Τι μπορουμε να συγχωρησουμε και τι δεν μπορουμε?

[Gypsy Cello]

ο ανθρωπος ειναι αδυναμο ζωο.....δεν ειμαι υπερηφανη που ανηκω στο ανθρωπινο ειδος

ούτε και γω.

[Lefteris68]

Συμφωνω αλλα δεν εχουν ολοι οι ανθρωποι την διαθεση να μαθουν μεσα απο τα "λαθη" τους οποτε τι να συγχωρησεις? Συγχωρεις μια, δυο φορες αλλα την τριτη καηκες!

Ολοι οι άνθρωποι καλό είναι να ''βάζουμε τα όριά μας'' και να μην αφήνουμε τους άλλους ανθρώπους να τα ξεπερνούν, εξηγώντας με ήρεμο τρόπο.... όσον αφορά την συγχώρηση είναι μια στάση ζωής που βοηθά στην απελευθέρωση της ψυχής, είναι πραγματικά ένα λυτρωτικό συναίσθημα που εξαγνίζει και καλό είναι να υπάρχει για εμάς τους ίδιους, γιατί θα μας διευκολύνει τη ζωή μας.... το ότι συγχωρούμε όμως κάποιον άνθρωπο δε σημαίνει ότι θα του επιτρέπουμε κάθε φορά να κάνει το ''ίδιο λάθος'', σε αυτή την περίπτωση κρατάμε τις απαραίτητες αποστάσεις από αυτόν, χωρίς να κρατάμε κακία, όσο αυτό είναι δυνατό.... και επαναλαμβάνω ότι η πράξη της συγχώρησης είναι μια ίδεατή κατάσταση που πολλοί άνθρωποι πιστεύω σήμερα ότι προσπαθούν να προσεγγίσουν, και με το πέρασμα του χρόνου αυτό θα γίνει πιο συνειδητό....

[Lefteris68]

αυτοι που μπορουν να τον αλλαξουν τον κοσμο ειναι απ την αντιθετη πλευρα ομως. εγω δεν μπορω να κανω τπτ. κ να πω πως κανω ολοι με δουλευουνε και αδιαφορουνε

Broken το μόνο που έχουμε να κάνουμε σε αυτή τη ζωή είναι να βελτιώσουμε και να αλλάξουμε το εαυτό μας.... αυτό από μόνο του αρκεί για να επέλθουν σημαντικές αλλαγές στην πορεία της ανθρωπότητας.... αν γίνει συνειδητό και όλοι οι άνθρωποι ασχολούνται με την εξέλιξη του εαυτού τους ήδη θα έχει επιτευχθεί μια μεγάλη αλλαγή για καλύτερες συνθηκες διαβίωσης σε αυτό τον πλανήτη....

[Christina82]

Συμφωνω με φρικουλικο και Λευτερη! Μου ακουγονται πολυ ωριμα, σωστα και οικεια...!

Συμφωνω επισης οτι για τον καθεναν το οριο και το μετρο της συγχωρεσης διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο. Και αυτο γιατι τιποτα δεν ειναι στατικο, τα παντα αλλαζουν γυρω μας.. η διαθεση μας, ο τροπος σκεψης μας, ωριμαζουμε, παιζει ρολο το περιβαλλον μας, τα παντα γυρω μας και ολα αυτα μας κανουν να παιρνουμε τις αποφασεις που παιρνουμε ακομα και το να συγχωρουμε καποιον. Συγχωρω δεν σημαινει οτι ξεχνω. Για μενα σημαινει οτι ανεχομαι το λαθος καποιου, το αποδεχομαι νιωθωντας σαφως οτι δεν με ενοχλει το λαθος του. Αν με ενοχλει ακομα τοτε για μενα σημαινει οτι δεν μπορω ακομα να τον συγχωρεσω.

Πιστευω οτι αν μπουμε στην διαδικασια να συγχωρεσουμε μπαινουμε στη διαδικασια να δουλεψουμε με τον εαυτο μας και να τον δοκιμασουμε. Καταλαβαινετε τι εννοω? Το πιστευει κανενας αυτο?

