Περνάει η ζωή και μετά τι;

[SpyrosGR21]

Στο κεντρο ψυχικης υγειας παντως πιτευω οτι δεν υπαρχει λογος να συνεχισω να πηγαινω αφου πια δε μπορει να μου λυσει τα προβληματα γιατι απλα μου λεει τα ιδια που μπορουμενα συζητησουμε και μαζι σας εδω και μαλιστα εσεις τα λετε και καλυτερα χαχα... Επισης εδω πεφτουν πολλα στο τραπεζι απο διαφορετικα ατομα οποτε... Λεω να ξεκινουσα με καναν ψυχολογο να μου αλλαξει λιγο το τροπο σκεψης αν μπορει και αυτος..

[nikigirl18]

Σπυρο μου πιστευω ειναι νωρις ακομα για να περιμενεις να λυθουν τα προβληματα.Αν θυμαμαι καλα δεν πηγαινεις και πολυ καιρο.Επειτα περα απο τη βοηθεια οποιουδηποτε ψυχολογου,ψυχιατρου ή και φαρμακευτικης αγωγης το σημαντικοτερο ειναι η προσωπικη μας προσπαθεια.Θα ελεγα να συζητησεις με τον γιατρο σου το οτι δεν πιστευεις οτι σε βοηθαει και να βρειτε μαζι μια λυση.Και εγω οταν πρωτοπηγαινα αυτο πιστευα οτι αδικα πηγαινω και οτι δε γινεται τιποτα.Τωρα αν παλι πιστευεις οτι δεν μπορει να γινει κατι εκει που πηγαινεις ψαξε για καποιον αλλο ψυχολογο ή ψυχιατρο.Μην κανεις το λαθος να συγχεεις το φορουμ με τη βοηθεια που μπορει να σου προσφερει καποιος ειδικος.Εδω μπορουμε να συζητησουμε τις αποψεις μας και να πουμε τις εμπειριες μας και να βοηθησει ο καθενας οσο μπορει αλλα ως εκει.Σε καμια περιπτωση δεν αντικαθιστα τον ειδικο.
Μην απογοητευεσαι που δεν εχεις δει ακομα αποτελεσματα.Χρειαζεται χρονος και προσπαθεια,ομως σιγουρα καποια στιγμη θα αισθανθεις καλυτερα.
Φιλικα
Νικη

[SpyrosGR21]

Νικη δε ξερω αν διαβασες απο την αρχη το topic και τις καταχωρησεις μου, απλα δε βλεπω πως μπορει να με βοηθησει στο θεμα αυτο που με κανει να νιωθω τοσο ασχημα... Και πιστψε με το παλευω πολυ ν αλλαξω το τροπο που το βλεπω το συγκεκριμενο πραγμα και να νιωθω οπως πριν αλλα δυσκολο...Δε λεω ευτυχωςεχω ξεφυγει δοξα το θεο απο τη περιοδο εκεινη πριν 2 μηνες με το πολυ στρες, κρισεις πανικου και γενικα σε εξαρση και τα καταθλιπτικα συναισθηματα π ηταν. Σε αυτα ναι, βοηθαει πολυ ενα ειδικος πιστευω αλλα στο θεμα που με απασχολει ωρα.... δυσκολο... Αλλα με επεισες δε θα το παρατησω ετσι απλα, θα το συζητησω και μαζι του και θα δουμε..

[Τίνα]

Σπύρο, αυτό που σου έγραψε ο αλέξανδρος3 είναι όλα τα λεφτά κατά τη γνώμη μου. \"\'Ολα όσα μας παιδεύουν είναι άνευ σημασίας!\". Ακριβώς έτσι είναι.
Από την άλλη, αν το 21 στο΄όνομά σου συμβολίζει την ηλικία σου, σκέψου ότι έχεις πολύ μεγάλη διαδρομή να διανύσεις. Να ερωτευθείς, νοιώθωντας ότι νικάς έτσι το θάνατο, να κάνεις παιδιά, που σε κάνουν να νοιώθεις το ίδιο....
Δεν χρειάζεται να φοβάσαι τον θάνατο- όσο είσαι ζωντανός, αυτός δεν υπάρχει, όταν θα είσαι πια νεκρός- αυτός θάναι ανύπαρκτος.

