Κρίση Μέσης Ηλικίας;
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 9 of 9
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2014
    Location
    κάπου
    Posts
    22

    Κρίση Μέσης Ηλικίας;

    Γεια σας.

    Το παλεύω ώρες, θέλω να μιλήσω αλλά δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω.
    Είμαι χάλια. (Εύκολο να το μαντέψετε. )

    Εδώ κι έναν χρόνο έχουμε επιστρέψει στην Αθήνα (με τον αγαπημένο μου) έπειτα από δεκαπέντε χρόνια. Δεν. Την. Παλεύω.
    Έπρεπε να έρθουμε, δεν ήταν ακριβώς ότι πετάγαμε τη σκούφια μας να το κάνουμε, τέλος πάντων.
    Είμαι 44 χρονών. Με πολύ δύσκολη ζωή, ως τώρα. Από την παιδική ηλικία κιόλας. Και μετά, απλά όλα δύσκολα. Ακόμη κι ένα παιδάκι, που το θέλησα τόσο πολύ, δεν τα κατάφερα, όλο αποβολές. (Τώρα πια, δεν θέλω. Έχει περάσει. Θέλω μια καλή ζωή με τον άντρα μου, επιτέλους, να μας πάνε καλά τα πράγματα).
    Αθήνα: γκρίζα, άχρωμη, άσχημη. Με απάλευτο θόρυβο. Δεν κοιμάμαι. Θα αρρωστήσω, στο τέλος. Ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει, ό,τι ώρα του καπνίσει. Προσπαθώ να κάνω τις ασχολίες μου, να συγκεντρώνομαι, αλλά είναι πολύ δύσκολο και δεν μπορώ να ζω διαρκώς με ακουστικά στ' αυτιά. Μου λείπει η ησυχία. Και σκέφτομαι πώς θα είναι όταν, αν, βρω δουλειά. Πώς θα πηγαίνω, όλο κομμάτια από την αϋπνία;

    Τέλος πάντων.
    Δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημά μου, οπότε να μη σας κουράζω και να τα πω μια κι έξω: νιώθω ότι η ζωή μου έχει τελειώσει. Από τότε που ήρθα εδώ, έχω βρει μια άλλη κατάσταση από αυτή που νόμιζα πως με περίμενε.
    Δεν έχω φίλους. Αυτοί οι ελάχιστοι που είχα, ή έχουν αλλάξει τόσο πολύ που δεν συνεννοούμαστε πια, ή (οι άλλοι) δεν ενδιαφέρονται να με δουν. Ενώ όταν ερχόμουν επισκέψεις των 4-5 ημερών, τόσα χρόνια που ζούσα στην επαρχία, όλοι σκοτώνονταν να με δουν, σκοτώνονταν κυριολεκτικά. Μιλάμε, ένα χρόνο εδώ και κάποιους που τους είπα ξανά και ξανά να βρεθούμε, δεν τους έχω δει ακόμα!
    Ακόμη κι η αδερφή μου (είναι μεγαλύτερη) δεν μου φέρεται τόσο καλά πια. Δεν ξέρω, έχει αλλάξει, μου μιλάει επιθετικά και καταλήγουμε, όταν βλεπόμαστε (κάθε 3 μήνες! ) να την αφήνω να μιλάει μόνο αυτή, γιατί ό,τι κι αν πάω να πω με ειρωνεύεται. Μια φορά είπα ότι δεν είχα κοιμηθεί (γιατί έπαιζα με το ανηψάκι μου και του είπα "κάτσε βρε, δεν το κατάλαβα, δεν έχω κοιμηθεί) και η αδερφή μου μού είπε με ύφος "γιατί δεν έχεις κοιμηθεί; Οι άρρωστοι και οι γέροι δεν κοιμούνται". Δεν γκρινιάζω ποτέ, δεν είναι ότι την έχω κουράσει. Προσπαθώ να λέω πάντα άλλα πράγματα, όχι αρνητικά. Απλά, σας να μην την ενδιαφέρει το οτιδήποτε έχω να πω. Αυτό με πληγώνει αφάνταστα, γιατί οι γονείς μας έχουν πεθάνει και είναι η μόνη που έχω.
    Είναι ότι, εκτός από τις κοινωνικές κουβέντες, που λέμε όλοι "τα νέα μας", έχουμε δεν έχουμε, δηλαδή "έκανα αίτηση εκεί για δουλειά", "γράφτηκα στο γυμναστήριο", τέτοια πρακτικά ζητήματα, όταν περνάμε κάτι δύσκολο θέλουμε να το συζητήσουμε μ' έναν δικό μας. Και δεν μπορεί να τα λέμε ξανά και ξανά με τον άντρα μου. Ναι, μιλάμε, αλλά θέλω να τα πω και κάπου αλλού. Σε κάποιον που δεν τα ξέρει. Είναι περίεργο; Νομίζω, όχι.