[Lefteris68]

Χριστίνα συμφωνω, τα πάντα αλλάζουν γύρω, αφού εμείς αλλάζουμε συνεχώς και βρισκόμαστε κάθε στιγμή σε νέο έδαφος προσεγγίζοντας νέες εμπειρίες.... όταν μας ενοχλούν πράγματα τότε ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης είναι η αυτογνωσία με το να αναρωτηθούμε γιατί αυτά μας ενοχλούν.... έτσι εστιάζουμε την προσοχή μας στον εαυτό μας και όχι στον περίγυρό μας.... με αυτό τον τρόπο εξελισσόμαστε και είναι πιο εύκολο πια να συγχωρούμε τους άλλους... γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι κανουμε λαθη... και το ζητούμενο είναι η κατανόηση και η ευγενική συμπεριφορά... χωρίς αυτό να αναιρεί το δικαίωμα της προστασίας από κακόβουλες συμπεριφορές, με τον ανάλογο τρόπο και όριο....
Αν κάτι μας ενοχλεί ακόμη... τότε η αιτία μας οδηγεί στο παρελθόν σε γεγονός του παρελθόντος, όπου εκεί συνέβηκε κάτι που μας πλήγωσε ή μας συντάραξε ψυχικά.... αυτή είναι μέθοδος αυτογνωσίας που αναπτύχθηκε και διδάσκεται από συγκεκριμένο άνθρωπο που γνωρίζω, ο οποίος ασχολείται με την εναλλακτική θεραπευτική και εν γένει με την αυτογνωσία ως στάση ζωής για πολλά χρόνια....

[Christina82]

Λευτερη αυτα που γραφεις ετσι ακτιβως το νιωθω και εγω. Ομως πιστευω οτι αν μια ιδια συμπεριφορα στο παρελθον σε εχει πληγωσει εστω απο 2 ατομα τοτε αυτη η συγκεκριμενη πραξη του επομενου θα την μεταφρασουμε ως κατι κακο. Αναβιωνουμε το παρελθον και απολυτα λογικο.. οποτε και δυσκολα να συγχωρεσουμε.. Παντα ομως ειναι καλο να δινουμε ευκαιριες στους ανθρωπους!

[Lefteris68]

Χριστίνα η επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά προς εμάς.... έρχεται να μας θυμήσει ότι την προηγούμενη φορά που συνέβηκε δεν μάθαμε το μάθημά μας... έτσι λοιπόν η ίδια συμπεριφορά εμφανίζεται ξανά και ξανά και εξαρτάται μόνο από εμάς να πάρουμε το μάθημά μας για ότι συμβαίνει.... αυτή είναι η εξέλιξη του ανθρώπου... γιατί τίποτα δεν γίνεται χωρίς άνωθεν οδηγία από το σύμπαν..... αν μάθουμε να εστιάζουμε στον εαυτό μας, αν γίνουμε κάποια στιγμή παρατηρητές του εαυτού μας τότε όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο... χρειαζεται εσωτερικός εγωισμός και αυτοπαρατήρηση.... κάτι που θέλει προσπάθεια και θέλω για να επιτευχθεί......

[Flumen]