[Ευτυχία]

:)

[p-s-y]

Σπυρο μου το ερωτημα σου νομίζω πως είναι μια απο τις βασικότερες διαπραγματευσεις που έχουμε να κάνουμε στον κόσμο . Ο τρόπος με τον οποίο θα διαλέξουμε ν απαντήσουμε απέναντι σ αυτή τη διαφαινόμενη ματαιότητα .
θέλω να μοιραστώ μαζί σου τις παρακάτω σκέψεις επιγραμματικά :
- Ανησύχησε πιο πολύ για το ΠΡΙΝ και όχι για το μετά (εξάλλου αν υπάρχει κάτι που έχουμε να διεκδικήσουμε για μετά αυτό πρέπει να το κάνουμε σ αυτή τη ζωη)
-δίνονται ανα τους αιωνες μαθήματα για το πως να ζεί κάποιος (θρησκείες ,πνευματικες κινήσεις ,πολιτισμός κ.α )και όχι για το πώς να πεθάνεις καλά (κάποιοι το ονόμασαν ευ θνήσκειν) και εννούμε την απόδωση ενός ικανοποιητικού νοήματος για τον καθένα στο γεγονός του θανάτου .Η αλλίως μια εκπαίδευση στην ουσιαστική επίγνωση των ορίων της ανθρώπινης φύσης
- Δυο συστάσεις απο μένα που νομίζω οτι αξίζουν τον κόπο : www.theinterviewwithgod.com (πραγματικά ένα site που πιστεύω οτι θα σε αναπτερώσει) και το βιβλίο \'\'Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος\'\' ( the road the less travelled\'\') ekd. Κεδρος συγ. ΔΡ. Σκότ Πεκ , αμερικάνος ψυχίατρος , χωρίς επιφύλαξη . Σπάνια συστήνω βιβλία

αντε καλή συνέχεια ...

[SpyrosGR21]

Ολα ειναι σκατα γαμω τη κοινωνια μου γαμω, οι δικοι μου δεν καταλαβαινουν την κωλοτυφλα τους στο πως νιωθω, η κοπελα μου κοιταει τη γαμημενη τη παρτη της και ουτε αυτη καταλαβαινει πως νιωθω και ισα ισα νομιζει οτι δε προσφερω στη σχεση και μαλακιες... Οι φιλοι? Δεν τους λεω κατι για να μην τους ριξω γιατι δε θα με καταλαβουν πρωτον, δευτερον θα τους ριξω και τριτον δε τα μπορω τα \"ελα θα σου περασει χαλαρωσε κτλ.\". Και απτην αλλη εκτος ολων αυτων στο ******** το κεντρο ψυχικης υγειας καθεται με ακουει με ακουει μου λεει και 2 πιπες και την επομενη συναντηση ξανα.... Τελος, το μυαλο μου να βασανιζεται εκτος αυτων και με τα υπαρξιακα, υπαρχει Θεος, υπαρχει παραδεισος η χανομαστε.. Παιδια πραγματικα, αν δεν υπαρχει, δεν υπαρχει και ελπιδα..... Ολα ειναι...............

[SpyrosGR21]

Δε μπορω να καταλαβω πως θα γινω καλα οπως πριν......... και πως θα φτιαξουν τα πραγματα... Μου φαινονται χωρις ελπιδα... Που υπαρχει λιγο φως, λιγη ελπιδα...... Ζητηται ελπιδα. . . . . . .

[SpyrosGR21]

Sorry που κανω τετοια καταχρηση και γραφω ξανα και ξανα, αλλα τα γραφω οπως μου ερχονται... Ολα μου φαινονται μαυρα, Ο Λ Α ..... Και με πιανουν κλαματα και ομως η σωτηρια πουθενα.... Γιατι....

[alexandros3]

Να πω κάτι χωρίς να είμαι ειδικός.
Έχω και \'γω τις ιδεοληψίες μου. Ας πούμε όταν δεν αισθάνομαι καλά μπορεί να κολλήσει το μυαλό μου σε καμιά βλακεία και να το σκέφτομαι συνέχεια.
Όταν όμως αισθάνομαι καλά τότε όλες αυτές οι \"έμμονες ιδέες\" δεν υπάρχουν κι όταν το μυαλό μου πάει σ\' αυτές, τις προσπερνάει αμέσως.
Τι θέλω να πω μ\' αυτό. Το ότι έχεις τις μαύρες σου φαίνεται. Μήπως το μυαλό σου ψάχνει διέξοδο από το κακό συναίσθημα και κολλάει σε τέτοιες \"έμμονες ιδέες\" όπως π.χ. αν υπάρχει ανώτερη δύναμη κι αν όχι τι κάνουμε.