    Νιώθω ότι η ζωή μου έχει τελειώσει, γιατί δεν μ' αρέσει εδώ που είμαι και δεν ξέρω ποια είμαι πλέον και τι στο καλό κάνω εδώ. Έφυγα από την Αθήνα γιατί ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένη εδώ, και τώρα ξαναγύρισα με αισιοδοξία, ότι έρχομαι με άλλα δεδομένα και θα πάνε αλλιώς τα πράγματα. Όμως, μέχρι στιγμής, η αισιοδοξία μου έχει διαψευστεί. Είμαστε από τους τυχερούς, ο άντρας μου δεν έχασε την καινούργια του δουλειά λόγω της καραντίνας. Αλλά εγώ υποφέρω από μοναξιά, κλεισμένη σ' ένα σπίτι (με την καραντίνα ήμουν ένα τσακ από κρίση πανικού, νομίζω, ήμουν σε κακά χάλια, ένιωθα φυλακισμένη στο διαμέρισμα). Δεν έχω πού να πάω. Οι ελάχιστες εξωτερικές ασχολίες που είχα, τώρα πια δεν υπάρχουν. Εκτός αυτού, με παίρνει από κάτω (πολύ) και η γενική κατάσταση στον κόσμο. Όλα πάνε κατά διαόλου, πολιτική, περιβάλλον, τα πάντα. Είμαι συνέχεια θυμωμένη.

    Φτάνει, ε; Σας τα είπα πολλά και ντρέπομαι λίγο. Ευχαριστώ αν τα διαβάσατε, να είστε καλά, και μόνο που τα 'πα μου έκανε καλό.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2014
    Posts
    1,117
    Έχεις σκεφτεί να πάρεις κάποιο σκεύασμα ή φάρμακο για τον ύπνο? Επίσης, μπορείς να μονώσεις περισσότερο το σπίτι για τους θορύβους ή να μείνεις σε ένα ήσυχο προάστιο, όπως εγώ ας πούμε, που εδώ έχει ησυχία, τόση που βαριέσαι

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2016
    Location
    Planet Euphoria
    Posts
    2,876
    Quote Originally Posted by Δρυάδα View Post
    Γεια σας.

    Το παλεύω ώρες, θέλω να μιλήσω αλλά δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω.
    Είμαι χάλια. (Εύκολο να το μαντέψετε. )

    Εδώ κι έναν χρόνο έχουμε επιστρέψει στην Αθήνα (με τον αγαπημένο μου) έπειτα από δεκαπέντε χρόνια. Δεν. Την. Παλεύω.
    Έπρεπε να έρθουμε, δεν ήταν ακριβώς ότι πετάγαμε τη σκούφια μας να το κάνουμε, τέλος πάντων.
    Είμαι 44 χρονών. Με πολύ δύσκολη ζωή, ως τώρα. Από την παιδική ηλικία κιόλας. Και μετά, απλά όλα δύσκολα. Ακόμη κι ένα παιδάκι, που το θέλησα τόσο πολύ, δεν τα κατάφερα, όλο αποβολές. (Τώρα πια, δεν θέλω. Έχει περάσει. Θέλω μια καλή ζωή με τον άντρα μου, επιτέλους, να μας πάνε καλά τα πράγματα).
    Αθήνα: γκρίζα, άχρωμη, άσχημη. Με απάλευτο θόρυβο. Δεν κοιμάμαι. Θα αρρωστήσω, στο τέλος. Ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει, ό,τι ώρα του καπνίσει. Προσπαθώ να κάνω τις ασχολίες μου, να συγκεντρώνομαι, αλλά είναι πολύ δύσκολο και δεν μπορώ να ζω διαρκώς με ακουστικά στ' αυτιά. Μου λείπει η ησυχία. Και σκέφτομαι πώς θα είναι όταν, αν, βρω δουλειά. Πώς θα πηγαίνω, όλο κομμάτια από την αϋπνία;