Πιστεύω πως δεν υπάρχει πράξη που να θεωρείται ασυγχώρητη. Οτι ειμαι εγω εισαι κι εσυ. Ο τροπος που κανω κατι εγω, εχεις κι εσυ εναν δικο σου τροπο να πραττεις. Εχουμε ο καθενας τους λογους του που κανουμε κατι. Η επιφανειακή προσέγγιση της πράξης είναι λάθος εκτίμηση. Υπάρχουν λάθη απλά και λάθη περισσότερο σοβαρά. Επίσης ο καθένας εκτιμά διαφορετικά το πόσο σημαντικό είναι ένα λάθος... Άρα το θέμα είναι τελικά πόσο σε επηρεάζει μια πράξη κάποιου. Και έστω ότι σου στοιχίζει πολύ. Και αμέσως αυτή τη συμπεριφορα θεωρείται ''ασχυγχώρητη''. Απομακρύνεσαι απο το άτομο που έκανε την πράξη, μπορεί και να θυμώσεις, αρνεισαι επανασυνδεση, χανεις το αισθημα εμπιστοσυνης, και σε σοβαροτερες καταστασεις χανεις και ενα κομματι της ισορροπιας σου. Γιατί εσυ επηρεάστηκες απο ένα λάθος άλλου. Κι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό και δεκτό, γιατί επενδύουμε συνεχώς σε σχέσεις με ανθρώπους, γιατί αν δεν επενδύσεις δε επιτυγχάνεις δεσμό. Σε αυτό το σημείο νιώθεις πληγωμένος, προδομένος. Αμέσως το άλλο άτομο γίνεται ένας ξένος, αλλάζει απότομα ο ρόλος του για σένα. Ακολουθούν διάφορες περιπτώσεις σε επόμενο στάδιο, αλλά πιθανόν να ακολουθησει συζητηση που είτε θα κατηλήξει σε τέλμα λόγω σύγκρουσης, είτε θα οδηγησει σε πραγματική διερεύνιση της καταστασης. Πιστεύω μόνο σε αυτό το στάδιο μπορεί να πει κάποιος αν θεωρεί κάτι ασυγχώρητο ή όχι. Δηλαδή αφού έχει ακούσει τον άλλον. Γιατί πιστεύω πως δεν είναι ασυγχώρητη η πράξη αλλά τελικά ο ίδιος ο άνθρωπος. Και ο άνθρωπος είναι ο χαρακτήρας του, η ηθική του, τα κίνητρα και οι επιθυμίες μου, η (αν)ειλικρίνειά του, τα συναισθήματά του, το έργο του. Γιαυτό και εξατομικεύονται οι χειρισμοί των καταστάσεων, δε φερόμαστε σε όλους το ίδιο. Και επειδη συχνά ''δεν ακούμε τι έχει να μας πει ο αλλος'' χαλάνε σχέσεις που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Ας αφήσουμε και τον αλλον να μας εξηγησει την κατάσταση, αν μας το ζητάει. Κι ακομα κι αν δε το ζητάει ας ζητήσουμε εμείς ''εξηγήσεις''. Εκεί είναι που, καλώς ή κακώς, θα κρίνουμε και θα εκτιμησουμε. Κι εκει ειναι θεμα του καθενος αλλα θα συγχωρεσει ή οχι, ας μη μιλάμε για τη μεγάλη σημασια και αναγκαιότητα της συγχώρεσης γιατι, τελικά, είναι κάτι προσωπικό και μέρος της ηθικής του καθένα.

Συγχώρεση δε σημαίνει τα ξεχνάω όλα και συνεχίζω να είμαι κοντά με αυτό το άτομο. Συγχώρεση σημαίνει κατανόηση του αλλου ατόμου, ενσυναίσθηση. Κάτι σαν να ''δικαιολογείς'' τον αλλον για οτι εκανε, ωστόσο δε συμφωνεις. Εφόσον μπεις στη θέση του αλλου και καταλαβεις μεσα απο τα ματια του γτ εκανε κατι τοτε ερχεται η ''λυτρωση της συγχωρεσης''. Και φεύγουν και τα αρνητικά συναισθήματα. Εφόσον η κατάσταση είναι ξεκάθαρη, πλέον έχουμε να κάνουμε απλά με διαφορετική αντίληψη των καταστάσεων ανάμεσα σε 2 άτομα. Άλλοι δε θέλουν στ ζωή τους άτομα με τόσο διαφορετική ηθική αντίληψη απο τους ίδιους, και άλλη δεν έχουν πρόβλημα με αυτό. Το να αποφασίσεις να βγάλεις απο τη ζωή σου ένα ατομο δεν έχει να κάνει με το αν συγχώρεσες την πράξη ή οχι. Και είναι δικαίωμα του καθένα αυτό. Απλά.. μιλάτε με ειλικρίνεια. Και τότε όλα ξαφνικά είναι πιο ξεκάθαρα και απλά. Και οι αποφάσεις πιο εύκολες.