Αυτό που λέω είναι ότι αν τελικά ανέβει η διάθεση σου τότε κι αυτά θα μειωθούν ή θα εξαφανιστούν. Τώρα το πως γίνεται αυτό.... δεν ξέρω να σου πω. Ύπάρχουν άνθρωποι που έχουν τα πάντα κι είναι δυστυχισμένοι, άλλοι που δεν έχουν τίποτα και μοιάζει να μη τους λείπει τίποτα. Για όλους εμάς που είμαστε στο ανάμεσα κι είμαστε οι περισσότεροι, μάλλον είναι θέμα του να ανακαλύψουμε τι μας τρώει και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε στη ζωή μας αυτό που μας ενοχλεί. Πάντως όσο πιο πολύ εκτίθεσε σε πράγματα διαφορετικά τόσο αυξάνουν οι ελπίδες να βρεις τι σου πάει και τι όχι...
Ας πούμε με τις φιλίες. Έχω δει ότι υπάρχουν δύο άνθρωποι με τους οποίους συζητάω τα πάντα και πάντα με βοηθάνε. Το ίδιο κάνω και \'γω. (περιττό να πω ότι σκοτώνομαι γι\' αυτούς) Υπάρχουν κι άλλοι που τους έχω κατατάξει στους μαλάκες, μπορεί να μην είναι οι άνθρωποι, αλλά με τη χημική αντίδραση μαζί μου αυτό τους βγαίνει. Μάλλον το ίδιο πιστεύουν κι αυτοί για μένα.
Αλλά τελικά ψάξε, ανοίξου και βρες. Δεν είμαστε όλοι συμβατοί με όλα και \"τα καράβια δεν έχουν φιαχτεί για να μένουν στο λιμάνι\", όπως λέει και μια παροιμία. Αλλά και στις φιλίες που έχεις δες αν μπορείς να ανοιχτείς... μερικές φορές σε εκπλήσει ευχάριστα ο άλλος όταν εσύ είσαι ειλικρινής. Γενικά δεν μπορούμε να πάρουμε αν δεν δώσουμε. Δούναι και λαβείν. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν ισχύει με όλους. Μόνο με αυτούς που θα δεις ότι αξίζουνε για σένα.

[perimpanoy]

Αγαπητέ Σπύρο,

Θεωρώ ότι η \"εμμονή\" σου σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα έχει να κάνει με το γεγονός ότι τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν περνάς καλά στη ζωή σου. Πρόσεξε, δε λέω πως είναι παράλογος ο προβληματισμός σου σχετικά με τη μεταφυσική, αλλά άλλο προβληματισμός και άλλο αυτή η αγωνιώδης ένταση με την οποία βιώνεις αυτό τον προβληματισμό.

Τολμώ να υποθέσω ότι ο φόβος της ανυπαρξίας μετά τη ζωή συνδέεται με ένα αίσθημα ανυπαρξίας σου στο τώρα που ζεις. Με λίγα λόγια, πρέπει, κατά τη γνώμη μου να ασχοληθείς με τη σχέση σου με τον εαυτό σου και τη ζωή σου. Έχει αποδειχτεί ότι τα άτομα νεαρής ηλικίας που απασχολούνται με τέτοιου είδους σκέψεις περνάνε από μια μάλλον καταθλιπτική φάση. Το θάνατο το φοβόμαστε και τον βλέπουμε μπροστά μας, όταν η ζωή μας΄είναι \"νεκρή\"... και δε μπορούμε να απολαύσουμε το τώρα.

Όπως έχει ειπωθεί και στην υπέροχη ταινία \"Ο κύκλος των χαμένων ποιητών\", ο Θορώ έλεγε \"τι κρίμα να φτάσει κανείς στο τέρμα της ζωής του και να καταλάβει ότι δεν έχει ζήσει...\"

Βέβαια, το να ζούμε δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται και φαίνεται... Ιδίως το να μπορούμε να ζούμε με νόημα τη ζωή μας και να είμαστε αυθεντικοί μέσα σε αυτήν και να περνάμε καλά.

Ακόμα κι αν υπάρχει ή δεν υπάρχει τίποτα μετά από αυτή τη ζωή, το θέμα είναι πώς θα τη ζήσουμε. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τη ζήσουμε καλύτερα, και στο μετά, αναλόγως των δεδομένων θα πορευτούμε...

Είναι τρομακτικό και ματαιωτικό να ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε. Ποιος δεν τρομάζει; Γι\'αυτό και τόσες οι θρησκείες και οι φιλοσοφίεςγια το μετά θάνατον.