    Τέλος πάντων.
    Δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημά μου, οπότε να μη σας κουράζω και να τα πω μια κι έξω: νιώθω ότι η ζωή μου έχει τελειώσει. Από τότε που ήρθα εδώ, έχω βρει μια άλλη κατάσταση από αυτή που νόμιζα πως με περίμενε.
    Δεν έχω φίλους. Αυτοί οι ελάχιστοι που είχα, ή έχουν αλλάξει τόσο πολύ που δεν συνεννοούμαστε πια, ή (οι άλλοι) δεν ενδιαφέρονται να με δουν. Ενώ όταν ερχόμουν επισκέψεις των 4-5 ημερών, τόσα χρόνια που ζούσα στην επαρχία, όλοι σκοτώνονταν να με δουν, σκοτώνονταν κυριολεκτικά. Μιλάμε, ένα χρόνο εδώ και κάποιους που τους είπα ξανά και ξανά να βρεθούμε, δεν τους έχω δει ακόμα!
    Ακόμη κι η αδερφή μου (είναι μεγαλύτερη) δεν μου φέρεται τόσο καλά πια. Δεν ξέρω, έχει αλλάξει, μου μιλάει επιθετικά και καταλήγουμε, όταν βλεπόμαστε (κάθε 3 μήνες! ) να την αφήνω να μιλάει μόνο αυτή, γιατί ό,τι κι αν πάω να πω με ειρωνεύεται. Μια φορά είπα ότι δεν είχα κοιμηθεί (γιατί έπαιζα με το ανηψάκι μου και του είπα "κάτσε βρε, δεν το κατάλαβα, δεν έχω κοιμηθεί) και η αδερφή μου μού είπε με ύφος "γιατί δεν έχεις κοιμηθεί; Οι άρρωστοι και οι γέροι δεν κοιμούνται". Δεν γκρινιάζω ποτέ, δεν είναι ότι την έχω κουράσει. Προσπαθώ να λέω πάντα άλλα πράγματα, όχι αρνητικά. Απλά, σας να μην την ενδιαφέρει το οτιδήποτε έχω να πω. Αυτό με πληγώνει αφάνταστα, γιατί οι γονείς μας έχουν πεθάνει και είναι η μόνη που έχω.
    Είναι ότι, εκτός από τις κοινωνικές κουβέντες, που λέμε όλοι "τα νέα μας", έχουμε δεν έχουμε, δηλαδή "έκανα αίτηση εκεί για δουλειά", "γράφτηκα στο γυμναστήριο", τέτοια πρακτικά ζητήματα, όταν περνάμε κάτι δύσκολο θέλουμε να το συζητήσουμε μ' έναν δικό μας. Και δεν μπορεί να τα λέμε ξανά και ξανά με τον άντρα μου. Ναι, μιλάμε, αλλά θέλω να τα πω και κάπου αλλού. Σε κάποιον που δεν τα ξέρει. Είναι περίεργο; Νομίζω, όχι.

    Νιώθω ότι η ζωή μου έχει τελειώσει, γιατί δεν μ' αρέσει εδώ που είμαι και δεν ξέρω ποια είμαι πλέον και τι στο καλό κάνω εδώ. Έφυγα από την Αθήνα γιατί ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένη εδώ, και τώρα ξαναγύρισα με αισιοδοξία, ότι έρχομαι με άλλα δεδομένα και θα πάνε αλλιώς τα πράγματα. Όμως, μέχρι στιγμής, η αισιοδοξία μου έχει διαψευστεί. Είμαστε από τους τυχερούς, ο άντρας μου δεν έχασε την καινούργια του δουλειά λόγω της καραντίνας. Αλλά εγώ υποφέρω από μοναξιά, κλεισμένη σ' ένα σπίτι (με την καραντίνα ήμουν ένα τσακ από κρίση πανικού, νομίζω, ήμουν σε κακά χάλια, ένιωθα φυλακισμένη στο διαμέρισμα). Δεν έχω πού να πάω. Οι ελάχιστες εξωτερικές ασχολίες που είχα, τώρα πια δεν υπάρχουν. Εκτός αυτού, με παίρνει από κάτω (πολύ) και η γενική κατάσταση στον κόσμο. Όλα πάνε κατά διαόλου, πολιτική, περιβάλλον, τα πάντα. Είμαι συνέχεια θυμωμένη.

    Φτάνει, ε; Σας τα είπα πολλά και ντρέπομαι λίγο. Ευχαριστώ αν τα διαβάσατε, να είστε καλά, και μόνο που τα 'πα μου έκανε καλό.
    Είναι το πως έχει συνηθίσει κάποιος, Αν εμένα με πάρεις και με πας στην επαρχία να μείνω μόνιμα αυτοκτόνησα στο πρώτο μήνα. Εδώ στη Θεσσαλονίκη και πάλι δεν θα μπορούσα να μείνω μόνιμα θα την βαριόμουν. Η Αθήνα είναι μυστήρια πόλη για κάποιον που έρχεται μόνιμα σε μεγάλη ηλικία. Είτε θα τη μισήσει, είτε θα την αγαπήσει, αν και το να την αγαπήσει το θεωρώ λίγο δύσκολο. Θα μπορούσες πάντως να βρεις ασχολίες να περνάς την ώρα σου και παράλληλα να δημιουργήσεις και νέες φιλίες μέσω των ασχολιών.

