ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ 'Η ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ?????ΒΟΗΘΕΙΑ!

[ARTEMIDA]

δεν το παιρνω καθολου στραβα!!!!ειμαι σιγουρη οτι γελανε πολλοι οπως ολοι οι φιλοι και η οικογενεια μου!!χθες εγω πεθαινα και με ολα αυτα αυτοι γελουσαν και κερδιζαν χρονια ζωης οπως ελεγαν....Εδω ο γιατρος μου γελαει με οτι του λεω...εκει ειναι το πιο τραγικο!!εγω να του εξιστορω με αγωνια για το τι θα μου πει τι μου συμβαινει κι αυτος να πεφτει κατω απο τα γελια...
Προσπαθω να ηρεμησω αλλα δεν ξερω το πως...η ψυχολογος μου ξερει λεει αλλα δεν εχω πιστει ακομη γαμωτο και γι αυτο ηρθε η σειρα και της ομοιοπαθητικης....για να δουμε ο συνδυασμος θα πιασει???
Οταν ξεκινησε η ολη ιστορια της αδιαθεσιας και ολων των λοιπων συμπτωματων εγω εκλαιγα κι ελεγα τι εχω και πως θα το αντιμετωπισω...Και ο αρραβωνιαστικος μου μου ελεγε ''αν δεν εχεις τιποτα,πως θα το αντιμετωπισουμε???'' κι εγω ελεγα πως αν δεν εχω κατι θα ειμαι οπως πριν!!μια χαρα δηλαδη και τελεια!!!ελα ομως που γινομαι χειροτερα μερα με τη μερα....και δεν με πειθει το ''εισαι μια χαρα!!''...εγω αλλα αισθανομαι....
Περα βεβαια απο την πλακα πισω απο τα γελια των δικο μας ανθρωπων κρυβεται αρκετη στεναχωρια για οτι περναμε,ετσι????Απλα προσπαθουν να ελαφρυνουν την κατασταση κι αυτοι...

[πεννυ]

Σαν να ακούω εμένα και τους γύρω μου. Κι εγώ μια είμαι καλά και δέκα χάλια. Εδώ και ενάμισι χρόνο τρέχω και δε φτάνω. Πήγα σε νευρολόγους δύο, σε ψυχολογο, σε ψυχίατρο, έκανα αξονική εγκεφάλου γιατί νόμιζα ότι κάτι έχω στο κεφάλι. Τελικά όλοι μου είπαν ότι είναι άγχος και μόνο άγχος. Βέβαια για να πώ την αλήθεια έχω και λόγους να είμαι έτσι. Ο γιος μου ο μικρός που είναι 8 χρόνων έχει εγκεφαλική παράλυση και δεν περπατάει και καθημερινά περνάω ένα μικρό γολγοθά γιατί πρέπει να τον σηκώνω αγκαλιά. Πάμε φυσιοθεραπείες, είχε ξεκινήσει σχολείο που όμως δεν κάθησε γιατί έκλαιγε και έπρεπε να τον πηγαίνω και να τον παίρνω. Ηταν μια απόσταση μεγάλη όχι και μικρή. Ολη μέρα ήμουν στο αυτοκίνητο μέσα στην κίνηση. Οι προοπτικές να περπατήσει σύμφωνα με τους γιατρούς είναι ελάχιστες. Το Φεβρουάριο πέθανε και ο πατέρας μου από καρκίνο. Ο δε σύζυγος ήταν ναυτικός και ημουν μόνη μου σε όλο αυτό. Σε όποιο γιατρό πάω και του πω αυτά που πέρασα, περναω και πρόκειται να περάσω θεωρούν φυσιολογικά όλα αυτά που έχω και με προειδοποιούν να προσέχω τον εαυτό μου. Εχω κι εγώ γενικευμένη αγχώδη διαταραχή. Παίρνω κάτι σταγόνες για να ηρεμώ και όποτε νιώθω πολύ άσχημα μισό lexotanyl. Δοκίμασα και seroxat και sertral αλλά μάλλον δεν τα άντεξε ο οργανισμός μου.

[ARTEMIDA]

πεννυ,εχεις πραγματικα λογο να εισαι ετσι...οσο δυνατος κι αν ειναι ενας ανθρωπος αν εχει να αντιμετωπισει τετοιες καταστασεις θα λυγισει...και θα λυγιζει...και κανενα φαρμακο-σκευασμα δε θα μπορεσει να αποτελεσει το βαλσαμο της ψυχης του πιστευω....αλλα δεν πρεπει να το βαζεις κατω γιατι μια ψυχη σε εχει αναγκη μεγαλη!!!και ξερω τι τραβας γιατι καθημερινα βλεπω αυτη την κατασταση-ομοια με την δικη σου- και το παιδι ειναι 15χρονων...και ποσο δυσκολο ειναι πια και για τους 2 γονεις να το κανουν αυτο...ψυχικη και σωματικη κουραση...και τα ιδια προβληματα με το σχολειο ακριβως οπως κι εσυ....
εγω προσωπικα και μονο στην ιδεα των δικων σου αληθινων καταστασεων αρρωσταινω...πραγματικα ομως...η ιδεα με αρρωσταινει....κι εγω αναρωτιεμαι τι με εφτασε εδω αφου στην ουσια δεν μου εχει συμβει κατι τετοιο...μονο ενταση, αγχος, εσωτερικη παλη συναισθηματων, στεναχωρια και κουραση λογω επαγγελματικων και προσωπικων καταστασεων (σχεσεις με γονεις,φιλους,συγγενεις και ''φιλο'')...και οχι υγειας....σου ευχομαι δυναμη και κουραγιο!!
Βιωνουμε διαφορετικες καταστασεις αλλα ιδια αποτελεσματα...η ψυχη κουραζεται και το σωμα αντιδρα!αυτο μου λεει η ψυχολογος μου αλλα ακομα δεν το εχω εμπεδωσει καλα μαλλον....εκει που παω να πω ναι οντως ετσι ειναι...η ψυχη μου πονα και το σωμα το δειχνει...εκει ερχονται κατι τρελα σωματικα συμπτωμα τοσο δυνατα και ισχυρα και με διαρκει που τη σκεψη αυτη μου την σβηνουν και αρχιζει παλι ο φοβος και ο τρομος για το τι εχω,γιατι δεν το βρισκει κανεις...μηπως να κανω μανητικες???μηπως να παω και σε αλλους γιατρους???μηπως...μηπως...μη� �ως...και μετα παλι τα ιδια...θα δω τωρα με την ομοιοπαθητικη τι θα γινει...αν πιασει σημαινει πως ειναι οντως ετσι...αν οχι....τοτε τι κανουμε?????
η γναθος μου εδω και 3βδομαδες με εχει πεθανει...ποναει και πιεζει καθε φορα που πεφτω για υπνο και που ξυπναω..κατα τη διαρκεια της μερες δεν το αισθανομαι αυτο.....και πονοι στα ποδια στην περιοχη κατω απο τις γαμπες...και ενα εσωτερικο τρανταγμα να το πω στα χερια....ειναι τωρα αυτα ψυχοσωματικα????ουφ ουφ ουφ....

[ARTEMIDA]

πεννυ,εχεις πραγματικα λογο να εισαι ετσι...οσο δυνατος κι αν ειναι ενας ανθρωπος αν εχει να αντιμετωπισει τετοιες καταστασεις θα λυγισει...και θα λυγιζει...και κανενα φαρμακο-σκευασμα δε θα μπορεσει να αποτελεσει το βαλσαμο της ψυχης του πιστευω....αλλα δεν πρεπει να το βαζεις κατω γιατι μια ψυχη σε εχει αναγκη μεγαλη!!!και ξερω τι τραβας γιατι καθημερινα βλεπω αυτη την κατασταση-ομοια με την δικη σου- και το παιδι ειναι 15χρονων...και ποσο δυσκολο ειναι πια και για τους 2 γονεις να το κανουν αυτο...ψυχικη και σωματικη κουραση...και τα ιδια προβληματα με το σχολειο ακριβως οπως κι εσυ....
εγω προσωπικα και μονο στην ιδεα των δικων σου αληθινων καταστασεων αρρωσταινω...πραγματικα ομως...η ιδεα με αρρωσταινει....κι εγω αναρωτιεμαι τι με εφτασε εδω αφου στην ουσια δεν μου εχει συμβει κατι τετοιο...μονο ενταση, αγχος, εσωτερικη παλη συναισθηματων, στεναχωρια και κουραση λογω επαγγελματικων και προσωπικων καταστασεων (σχεσεις με γονεις,φιλους,συγγενεις και ''φιλο'')...και οχι υγειας....σου ευχομαι δυναμη και κουραγιο!!
Βιωνουμε διαφορετικες καταστασεις αλλα ιδια αποτελεσματα...η ψυχη κουραζεται και το σωμα αντιδρα!αυτο μου λεει η ψυχολογος μου αλλα ακομα δεν το εχω εμπεδωσει καλα μαλλον....εκει που παω να πω ναι οντως ετσι ειναι...η ψυχη μου πονα και το σωμα το δειχνει...εκει ερχονται κατι τρελα σωματικα συμπτωμα τοσο δυνατα και ισχυρα και με διαρκει που τη σκεψη αυτη μου την σβηνουν και αρχιζει παλι ο φοβος και ο τρομος για το τι εχω,γιατι δεν το βρισκει κανεις...μηπως να κανω μανητικες???μηπως να παω και σε αλλους γιατρους???μηπως...μηπως...μη� �ως...και μετα παλι τα ιδια...θα δω τωρα με την ομοιοπαθητικη τι θα γινει...αν πιασει σημαινει πως ειναι οντως ετσι...αν οχι....τοτε τι κανουμε?????
η γναθος μου εδω και 3βδομαδες με εχει πεθανει...ποναει και πιεζει καθε φορα που πεφτω για υπνο και που ξυπναω..κατα τη διαρκεια της μερες δεν το αισθανομαι αυτο.....και πονοι στα ποδια στην περιοχη κατω απο τις γαμπες...και ενα εσωτερικο τρανταγμα να το πω στα χερια....ειναι τωρα αυτα ψυχοσωματικα????ουφ ουφ ουφ....

[πεννυ]

Artemida σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου και τις ευχές σου!! Πραγματικά λυγίζω αλλά και πάλι σηκώνομαι. Δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο γιατί έχω και άλλο ένα παιδί μεγαλύτερο που με χρειάζεται και βιώνει και αυτό όλες τις καταστάσεις. Ξέρω ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι για όλα αυτά που αισθάνομαι αλλά έλα που δεν το παραδέχομαι. Λέω "έλα μωρέ, η πρώτη ή η τελευταία είμαι". Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μήπως τρελαθώ. Ολοι οι γιατροί μου το αρνούνται κατηγορηματικά. Ο ψυχίατρος που επισκέπτομαι με καθησυχάζει συνέχεια και πολλές φορές γελάει μαζί μου και με τις φοβίες μου. Πάνω που είμαι καλά νομίζω πως δε βλέπω καλά, πως μουδιάζει το κεφάλι μου, πως δε μιλάω καλά και νοιώθω ότι έχω κάποιες παράξενες ιδέες για τη ζωή και ότι με περιβάλλει. Αλλες φορές νιώθω χαμένη. Πολλές φορές ήθελα να είμαι και να αισθάνομαι όπως ήμουν πριν δύο και περισσότερα χρόνια. Αλλά πιστεύω ότι με τόσα προβλήματα και ευθύνες η ζωή αλλάζει και αλλάζω κι εγώ.

[ARTEMIDA]

Αχ αυτο ειναι...κι αλλ δυναμη και ακομη πιο πολυ για το 2ο παιδακι σου που βιωνει τις καταστασεισ αυτες....αυτο κι αν θελει μια μανα δυνατη και βραχο...μια σιγουρια οτι εχει μια γερη βαση για να παταει και να ανοιξει τα φτερα του....και μολις τα ανοιξει τοτε θα γινει και δικο σου στηριγμα και θα σε βοηθησει πολυ!!θα δεις...θα αρχισεις να μαθαινεις απο αυτο πραγματα τα οποια δεν ηξερες για τον εαυτο σου εσυ η ιδια...
Δεν θα τρελαθεις...αν αφεθεις σε ολα αυτα και σε παρει απο κατω...τοτε ισως....αλλα μονο αν λυγισεις και δεν σηκωθεις...
Να κανεις οτι μα οτι περνα απο το χερι σου για να εισαι καλα...Γιατι πρεπει και γιατι το θελεις κι εσυ η ιδια...μην αφηνεσαι...κι εγω σημερα γυρισα απο το πρωτο ραντεβου ομοιοπαθητικης....δεν ειμαι και πολυ ανοιχτη στο να κανω αλλα εχω μαθει οτι βοηθαει πολυ τα ψυχοσωματικα....και θελω να γιατρεφτω απ ολα αυτα για να παω ενα βηματακι μπροστα....δεν θελω να με εγκλωβιζει το σωμα και τι μυαλο μου ετσι....κι απο εκει τα ιδια ακουσα...''εχεις πολυ αγχος και πολυ φοβο'' μου ειπαν...ερχονται δυσκολες μερες και πρεπει να εχουμε αντοχες!!θελει γερα στομαχια και υπομονη....θελω να πατησω καπου και να σηκωθω...θελω βοηθεια...οποια κι αν ειναι αυτη...γιατι θελω τη ζωη μου πισω....
Αλλαζει η ζωη οπως ειπες και αναγκαστικα αλλαζουμε κι εμεις!!αλλα οπως λεει η ψυχολογος μου πρεπει μεγαλωνοντας να γινεσαι σοφοτερος και οχι να αντιδρας σαν παιδι....δεν εισαι παιδι,μου λεει!!!αντιθετως μεγαλωσε για να μεγαλωσεις παιδι!!!η ζωη ειναι μια...γιατι να την χαραμιζουμε ετσι?????δεν ξαναερχεται η ζωη πισω....περνα και πισω δεν γυρνα...θελει δυναμη η ολη κατασταση...πρεπει να βρουμε απλα απο που θα την αντλισουμε ομως...κι εγω ακομα το ψαχνω...γραφτηκα γυμναστηριο χθες και χαρηκα γιατι εβγαλα μια χαρα μια ολοκληρη ωρα γυμναστικης...μετα ημουν πολυ καλα και υπερβολικα χαρουμενη!!!αρα ενα μικρο λιθαρακι στην ολη προσπαθεια μπηκε πιστευω...μια διεξοδος ειναι κι αυτη απο την δυσκολη φαση που περναω...τα λεω κι εγω για να τα ακουσω...γιατι μη νομιζεις...καλα τα λεω στους αλλους αλλα ξερω οτι αυριο το σωμα μου παλι χαλια θα ειναι και παλι η φοβικες σκεψεις περι θανατουκαι αρρωστειας θα μου φανε τη ζωη....
Ελπιζω ο ενας να βοηθαει τον αλλο...

[πεννυ]

Εχεις απόλυτο δίκιο. Αλλά πως να μεγαλώσουμε; Κι εγώ πολλές φορές θέλω να παραμείνω παιδί και αντιδρώ ακριβώς έτσι. Καλά θα ήταν να γραφτώ γυμναστήριο, το έχω σκεφτεί πολλές φορές αλλά μια το τρέξιμο στο σπίτι, το διάβασμα του μεγάλου μου γιου, οι ευθύνες και η φροντίδα του μικρού ταλαιπωρημένου μου γιου, η δουλειά, γιατί το πρωί πάω στο φούρνο που άνοιξε πριν τέσσερις μήνες ο άντρας μου -άλλο άγχος και αυτό με την κρίση που υπάρχει- αλλά και το οικονομικό σκέλος της όλης υπόθεσης με έχουν κάνει να το τρενάρω συνέχεια και να λέω από μήνα σε μήνα ότι θα ξεκινήσω. Πιστεύω ότι εκεί θα ξεχαστώ και φυσικά θα φροντίσω και λίγο το σώμα και όχι μόνο το ψυχικό μέρος. Θα δούμε. Κουράγιο χρειάζεται και υπομονή -την έχω σιχαθεί αυτή τη λέξη, όλοι αυτό μου λένε. Πάντα λέω ότι ύπάρχουν και χειρότερα.

[ARTEMIDA]

Ειναι ωραιο να εισαι παιδι τελικα!!αλλα και τοτε εγω δεν το καταλαβαινα...βιαζομουν να μεγαλωσω...να κανω οικογενεια και να δουλευω...να εχω το σπιτι μου και τις παρεες μου...σαν σιριαλ εβλεπα οτι θα ηταν η ζωη...παιδια δεν εχω ακομα...εχω ομως τα υπολοιπα που ζητησα...αλλα εχω και πολλα αγχη...και καταπιεσμενα συναισθηματα....ζορια και υποχρεωσεις...τρεξιμο και σκοτουρες...
Αλλα πρεπει να ξεφυγουμε λιγο...σωστα???να πας γυμναστηριο!!μια ωριτσα την ημερα....3φορες την εβδομαδα και θα αλλαξει λιγο η ψυχολογια σου και η διαθεση σου...θα εκτονωθεις εκει!!θα ξεσπας...και μονο που θα παραγει ο οργανισμος σου τις ορμονες της χαρας θα ''φτιαχτεις'' λιγο παραπανω...θα κανεις κατι και για σενα...ειναι πολυ σημαντικο ολο αυτο...εμενα με εφτιαξε λιγο εκεινη την μερα αλλα και την επομενη ημουν σουπερ...και σημερα καλα κυλησε η μερα μου...αυριο εχω κατι εξετασεις να κανω που με εβαλε ο καρδιολογος και με αγχωνει λιγο αλλα ολα καλα θα ειναι...θελω να πιστευω...(ετσι λεω τωρα...εχω ενα φοβο ομως.....)..ακουω και για θανατους νεων ατομων απο ''αγνωστες'' αιτιες και η καρδια μου και το μυαλο μου φευγουν παλι...και βλεπω παλι χαλια να γινομαι...αντε να δουμε...αλλα δεν θελω...δεν θελω να γινω παλι χαλια...δεν θελω να αισθανθω παλι ετσι...θελω προχθες να ηταν η τελευταια μερα μου που αισθανθηκα απαισια!!!γινεται???

[πεννυ]

Μακάρι να γίνει και να είσαι καλά. Εγώ πάλι ενώ ήμουν καλά σήμερα λίγο ξανακύλησα. Από το πρωί. Εϊδα κάτι παράξενα όνειρα και μάλιστα ξύπναγα ταραγμένη και μετά ξανάβλεπα τη συνέχεια. Ξύπνησα ταραγμένη και έτοιμη να κλάψω. Δεν είχα καθολου διάθεση. Με πονάει φοβερά το δεξί μου χέρι από τον ώμο έως τα δάχτυλα. Το κουράζω πάρα πολύ και με την αλλαγή του καιρού με πονάει πάρα πολύ. Από το απόγευμα και μετά ήμουν χάλια. Ενιωθα πως το μυαλό μου να φεύγει. Πάνω που σκεφτόμουν κάτι χαρούμενο με έπιανε κακοκεφιά. Νιώθω ταραχή και φοβία. Πάντα με πιάνει το βράδυ. Φοβάμαι μην πεθάνω και μείνουν τα παιδιά μου, και πιο πολύ μην τρελαθώ και κάνω κάτι κακό. Πολύ χάλια συναίσθημα. Πολλά είπα νομίζω αλλά νιώθω ότι λίγο ηρεμώ και ξαλαφρώνω όταν γράφω και βλέπω ότι και άλλοι τα ίδια αισθάνονται και δεν είμαι μόνη μου. Τότε βλέπω ότι δεν είναι κάτι κακό.

[ARTEMIDA]

Ηδη αρχιζω και τα χανω παλι.....Ε σιγα μην το χαρω και πολυ!!Με ξερω και το ξερω!!!Κι εγω τα βραδια ειμαι ταραγμενη με φοβιες μηπως πεθανω...μηπως εχω καποια ασθενεια και πεθανω...'η μου στερησει την ελευθερια μου...πεφτω ηρεμη για υπνο καμια φορα και ξυπναω μεσα σε μια ωρα χαλια με εναν πανικο απιστευτο..μπορει να τρεμω ή να εχω ριγη...δεν ξερω αν ανεβαζω πυρετο ή ειναι πανικος...στον υπνο ειναι πιο εντονο γιατι απο την απολυτη ηρεμια περνας σε εναν πανικο...ερχεται το τερας!κι αντε παλι 3μερες σκατα στην πορεια...τι να πω??ειμαστε πολλοι τελικα αλλα τη θεραπεια δεν μας την λεει κανεις!!!μηπως δεν υπαρχει??'η μηπως τελικα ειναι ολα προσωπικη υποθεση???προσωπικος αγωνας???

[Natasa1000]

Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις μοιάζουν πολύ με τα δικά μου συμπτώματα .
Αλήθεια πώς είσαι τώρα

[Marisssa]

Καλησπέρα κορίτσια! Επειδή περνάω τα ίδια θα ήθελα να μάθω πως είστε τώρα μετά απ τόσα χρόνια;