπως η μανα σου το νιωθουν αυτο, θυμωνουν, γιατι αλλιως θελουν να εισαι, τους προξενει φοβο το να εισαι ο εαυτος σου, δεν καταλαβαινουν πως ειναι δυνατον να ειναι κανεις ο εαυτος του, και παρατασσουν ολοκληρα σχεδια και συμπεριφορες για να σου αποστραγγιξουν απο τον εαυτο σου, να μην εχεις εμπιστοσυνη σε εσενα, να μη ζεις με λιγα λογια. Καθε φορα που πας να αισθανθεις ασχημα, σκεψου τον κυκλο που εισαι εσυ, και οτι δεν υπαρχει λογος να αδειασει για να μπουν τα συναισθηματα των αλλων μεσα σου. ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ.

[DissolvedGirl]

Entry no14: Αχ Dissolvάκι Dissolvάκι ξύλο που θα το φας

Τώρα βάζω το κεφάλι μου στο στόμα του λύκου και της παρέας του, αλλά σήμερα πραγματικά είχα μια σκασίλα! Μετά από σχετική ερώτηση χρήστη για το τι με κρατάει στο φόρουμ, έπεσε πολλή σκέψη. Είναι πολλά και καλά που με κρατάνε εδώ, και ίσως αύριο το πρωί να κάνω και την αντίστοιχη "καλή" λίστα, αλλά σήμερα έχω αϋπνίες, έσπασα τον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου μου στο γκαράζ, και έριξα και έναν καυγά με την κολλητή μου... οπότε ναι, είμαι εριστική και τα χώνω σε αυτό το entry, και συγνώμη προκαταβολικά!

ΤΙ ΜΕ ΧΑΛΑΕΙ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ

Για να αρχίσουμε από τα αθώα, το όριο εισερχο-εξερχομένων μηνυμάτων. 50 είναι πολύ λίγα, και δεν είναι σαν το παλιό το φόρουν που το κάθε μήνυμα περιλαμβανόταν στο επόμενο οπότε μπορούσες να κρατήσεις απλά το τελευταίο από μια σειρά μηνυμάτων, να σβήσεις τα υπόλοιπα για περισσότερο χώρο, και να έχεις ακόμα όλη τη συζήτηση... Sucks big time...

Άτομα με "κατάθλιψη". Περνάς μια φάση δύσκολη και ζορισμένη, έχεις σκοτούρες και γεγονότα που σε θλίβουν, είσαι για ένα μήνα μες την απάθεια... άντε το βαφτίσαμε κατάθλιψη, να πάμε σε γιατρό, να μας βοηθήσει, να μας χαπακώσει να το ξεπεράσουμε... Έλεος ρε παιδιά, όλος ο κόσμος περνάει τέτοιες φάσεις, και ακόμα περισσότερο στην εποχή που ζούμε που το μέλλον διαφαίνεται αβέβαιο στην καλύτερη. Βαφτίσαμε την στενοχώρια κατάθλιψη, και θέλουμε η ζωή μας να μην περνάει φάσεις που σέρνεται στον πάτο ή, αν περνάει, να μην κρατάνε πολύ ή, αν κρατάνε, να μας βοηθήσει κάποιος να το ξεπεράσουμε ή, αν δεν μπορεί ή θέλει να μας βοηθήσει, να μας συμπαρασταθεί για το βάσανο που περνάμε επειδή "έχουμε μια ατονία τελευταία και δεν αισθανόμαστε δύναμη και αυτοπεποίθηση". ΑΥΤΟ είναι αρρωστημένη κατάσταση, και όχι ΔΕΝ ονομάζεται κατάθλιψη...

Άσε που εννοείται ότι "δεν φταίω εγώ", φταίει η κακούργα η κοινωνία, η παγκοσμιοποίηση, οι άντρες/γυναίκες, ο καπιταλισμός, ο κόσμος, ο παγωτατζής που δεν είχε παγωτό κεράσι και η θεία μου η Λόλα που δεν ήταν ούτε κατά προσέγγιση όσο σέξυ την παρουσίαζε το τραγούδι. Όχι για να μην νομίζεται ότι έχω εγώ σχέση με την κατάστασή μου και το τι την προκαλεί/προκάλεσε, εγώ απλά περπατούσα στον δρόμο και μου ήρθε μια "κατάθλιψη" στο κεφάλι... Έλεος!

