Φοβίες...
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 11 of 11

Thread: Φοβίες...

  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Aug 2011
    Posts
    3

    Φοβίες...

    Καλησπέρα σας και συγχαρητηρια για την εκπληκτική δουλειά που κάνετε εδώ.
    Ήθελα να σας αναφέρω κάτι που με απασχολεί αρκετά, από πολύ μικρή ηλικία (περίπου 7 - 10 ετών) θυμάμαι να με τρομοκρατεί η ιδέα του θανάτου, ξαφνικά μπορεί να σκεφτόμουν το θάνατο, να χανόμουν από εκεί που βρίσκομαι και να πανικοβάλομαι. Τα αισθήματα που μου προκαλούσε πάντα ίδια, απόγνωση, φόβο γιατί αισθανόμουν μοναξιά και πως χάνω τους δικούς μου, πως δεν ξέρω τι γίνεται μετα, θυμάμαι να με λούζει κρύος ιδρώτας και να κλαίω. Το έκρυβα επιμελώς και δεν το είχα συζητήσει ποτέ αν και η μητέρα μου εβλεπε ότι κάτι με αναστάτωνε αλλά δεν τις έλεγα τίποτα. Για αρκετά χρόνια το είχα ξεπεράσει και δεν το σκεφτόμουν καθόλου, αλλά τελευταία έχει κυριαρχήσει πάλι στο μυαλό μου και με φοβίζει πάλι. Βιώνω το θάνατο πολύ συχνά λόγω της δουλειάς μου (νοσηλεύτρια) και ενώ στη δουλειά δεν με ενοχλεί με φοβίζει για εμένα και την οικογένειά μου, μου φέρνει μια απόγνωση που με παραλύει. Σε αυτή την περίοδο φυσικά εχω αρχίσει και να τρώω πολύ χωρίς να το ελέγχω, ενώ με κάνει να αισθάνομαι καλά στην αρχή μετά με γεμίζει τύψεις. Η αλήθεια είναι ότι γενικά η διάθεση μου είναι επίσης πεσμένη, καμία ιδέα???

    Σας ευχαριστώ πολύ!

  2. #2
    το ενδεχόμενο να επισκεφτεις κάποιον ειδικό?

    πς: καλως ήρθες...

  3. #3
    Junior Member
    Join Date
    Aug 2011
    Posts
    3
    Θεοφανία, καλώς σας βρήκα, το έχω σκεφτεί αρκετές φορές αλλά δεν μπορούσα ποτέ να αντέξω οικονομικά την επίσκεψη σε κάποιο ειδικό, είχα ρωτήσει 2 φορές αλλά δεν τα κατάφερα, η αλήθεια είναι πως δεν το έψαξα παραπέρα

  4. #4
    Quote Originally Posted by Saga View Post
    Θεοφανία, καλώς σας βρήκα, το έχω σκεφτεί αρκετές φορές αλλά δεν μπορούσα ποτέ να αντέξω οικονομικά την επίσκεψη σε κάποιο ειδικό, είχα ρωτήσει 2 φορές αλλά δεν τα κατάφερα, η αλήθεια είναι πως δεν το έψαξα παραπέρα

    κοίτα...επειδή αυτό που ζεις λόγω δουλειάς θέλει γερό στομάχι, πρέπει να βρεις ένα τρόπο να το διαχωρίσεις από την καθημερινότητα σου εκτός δουλειάς. Αν σε επηρε΄ζει τόσο πολύ, πρέπει να δεις ειδικό. Υπάρχουν τα κέντρα υγείας σε κάθε Δήμο που είναι δωρεάν...

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    163
    Βασικα ειναι λογικο να μην σ αρεσει η ιδεα του θανατου και της απωλειας..Σε ποιον αρεσει αλλωστε? και μενα με τρομοκρατει η ιδεα να χασω καποιον δικο μου...Δεν θελω ουτε καν να το σκεφτομαι..Αλλα αυτος ο φοβος πρεπει να καταλαβεις απο που προερχεται..Μηπως ας πουμε εχεις βιωσει εναν θανατο στην παιδικη σου ηλικια που σε στιγματισε? Εμενα αυτος ο φοβος εμφανιστηκε οταν αρρωστησε η μητερα μου...

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Location
    Αθήνα (δυστυχώς...)
    Posts
    394
    Εμένα δε με φοβίζει καθόλου η ιδέα του θανάτου.... είμαι απολύτως εξοικειωμένη μ' αυτήν... τι πιο νορμάλ άλλωστε, αφού κανένας μας δεν πρόκειται να τον γλιτώσει... άρα όσο πιο γρήγορα συνηθίσουμε την ιδέα ότι όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα τόσο το καλύτερο... να μη σας πω ότι τον βλέπω και σαν λύτρωση... θα ήθελα μόνο να μη πονάω, όπως ο πατέρας μου για παράδειγμα που πέθανε με φριχτούς πόνους από καρκίνο στα κόκκαλα... κι αυτό γιατί στην τριτοκοσμική χώρα που ζούμε δεν υπάρχει η λύση της ευθανασίας!!! Και το καταγγέλω αυτό!!!