Μα είναι ακόμα πιο ματαιωτικό να μη μπορούμε να ζήσουμε, ενώ υπάρχουμε, να μην εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε το εσωτερικό μας δυναμικό και να μη ζήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας τη μοναδικότητα που είμαστε.

Για μένα λοιπόν, ο σκοπός της ζωής και το νόημα της ύπαρξης είναι η αυτοπραγμάτωση. Ούτε να παντρευτούμε ούτε να κάνουμε παιδιά απαραίτητα. Να γίνουμε ο εαυτός μας. Να γίνουμε το καλύτερο δυνατό που μπορούμε σύμφωνα με τις προδιαγραφές μας και να απολαμβάνουμε όσο περισσότερο μπορούμε το ταξίδι.

Η ύπαρξή μας δεν έχει αξία μόνο αν ξέρουμε ότι θα συνεχιστεί επ\'άπειρον. Γιατί αυτό θα καθιστούσε καθετί ανάξιο, αν δεν ήταν διαχρονικό και μόνιμο. ʼλλωστε, όλα σε αυτή τη ζωή δεν κάνουν κύκλους;

Τέλος, αυτό που προτείνω είναι δουλειά με τον ευατό μας (ψυχοθεραπευτική). Σε σένα μάλιστα, θα πρότεινα αν μπορείς να βρεις υπαρξιακό θεραπευτή). Η υπαρξιακή ψυχοθεραπεία ασχολείται ακριβώς με το νόημα της ζωής και το φόβο του θανάτου. Και σύμφωνα με αυτήν, δεν υπάρχει δοσμένο νόημα στη ζωή (άλλο αυτά που λέει η κοινωνία και η θρησκεία). Για τον καθένα ξεχωριστά, η ζωή είναι μια πρόκληση και η πρόκληση να βρει ο καθένας νόημα για τη δική του ύπαρξη και να τη ζήσει όπως νομίζει. Αυτό προϋποθέτει υπαρξιακή ελευθερία που είναι όμως τόσο δύσκολη. Τόσο δύσκολο να είσαι πραγματικά ελεύθερος, να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου, να επιλέγεις εσύ για σένα.

Κι αυτό είναι πιστέυω ένα άλλο θέμα που προκύπτει από τα σημειώματά σου. Βγαίνει πολύς θυμός και μια αίσθηση θυματοποίησης, \"κανείς δε με καταλαβαίνει ή δε θα μπορέσει να με καταλάβει\". Εσύ ο ίδιος όμως καταλαβαίνεις και γνωρίζεις τον εαυτό σου; Δεν είναι μομφή, προς Θεού, είναι ερώτημα που επευθύνεται σε όλους μας. Γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και πού πάμε;

Σ\'ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες με τα μηνύματά σου να συνειδητοποιήσω αυτές τις σκέψεις μου που πρώτα σε μένα απευθύνονται και μετά να τις εκφράσω και εδώ.

[perimpanoy]

Ξέχασα να προτείνω, αν διαβάζεις, βιβλία του Yalom ο οποίος είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της Υπαρξιακής Ψυχοθεραπείας στη σύγχρονη εποχή.

Συγκεκριμένα, το βιβλίο του \"Ο δήμιος του έρωτα\" έχει έναν πολύ ωραίο πρόλογο για το νόημα της ύπαρξης, ενώ σα βιβλίο δεν κουράζει, διότι αποτελείται από ξεχωριστές και αυτοτελείς ιστορίες ψυχοθεραπείας.

Sorry αν κούρασα με τον υπαρξισμό, δεν προπαγανδίζω υπέρ συγκεκριμένων σχολών ψυχοθεραπείας, δεν είμαι καν εκπρόσωπος αυτής της κατεύθυνσης, αλλά αισθάνομαι ότι οι μεταφυσικές ανησυχίες έχουν άμεσα και άρρηκτα να κάνουν με το νόημα της ζωής.

[SpyrosGR21]

Perimpanoy, σε ευχαριστω για οσα εγραψες και οχι δεν ειναι καθολου βαρετα ουτε κουραστικα...Ισα ισα, τα διαβασα με πολυ ενδιαφερον. Οσο για την καταθλιτπικη φαση που αναφερεις και ο ειδικος μου ειπε οτι περναω μια ηπια καταθλιψη.. Δε βλεπω ομως να βγαινω απο αυτη. Ειμαι πολυ καλυτερα απο πριν ενα μηνα και απο πριν 2 βδομαδεσ μπορω να πω, αλλα αυτα τα ερωτηματα με βασανιζουν ακομα. Θα αξιοποιησω οσο καλυτερα μπορω αυτα που ειπες. Μηπως ομως ειναι και οτι απο μικρος μεγαλωσα με την πεποιθηση αυτη της θρησκειας, της ορθοδοξης συγκεκριμενα αν και δεν εχει νοημα το σε ποια πιστευει ο καθενας και οτι τωρα που αρχισα να σκεφτομαι και την αλλη εκδοχη νιωθω αυτη τη συγκρουση που σου προκαλει μεσα σου το οτι τοσα χρονια πιστευες κατι και μηπως τελικα δεν ειναι ετσι...

