Ερωτας/Αγαπη, Ανιμα/Ανιμους και αλλα ομορφα...

[Roomstolet]

Χαιρετισμους σε ολους, χαιρομαι που βρισκομαι σε ενα σοβαρο φορουμ επιτελους(σποντα για το μουλτι :D )!

Εδω και λιγο καιρο επισκεπτομαι εναν ψυχολογο γιατι θελω να λυσω ορισμενα απ\' αυτα που αντιλαμβανομαι εγω ως \"προβληματα\" με τον εαυτο μου.

Σημερα ανοιξαμε κατα το τελος ενα γιγαντιο θεμα περι αγαπης και ερωτα. Ο ψυχολογος αρνηθηκε να μου εξηγησει τι πιστευει καθως θεωρησε πως ειναι γιγαντιο θεμα διχως αρχη και τελος. Καταλαβαινω την θεση του καθως καταλαβαινω και την δικη μου αναγκη να μαθω μεσα απο την εμπειρια μου αντι να \"αποστηθιζω\" θεωριες.

Αυτο που θελω να κανω εδω λοιπον ειναι να καταθεσω τις εμπειριες μου, τις θεωριες μου και τις αποριες μου.

Ερωτας οπως τον εχω ζησει μεχρι τωρα ειναι το εξης. Ενα ανυσειδητο συναισθημα ελξης προς καποια γυναικα. Ειναι ενα συναισθημα που με κανει να χανω τον εαυτο μου, να χανω την ορεξη μου να κανω οτιδηποτε αλλο και να επικεντρωνομαι 100% στην γυναικα \"των ονειρων μου\". Ειναι ενα απιστευτο κολλημα μου που ποτε μεχρι σημερα δεν εχει λαβει ανταποκριση.

Κατα την διαρκεια της εφηβειας με τραβουσαν οι παθητικες και \"ησυχες\" γυναικες. Πολυ απλα τοτε ενιωθα αδικημενος απο το γυναικειο φυλο(δεν πηδουσα :D )οποτε με τραβουσαν γυναικες που θα με αφηναν να επιβληθω και να νιωσω \"νικητης\". Το τραγικο ειναι οτι το βλεπω αυτο σημερα σε ατομα της ηλικιας μου...

Τωρα, στην τρυφερη ηλικια των 21ος, ανακαλυψα πως με τραβουν οι δυναμικες γυναικες. Μετα απο αρκετη περισυλλογη και συζητηση με τον ψυχολογο προσφατα ειδα πως αυτο συνεβαινε επειδη για διαφορους λογους καταπιεζα την δικη μου δυναμικοτητα. Καθως σιγα σιγα το ξεπερναω και αυτο βλεπω πως πλεον ουτε οι δυναμικες γυναικες εχουν κατι να μου πουνε.

Ψαχνοντας διαφορα παλια κειμενα που ειχα βρηκα ενα του Γιουνγκ που αναφεροταν στην Ανιμα και τον Ανιμους. Μου γεννηθηκε λοιπον η απορια... εφοσον σε εμενα εφαρμοζεται η θεωρια και φαινεται πως \"ερωτευομαι\" η \"κολλαω\" με γυναικες που μου \"θυμιζουν\" τις καταπιεσμενες πτυχες της προσωπικοτητας μου τι θα γινει αν τελικα καποια στιγμη φυγει ολη αυτη η καταπιεση? Αν μετα απο αρκετη δουλεια \"ολοκληρωθω\" και μπορω και εκφραζω ολες τις πτυχες της προσωπικοτητας μου θα σταματησω να ερωτευομαι?

Αυτες οι σκεψεις με εχουν κανει να αναθεωρησω ολα μου τα πιστευω περι των σχεσεων. Μηπως τοτε χανεται η κτητικοτητα και οι σχεσεις γινονται ελευθερες? Η μηπως τοτε μπορουμε επιτελους να δουμε τον αλλον γι\' αυτο που πραγματικα ειναι και να μην κυνηγαμε συνεχως το παραμυθι του \"ιδανικου ερωτα\" και φιλοσοφιες τυπου \"το αλλο μου μισο\"?