"Είμαι καινούριο μέλος, νέος, ωραίος, μορφωμένος, μόνος και έχω 2964 μηνύματα". Και άντε αυτό είναι από μόνο του αμελητέο... έλα όμως που παραπονιέμαι ότι έχω κατάθλιψη, και τι φταίει, γιατί δεν έχω φίλους, είμαι μόνος ρε παιδιά. Έλα ρε, τι μου λες, δεν σου φαίνεται, με ένα μήνα συμμετοχή, νυχθημερόν παρουσία στο φόρουμ, και τα μηνύματα στις χιλιάδες. Μήπως να ξεκουνούσες τον κωλαρίκο σου να γραφτείς σε κανέναν εθελοντικό σύλλογο ή όμιλο ή σεμινάριο ή οτιδήποτε που θα σε βγάλει από το σπίτι σου, όπως σου έχουν προτείνει ήδη 38 μέλη, 297 φορές, στα 924 θέματα που έχεις ανοίξει; Οι φίλοι δεν έρχονται να σου χτυπήσουν την πόρτα, εσύ πας πόρτα πόρτα μήπως και βρεις κανέναν να ταιριάξεις. Μήπως αντί να απαντάς στο κάθε θέμα, και να περνάς τον καιρό σου σε έναν χώρο κατά βάση γεμάτο με προβλήματα και δυσάρεστες εμπειρίες, πιστεύοντας παντελώς λανθασμένα ότι, βοηθώντας κάποιον τρίτο, γίνεσαι και εσύ καλύτερα, να διάβαζες κανένα χαρούμενο βιβλίο, να έβγαινες μια βόλτα να αγοράσεις λουλούδια για να κάνεις το περιβάλλον σου πιο ευχάριστο, και να μην επέβαλες στον εαυτό σου να περνάει τον χρόνο του περιβαλλόμενος από άλλων ανθρώπων τις στενοχώριες;

Ή μήπως πιστεύεις ότι, με το να διαβάζεις έστω μόνο το δικό σου θέμα ξανά και ξανά, τις απαντήσεις και τις συμβουλές, θα λυθεί το πρόβλημα από μόνο του; Περισσότερο θα σε ρίχνει παρά θα σε ανεβάζει. Χαίρομαι τόσο πολύ όταν, μετά από ένα θέμα, το μέλος που το άνοιξε εξαφανίζεται από το φόρουμ, γιατί με κάνει να πιστεύω ότι βρήκε τη λύση στο πρόβλημά του και δεν μας χρειάζεται πια... αχρείαστοι να είμαστε!

Οι διάλογοι σαν από Instant Messengers. Φτιάχνει κάποιος ένα θεματάκι όπου ανοίγει την καρδιά του, βγάζει τα σώψυχά του και ζητάει υποστήριξη. Του απαντάμε ωραία και καλά από το πρωί μέχρι το βράδυ, και πάει ο άνθρωπος για ύπνο λίγο καλύτερα και με ελπίδες για την επόμενη μέρα... Και σκάνε μύτη οι παπαρολόγοι του φόρουμ και σε 1 ώρα έχουν γεμίσει δεκάδες σελίδες με απαντήσεις της μιας σειράς, άσχετου κουτσομπολίστικου περιεχομένου, ή δικού τους προσωπικού κολλήματος... Και ξυπνάει ο κακόμοιρος το άλλο πρωί να αναπτερώσει το ηθικό του, και πέφτει σε 284 σελίδες αστείρευτης ρηχότητας και προφανούς μαλάκυνσης. Τι σας φταίει ρε παιδιά ο άλλος; ΙΜ εσείς δεν έχετε; Και αν δεν έχετε, να βάλετε! Γιατί συνήθως εξελισσεται σε...

Ανταλλαγή απωθημένων. Να σου οι μπηχτές, οι βρισιές, οι υπόνοιες, τα αόριστα κατηγορητήρια, και το μου την είπες σε εκείνο το θέμα οπότε ήρθα τώρα σε αυτό το θέμα να στα κάνω μπουρδέλο, αλλά δεν είμαι κακός άνθρωπος, απλά βγάζω κακία, αλλά οχι ρε συ, δε φταίω εγώ, η κατάστασή μου φταίει για το σύνδρομο "ανοίγω το κουλό μου και όποιον πάρει ο χάρος" γιατί πάνω από όλα, έχουμε δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ελευθερία έκφρασης. Γενικά μια κατάσταση "άνοιξαν οι βόθροι, πάμε για μπάνιο" από κατά τα άλλα άτομα επιπέδου που οι υπόλοιποι τους κηνυγάνε στο φόρουμ να τους την πουν και όλοι θέλουμε να τους μοιάσουμε.

Οι απειλές αναφοράς σε προσωπικά μηνύματα. Tι το αναφέρεις ρε παιδί, θα μαζευτεί λες ο άλλος από τον φόβο του μήπως το δημοσιεύσεις; Εδώ δεν ντράπηκε να στο στείλει in the first place, το αν το πεις σε άλλους θα τον νοιάξει; Άσε που εκτός ότι σε προκαλεί να το δημοσιεύσεις -και εσύ που κολώνεις- ονοματίζεσια μετά κότα, και ο άλλος ξέρει ότι ό,τι απείρως πιο χοντροειδές και να σου στείλει μετά από αυτό ΔΕ θα το δημοσιεύσεις, μας κρατάς και σε περιέργεια! Αν είναι πράγματι τόσο κακό, δημοσίευσέ το και κάνε τον ρεζίλι, να ξέρουμε και οι υπόλοιποι να φυλαχτούμε... αλλιώς κράτα τα προσωπικά περιεχόμενα στα προσωπικά μηνύματα και τελείωνε, γιατί θα καταλήξουμε να πιστεύουμε ότι πράγματι δεν υπήρχε καν μήνυμα!

Και μην πει κανείς "η δημοσίευση προσωπικών μηνυμάτων επιφέρει αποκλεισμό από το forum" γιατί δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο στους κανόνες. Το μόνο που λέει -και πολύ καλά κάνει- είναι για μη δημοσίευση προσωπικών δεδομένων, ονόματα, ηλικίες, διευθύνσεις κτλ. Όλα τα υπόλοιπα είναι free for all to share.

Και τέλος Η κατάπτωση του φόρουμ. Όταν προτωμπήκα στο φόρουμ, τα θέματα για τα οποία συζητούσαμε ήταν βαθιά προσωπικά, αντικειμενικά σοβαρά, και η πλειοψηφεία συμμετείχαμε με συμπόνια, και διάθεση συμπαράστασης. Έχει αρκετό καιρό που αισθάνομαι σαν να διαβάζω τις σελίδες από φόρουμ του στυλ "Αγαπητή Μαίρη"... μήπως έχουμε ξεχάσει τι ακριβώς είναι ή χρήζει ψυχολογικής υποστήριξης; Όχι ρε φίλε, το πόσο μεγάλος είναι ο προστάτης σου ΔΕΝ είναι κάτι για το οποίο χρειάζεσαι βοήθεια. Όχι ρε κοπελιά, το ότι το αγόρι σου δεν μοιράζεται μαζί σου τις φαντασιώσεις του και αυνανίζεται με πορνό στο διαδίκτυο ΔΕΝ είναι κάτι για το οποίο χρειάζεσαι υποστήριξη. Αν σε απατάει ο άντρας σου, δε θέλεις ψυχολόγο, δικηγόρο θέλεις, και αν θέλεις κάποιον να σου πει ότι χρειάζεσαι δικηγόρο, μην απορείς γιατί σε απατάει ο άντρας σου.