[γιώτα2]

δεν μπορεις να συγχωρησεις την αχαριστια οταν γινεται κατ΄επαναληψη.

[deleted-member30-03]

υποκρισια και διπροσωπια. γιου νοου μπετερ...
αλλα συνηθως δε συγχωρω, απλα ξεχναω. μεχρι να μου φυγουν τα νευρα δλδ.
αν και η απιστια ανηκει και στα δυο, εννοειται οτι δεν γινεται να συγχωρεθει ουτε να ξεχαστει. οποτε μαλλον αυτη.

[void]

Δε νομίζω ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να συγχωρεί.
Εγώ προσωπικά δε συγχωρώ κανέναν, ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό.
Απαιτεί να έχεις φτάσει σε πολύ ανώτερα επίπεδα για να το κάνεις αυτό. Δεν υπάρχει λόγος να συγχωρούμε.
Απλώς κάποια πράγματα, στο βαθμό που αντέχουμε, τα προσπερνάμε και συνεχίζουμε να συνυπάρχουμε με τους ανθρώπους.
Εάν είμαι σε στάδιο μη ανοχής, τότε ούτε καν συνυπάρχω.
Αλλά δε βρίσκω κανέναν λόγο για να συγχωρέσω τον άλλον.
Ας κάνει τον αγώνα μόνος του και ας ζητήσει τη συγχώρεση από αυτόν που είναι ικανός να του τη δώσει..εγώ, με ποιο δικαίωμα να συγχωρώ? ούτε καν να κρίνω δεν έχω το δικαίωμα.

[εσωτερική_σήψη]

το ψεμα παιδια μετα δεν μπορω να ξαναεμπιστευτω το ιδιο ατομο ποτε πια!

[gus1973]

Το ψέμα είναι ένα από αυτά...
Επίσης, αποφεύγω αλλά και διακόπτω επαφές με άτομα τα οποία στερούνται ενσυναίσθησης... ειδικότερα δεν συγχωρώ ανθρώπους που προκειμένου να εξυπηρετήσουν (έστω και ασυνείδητα) δικές τους "ανάγκες" (κενά και αδυναμίες τους) καταφεύγουν στην συναισθηματική εκμετάλλευση του άλλου... το συγκεκριμένο θέμα αποτελεί θέμα προβληματισμού στη θεραπεία μου, μιας και θεωρώ ότι κάποιοι θεραπευτές προκειμένου να "προστατεύσουν" (υποτίθεται) τους πελάτες τους, τους κατευθύνουν σε ατομικιστικές συμπεριφορές, που επικεντρώνονται στο να δρουν (υποτίθεται) ακούγοντας μόνο το μέσα τους, ωθώντας τους εμμέσως σε πράξεις που δεν λαμβάνουν υπόψη τον άλλον...

[arktos]

Το ψέμα είναι ένα από αυτά...
Επίσης, αποφεύγω αλλά και διακόπτω επαφές με άτομα τα οποία στερούνται ενσυναίσθησης... ειδικότερα δεν συγχωρώ ανθρώπους που προκειμένου να εξυπηρετήσουν (έστω και ασυνείδητα) δικές τους "ανάγκες" (κενά και αδυναμίες τους) καταφεύγουν στην συναισθηματική εκμετάλλευση του άλλου... το συγκεκριμένο θέμα αποτελεί θέμα προβληματισμού στη θεραπεία μου, μιας και θεωρώ ότι κάποιοι θεραπευτές προκειμένου να "προστατεύσουν" (υποτίθεται) τους πελάτες τους, τους κατευθύνουν σε ατομικιστικές συμπεριφορές, που επικεντρώνονται στο να δρουν (υποτίθεται) ακούγοντας μόνο το μέσα τους, ωθώντας τους εμμέσως σε πράξεις που δεν λαμβάνουν υπόψη τον άλλον...

σπανιο είδος είσαι, γκας..... :)