Αυτες ειναι οι σκεψεις μου πανω κατω, θα χαρω να μαθω τι σκεφτεστε και εσεις πανω σε ολα τα παραπανω.

[tessa]

Καλημερα,
αν και κατα βαση ειχα ψυχαναλυτικη ταση με κληση προς C.G.Jung δυστυχως ασχολουμαι με νευροψυχολογια :P:P:P:o:o:o ασχετο εντελως. Παρολο αυτα ομως συνεχιζα ερασιτεχνικα να διαβαζω Jung γιατι ολη αυτη η πλοκη αναλυσης με αρχετυπα και μυθολογικα ελληνικα στοιχεια ειναι πραγματικα μαγευτικη.
Εγω θα σταθω στα τελευταια που εγραψες περι κτητικοτητας, ιδανικης σχεσης και αλλου μισου. Σιγουρα η αναλυση και η ολοκληρωση της προσωπικοτητας θετει τον καθενα σε αλλη διασταση προκειμενου να αναθεωρησει πολλα στοιχεια και συναισθηματα. Σε καμια περιπτωση ομως δε σταματας να ερωτευεσαι ουτε οι σχεσεις γινονται πιο ελευθερες. Αυτο που ισως αλλαζει ειναι το ειδος των ανθρωπων που σε προσελκυουν και ερωτευεσαι. Κατα την αποψη μου βεβαια η αλλαγη και η αναθεωρηση του ειδους των ανθρωπων που θελουμε διπλα μας -κυριως ερωτικα- ειναι διαφορετικο στις διαφορες φασεις της ζωης μας. Οσον αφορα τους ανθρωπους που ψαχνουν παντα να βρουν ενα συγκεκριμενο / η πολλα συγκεκριμενα χαρακτηριστικα σε ενα ατομα κατ επαναληψη τοτε μαλλον αυτοι αναζητουν οντος το αλλο τους μισο για να συμπληρωσουν τον εαυτο τους κυνηγωντας το παραμυθι. Δεν το βρισκω ασχημο :D:D:D αρκει οντως να συμπληρωνει κι οχι να μειωνει.
Παντως εγω ειμαι φανατικη οπαδος του αλλου μισου ειναι και αυτος ο μυθος του Δια απο το Συμποσιο του Πλατωνα που θα μπορουσε καποιος να μιλαει ωρες ατελειωτες γι αυτο.... εχει μια μαγεια κι ενα στοιχειο παιδικης αθωοτητας και συμπληρωσης εφοσον μεσα απο την τιμωρια - του Δια να χωρισει τα αρσενικα και τα θηλυκα που ηταν ενωμενα- παντα ψαχνουμε να βρουμε τη λυτρωση - το αλλο μας μισο που θα μας ξαναολοκληρωσει.

Εχω να σου προτεινω δυο βιβλια αν θελεις να διαβασεις που ακριβως ειναι πανω σε κειμενα του Jung για τον ερωτα απο εναν εξαιρετικο ιταλο αναλυτη τον Aldo Carotenuto: Αγαπη και προδοσια & Ερωτας και Παθος.

Δεν ξερω αν εχω σωστο η λαθος αλλα ειναι κατα καποιο τροπο αυτο που αντιλαμβανομαι εγω ;)

[Roomstolet]

Originally posted by tessa
Εχω να σου προτεινω δυο βιβλια αν θελεις να διαβασεις που ακριβως ειναι πανω σε κειμενα του Jung για τον ερωτα απο εναν εξαιρετικο ιταλο αναλυτη τον Aldo Carotenuto: Αγαπη και προδοσια & Ερωτας και Παθος.

Δεν ξερω αν εχω σωστο η λαθος αλλα ειναι κατα καποιο τροπο αυτο που αντιλαμβανομαι εγω ;)

Οκ, thankz, θα τα τσεκαρω τα βιβλια.

Σωστο η λαθος δεν υπαρχει, η αντιληψη σου μετραει μονο.

[Roomstolet]

Originally posted by tessa
Εγω θα σταθω στα τελευταια που εγραψες περι κτητικοτητας, ιδανικης σχεσης και αλλου μισου. Σιγουρα η αναλυση και η ολοκληρωση της προσωπικοτητας θετει τον καθενα σε αλλη διασταση προκειμενου να αναθεωρησει πολλα στοιχεια και συναισθηματα. Σε καμια περιπτωση ομως δε σταματας να ερωτευεσαι ουτε οι σχεσεις γινονται πιο ελευθερες. Αυτο που ισως αλλαζει ειναι το ειδος των ανθρωπων που σε προσελκυουν και ερωτευεσαι.

Σκεφτομαι οτι ερωτευεσαι οχι μονο για διαφορετικους λογους πλεον αλλα αλλαζει και η εννοια του ερωτα.

Αν προσπαθησω να βρεθω για λιγο υποθετικα στην θεση ενος πολυ ωριμου και αναπτυγμενου ατομου πως θα εβλεπα την σχεση? Καταρχην θα ειχα επιλεξει την γυναικα με βαση τα αληθινα χαρακτηριστικα της και δεν θα την ειχα θεοποιησει, θα την ειχα δεχτει οπως ειναι. Εφοσον λοιπον η σχεση εγινε συνειδητα και βασιστηκε στο ταιριαγμα μας ως προσωπικοτητες θα αφηνα κατι οπως το σεξ να μας χωρισει? Τι σημασια εχει αν κανουμε σεξ με αλλους ανθρωπους καθαρα για την σεξουαλικη ικανοποιηση εφοσον ειμαστε ουσιαστικα \"μαζι\", με αγαπαει και την αγαπω, το σεξ ειναι αλλο πραγμα.

Ελπιζω να καταλαβαινεις που το πηγαινω το ολο θεμα...

Σκεφτομαι πολυ τις ελευθερες σχεσεις που εχω ακουσει πως κανουν αλλοι Ευρωπαικοι λαοι και την ανεση με την οποια λειτουργουν. Δεν γνωριζω αν ισχυει οντως κατι τετοιο αλλα ακουγεται ενδιαφερον.

[tessa]

[quote]Originally posted by Roomstolet
Σκεφτομαι οτι ερωτευεσαι οχι μονο για διαφορετικους λογους πλεον αλλα αλλαζει και η εννοια του ερωτα.

Σιγουρα αλλαζει η εννοια του ερωτα αναμφιβολα θα ελεγα. Πως ειναι δυνατον να μην αλλαξει η εννοια του ερωτα τη στιγμη που οι ανθρωποι πλεον εχουν τεραστια προβληματα, με ανυπολογιστες συνεπειες σε προσωπικοτητα, συναισθημα και ψυχολογια.... αναγκαστικα και ο ερωτας προσαρμοζεται... γινεται ειτε ελευθερος για να μπορεσει να περιληφθει στη ζωη μας χωρις να καταναλωνει πολυτιμο χρονο απο τα υπολοιπα ειτε γινεται ενα ατελειωτο αγχος με διαφορα προβληματα που αυτο συνεπαγεται.

Αν προσπαθησω να βρεθω για λιγο υποθετικα στην θεση ενος πολυ ωριμου και αναπτυγμενου ατομου πως θα εβλεπα την σχεση? Καταρχην θα ειχα επιλεξει την γυναικα με βαση τα αληθινα χαρακτηριστικα της και δεν θα την ειχα θεοποιησει, θα την ειχα δεχτει οπως ειναι.

Εχει να κανει με την ωριμοτητα η μηπως εχει να κανει με το ποια πλευρα των θελω μας προσπαθουμε να ικανοποιησουμε? Η κατασταση και η θεση του ερωτευμενου θεοποιει και οχι ο χαρακτηρας μας. Οσο ωριμος κι αν ειναι καποιος δεν μπορει να ξεφυγει απο το λαθος να υπερτιμησει μια κατασταση. Δεν μπορω να καταλαβω ομως την εννοια των αληθινων χαρακτηριστικων και οτι θα την ειχες δεχτει οπως ειναι? Δηλαδη πως τη δεχεσαι συνηθως?





Εφοσον λοιπον η σχεση εγινε συνειδητα και βασιστηκε στο ταιριαγμα μας ως προσωπικοτητες θα αφηνα κατι οπως το σεξ να μας χωρισει? Τι σημασια εχει αν κανουμε σεξ με αλλους ανθρωπους καθαρα για την σεξουαλικη ικανοποιηση εφοσον ειμαστε ουσιαστικα \"μαζι\", με αγαπαει και την αγαπω, το σεξ ειναι αλλο πραγμα.

Ελπιζω να καταλαβαινεις που το πηγαινω το ολο θεμα...

Σκεφτομαι πολυ τις ελευθερες σχεσεις που εχω ακουσει πως κανουν αλλοι Ευρωπαικοι λαοι και την ανεση με την οποια λειτουργουν. Δεν γνωριζω αν ισχυει οντως κατι τετοιο αλλα ακουγεται ενδιαφερον.





Εχει να κανει με τον ανθρωπο.... θα το ξαναπω. Οσο ωριμος και να ειναι καποιος αν τα πιστευω του δε συμπιπτουν με το να εχεις μια ταιριαχτη σχεση αλλα να βλεπεις και αλλους ανθρωπους καθαρα σεξουαλικα δεν το κανεις. Μπορει τελικα να ειναι και θεμα κουλτουρας. Αν το σεξ θεωρηθει κατα βαση καθαρα για ικανοποιηση χωρις συναισθημα τοτε ολα οκ αν ομως για καποιους αλλους το σεξ περιλαμβανεται σαν ενας τροπος ενδειξης αγαπης και ολοκληρωσης τοτε χμ δε νομιζω πολλοι να δεχονταν να εχεις κι ενα χαρεμι απο πισω σου.
Οσον αφορα για τους Ευρωπαικους λαους που λες.... εγω εδω στο Λονδινο δεν εχω δει ουτε ακουσει κατι τετοιο... σιγουρα οι ανθρωποι ειναι αντιθετοι στο γαμο αλλα οχι στη μονογαμικη σχεση.

xxx

[natassak]

Κάποια στιγμή στα πλαίσια της στήλης όπου αρθρογραφώ σε τοπική εφημερίδα μου τέθηκε το ερώτημα για τον έρωτα. «Εσύ τι πιστεύεις;», στριφογυρνολυσε αυτή η ερώτηση στο μυαλό μου. Με έχουν απασχολήσει οι ανθρώπινες σχέσεις, οι ερωτευμένοι, όλα αυτά τα συναισθήματα που ξεχύνονται και κατακλύζουν την κάθε ύπαρξη που ερωτεύεται. Αλλά … τι είναι ο έρωτας; Τρομάζω! Ξέρω; Πιστεύω κάτι; Ένα κενό. Στη σκέψη. Στο λόγο. Στην έκφραση. Ξαφνικά με κατακλύζει ένα άγχος. Τι πάω να γράψω; Κάτι που δε ξέρω καν πώς να το ξεκινήσω; Κάτι για το οποίο ποτέ δεν είχα μια σειρά οργανωμένων σκέψεων, έστω προβληματισμών, έστω αναζητήσεων; Ηρεμία. Κλείνω τα μάτια. Θα γράψω αυτό που πρώτο έρχεται στο νου μου.

«Ήθελα να ‘μαι η αφή στην άκρη των δαχτύλων σου, ότι αγγίζεις να’ χει κάτι και από μένα, να ‘μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου, που λεν’ τραγούδια παλιά και αγαπημένα. Ήθελα να ‘μαι εισιτήριο στη τσέπη σου, όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου. Ήθελα να ‘μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου, η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου, να ‘μαι η πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο σου, και η τελευταία η γουλιά από το ποτό σου. Ήθελα να ‘μαι αστραπή που σβήνει μες το βλέμμα σου, πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου, να ‘μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου για να ξυπνάω τις φωτιές μες το κορμί σου.»

Ναι, ο έρωτας αντικατοπτρίζεται στο τραγούδι. Η αναζήτηση του έρωτα αναπόφευκτα οδηγεί τα χνάρια της σκέψης στο τραγούδι. Η μουσική και ο στίχος αγκαλιασμένοι μιλάνε γι’ αυτό που βαθύτερα συγκινεί τον άνθρωπο. Αυτό που ένας άνθρωπος θέλει να είναι για κάποιον άλλο. Ο έρωτας πιστεύω ότι είναι η μέγιστη επιθυμία ενός ανθρώπου να αποτελεί για τον άλλον τη μοναδική ύπαρξη, την απόλυτη ταύτιση, τη μέγιστη ικανοποίηση. Είναι αυτό που δεν περιμένει να πραγματοποιηθεί αλλά να υπάρξει, όχι να δημιουργηθεί αλλά να γεννηθεί. Ο έρωτας είναι αυτό που ποθεί μέχρι τα τρίσβαθά του ένας άνθρωπος, να συναντήσει στο δρόμο της ζωής του, αυτόν ή αυτήν που θα τον θέλει όπως εκείνος θέλει!

Φαίνεται περίπλοκο; Είναι αληθινό. Γιατί άραγε μιλάμε για αδερφή ψυχή; Για το άλλο μισό; Γι’ αυτόν που ταιριάζει απόλυτα; Γιατί τόσο εύκολα αυτό ανατρέπεται; Γιατί όσο μεγαλώνουμε είμαστε πιο απαιτητικοί στον έρωτα; Γιατί υπάρχει ο κεραυνοβόλος έρωτας; Γιατί όταν λέμε ότι ερωτευόμαστε κάποιον νιώθουμε αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα και καρδιοχτύπια;
Γιατί πίσω από όλα αυτά είναι η εσωτερική απεγνωσμένη προσπάθεια να βρούμε, να ερωτευτούμε, να έχουμε στο πλάι μας έναν άλλον άνθρωπο που θα μας θέλει όπως θέλουμε. Που θα μας αγαπάει όπως θέλουμε να μας αγαπάει. Που θα μας σκέφτεται όπως θέλουμε να μας σκέφτεται. Είναι η προσέγγιση του εαυτού μας που λατρεύουμε, αλλά με τα χρόνια που περνάνε τον απαρνιόμαστε, τον νοθεύουμε, τον ξεχνάμε.

Εκείνες τις πρώτες στιγμές, μέρες, βδομάδες, μήνες του έρωτα έχουμε όλα αυτά τα συστατικά στην καλύτερη προσέγγισή τους. Είναι εκεί που ο οποιοσδήποτε εγωιστής εαυτός κάνει πέρα και αποδεχόμαστε, θέλουμε να αποδεχθούμε, τον άλλον όπως είναι, τον αφήνουμε δηλαδή στην απόλυτη ελευθερία και μοναδικότητά του. Από εκεί γεννιούνται όλα αυτά τα συναισθήματα. Από το ότι αφηνόμαστε και αφήνουμε τον άλλον να είναι αυτός που επιλέγει κάθε στιγμή. Με σκοπό να μας θέλει και να μας προσελκύσει να τον θέλουμε. Είναι δηλαδή η προσέγγιση της ουσίας του έρωτα.

Ο έρωτας είναι η ασυνείδητη αναζήτηση ενός άλλου ανθρώπου, που θα μας προσφέρει και θα φέρει στην επιφάνεια όλα αυτά που επιθυμούμε από τον εαυτό μας. Ένας άλλος άνθρωπος που θα είναι παράλληλα όλα όσα είμαστε. Γιατί ο πραγματικός έρωτας, αυτός που τον ζουν οι λίγοι, που τον ζουν ολάκερο, είναι οι δρόμοι δύο ανθρώπων που πάνε παράλληλα, δίπλα, που ακουμπάνε, που χαϊδεύουν, που λατρεύουν να ακολουθούν την ίδια πορεία ακολουθώντας το δικό του μονοπάτι ο καθένας.

Οι παραπάνω στίχοι που ανέφερα είναι του Ηλία Κατσούλη ερμηνευμένοι από τον Παντελή Θαλασσινό σε μια μουσική που σε ταξιδεύει. Το θεωρώ το απόλυτο ερωτικό τραγούδι που αποτυπώνει θαυμάσια όλα αυτά που είναι Έρωτας. Όλα αυτά που δίνουν την ονειρική του διάσταση έξω από πλαίσια, από καλούπια, από ύλη. Γιατί όταν μιλάμε για αισθήσεις, για ήχους, για φιλία, για μουσική και ταξίδι, για βλέμμα, για ονειρικές καταστάσεις, για απόλαυση, για φυσικά φαινόμενα και τύχη, για πόθο, τότε αυτά έχουν ένα κοινό. Τα απροσδιόριστα όρια, την ατέρμονη εννοιολογική διάσταση, την χαμένη ερμηνεία τους και επεξήγησή τους στο χρόνο. Αν όλα αυτά αποτελούν και ορίζουν ένα συναισθηματικό πλαίσιο για τον έρωτα τότε …. πράγματι ο έρωτας δεν είναι ύλη, δεν είναι έννοια, δεν είναι κάτι που απλά μπορεί να οριστεί με λέξεις παρά μόνο με επιθυμίες!

Έρωτας είναι εκεί που ο εαυτός συναντά τη μοναδική ευκαιρία να αντικρίσει στα μάτια ενός άλλου, τον ίδιο. Και λέγοντας τον ίδιο εννοούμε τις βαθύτερες αρχές και αξίες της ύπαρξης, τους βαθύτερους πόθους, τις βαθύτερες σκέψεις, το βαθύτερο νόημα της ζωής που ο καθένας κουβαλάει μέσα του. Είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει. Είναι αυτό που οι περισσότεροι δε καταφέρνουν να ζήσουν. Έτσι προσπαθούμε στο πρόσωπο του άλλου, του ανθρώπου που βρίσκεται στο πλάι μας, να συγκεντρώσουμε όσα περισσότερα μας ανήκουν, μας ενδιαφέρουν, μπορούμε να συμβιβαστούμε ή να αλλάξουμε. Τότε προσπαθούμε να πιάσουμε τον έρωτα από το χέρι και να τον προσαρμόσουμε στα δεδομένα μας. Τότε έχουμε ένα δικό μας δημιούργημα, που όμως περνάει και αυτό τις δοκιμασίες του και μας προσφέρει την ικανοποίηση να μπορούμε να μοιραστούμε τη ζωή μας με κάποιον άλλον, και αυτό είναι επίσης μια άλλη αγαπημένη διαδικασία ζωής.

Ο πραγματικός έρωτας, είναι …. ότι δε ζητάς και σου δίνεται, ότι δε προσμένεις και το εισπράττεις, είναι η ηδονή που νιώθεις πριν το άγγιγμα, το πάθος που κυριαρχεί χωρίς να έχεις προσπαθήσει γι’ αυτό, το να νιώθεις σημαντικός, ποθητός, υπέροχα μοναδικός μόνο από ένα βλέμμα. Έρωτας δεν είναι αυτό που βλέπεις και ακούς αλλά αυτό που νιώθεις και αυτό που από τη φαντασία σου γίνεται πράξη χωρίς να το επιδιώξεις.

Θα ολοκληρώσω το θέμα αυτό με μια φράση από το βιβλίο το Πάουλο Κοέλο «11 λεπτά», που θα την αφήσω να συνδυαστεί στις σκέψεις μας με όλα τα παραπάνω. «Ο έρωτας δεν βρίσκεται στον άλλον, είναι μέσα σε μας τους ίδιους: εμείς τον ξυπνάμε. Αλλά για να τον ξυπνήσουμε, χρειαζόμαστε τον άλλον.»

[pops]

Originally posted by Roomstolet
εφοσον σε εμενα εφαρμοζεται η θεωρια και φαινεται πως \"ερωτευομαι\" η \"κολλαω\" με γυναικες που μου \"θυμιζουν\" τις καταπιεσμενες πτυχες της προσωπικοτητας μου τι θα γινει αν τελικα καποια στιγμη φυγει ολη αυτη η καταπιεση? Αν μετα απο αρκετη δουλεια \"ολοκληρωθω\" και μπορω και εκφραζω ολες τις πτυχες της προσωπικοτητας μου θα σταματησω να ερωτευομαι?

Αυτες οι σκεψεις με εχουν κανει να αναθεωρησω ολα μου τα πιστευω περι των σχεσεων. Μηπως τοτε χανεται η κτητικοτητα και οι σχεσεις γινονται ελευθερες? Η μηπως τοτε μπορουμε επιτελους να δουμε τον αλλον γι\' αυτο που πραγματικα ειναι και να μην κυνηγαμε συνεχως το παραμυθι του \"ιδανικου ερωτα\" και φιλοσοφιες τυπου \"το αλλο μου μισο\"?

Είναι φυσιολογικό να μην έχουμε σταθερότητα στις επιλογές μας, όταν και οι ίδιοι ακόμα εξελισσόμαστε. Αν μετά από αρκετή δουλειά ολοκληρωθείς (τη λέω με επιφύλαξη αυτή τη λέξη, γιατί πιστεύω στην διαρκή αυτοβελτίωση-τέλοσπάντων εδώ εννοώ το αν ξεπεράσεις αυτά που σε προβληματίζουν τώρα και σε εμποδίζουν να εξελίσσεσαι θετικά) , τότε δε θα έχεις ανάγκη κάποιον που να ενισχύει τις καταπιεσμένες πτυχές της προσωπικότητάς σου, ώστε να βρίσκουν έκφραση μέσα από έναν σύντροφο, αλλά θα χρειάζεσαι κάποιον επίσης ολοκληρωμένο, που να πορευτείτε μαζί.

Κατά την προσωπική μου άποψη, το δέσιμο αυτό είναι το πιο ισχυρό από όλα, διότι δεν βρίσκει τη βάση του σε αδυναμίες και ανεπάρκειες (που είναι αδύναμα θεμέλια μιας σχέσης, καθώς κανείς δεν τα επιθυμεί ως μόνιμα) αλλά επικεντρώνει σε χαρακτηριστικά που έχουν μεγαλύτερη σταθερότητα (πιστεύω ότι μια κατάκτηση με γερές βάσεις αλλάζει δυσκολότερα από μια αδυναμία, ανασφάλεια, κτλ, σε κάποιον άνθρωπο που είναι ανοιχτός στην αυτοβελτίωσή του).

Προσωπικά δεν είμαι οπαδός της φιλοσοφίας \"το άλλο μου μισό\". Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει ταύτιση ορισμένων προτεραιοτήτων και αξιών, για να συντροφέψουν δυο άνθρωποι, αλλά η ομοιότητα για μένα δεν είναι απαραίτητος κανόνας, ίσα ίσα πιστεύω ότι σε μερικά θέματα είναι καταστροφική. Μία επιτυχημένη σχέση πρέπει να έχει κατ\'εμέ κάποια κοινά, αλλά κατά τα άλλα η επιτυχία της είναι θέμα ωριμότητας και προσαρμοστικότητας και όχι ομοιότητας.