Ουφ τα είπα και ξέσπασα. Προσωπικές μου απόψεις, δεν έχω κανένα συγκεκριμένο μέλος στο μυαλό μου, αν κάποιος νομίζει ότι τον στόχευσα προσωπικά, sorry φίλε αλλά έχεις τη μύγα και μυγιάζεσαι. Και μπορεί να ήταν post-midnight rant, αλλά το θέμα με τη χωρητικότητα και τη χρηστικότητα των προσωπικών μηνυμάτων να το αλλάξουμε βρε παιδιά...

[Θεοφανία]

....έχω κουραστεί να σου λέει πόσο άμεση και εύστοχη είσαι όταν γράφεις, (εκτός από τις φορές που σε πιάνουν τα ρομαντικά σου και με ταξιδεύεις...:).

[DissolvedGirl]

Σήμερα μου βγήκε πιο ρομαντικό, έγραψα και στο θέμα της λίλιουμ και μπήκα σε mode ερωτικό... Εχθές μόνο που δεν έκανα πόλεμο (με το μαξιλάρι μου βέβαια, αλλά τι φταίει και αυτό το καημένο;) και περισσότερο για το αμάξι γιατί ήθελα να το πάρω σήμερα! Με ενοχλεί να εξαρτώμαι από άλλους, και μου αρέσει να οδηγώ κιόλας. Anyway ευχαριστώ κοπελιααααααααα!

[keep_walking]

Τα 50 μηνυματα ειναι οντως πολυ λιγα. Ας τα κανουμε διπλασια...αν και εγω δεν λαμβανω πολλα ετσι κια αλλιως μερικες φορες ομως γινεται συζητηση και πριν το καταλαβεις τσουπ γεμισανε και αντε σβηνε.

Ντις μου αρεσει οταν γινεσαι....καυστικη λολ.

Ετσι μου ερχεται να ανοιξω νημα ....τα κακως κειμενα του φορουμ και να γραφουμε ο καθενας με τι...στραβωνει , αλλα ξερω οτι θα αρπαχτουμε οποτε αστο:P (Θα δουμε).

[DissolvedGirl]

Ετσι μου ερχεται να ανοιξω νημα ....τα κακως κειμενα του φορουμ και να γραφουμε ο καθενας με τι...στραβωνει , αλλα ξερω οτι θα αρπαχτουμε οποτε αστο:P (Θα δουμε).

Να σου πω, όντας βετεράνος του φόρουμ, θα μπορούσες να δώσεις την πιο σφαιρική ανάλυση επί του θέματος. Πάντως δίκιο έχεις ότι θα τσακωθούμε, γιατί θα μπει καμιά κυράτσα (ή κυράτσος, η μαλθάκυνση δε γνωρίζει φυλετικές διακρίσεις) και θα αρχίσουν τα "αφού σε χαλάει το Α και το Β γιατί μένεις", αγνοώντας το ότι η συζήτηση γίνεται προς βελτίωση των κακών κειμένων και όχι απλά για γκρίνια. Αλλά παλιά μου τέχνη κόσκινο...

[λιλιουμ]

το λιγοτερες ταυλιαρες δεν ειναι τι θελουμε, ειναι παλι τι δε θελουμε, δλδ δε θελουμε αλλες ταυλιαρες :P

[DissolvedGirl]

Βρε ας είναι και ταυλιάρης και ταβλαδόρος ο άλλος, δικαίωμά του, αρκεί να μην το κάνει θέμα... στην κυριολεξία, σαν τον άλλο με το "Ψάχνω κοπέλα"! Και εμένα με πιάνουν τα ταβλιακά μου ώρες ώρες... αλλά αν θα ήθελα κάτι να αλλάξει για αρχή, θα ξεκίναγα με το μέγεθος του φακέλου των εισερχομένων, και μετά θα πήγαινα στο instant messaging / bitch fight θέμα... αν είναι να σκυλοβριστούμε, ας γίνει πριβέ και όχι στο θέμα κάποιου που ήρθε με ανάγκη για βοήθεια και συμπαράσταση :(

[Θεοφανία]

...αχ...τι ωραία!!!