[perimpanoy]

Αγαπητέ Σπύρο,

Φυσικά και καταλαβαίνω αυτό που λες, διότι κι εγώ μεγάλωσα σε συντηρητική ορθόδοξη οικογένεια... Οπωσδήποτε παίζει ρόλο αυτό, γιατί το να έχεις δεδομένο και τακτοποιημένο το υπαρξιακό σου θέμα (με την πεποίθηση \"α, εντάξει, εγώ όταν θα πεθάνω θα πάω στην άλλη ζωή. οπότε no problem\") σε οδηγεί σε μια αίσθηση ασφάλειας, μην πω και επανάπαυσης καμιά φορά.

Τώρα που διερευνάς μια άλλη προοπτική, μπορεί να σε πιάνει ένας τρόμος παραπάνω, ειδικά αν η ζωή και η ευημερία σου μέχρι τώρα είχε στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό σε αυτού του είδους την εκδοχή και σε αυτού του είδους γενικά την άποψη (υπάρχει Θεός, άρα, δε θα με αφήσει και εμένα κτλ κτλ) και όχι στην προσωπική σου προσπάθεια για ζωή.

Το θέμα είναι πως είσαι καλύτερα, όπως λες, και πως συνεχίζεις την προσπάθεια. Και βέβαια, την απάντηση του γιατί προβληματίζεσαι τελικά τόσο πολύ και έχεις ουσιαστικά \"μπλοκαριστεί\" σε αυτή τη μεταφυσική σκέψη, μπορείς να τη βρεις μόνο μέσα σου, υπάρχει μέσα σου, απλώς θέλει διερεύνηση.

Ένας τρόπος είναι να σκεφτείς¨\"τι συνέβαινε πριν που ήμουν καλά και δεν είχα αυτό το άγχος του θανάτου και τι συμβαίνει τώρα; Τι άλλαξε στη ζωή μου, τι μεσολάβησε, μετά από ποιο γεγονός άρχισα να πέφτω κλπ;\"

Το σίγουρο πάντως είναι ότι με αυτά τα συμπτώματα (ήπια κατάθλιψη, έντονη μεταφυσική ανησυχία) ο ευατός μας βαράει ένα καμπανάκι, όπως αρέσκομαι να λέω. Είναι στο χέρι μας να καταλάβουμε τι προσπαθεί να μας πει ο εαυτός μας.

Κάποιος ειδικός έχει πει πως η κατάθλιψη στη ζωή ενός ατόμου είναι δέίγμα ότι πρέπει αυτό το άτομο να προβεί σε δραστικές αλλαγές στη ζωή του.

Έύχομαι όλοι να μπορούμε μέσα από τέτοιες περιόδους και συμπτώματα να μαθαίνουμε καλύτερα τον ευατό μας και να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά σε εμάς.

Καλή συνέχεια!

[SpyrosGR21]

Αυτο που δε συνεβαινε πριν ηταν οτι ημουν μια χαρα υγιειης, ενω μετα επαθα τη μαλακια στα καλα του καθουμενου και εκανα εγχειρηση και απο τοτε σαν να μου γκρεμιστηκαν ολα γιατι αρχισα να τα σκεφτομαι αλλιως. Βεβαια, καμπανακι ο εαυτος μου μου χτυπουσε απο πιο νωρις, εδω και εναν ολοκληρο χρονο, εναν ολοκληρο χρονο υπηρχαν στιγμες που δεν ενιωθα καλα, ενιωθω μονος απο φιλους και γενικα ειχα μια μικρη απαισιοδοξια ανα μικρα διαστηματα. Οσο για τις αλλαγες που λες, τι αλλαγες μπορει να κανει ενας ανθρωπος δλδ. ειναι ευκολο να το λες αλλα πραγματικα να αλλαξει τι? Να αλλαξω σχολη? Να αλλαξω δουλεια? Να αλλαξω σπιτι? Τι??