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    163
    Quote Originally Posted by IRENEMARINA View Post
    Εμένα δε με φοβίζει καθόλου η ιδέα του θανάτου.... είμαι απολύτως εξοικειωμένη μ' αυτήν... τι πιο νορμάλ άλλωστε, αφού κανένας μας δεν πρόκειται να τον γλιτώσει... άρα όσο πιο γρήγορα συνηθίσουμε την ιδέα ότι όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα τόσο το καλύτερο... να μη σας πω ότι τον βλέπω και σαν λύτρωση... θα ήθελα μόνο να μη πονάω, όπως ο πατέρας μου για παράδειγμα που πέθανε με φριχτούς πόνους από καρκίνο στα κόκκαλα... κι αυτό γιατί στην τριτοκοσμική χώρα που ζούμε δεν υπάρχει η λύση της ευθανασίας!!! Και το καταγγέλω αυτό!!!
    Μ αρεσει ο θετικος τροπος που σκεφτεσαι.....χαχαχαχαχα!

  8. #8
    Junior Member
    Join Date
    Aug 2011
    Posts
    3
    Καλησπέρα σας, η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι να βίωσα το θάνατο μικρή, δεν έχω ρωτήσει κιόλας κανέναν βέβαια. Αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω από που προέρχεται ειδικά όταν ήμουν μικρή καθώς θάνατο δικού μου προσώπου βίωσα μόνο όταν εφτασα στην ηλικία των 22, οπότε δεν ξέρω γιατί με τρομοκρατούσε από μικρή. Τώρα βέβαια που έχει επανέλθει ίσως να βοήθησε το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει για πολλούς θανάτους δικών μου ανθρώπων αλλά και γνωστών. Το περίεργο είναι ότι ενώ με τρομαζει όταν τύχει και βρίσκομαι σε κηδεία αγαπημένου προσώπου θέλω να βλέπω τα πάντα και να βιώνω τα πάντα, ψυχαναγκαστικό???

  9. #9
    Member
    Join Date
    Aug 2011
    Posts
    68

    Lightbulb

    Οι αρχαίοι (Έλληνες) λέγανε πως ο θάνατος με τα όνειρα, τον ύπνο είναι ξαδέρφια (ή κάπως έτσι τεσπα τα λέγανε οι αρχαίοι μας πρόγονοι). Κατά καιρούς και εγώ έχω σκεφθεί το θέμα του θανάτου. Νομίζω πως αυτό που μας κάνει να τον φοβόμαστε είναι το γεγονός πως δεν ξέρουμε πως είναι μετά το θάνατο. Δεν υπάρχει κάποιος που να πήγε και να ήρθε για να μας πει, αν και υπάρχουν μαρτυρίες από ανθρώπους που είχανε μεταθανάτια εμπειρία. Λένε πως ήτανε πολύ ωραία. Όμως οι μαρτυρίες είναι ακόμη στο μικροσκόποιο των επιστημόνων και μάλλον οι απόψεις διιστάνται.
    Τεσπα. Το άγνωστο σε ποιον δε δημιουργεί φόβο; Εκτός αν έχει μέσα του τον Ιντιάνα Τζόουνς και έχει όρεξη για περιπέτειες. Προσωπικά δεν τον έχω. Πιστεύω πως είναι συνέχεια της ζωής σε άλλη φάση, κλίμακα, διάσταση ή όπως θέλει κάποιος να το ονομάσει. Πάντως δεν είναι όπως όταν σβήνεις το φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.

  10. #10
    Banned
    Join Date
    May 2011
    Posts
    50
    χμ!να ξερεις σαν συναδελφος κ εγω στα λεω..σε αυτη την δουλεια ολοι μας περναμε σταδια.εγω πχ ξεκινησα πολυ αναισθητα αυτη την δουλεια εβλεπα τον θανατο και τις αρρωστιες σαν ενα τιποτα!τωρα πια περναω το δικο σου σταδιο!βλεπω καρκινους και με πιανει ανατριχιλα και τρεμουλο!θεωρω τον εαυτο μου το επομενο θυμα!τρεμω για τους δικους μου,τους εχω τρελανει στις εξετασεις!ειναι πολυ φυσιολογικο ομως ολο αυτο και συζητωντας με μια πιο παλια συναδελφο μου ειπε πως ολοι οι νοσηλευτες περνουν το σταδιο αυτο,του φοβου για τον θανατο και της αρρωστιας!προσπαθησε να θωρακισεις την ψυχη σου με ολα αυτα που βλεπεις και να συμβιβαστεις με την(ασυμβιβαστη)ιδεα του θανατου.

  11. #11
    Member
    Join Date
    Aug 2011
    Location
    Θεσσαλονικη
    Posts
    61
    Quote Originally Posted by Saga View Post
    Καλησπέρα σας και συγχαρητηρια για την εκπληκτική δουλειά που κάνετε εδώ.
    Ήθελα να σας αναφέρω κάτι που με απασχολεί αρκετά, από πολύ μικρή ηλικία (περίπου 7 - 10 ετών) θυμάμαι να με τρομοκρατεί η ιδέα του θανάτου, ξαφνικά μπορεί να σκεφτόμουν το θάνατο, να χανόμουν από εκεί που βρίσκομαι και να πανικοβάλομαι. Τα αισθήματα που μου προκαλούσε πάντα ίδια, απόγνωση, φόβο γιατί αισθανόμουν μοναξιά και πως χάνω τους δικούς μου, πως δεν ξέρω τι γίνεται μετα, θυμάμαι να με λούζει κρύος ιδρώτας και να κλαίω. Το έκρυβα επιμελώς και δεν το είχα συζητήσει ποτέ αν και η μητέρα μου εβλεπε ότι κάτι με αναστάτωνε αλλά δεν τις έλεγα τίποτα. Για αρκετά χρόνια το είχα ξεπεράσει και δεν το σκεφτόμουν καθόλου, αλλά τελευταία έχει κυριαρχήσει πάλι στο μυαλό μου και με φοβίζει πάλι. Βιώνω το θάνατο πολύ συχνά λόγω της δουλειάς μου (νοσηλεύτρια) και ενώ στη δουλειά δεν με ενοχλεί με φοβίζει για εμένα και την οικογένειά μου, μου φέρνει μια απόγνωση που με παραλύει. Σε αυτή την περίοδο φυσικά εχω αρχίσει και να τρώω πολύ χωρίς να το ελέγχω, ενώ με κάνει να αισθάνομαι καλά στην αρχή μετά με γεμίζει τύψεις. Η αλήθεια είναι ότι γενικά η διάθεση μου είναι επίσης πεσμένη, καμία ιδέα???

    Σας ευχαριστώ πολύ!
    Καλησπερα και καλως ηλθες και απο εμενα.
    Τον θανατο πολλοι τον φοβουνται. Κανεις δεν θελει να πεθανει αλλα ολοι να πανε στο παραδεισο.
    Εγω φοβαμαι το σκοταδι μεχρι και σημερα(λιγο πλεον). Και ξερεις τι εκανα για να σταματησω να φοβαμαι; Καθε φορα που ημουνα μονος μου στο σπιτι βραδυ, πηγαινα απ'το δωματιο μου εως το σαλονι και μετα στη κρεβατοκαμαρα χωρις φωτα. Φοβουμα πολυ και με επιαναν ταχυκαρδιες και νομιζα ειχα δαι**νες στο σπιτι. Ελεγα τη προσευχη μου, ακομπουσα το σταυρο μου προσπαθουσα να μεινω ψυχραιμος και η αποστολη εβγαινα εις περας. Τωρα θα μου πεις γιατι μου τα λες αυτα; Καποιοι δεν μπορουμε να καταλαβουμε ( ακομη και να πιστεψουμε ) πως η πιστη μπορει να μας βοηθησει σε πολλα πολλα - πολλα ομως πραγματα στη ζωη μας.. Φοβιες, αρρωστιες ακομη και την επιτευξη καποιου στοχου η ονειρου(!). Αφιερωσε λιγο χρονο στον Θεο, διαβασε την καινη/παλαια διαθηκη και θα καταλαβεις πολλα.
    Το θεμα δεν ειναι ο θανατος, αλλα μετα απο αυτον..
    Ξεφυγα λιγο απ'το θεμα εε

Similar Threads

  1. ΦΟΒΙΕΣ
    By ANGEL7716 in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 11
    Last Post: 11-05-2009, 02:36
  2. φοβιες
    By μαριαta in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 0
    Last Post: 30-03-2009, 21:10
  3. Φοβίες
    By iriniiko in forum Συμβουλευτική Γονέων
    Replies: 6
    Last Post: 18-11-2008, 18:24
  4. Φοβιες
    By individuathoughtpatterns in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 2
    Last Post: 02-11-2008, 22:35
  5. φοβιες
    By areti23 in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 6
    Last Post: 07-12-2007, 16:34

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •