Το παιδί μου και 'η άλλη'... τι να κάνω?

[maria_p_40]

Καλημέρα και καλή σας Μ. Εβδομάδα.

Σε μια θέση απόγνωσης βρίσκομαι, γι'αυτό και ζητώ τη δική σας γνώμη, μιας και δεν έχω φίλους-ες που θα μπορούσαν να με συμβουλεύσουν για το συγκεκριμένο θέμα...

Είμαι διαζευγμένη εδώ και 5,5 χρόνια.

Μένω με την 11χρονη κόρη μου και έχω απορρίψει ριζικά το ενδεχόμενο να ξαναφτιάξω τη ζωή μου, γιατί θεωρώ πως, ο μόνος άντρας που μπορεί να μπει στο σπίτι μου είναι ο πατέρας της Κατερίνας μου και κανένας άλλος.

Ο πατέρας της Κατερίνας έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του με μια άλλη σύντροφο, χωρίς να έχουν παντρευτεί (ο πρώην σύζυγός μου είχε έναν ακόμη αποτυχημένο γάμο, εκτός του δικού μας).

Την κοπέλα δεν τη γνωρίζω, ούτε έχω πει ποτέ κάτι εναντίον της, γιατί φέρεται καλά στο παιδί μου. Αντιθέτως, επαναλαμβάνω καθημερινά στην Κατερίνα πως πρέπει να καταλάβει ότι, τόσο ο μπαμπάς όσο και η μαμά έχουν κάνει τις επιλογές τους πλέον: η μαμά επέλεξε να είναι ΜΟΝΟ μαζί της, χωρίς ανδρική παρουσία, και ο μπαμπάς έχει μια άλλη σύντροφο. Αυτές είναι δυο πραγματικότητες που ΠΡΕΠΕΙ να τις αποδεχθεί.

Διατηρούμε μια πολύ καλή φιλική σχέση με τον μπαμπά της, μιλάμε μαζί για το παιδί (πάντα τηλεφωνικά), προσπαθώ να τον "κρατάω" μέσα στις δραστηριότητες, στη συμπεριφορά, στα "θέλω και δεν θέλω" του παιδιού και γενικά πιστεύω ακράδαντα ότι, αν αποτύχαμε ως σύζυγοι, οφείλουμε να πετύχουμε ως γονείς και αυτό θα γίνει μόνο αν είμαστε μονιασμένοι και μοιραζόμαστε ό,τι αφορά το παιδί.

0 πρώην σύζυγός μου βλέπει αρκετά σπάνια την Κατερίνα (κατά μέσο όρο μία φορά κάθε 2-2,5 μήνες). Αυτό γίνεται όχι μόνο λόγω φύσεως δουλειάς, αλλά και γιατί -όταν έχει χρόνο- προτιμά να τον αφιερώνει στην προσωπική του ζωή παρά σ'ένα 11χρονο...

Η Κατερίνα, απ'την άλλη μεριά, λατρεύει το μπαμπά της, μιλάμε κάθε μέρα γι'αυτόν στο σπίτι και είναι τρελά χαρούμενη όταν έρχεται η στιγμή να τον δει... Αρκεί να είναι οι δυο τους!

Παρά το ότι η νυν σύντροφος του πατέρα της της φέρεται καλά, εν τούτοις η Κατερίνα νιώθει ψυχολογικά πιεσμένη και κλαίει όταν πρόκειται να πάει κάπου με το μπαμπά ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ... Νιώθει ίσως ότι, αφού τον βλέπει τόσο σπάνια, δικαιούται να μην τον "μοιράζεται"...

Τα έχω χαμένα. Απ'τη μια θέλω, ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ, να βλέπει η Κατερίνα τον μπαμπά της συχνότερα, να περνάνε χρόνο μαζί. Από την άλλη, ΠΡΕΠΕΙ να κάνω την Κατερίνα να ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ αυτή τη σχέση και να "εκμεταλλεύεται" κάθε λεπτό κοντά στον μπαμπάκα, να αφήνει τα συναισθήματά της για κείνον να τον πλημμυρίσουν, χωρίς να νοιάζεται αν είναι οι δυο τους ή οι τρεις τους. Αρκεί που θα είναι με το μπαμπά!

Σκέφτηκα να μιλήσω στον πρώην σύζυγό μου για αυτά που πραγματικά νιώθει η Κατερίνα, να τον παρακαλέσω να της ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ έστω και μόνο 5 μέρες από τις 365 του χρόνου, ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ, όμως δεν το κάνω για 2 βασικούς λόγους:

1ον, γιατί νιώθω ότι θα "προδώσω" ένα μυστικό του παιδιού μου, και αν μάθαινε ότι η μαμά μεταφέρει όσα λέμε μεταξύ μας στον μπαμπά, θα κλονιζόταν η εμπιστοσύνη της σε μένα.

(να αναφέρω παρενθετικά εδώ, ότι πριν λίγες βδομάδες έστειλα κρυφά μήνυμα στον μπαμπά της να της τηλεφωνήσει για να νιώσει εκείνη καλύτερα, επειδή η μικρή τον νοσταλγούσε κι έκλαιγε εκείνη την ώρα. Η μικρή, μέρες αργότερα, βρήκε το μήνυμα στο κινητό του μπαμπά της και με "επέπληξε" γιατί
τελικά "ο μπαμπάς δεν είχε πάρει μόνος του τηλέφωνο εκείνη τη μέρα, όπως νόμιζε, αλλά κρυβόμουν εγώ πίσω απ'αυτή την κλήση...)

2ον, γιατί είμαι σίγουρη πως ο πατέρας της Κατερίνας θα παρερμηνεύσει όσα του πω, νομίζοντας ότι ευθύνομαι εγώ για το ότι νιώθει έτσι η Κατερίνα για τη σύντροφό του (παρόλο που ΔΕΝ ισχύει κάτι τέτοιο).

Δώστε μου, σας παρακαλώ, τη γνώμη σας. Τι να κάνω ως μητέρα? Τι είναι καλύτερο για την ψυχοσύνθεση του παιδιού μου, ώστε και τον μπαμπά της να χαίρεται (όποτε τον χαίρεται), αλλά και να ξεπεράσει αυτό το "σύνδρομο της άλλης"?

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων

Μαρία

[maria_p_40]

Καλή μου Alice, ευχαριστώ για την απάντηση.

Δεν περνάει μέρα που να μη λέω στην Κατερίνα ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ την αγαπάει ο μπαμπάς (χρησιμοποιώ ακόμα και ΥΠΕΡΒΟΛΗ, για να γίνω πιο πειστική) και αυτό το κάνω γιατί και το θέλω και για να νιώθει ασφάλεια το παιδί.

Θα προσπαθήσω να του μιλήσω, έχεις δίκιο. Θα το κάνω, χωρίς να δώσω "βαρύτητα" στο αν πρέπει να είναι μαζί τους ή όχι η σύντροφός του, αλλά στο ότι η Κατερίνα ΛΑΧΤΑΡΑΕΙ στιγμές μαζί του (όπως το καλοκαίρι, που ήταν και οι 3 για 1 βδομάδα και για 1 βδομάδα μείναν οι δυο τους... ε λοιπόν, αυτή η 2η βδομάδα ήταν για την Κατερίνα ο Παράδεισος...ακόμα μιλάει για τις όμορφες στιγμές με τον μπαμπάκα!)

'Οσον αφορά στον οικογ.σύμβουλο, δεν πέρασε καν απ'το μυαλό μου, γιατί τον ξέρω καλά. Ακόμα και όταν χωρίσαμε και χρειάστηκε να πάω σε παιδοψυχολόγο τη μικρή για 6-7 μήνες, εκείνος κώφευε σε κάθε έκκληση της γιατρού να συναντηθούν για να μιλήσουν για το παιδί! Ποτέ δεν πήγε...

Οπότε τι να λέμε...

[Ava_ed]

Καλησπέρα Μαρία και καλή δύναμη στο "Γολγοθά" που αντιμετωπίζεις.
Κάτι μου λέει, όμως, πως μόνον εσύ τον αντιμετωπίζεις και κανένας άλλος. Πολλοί δυστυχώς γίνονται γονείς μόνον στον τίτλο. Δεν έχω ιδέα για τον πρώην σύζυγο, αλλά σίγουρα πατέρας δεν είναι αυτός που βλέπει το παιδί του περιστασιακά και συνεχίζει τη ζωή του. Γονιός αξίζει να λέγεται όποιος έχει σαν πρώτη προτεραιότητα το παιδί του και μετά ακολουθούν τα υπόλοιπα. Θα συμφωνήσω με την Alice, όσον αφορά τη διεξοδική κουβέντα, αλλά θα προτείνω να μην περιμένεις πάρα πολλά.. Αν ήθελε, θα είχε ήδη φροντίσει να τη βλέπει συχνότερα και μόνος του.
Και κάτι ακόμη: Η Κατερίνα είναι τυχερή που έχει μία μαμά που τη νοιάζεται τόσο. Πολλές οικογένειες είναι πλέον μονογονεικές. Κάνε ό,τι μπορείς για την ευτυχία του παιδιού σου, αλλά, αν δεν πετύχει το πείραμα, δεν θα είσαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που μεγαλώνει μόνη το παιδί της. Έπειτα είναι αρκετά μεγάλη, ώστε να ψυχανεμίζεται κάποια πράγματα και να κρίνει μόνη της. Σημασία έχει ένα παιδί να είναι ευτυχισμένο, είτε ζει με τους δύο γονείς του, είτε μόνον με τον ένα από αυτούς.

[maria_p_40]

Ava, νάσαι καλά που ασχολήθηκες με το πρόβλημά μου.

Ναι, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η ΕΥΤΥΧΙΑ και το χαμογελάκι της Κατερίνας μου...

Και ναι, θα του μιλήσω σίγουρα!
Το ξέρω ότι την αγαπάει, απλά έχει θέσει ΛΑΘΟΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ στη ζωή του... Πιστεύει ότι ο έρωτας αξίζει πιο πολλά απ'το γλυκό της μουτράκι και τα ζουμερά φιλάκια της...Αν είναι δυνατόν!

(Σας ευχαριστώ που -ακούσια- μου θυμήσατε πόσο ΤΥΧΕΡΗ είμαι που έχω αυτό το πλασματάκι στη ζωή μου. Νιώθω ευλογημένη, μέσα στην κόλασή μου...)

[Ava_ed]

Μπορεί να μην πιστεύει ότι ο έρωτας είναι πιο σημαντικός από το παιδικό χαμόγελο, απλά την έχει δεδομένη. Ξέρει ότι το Κατερινάκι του θα είναι εκεί, να του χαμογελάει και να του δίνει φιλάκια αγάπης, όποτε εκείνος το θελήσει. Αυτό ισχύει προς το παρόν. Εύχομαι να μη χρειαστεί να αλλάξει και η Κατερίνα προτεραιότητες στο μέλλον και να αγνοεί το μπαμπά της. Το έχω δει να γίνεται αυτό, γι' αυτό το αναφέφω. Στη ζωή τίποτε δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο. Όλα χρειάζονται κόπο και δουλειά, ακόμη και για να συντηρηθούν. Η δουλειά του γονέα είναι ίσως η δυσκολότερη και η πιο υπεύθυνη, αλλά και η γλυκύτερη απ' όλες! Χαίρομαι που αισθάνεσαι έτσι, είσαι πράγματι ευλογημένη. Keep up the good work!

[filipparas]

Σίγουρα δύσκολη η κατάσταση, έχω βρεθεί σε ακριβώς ίδια κατάσταση μόνο που εγώ ήμουν ένα μικρό αγοράκι στη θέση της κόρης σου και όχι γονιός.

Αν θες τη γνώμη μου πρέπει με κάθε τρόπο να πειστεί ο πρώην σου να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στο παιδί του, έβλεπα πιο συχνά τον πατέρα μου όταν ζούσαμε σε άλλη χώρα. Μιλάμε για τραγική συμπεριφορά και πρέπει να του το επισημάνεις με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει οτι θα προδώσεις την εμπιστοσύνη της κόρης σου.

Ανεξάρτητα απ'αυτό, συγνώμη αν ξεπερνάω κάποια όρια αλλά οφείλω να σου πως οτι ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσεις τη στάση σου. Έχω μια μαμά που ακολούθησε ακριβώς την ίδια πορεία με σένα, οφείλω να σου πω οτι στα 60 της με δύο γιούς πια μεγάλους και εντελώς ανεξάρτητους δεν είναι σε πολύ καλή φάση. Στο λέω με πολύ αγάπη αυτό, πίστεψε με.

[Vicky_bee]

Σου γράφω και γω από τη θέση του παιδιού. Πέρασα πάνω κατω τα ιδια 10 χρόνια πριν. Το πρόβλημα είναι οτι οι κόρες με τους μπαμπάδες έχουν μια ιδιαίτερη σχεση. Είναι ένα ανδρικό προτυπο και στην ηλικία που είναι η μικρή σου δεν είναι και το καλύτερο να έχει έναν πατέρα ο οποίος τη βάζει σε δεύτερη μοίρα. Όσο ενθουσιασμένος και να είναι με τη νεα του ζωη, θα πρέπει να του μιλήσεις για το πρόβλημα του παιδιού σας.
Και κάτι τελευταίο: πάντα πίστευα οτι ο πατέρας αφιερώνεται στο παιδί και το αγαπά διαφορετικά από τη μάνα. Όχι λιγότερο ή περισσότερο, απλά διαφορετικά. Καταλαβαίνω απόλυτα την προσπάθειά σου να της εξηγήσεις το πώς και το γιατί. Κατα τη γνώμη μου όμως μην το κάνεις με εκφράσεις τύπου: "η μαμά επέλεξε να είναι ΜΟΝΟ μαζί της, χωρίς ανδρική παρουσία, και ο μπαμπάς έχει μια άλλη σύντροφο". Αυτό, στο μυαλό ενός παιδιού δημιουργεί την εντύπωση οτι η μαμα αγαπά και είναι εκεί ενώ ο μπαμπάς προχωρησε στη ζωή του. Και αργότερα, στην εφηβεία της, θα βγάλει ζήλια για αυτην την άλλη γυνάικα που προτίμησε ο μπαμπάς της αντί της οικογένειάς τους και πίκρα για την εγκατάλειψη. Μείνε καλύτερα στη δικαιολογία της δουλειάς. Φυσικά καταλαβαίνει και από μόνη της το "Όποιος θέλει μπορεί και βρίσκει χρόνο". Θα είναι όμως πιο ευεργετικό για τη ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση της να προσποιηθείτε οτι όλα οφείλονται στον εργασιακό φόρτο.

[maria_p_40]

Καλημέρα και πάλι καλοί μου φίλοι.

Ava μου, ίσως έχεις δίκιο, καμία αγάπη δεν είναι δεδομένη (παρά μόνο αυτή της μάνας προς το παιδί, πιστεύω).
Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση, πάντως, η Κατερίνα να αγνοήσει κάποτε τον πατέρα της, γιατί αυτό θα προμήνυε άσχημα μαντάτα για την ψυχοσύνθεσή της κι αυτό δεν το θέλω με τίποτα.

Filipparas, θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσεις την προτροπή περί "αναθεώρησης στάσης". Όταν λες ότι η μητέρα σου δεν είναι πλέον σε πολύ καλή φάση, τι εννοείς? Πού οφείλεται?
Μήπως ότι η αυτόβουλη αποχή της από τη γυναικεία φύση και το ολοκληρωτικό δώσιμό της στα παιδιά της, της στοίχισε αργότερα?
Και γιατί έγινε αυτό? Θα με ενδιέφερε πολύ η επεξήγησή σου.

Vicky_bee, κάνοντας την αυτοκριτική μου, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι αυτή η "σύγκριση" μεταξύ επιλογών του μπαμπά και της μαμάς μπορεί να οδηγεί σε σύγχυση και εσφαλμένα συμπεράσματα το παιδί μου.
Και ξέρω πως το κάνω ΑΚΟΥΣΙΑ, ίσως γιατί ενδόμυχα πονάω που εκείνος ξεπέρασε τόσο γρήγορα 11 χρόνια κοινής ζωής και ένα παιδί και ξανάφτιαξε τη ζωή του.
Χαίρομαι για εκείνον, τον εκτιμώ και θέλω να είναι καλά, αλλά θα ήθελα να μην είμαι κι εγώ τόσο άτυχη στη ζωή μου...

Πάντως, ακολουθώ τη συμβουλή σου και σχεδόν πάντα "κατηγορώ" την απαιτητική δουλειά του για το ότι δεν βλέπονται συχνά. Είναι εξάλλου κάτι που καθησυχάζει κάπως την Κατερίνα...

[smart]

μαρια αντιλαμβανομαι οτι ειναι πολυ δυσκολη η θεση σου αλλα μιας κ ζητας γνωμες ας πω κ τη δικη μου...
θεωρω οτι πρεπει να βαλεις κατω τον πρωην συζυγο κ να του πεις 2-3 πραγματακια εξω απ τα δοντια!
εισαι η μονη που μπορει να το κανει κ ειναι κριμα να μην το κανεις εξαιτιας του φοβου σου μη θεωρηθει οτι ζηλευεις την τωρινη του σχεση!
αν ειναι τοσο γκαου ωστε να μην καταλαβει τι του λενε, ειναι δικο του προβλημα, οχι δικο σου!!!
αλλα δεν ειναι κριμα να πληρωνει το παιδι σας το δικο σου φοβο κ τη δικη του (πιθανη) ανευθυνοτητα?
επιπλεον, το γεγονος οτι αποφασισες να αρνηθεις τη γυναικεια σου φυση (οπως η ιδια το θετεις) μηπως χωρις το αντιλαμβανεσαι το "φορτωνεται" η κορη σου?
προσωπικα, εχω την εντυπωση οτι θα μου ηταν πολυ μεγαλο βαρος αν καποιος μου λεγε οτι αποφασισε να μεινει μονος του στη ζωη για χαρη μου!!!
πως θα μπορεσει η κορη σου να φτιαξει τη ζωη της αν νιωθει οτι εσυ θυσιασες τη δικη σου για χαρη της?
αν χρειαστει καποια στιγμη να φυγει μακρια σου για σπουδες, για δουλεια, για σχεση... τι θα της πεις? θα της πεις πηγαινε η θα της πεις "που μ αφηνεις, εγω θυσιασα τη ζωη μου για σενα" (αρα κανε κ εσυ το ιδιο...)...'
προσωπικη συμβουλη κ αποψη ειναι ν αφησεις απλα ανοιχτο το ενδεχομενο να ξαναφτιαξεις τη ζωη σου εαν κ εφοσον καποια στιγμη γνωρισεις τον καταλληλο ανθρωπο ( που θα τον γνωρισεις αν αφησεις ανοιχτη πορτα γι αυτο :) )

[maria_p_40]

Καλημέρα smart μου και σ'ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.

Η σχέση μου με την Κατερίνα, ομολογώ ότι είναι υπέρ το δέον στενή, γεγονός που ίσως με οδηγεί σε παρεξηγήσιμα (ειδωμένα από τα μάτια ενός παιδιού) μονοπάτια...
Συλλαμβάνω συχνά τον εαυτό μου να της λέει "σκοπός μου είναι να ανοίξεις τα δικά σου φτερά, να μη μασάς τίποτα, να μην έχεις ανάγκη κανέναν, να είσαι ανεξάρτητη" ενώ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ της δείχνω άθελά μου την ΕΞΑΡΤΗΣΗ που έχω από αυτή..

Μια προβληματική μητέρα κι ένα μπερδεμένο παιδί, θα πει κάποιος απλός παρατηρητής... Όμως για μένα, καθε μέρα που περνά είναι απ'τη μια ένας ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ εναντίον της κατάθλιψης και της Δ.Δ. (που προσπαθώ όσο μπορώ να τα κρύψω απ'τα μάτια του παιδιού), κι απ'την άλλη ένας άλλος αγώνας να διαμορφώσω μια έφηβη κοινωνική, με αυτοπεποίθηση, με δυνατό χαρακτήρα και ψυχραιμία (ό,τι λείπει δηλαδή από μένα).

[maria_p_40]

Μόλις μίλησα με τον πατέρα της στο τηλέφωνο... Προσπάθησα να του πώ πόσο τον ΛΑΤΡΕΥΕΙ η Κατερίνα και πόσο πολύ θέλει να είναι ΜΟΝΟ οι δυο τους, αυτές τις λίγες στιγμές που περνάνε μαζί... Του ζήτησα, απ'τις 365 μέρες που έχει ένας χρόνος, να αφιερώνει τις 360 ολοκληρωτικά στη σύντροφό του και τις 5 ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ στην Κατερίνα. Είναι τόσο δύσκολο αυτό????

Η κατάληξη της κουβέντας γνωστή: "το παιδί δεν έχει κανένα πρόβλημα, εσύ είσαι αυτή που δημιουργείς τα προβλήματα και την κάνεις να νιώθει έτσι...". Πάντα εγώ έφταιγα για όλα...

[smart]

οκ, αυτος βολευεται με το να αποποιειται τις ευθυνες του ,εσυ μην τσιμπας κ υποχωρεις κ μαζευεσαι λες κ οντως φταις εσυ!!!
πες του οτι εσυ οφειλες νατου πεις πως νιωθει το παιδι του απο κει κ περα ειναι δικο του θεμα να αναλαβει τις ευθυνες του απενταντι στο παιδι ΤΟΥ!!!
μην παλευεις εσυ να καλυψεις αυτον!!!
παλευε μονο για τη δικη σου πλευρα!!!
εσυ να εισαι ενταξει ως μανα, οσο εχει την ασφαλεια οτι τον καλυπτεις εσυ, ΔΕΝ προκειται να αναλαβει τις ευθυνες του!!!
και πραγματικα ειναι ΠΟΛΥ κριμα να γινεσαι χιλαι κομματια να καλυψεις τους αλλους κ στο τελος να εισαι εσυ η ανεπαρκης γιατι δεν σου εχει μεινει αλλη ενεργεια ..
:)

[maria_p_40]

ναι βρε smart, με τρώει το άδικο γμτ! Εγώ να παλεύω να φτιάξω στο μυαλό της μικρής τον ιδανικό μπαμπά, που τη λατρεύει, που δεν βάζει καμία γυναίκα πάνω από κείνη, που αν δεν δούλευε τόσες ώρες θα ήταν συνέχεια μαζί της και και και...

Κι αυτός με ανταμείβει έτσι:(

Πόσο εύκολα ξεχνούν πάντως οι άνθρωποι....'Οταν τον γνώρισα, ήταν σε διάσταση 2 χρόνια με την πρώτη σύζυγό του, είχε και μια ακόμη κόρη απ'αυτό το γάμο (σήμερα η Ελσα είναι 22 ετών), η οποία ήταν (και είναι) ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΗ από τη μητέρα της γι'αυτόν.
Έχει να τη δει χρόνια, απ'όσο ξέρω, κι ας μένουν στο ίδιο (!) χωριό.

Και θυμάμαι που έλεγε, ότι η πρώην τον υπονομεύει στο παιδί, γι'αυτό του φέρεται ψυχρά η μικρή (τώρα βέβαια καταλαβαίνω ότι η μικρή έβγαζε την πίκρα της, που τον έβλεπε ΕΠΙΣΗΣ σπανιότατα...)

Τώρα πώς μπορεί να κατηγορεί και τη ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΩΗΝ, που -αντιθέτως- μιλάει νυχθημερόν για το μπαμπάκα και το πόσο εργατικός και ευαίσθητος είναι και τον αγιοποιώ στα μάτια της Κατερίνας, για να μη νιώσει ποτέ της άσχημα για κείνον????

[polinaki1983]

Μαρία μου, απο χθες διαβάζω το θέμα σου.....

Θέλω να σχολιάσω μόνο κάτι. Εχεις σκεφτεί ποτέ, το γεγονός ότι εσύ αγιοποιείς, όπως είπες, τον μπαμπάκα, να κάνει την Κατερίνα να στραφεί εναντίον σου όταν μεγαλώσει?

Το λέω με την έννοια ότι μεγαλώνοντας, θα καταλάβει ότι όλο αυτό ήταν ένα όμορφα στημένο παραμύθι από σένα, και τότε θα πικραθεί πολύ μαζί σου, που την άφησες να ελπίζει για κάτι το οποίο δεν ήταν πραγματικό....

Στο λέω γιατί το έχω ζήσει... Αν και οι γονείς μου δεν είναι τελικά χωρισμένοι (που πραγματικά θα το ήθελα να ήταν), ο μπαμπάς έφυγε πολλές φορές και μας άφησε μόνους. Η μαμά μου προσπαθούσε να μου τον αγιοποιήσει, όπως προσπαθείς εσύ, και την πίστευα, ενώ μέσα μου ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά. Τελικά μεγαλόνωντας κατάλαβα πολλά, και εκεί που ήμασταν κολλιτές με την μαμά μου, απομακρίνθηκα αρκετά από αυτήν, μόνο και μόνο γιατί ήθελε να ζω σε ένα παραμύθι και εμένα δεν μου άρεσε αυτό.

Πρόσεξέ το λίγο αυτό, γιατί στο τέλος εσύ θα πληρώνεις την νύφη, όχι αυτός. Αν πραγματικά ενδιαφερόταν για το παιδί του, πίστεψέ με, δεν θα την έβλεπε μια φορά στο 3μηνο, όσες δουλιές και να έχει.

Συγνώμη που ανακατέυτηκα, αλλά πραγματικά ήθελα να τα πω αυτά.

[maria_p_40]

Πωλίνα είναι δυνατόν? Μα τόσο λαβύρινθος είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές??? Θα τρελαθώ!