Μισώ που κάθε λίγο και λιγάκι πρέπει να σβήνω πολύτιμα υ2υ..:(
Ας έμπαινε τουλάχιστον μια εφαρμογή που να μπορούσαμε να τα αποθηκευσουμε στους φακέλους που φτιάξαμε χωρίς νόημα.....

[Θεοφανία]

Σορι, να πω και κατι άλλο...

Ας μη το κάνουμε δώ. Είναι πολύ ωραίο το ημερολογιο σου ντις για να το μεταβάλλουμε σε αρένα...:ρ

Ας φιλοτιμηθεί κανένα προκομένο μελος, (βλεπε κηπ)....να ανοίξει κάτι ανάλογο να το συζητήσουμε.

[DissolvedGirl]

Fair Warning: Το περιεχόμενο αυτού του ημερολογίου είναι σόκιν... Όποιος δεν το αντέχει, sorry. Είναι το θέμα μου, και όσο είμαι εντός, εκτός και επί τα αυτά, γράφω ό,τι θέλω όπως θέλω.
Εξαιρετικά αφιερομένο στην παρέα του chat, Remedy, Ξωτικό, Άρκτος, Sofia, Milton, glafkos, marina38, Empnefsths (ποιον ξέχασα; α και η Lou!) και ιδιαίτερα στα άτομα που με ενθάρρυναν να γράψω: την Ιberis (always and forever uber-amazing), τη Θεοφανία (που πάντα την φαντάζομαι ξανθιά αμαζόνα να καίει καρδιές και χωριά), και τον keep (γιατί στο μυαλό μου, πάντα θα είναι ένας γούτσου 28χρονος!)

Entry no15: Μέχρι την τελευταία της σταγόνα.

Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, υγρό και σιωπηλό. Οι τοίχοι πάλλονταν από την αποπνικτική Αυγουστιάτικη ζέστη, και ο χρόνος έμοιαζε να αναβλύζει και να κυλάει νωθρά στους τοίχους. Παρά την σιωπή και τη φαινομενική ακινησία, η ένταση ήταν απτή, και η ατμόσφαιρα έτοιμη να εκραγεί, όπως ο νεαρός αμαθής κρατά την ανάσα του πριν το πρώτο του φιλί. Ο αέρας, πηχτός και θαμπός, είχε μυρωδιά από ροδάκινο, και οι λιγοστές ηλιαχτίδες που ξέφευγαν ανάμεσα από τις γρίλιες, ζωγράφιζαν με το καυτό τους άγγιγμα, πύρινες πορείες για ανεξερεύνητα μονοπάτια στο σώμα της.

Γονατιστή πάνω στα υπόλευκα σεντόνια, νωπά με ιδρώτα και χυμούς της ζωής, η Ν. ήταν ακίνητη, αμίλητη, με το βλέμμα της καρφωμένο στο στρώμα και τα χείλη της σε μια βουβή παράκληση. Διάπλατα ανοιχτά και τεντωμένα πάνω από το σκυφτό της κεφάλι, τα χέρια της ήταν δεμένα με λευκό σατέν στον ουρανό του κρεβατιού. Τα μαλλιά της, ανακατεμένα και υγρά, μπροστά της, κολλούσαν στο μέτωπο και το σώμα της, κρύβοντας την ανάγκη που ξέφευγε από τα σμαραγδί της μάτια. Η ανάσα της ήταν πειθαρχημένη, αργή και βαθειά, και μόνο το ανεπαίσθητο τρέμουλο στα γόνατά της πρόδιδε ότι είναι ακόμα ζωντανή.

Μια γεμάτη σταγόνα ιδρώτα ξετρύπωνε που και που από τον μελαχρινό χείμαρρο των μαλλιών της, μένοντας στο λαιμό της μόνο ώσπου ένα απαλό τρεμούλιασμα από το σώμα της να την ωθήσει να κυλήσει. Όπως ξεκινά το μακρύ της ταξίδι, εξερευνώντας την σπονδυλική της στήλη της Ν., περνώντας πάνω από γρατζουνιές και δίπλα από δαγκωνιές που διακοσμούσαν το κατάλευκό της δέρμα, ένα πνιχτό βογγητό ξέφυγε από τα κατακόκκινα, σχεδόν ματωμένα χείλη της κοπέλας, μάρτυρες της αδυναμίας της να το πνίξει ξανά και ξανά. Η Ν. κράτησε την ανάσα της, η καρδιά της χτυπούσε πλέον ηχηρά στο σφριγηλό της στήθος, αλλά απτόητη η σταγόνα συνέχισε την μαρτυρική κάθοδο στην καμπύλη της μέσης της, κερδίζοντας σε όγκο καθώς πότισε το λουλουδένιο της τατουάζ, πρωτού χαθεί ανάμεσα στα ροδισμένα της μάγουλα.

Όμως εκεί κατοικούσε μια διψασμένη γλώσσα, ενεδρεύοντας στα βάθη ανάμεσα στα χείλη της, χρονοτριβόντας ανέμελα στην αρμυρή υγρασία. Ξυπνημένη γλυκά από τον αναστεναγμό, βγήκε από τη ζεστή, υγρή σπηλιά της να πιάσει τη σταγόνα με την άκρη της, και να τη σύρει πάνω στα τα πρησμένα χείλη, σε μια ερεθισμένη κλειτορίδα. Πεινασμένα δόντια έκλεισαν γύρω από το παλλόμενο κομμάτι σάρκας, και η Ν. έσφιξε τις παλάμες της γύρω από τα τεντωμένα της δεσμά, προσπαθώντας μάταια να κρατηθεί. Και καθώς η ανηλεής γλώσσα άπλωσε μεθοδικά τη σταγόνα πάνω του, μια πνιχτή κραυγή έσπασε την εκκωφαντική ησυχία.

Λες και ήχησε καμπάνα σινιάλου, η γλώσσα γλύστρησε μπροστά και τα δόντια έσφιξαν τον κλοιό τους, κάνοντας το κεφάλι της Ν. να τιναχτεί, και τα μαλλιά της να μαστιγώσουν την κυρτή της πλάτη. Δάχτυλα που ελλόχευαν πίσω της χύμηξαν στο σώμα της, εξερευνώντας το με πείσμα και χωρίς αιδώ, τρυπώνοντας σε κρυφές πτυχές και μπήγωντας τα νύχια τους σε κάθε περιοχή που κατακτούσαν. Σαν κύμα που σκάει στην ακροθαλασσιά, η γλώσσα έγλυφε συνεχώς και πιο έντονα, γράφοντας το όνομά της ξανά και ξανά στο ερεθισμένο δέρμα. Ανίκανοι πλέον να πνιγούν, ικετευτικοί αναστεναγμοί και κραυγές λύτρωσης γέμισαν το δωμάτιο, αντηχώντας για ώρα στο τελευταίο ηλιοβασίλεμα του καλοκαιριού, μέχρι η γλώσσα να νιώσει τις δονήσεις να υποχωρούν, και το τελευταίο τρέμουλο να ξεμακραίνει στο χρόνο. Αδύναμη και παραδομένη, η Ν. ένιωσε ένα πονηρό χαμόγελο να σχηματίζεται ανάμεσα στα πόδια της, και ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά της. Τα δάχτυλά της χαλάρωσαν, έγειρε το κεφάλι της μπροστά ξανά, τα δόντια της ελευθέρωσαν τα ματωμένα της χείλη, και η ανάσα της επέστρεψε νικημένη στον σιωπηλό, πειθήνιο ρυθμό της.

Και μόνο τότε η γλώσσα, χορτασμένη, ικανοποιημένη, με μια τελευταία αργή κίνηση πιέζοντας από τη σχισμή ανάμεσα στα μάγουλά της ως την ηβική γραμμή, υποχώρησε ξανά μέσα της, παραμονεύοντας μέχρι την επόμενη σταγόνα.