Μαρκελα ευχαριστώ για την απάντηση

Όταν είχα φτάσει στο αμήν σκέφτηκα κι εγώ τον εθελοντισμό, αλλά πραγματικά ήμουν τέτοιο ράκος που δε θα μπορούσα να ασχοληθώ πραγματικά με τον εθελοντισμό, πόσο μάλλον να γνωρίσω κόσμο.. Τώρα που έχω ηρεμήσει ήδη έχω στο πρόγραμμα τον εθελοντισμό, αλλά όχι για να βρω άτομα απαραίτητα, αλλά για τον εθελοντισμό τον ίδιο.

Όταν έγραψα πριν μήνες το θέμα εξαιτίας της θλίψης όλοι στα μάτια μου φαίνονταν απάνθρωποι κ ότι εγώ ήμουν το ''θύμα'' κάπως, Ουσιαστικά κλάφτηκα για τα καλά. Τώρα που όλα λίγο πολύ έχουν καταλαγιάσει, βλέπω και πιο καθαρά. Όλοι οι άνθρωποι έχουν καλό μέσα τους. Και δεν πιστεύω πως θέλει κάποιος πραγματικά να κάνει κακό στον άλλον, αλλά ότι υπάρχουν άλλοι λόγοι απο πίσω..

Σίγουρα δε το νιώθουν όλοι να προσφέρουν στον άλλον. ΚΑι τι γίνεται με αυτούς, μένουν μόνοι? Όχι. Βρίσκουν άτομα που να ταιριάζουν και να υπάρχει ισορροπία στη σχέση τους.
Και σε άλλους που δεν υπάρχει ισορροπία απλά χαλάει η σχέση. Απλά πονάει αυτό. Και γιατί να ξεκινήσεις μια φιλία για να καταλήξετε ξένοι? Αυτό είναι το ρίσκο που φοβάμαι πλέον να πάρω. Έχουν μειωθεί οι προσδοκίες μου κι άλλο απο τον κόσμο, όμως σε σημείο να προτιμώ να μένω με τον εαυτό μου για φίλο. Αλλά ξέρω πως σύντομα θα συναντήσω ένα άτομο που πάλι θα με κερδίσει, και δεν ξέρω ποιες θα ναι οι αντιδράσεις μου... Γιατί πολλές φορές χαλάμε κάτι καλό χωρίς προφανή λόγο, εξαιτίας δικών μας καταστροφικών εσωτερικών λόγων....