  4. #4
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2014
    Location
    κάπου
    Posts
    22
    Ναι, το έχω σκεφτεί για το σκεύασμα. Αλλά, αν κάνουν θόρυβο ενώ έχω κοιμηθεί μόλις πριν μια ώρα... Θα δω, μπορεί να πάρω.

    Δεν μπορούμε να μετακομίσουμε.

    Αλλά τα πιο σοβαρά προβλήματά μου είναι ότι δεν έχω κανέναν να μιλήσω. Αυτό με τον ύπνο, ναι, κάπως θα βρω τρόπο να το λύσω (να βάλουμε κλιματιστικό στην κρεβατοκάμαρα, για παράδειγμα, ώστε να μπορούμε να κλείνουμε τα τζάμια χωρίς να πεθάνουμε απ 'τη ζέστη του τελευταίου ορόφου. Δεν έχουμε πολλά χρήματα, φτιάξαμε κι ένα παλιό σπίτι να γίνει βιώσιμο... Έχουμε μέλλον ακόμα.
    Ευχαριστώ.

  5. #5
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2014
    Location
    κάπου
    Posts
    22
    Quote Originally Posted by mindcrime View Post
    Είναι το πως έχει συνηθίσει κάποιος, Αν εμένα με πάρεις και με πας στην επαρχία να μείνω μόνιμα αυτοκτόνησα στο πρώτο μήνα. Εδώ στη Θεσσαλονίκη και πάλι δεν θα μπορούσα να μείνω μόνιμα θα την βαριόμουν. Η Αθήνα είναι μυστήρια πόλη για κάποιον που έρχεται μόνιμα σε μεγάλη ηλικία. Είτε θα τη μισήσει, είτε θα την αγαπήσει, αν και το να την αγαπήσει το θεωρώ λίγο δύσκολο. Θα μπορούσες πάντως να βρεις ασχολίες να περνάς την ώρα σου και παράλληλα να δημιουργήσεις και νέες φιλίες μέσω των ασχολιών.
    Δεν ξέρετε πόσο μέσα είστε. Αυτό ακριβώς έχω κάνει, πολλά χρόνια τώρα! Κι όμως, αυτούς τους ανθρώπους είναι που δεν βλέπω πια, τώρα που ήρθα εδώ.


    edit:
    Τέλος πάντων, ίσως να μην τα περιέγραψα σωστά τα πράγματα. Το θέμα είναι ότι έχω αρχίσει πάλι να κάνω κακές σκέψεις, σκέψεις ματαιότητας, ακόμη και θανάτου. Και, μετά από πάρα πολλά χρόνια, έπαθα και ένα μικρό επεισόδιο αποπροσωποποίησης, που με τρόμαξε πολύ. Σαν να γυρνάω πίσω, στα παλιά μου χάλια. Φοβάμαι. Και οι άνθρωποι δεν δίνουν σημασία, ο καθένας τη ζωή του και επιφανειακές κουβέντες. Όπου πάω βρίσκω κλειστές πόρτες, κλειστούς ανθρώπους.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2016
    Location
    Planet Euphoria
    Posts
    2,876
    Quote Originally Posted by Δρυάδα View Post
    Δεν ξέρετε πόσο μέσα είστε. Αυτό ακριβώς έχω κάνει, πολλά χρόνια τώρα! Κι όμως, αυτούς τους ανθρώπους είναι που δεν βλέπω πια, τώρα που ήρθα εδώ.
    Είναι λίγο αποξενωμένοι οι Αθηναίοι. Δουλεύεις, γυρνάς κουρασμένος, αν έχει και καύσωνα νιώθεις πως θα λιποθυμήσεις που να βρεις όρεξη να βγεις έξω από το σπίτι. Γενικά οι Αθηναίοι πάντως μην νομίζεις πως κάνουν κάποια διαφορετική ζωή από αυτή που κάνεις τώρα εσύ. Σε γενικές γραμμές είτε ζεις στην Αθήνα 1 μήνα είτε 40 χρόνια αν παρατηρήσεις την ζωή και των δύο θα βρεις πολλά κοινά στη καθημερινότητα τους. Αν πχ κάποιος είναι στην Λάρισα σε μισή ώρα το πολύ και με τα πόδια, συναντιέται ο ένας με τον άλλον αν είναι όμως στην Αθήνα ο ένας στην Ελευσίνα και ο άλλος στη Γλυφαδα δεν θα βρεθούν σχεδόν ποτέ. Πρέπει να βρεις εκεί που μένεις κόσμο να μπορείς να συναναστρέφεσαι έστω ένα γυμναστήριο να πηγαίνεις.

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Location
    Μορντορ
    Posts
    418
    Καλησπερα...θα σου προτεινα το περπατημα.Βγες απο το σπιτι,κανε μια βολτα,σε ενα παρκο σε μια πλατεια,οπουδηποτε.Αυτη τη στιγμη τωρα που γραφω ,η μανα μου ειναι σε ενα ακομα παραληρημα και ουρλιαζει...εαν κατσω σπιτι αλοιμονο μου...θα σηκωθω να φυγω να παω μια βολτα να ηρεμησω.Γενικα ο εγκλεισμος κανει πολυ κακο και οτι κακες σκεψεις και προβλημα να εχεις το κανει να φαινεται βουνο.Πιστεψε με...προσπαθησε να βγαινεις βολτες.Μονο και μονο να παρεις λιγο αερα θα σου κανει καλο.Εγω ειμαι Πειραιωτης,ποτε δεν μου αρεσε η Αθηνα.Ειναι δυσκολο πραγματικα απο την επαρχια να ερθεις στην τσιμεντουπολη,αλλα παντα υπαρχουν λυσεις και διεξοδοι...

  8. #8
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2014
    Location
    κάπου
    Posts
    22
    Ευχαριστώ. Ναι, το κάνω, περπατάω πολύ (όταν στέκομαι στα πόδια μου, δηλαδή όταν έχω κοιμηθεί κάπως σαν άνθρωπος).
    Είμαι πολύ καλύτερα, αν και ακόμη έχω τα ίδια προβλήματα. Δεν ξέρω πώς να συνεχίσω τις ασχολίες μου, και ιδίως την τέχνη που εξασκώ εδώ και πολλά χρόνια και έχω προσπαθήσει πολύ να τη φτάσω σε ένα κάποιο επίπεδο. Αυτό με αγχώνει πάρα πολύ. Δεν ξέρω τι θα κάνω με τη ζωή μου, δεν ξέρω τι θέλω πια. Νομίζω ότι αυτή η αλλαγή περιβάλλοντος με έχει τσακίσει και μου βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα παλιά τραύματα. Πρέπει να συνέλθω.

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2017
    Posts
    106
    Ζω στην Αθήνα 10 έτη.Τη μισούσα,τώρα μου είναι αδιάφορη.Δεν είναι καν πόλη.Ειναι σύστημα.Εισαι τυχερή που τουλάχιστον μιλάς με τον σύντροφό σου.Ειμαι στην ηλικία σου,λίγο κάτω,με οικογένεια.Αυτη η πόλη δεν κάνει καλό στην ψυχική μας ισορροπία.Εχω ζήσει σε επαρχία,σε μικρό μέρος δίπλα από τη θάλασσα.Εδω όμως έτυχε να φτιαξω την οικογένεια μου και στο μέρος που ζούμε τολμώ να πω είναι κάπως αποκεντρωμένο με αίσθημα γειτονιάς και σχέσεις ανθρώπινες.Εχει σημάδια κι αυτό.η Αθήνα είναι μεγάλη οπότε έχει ο,τι περιοχή θες.Κανε κάτι για τον ύπνο.Μην αφήσεις να συνεχιστεί κ εδραιωθεί η αϋπνία.Εμενα από εκεί άρχισαν όλα..κατάθλιψη κ άγχος.προσπαθησε να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα πριν κοιμηθείς,όχι οθόνες,ένα βιβλίο,διαλογισμός ακόμα κ 5 λεπτά είναι καλό..Αυτά.

Similar Threads

  1. Αναλογία Μέσης–Ισχίων [Waist–Hip Ratio]
    By Blossom in forum Γενικά για τις Διατροφικές Διαταραχές
    Replies: 7
    Last Post: 07-09-2016, 03:46
  2. Κρίση ηλικίας
    By tzimani in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 66
    Last Post: 20-12-2014, 16:07
  3. Γκρίνιες και κρίση ηλικίας :P
    By tzimani in forum Κατάθλιψη - Δυσθυμία
    Replies: 4
    Last Post: 18-11-2014, 17:43
  4. Διαφορα ηλικιας!!!
    By athanasoudaki in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 37
    Last Post: 28-04-2012, 18:52
  5. Κριση ηλικιας στα 23!
    By jimmaster in forum Κατάθλιψη - Δυσθυμία
    Replies: 12
    Last Post: 01-02-2012, 07:08

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •