Με συγκλονισε παρα πολυ ο θανατος του Αρη. Ηταν κατι που δε μπορουσα να φανταστω με τιποτα. Τον ειχα γνωρισει παλια, πριν εναμιση χρονο περιπου. Καταλαβα απο την πρωτη στιγμη οτι ειναι πολυ καλο παιδι. Αυτο ειναι σιγουρο. Ο Αρης ηταν απο τα καλυτερα παιδια που εχω ποτε γνωρισει. Σπανιο παιδι. Χαθηκαμε ομως. Δεν εμαθα απο τοτε νεα του. Μεχρι που ο Τηλεμαχος μπηκε στο προφιλ του στο facebook και ειδε στον τοιχο του μηνυματα απο φιλους του που εγραφαν "Θα σε θυμομαστε για παντα", "Θα μας λειψεις" "Ηταν αδικο που εφυγες" κτλ. Δε μπορουσα να το πιστεψω. Δεν ηθελα να το πιστεψω. Ηταν η πρωτη φορα που πεθανε καποιος γνωστος μου. Τον Αρη αν και τον γνωριζα λιγο, τον συμπαθησα πολυ. Ενιωσα πολυ πονο. Ενιωσα φριχτα. Η θλιψη μου ηταν τεραστια. Εκλαιγα ολη τη νυχτα. Για 5 μερες δεν εφαγα τιποτα. Πιστευα πως αυτο θα κρατησει για πολυ ή για παντα. Αρχισα να σκεφτομαι περι θανατου. Ηταν ανυποφορο. Ξαφνικα ενιωσα ολα να αλλαζουν. Σα να παγωσε ο χρονος. Σα να πηγε ο χρονος 10 χρονια πισω ή 10 μπροστα. Σα να βρισκομουν σε αλλη πολη. Ηταν πολυ ασχημο. Δε μπορουσα να κανω τιποτα. Μονο σκεφτομουν και ελεγα "γιατι". Τον Αρη ηθελα να τον συναντησω. Ηθελα να γινουμε φιλοι επειδη καταλαβα ποσο καλο παιδι ειναι. Δε μπορω να καταλαβω γιατι χαθηκαμε τοτε. Φταιει οτι αυτος δουλευε ενω εγω ημουν φοιτητης; Μηπως δεν ειχαμε κοινα μουσικα ακουσματα; Μηπως δεν ειχαμε γενικα κοινα; Δεν ξερω. Αλλα επειδη εχω γνωρισει πολλους μαλακες στη ζωη μου, καταλαβα εκ των υστερων οτι ο Αρης αξιζει πολυ. Του εστειλα μηνυμα και του ειπα να βρεθουμε. Τοτε ομως ηταν ηδη νεκρος...Εγω, σε αντιθεση με τον Τηλεμαχο, δεν ειχα κοινους φιλους με τον Αρη, ετσι δε μπορουσα να δω αυτα που οι αλλοι ανεβαζαν στον τοιχο του, μοναχα οσα ανεβαζε ο ιδιος. Ειχε πολυ καιρο να ανεβασει κατι. Ουτε που μου περασε απο το μυαλο οτι μπορει να ειχε πεθανει...
Ηταν μονο 27 χρονων. Εστειλα μηνυματα σε πολλους φιλους του. Ειπα και στον Τηλεμαχο να κανει το ιδιο. Μια κοπελα μου απαντησε και μου ειπε οτι ο Αρης πεθανε απο πνευμονικο οιδημα. Ετσι της ειπαν, μου ειπε. Αυτο σημαινει οτι δεν ηταν σιγουρο αυτο. Ετσι πηρα τηλεφωνο τη μητερα του Αρη αλλα αυτη δε θελησε να μου πει πως πεθανε ο γιος της. Τελικα μια αλλη κοπελα απαντησε στον Τηλεμαχο και του ειπε οτι ο Αρης πεθανε απο ναρκωτικα! Οταν το ακουσα, ενιωσα το ιδιο ασχημα, μπορει και χειροτερα, οταν εμαθα οτι πεθανε.
Οταν τον ειχα γνωρισει, φαινοταν μια χαρα παιδι. Ποιος ξερει τι τον οδηγησε στα ναρκωτικα...Ηξερα οτι ειχε παρατησει το πανεπιστημιο και δουλευε σε μια δυσκολη και σκληρη δουλεια πολλες ωρες την ημερα. Ειδα στον τοιχο του οτι συχνα παραπονιοταν για τη δουλεια του. Ισως τον ταλαιπωρουσε πολυ. Ισως τον επνιγε. Γιατι ομως δεν την παρατουσε; Δεν ηταν πιο σημαντικη η ψυχικη του υγεια; Οι γονεις του δε μπορουσαν να τον στηριξουν για λιγο καιρο; Γιατι δεν επεστρεφε στο πανεπιστημιο; Θελω να μαθω απο ποτε επαιρνε ναρκωτικα. Και γιατι. Και αν πηγε σε καποια κλινικη. Γιατι δεν τον βοηθησαν οι φιλοι του και η οικογενεια του. Πως ενα παιδι 27 χρονων οδηγηθηκε στο θανατο απο τα ναρκωτικα.
Αυτα τα απαισια ναρκωτικα σκοτωνουν τη νεολαια. Αν δεν υπηρχαν αυτα, παρα πολλοι νεοι θα ηταν ακομα ζωντανοι. Τα μισω με ολη μου την καρδια. Να καει στην κολαση αυτος που τα δημιουργησε. Αυτος που τα δημιουργησε μισουσε τη νεολαια και ηθελε να τη σκοτωσει. Και εχει καταφερει να σκοτωσει παρα πολλους νεους. Και το κρατος τι κανει; Το κρατος ειναι αυτο που οδηγει τους νεους στα ναρκωτικα. Ενα κρατος που αδιαφορει για τους νεους. Μια κοινωνια που ο καθενας κοιταει την παρτη του. Μεσα σε μια εχθρικη κοινωνια ο νεος νιωθει αβοηθητος. Μεσα σε μια χαοτικη μεγαλουπολη νιωθει απομονωμενος.
Θα ηθελα τοσο να δω τον Αρη πριν πεθανει...Να τον βοηθησω. Με οποιο τροπο μπορω. Να τον βοηθησω να ξεφυγει απο αυτη τη μαστιγα. Θα μπορουσα και αυτη η σκεψη ειναι ανυποφορη. Νιωθω πολυ ασχημα που τον ξεχασα. Οι φιλοι του αραγε τον βοηθησαν; Η οικογενεια του; Και πως πεθανε; Μηπως αυτοκτονησε παιρνοντας υπερβολικη δοση; Και γιατι; ΓΙΑΤΙ;