Άγχος ότι κάτι θα χαλάσει..

[void]

Καλησπέρα γλυκά μου παιδάκια!
καλά είσαστε?
Εγώ είμαι καλά, μετά από κανά μήνα ακεφιών. Αισθάνομαι πάλι δυνατή να ξεκινήσω πράγματα, θέλω πάλι να βρω δουλειά, είμαι καλά με το φίλο μου...κάνω όνειρα, γράφτηκα πάλι χορό, φροντίζω τον εαυτό μου..νιώθω καλά γενικά.
Θα μου πείτε..οκ, και τι μας το λες?
Σας το λέω διότι αντιμετωπίζω το εξής: Κάθε φορά που νιώθω καλά, κατευθείαν αυτό που φωλιάζει μεσα μου είναι ότι κάτι θα γίνει και θα χαλάσει η "μαγιά" που λέμε..
Θα τσακωθώ πχ με το φίλο μου, θα υστεριάσω, θα πάθω πάλι κρίση πανικού στη δουλειά και θα σηκωθώ να φύγω και διάφορα άλλα όμορφα που με πιάνουν αν δε νιώθω καλά.
Μου τη δίνει αυτό το πράγμα. Φοβάμαι να είμαι χαρούμενη, μήπως προκαλέσω καμιά ύβρι, ή δεν ξέρω και γω τι άλλη παπάτζα μου περνάει από το μυαλό, και χαλάσω την ωραία διάθεσή μου..
Νιώθω ότι κάτι, κάπου θα γίνει και θα ξαναπέσω στη μελαγχολία...λες και δε μου αξίζει να είμαι καλά.
Σας συμβαίνει εσάς αυτό?
Δηλαδή να νιώθετε ότι δεν πρέπει να χαίρεστε πολύ γιατί κάτι δε θα πάει καλά, κάτι κακό θα συμβεί, κάτι που θα σας ρίξει, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο.
Πως μπορώ να το ξεπεράσω?
Μήπως ισχύει, ότι δεν μπορούν να πηγαίνουν καλά τα πράγματα..?

[deleted-member30-03]

σκεψου ποτε ΔΕΝ το νιωθεις αυτο το πραμα με το αγχος που λες. πχ σπιτι σου που εισαι ανετα και υπαρχει ασφαλεια, νιωθεις καλα ? δεν χρειαζεται να ανησυχεις για κατι εκει, ετσι δεν ειναι ? αρα μηπως πρεπει και με τα υπολοιπα, να εισαι ανετα, ελευθερη ο εαυτος σου, για να μην αγχωνεσαι πως αμα χαρεις θα συμβει κατι ?

με τον αγαπημενο σου, γιατι να μην ισχυει το ιδιο ? γιατι να μη του εχεις εμπιστοσυνη, οτι θα σε αντεξει ακομα κι οταν υστεριαζεις ? απο το φοβο οτι μπορει να τον χασεις, σε πιανει αγχος και τελικα δεν εισαι χαρουμενη. αυτο το πραμα ομως δεν ειναι καλο σε μια σχεση, γιατι ο αλλος υποτιθεται ειναι εκει για σενα (οπως εισαι κι εσυ εκει γι'αυτον) και θελει το καλο σου και να χαιρεσαι. μαλλον δεν εχεις μαθει μεσα στη χαρα γιατι πιστευεις θα χασεις τον ελεγχο. κι αν τον χασεις τι το σοβαρο θα γινει ? τιποτα κατα τη γνωμη μου. οποτε αφεσου και μην ανησυχεις τοσο για το μελλον. θελεις κατι σιγουρο το καταλαβαινω, ο αλλος πρεπει να σου βγαζει αυτη τη σιγουρια, αλλα κι εσυ κοιτα λιγο το παρον που τον εχεις. αν δε κοιταξουμε εξαλλου και το παρον, δε θα εχουμε μελλον.

οσον αφορα το αγχος στη δουλεια, πιστευω οτι μεχρι ενα σημειο ειναι φυσιολογικο. ειδικα στην αρχη μεχρι να συνηθισεις και να νιωσεις ανετα στο χωρο που δουλευεις (αν σε προσλαβουν παντα). εκει ισως χρειαστει λιγο υπομονη, αν δεν ειναι υπερβολικο το αγχος να φτανει σε λιποθυμια...

[void]

είναι κάτι πιο βαθύ..
Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η αντίληψη ότι τα πράγματα δεν μπορούν να πηγαίνουν πάντα καλά. Μπορεί να έχω συνηθίσει να μην είμαι επί της ουσίας και αυθόρμητα χαρούμενη, οπότε όταν είμαι έστω και για κάτι απλό, φοβάμαι.
Και κυρίως, δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ότι μπορώ να πετύχω μια ηρεμία μέσα μου, φοβάμαι πολύ τις εξάρσεις μου.

[Deep purple]

Συμφωνώ με τον ΚΕΝΟ. Με κάποια τέτοια παραδείγματα πρέπει να ενεργοποιήσεις τη λογική σου, την ώρα που φωλιάζει αυτός ο φόβος σου. Και γω κάποιες φορές αισθάνθηκα αυτό που λες, αλλά παλεύεται.Συμφωνώ βέβαια μαζί σου, τα πράγματα δεν μπορούν να πηγαίνουν πάντα καλά. Το θέμα είναι να μην χάνουμε το "τώρα" σκεπτόμενοι κάτι που μπορεί και να μην συμβεί ποτέ. Ας το αντιμετωπίσουμε την ώρα που θα έρθει. Ζήσε αυτο το τώρα, που είσαι καλά με το φίλο σου, και αν έρθει και η στιγμή που θα έχεις εξάρσεις, έ...δε χάλασε και ο κόσμος. Η ηρεμία και οι ισορροπίες χτίζονται στην καθημερινότητα. Μη φοβάσαι.

[deleted-member30-03]

καταλαβαινω οτι εισαι αρνητικη, κι εγω ειμαι γι'αυτο καμια δε με αντεχει. εσυ ομως ανησυχεις συνεχως, και χωρις καποιον σπουδαιο λογο. προσπαθησε να γινεις λιγο πιο αδιαφορη σ'αυτες τις σκεψεις που σε αγχωνουν. πολλες φορες ξερεις, σκεφτομενοι οτι κατι θα παει στραβα, παει επιτηδες επειδη εμεις το προ(σ)καλεσαμε! αν πχ ενω εισαι με αυτον που θελεις, λες συνεχως οτι θα τον χασεις θα σε αφησει κλπ, δε ζεις τη στιγμη που ειστε μαζι, ε κι ο αλλος καπου δε περναει καλα μαζι σου και τελικα ισως οντως φυγει. για καθε ενα αρνητικο που σε φοβιζει, προσπαθησε να βρεις αλλο ενα θετικο. δωσε αξια πρωτα απ'ολα στον εαυτο σου, οτι σου αξιζει να εισαι χαρουμενη, εμπιστευσου τις επιλογες σου, νιωσε ασφαλεια οτι μπορεις να τα καταφερεις οτι κι αν συμβει. ποιο ειναι το χειροτερο που μπορει να γινει δλδ και σε φοβιζει τοσο ? να ξαναεισαι μονη ? νικα τον τον φοβο οποιος κι αν ειναι.

[Gypsy Cello]

Είναι προφανές από τα όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα για σένα ότι είσαι αρκετά οξύθυμη, κυκλοθυμική και γενικότερα πολύ "ζωντανη μέσα σου". Αυτό μπορεί να είναι και θέμα προσωπικότητας. Αυτά που λες τα νιώθω και γω αλλά είναι αυτοτιμωρία. Μην το κάνεις αυτό! Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα. Να σε ρωτήσω κάτι; Σου είναι δύσκολο να ζήσεις την στιγμή; Πες μου ειλικρινά.

[Lou!]

είναι κάτι πιο βαθύ..
Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η αντίληψη ότι τα πράγματα δεν μπορούν να πηγαίνουν πάντα καλά. Μπορεί να έχω συνηθίσει να μην είμαι επί της ουσίας και αυθόρμητα χαρούμενη, οπότε όταν είμαι έστω και για κάτι απλό, φοβάμαι.
Και κυρίως, δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ότι μπορώ να πετύχω μια ηρεμία μέσα μου, φοβάμαι πολύ τις εξάρσεις μου.

βοιντ, πολυ σωστα εχεις καταλαβει οτι τα πραγματα στη ζωη δεν μπορουν να πηγαινουν παντα καλα. ειναι ομως αλλο το να εχουμε προσδοκιες οτι θα επρεπε παντα να πηγαινουν καλα, κ ειναι αλλο το να αποδεχομαστε οτι δεν μπορουν να πηγαινουν παντα καλα.

στην πρωτη περιπτωση οι προσδοκιες δημιουργουν απογοητευση οταν τα πραγματα θα στραβωσουν, αγχος κ φοβο προκαταβολικα μηπως στραβωσουν κλπ. στη δευτερη μπορουμε να ζουμε ηρεμοι κ συμφιλιωμενοι με την πραγματικοτητα ακομα κ αν σε καποια περιοδο τα πραγματα δεν πηγαινουν κ τοσο καλα.

[iberis]

βοιντ, πολυ σωστα εχεις καταλαβει οτι τα πραγματα στη ζωη δεν μπορουν να πηγαινουν παντα καλα. ειναι ομως αλλο το να εχουμε προσδοκιες οτι θα επρεπε παντα να πηγαινουν καλα, κ ειναι αλλο το να αποδεχομαστε οτι δεν μπορουν να πηγαινουν παντα καλα.

στην πρωτη περιπτωση οι προσδοκιες δημιουργουν απογοητευση οταν τα πραγματα θα στραβωσουν, αγχος κ φοβο προκαταβολικα μηπως στραβωσουν κλπ. στη δευτερη μπορουμε να ζουμε ηρεμοι κ συμφιλιωμενοι με την πραγματικοτητα ακομα κ αν σε καποια περιοδο τα πραγματα δεν πηγαινουν κ τοσο καλα.

Συμφωνώ απόλυτα με Lou.
Μεγάλες προσδοκίες που προκαλούν άγχος ..και όταν κάτι δεν πάει καλά, κάνει την εμφάνισή της η ενοχικότητα!

[Deleted20082014]

Κι εγώ το παθαίνω αυτό, void. Και δεν μπορώ να το αποβάλλω, δυστυχώς. Πάνω που πάω να χαρώ, λέω "δεν μπορεί, κάτι κακό θα συμβεί οσονούπω!" :P

[void]

βοιντ, πολυ σωστα εχεις καταλαβει οτι τα πραγματα στη ζωη δεν μπορουν να πηγαινουν παντα καλα. ειναι ομως αλλο το να εχουμε προσδοκιες οτι θα επρεπε παντα να πηγαινουν καλα, κ ειναι αλλο το να αποδεχομαστε οτι δεν μπορουν να πηγαινουν παντα καλα.

στην πρωτη περιπτωση οι προσδοκιες δημιουργουν απογοητευση οταν τα πραγματα θα στραβωσουν, αγχος κ φοβο προκαταβολικα μηπως στραβωσουν κλπ. στη δευτερη μπορουμε να ζουμε ηρεμοι κ συμφιλιωμενοι με την πραγματικοτητα ακομα κ αν σε καποια περιοδο τα πραγματα δεν πηγαινουν κ τοσο καλα.

Lou! το λογικό είναι να μην πηγαίνουν όλα πάντα καλά, ή τουλάχιστον όπως τα θέλουμε.
Από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο.
Το θέμα είναι ότι άλλοι άνθρωποι στη γνώση αυτού του πράγματος, απλώς δεν αντιδρούν, ενώ εγώ αγχώνομαι και φοβάμαι με αποτέλεσμα, απαντώντας και στην ερώτηση της Τζίπσυ πιο πάνω, να μη ζω τη στιγμή στο φούλ εφόσον τη στιγμή εκείνη που αισθάνομαι ότι περνάω τέλεια, φωλιάζει η ιδέα και η εικόνα ότι κάποιος δικός μου άνθρωπος κάτι παθαίνει, ότι ο γκόμενος μου μου με κοροϊδεύει, ότι παρατάω τη δουλειά πάλι (αν είχα)...γενικά αυτά που με φοβίζουν πιο πολύ.
Πέρα όμως από αυτές τις φαντασιοπληξίες όπως έχω πει και σε άλλα ποστς μου, δεν μπορώ να με ελέγξω κάποιες φορές. Οπότε, ακόμα και κάτι κακό να μη συμβεί, εγώ η ίδια διαμορφώνω το σπαραγμό..μετά μου περνάει βέβαια, αλλά διαιωνίζει και το άγχος που περιγράφω πιο πάνω.

Iberis...ενοχικότητα λες? ως προς τι όμως?

[λιλιουμ]

Εγω νομιζω οτι ειναι σημαντικο χαρακτηριστικο πολλων ανθρωπων, να φοβουνται να ζησουν και να κανουν πραγματα και να ξεκουνηθουν, σαν να μην ξερουν το πως. Επαναλαμβανουν συνεχως καποιες σκεψεις στο μυαλο τους με συνεπεια η σκεψη να γινεται εμμονη. οπως το "αν χαρω μετα κατι κακο θα γινει", και ετσι αυτα τα αρνητικα σεναρια προσπαθουν να τα αποφυγουν, και καταληγουν να βασανιζονται, να μπορουν να χαιρονται μονο με τη χαρα των αλλων, και οχι με τη δικη τους, να ειναι ανασφαλεις, συναισθηματικοι και αγχωδεις με τασεις καταθλιψης, υπομονετικοι, γλυκες, αλλα με μια ταση συνεχως να δικαιολογουνται, να μπορουν και να θελουν να βοηθησουν και να δωσουν, αλλα να δυσκολευονται να παρουν. Σκεφτονται τοσο πολυ και φοβουνται τοσο μην πληγωσουν καποιον, ωστε μπορουν να μεινουν αιωνιως αναποοφασιστοι και να δυσκολευονται να περασουν στη δραση.
μεσα επεσα;

[void]

Εγω νομιζω οτι ειναι σημαντικο χαρακτηριστικο πολλων ανθρωπων, να φοβουνται να ζησουν και να κανουν πραγματα και να ξεκουνηθουν, σαν να μην ξερουν το πως. Επαναλαμβανουν συνεχως καποιες σκεψεις στο μυαλο τους με συνεπεια η σκεψη να γινεται εμμονη. οπως το "αν χαρω μετα κατι κακο θα γινει", και ετσι αυτα τα αρνητικα σεναρια προσπαθουν να τα αποφυγουν, και καταληγουν να βασανιζονται, να μπορουν να χαιρονται μονο με τη χαρα των αλλων, και οχι με τη δικη τους, να ειναι ανασφαλεις, συναισθηματικοι και αγχωδεις με τασεις καταθλιψης, υπομονετικοι, γλυκες, αλλα με μια ταση συνεχως να δικαιολογουνται, να μπορουν και να θελουν να βοηθησουν και να δωσουν, αλλα να δυσκολευονται να παρουν. Σκεφτονται τοσο πολυ και φοβουνται τοσο μην πληγωσουν καποιον, ωστε μπορουν να μεινουν αιωνιως αναποοφασιστοι και να δυσκολευονται να περασουν στη δραση.
μεσα επεσα;

χμμ...έπεσες μέσα σε αρκετά..
ίσως όχι αναποφάσιστη..πιο πολύ φοβιτσιάρα θα με έλεγα. :-(

[γιώτα2]

Εγω νομιζω οτι ειναι σημαντικο χαρακτηριστικο πολλων ανθρωπων, να φοβουνται να ζησουν και να κανουν πραγματα και να ξεκουνηθουν, σαν να μην ξερουν το πως. Επαναλαμβανουν συνεχως καποιες σκεψεις στο μυαλο τους με συνεπεια η σκεψη να γινεται εμμονη. οπως το "αν χαρω μετα κατι κακο θα γινει", και ετσι αυτα τα αρνητικα σεναρια προσπαθουν να τα αποφυγουν, και καταληγουν να βασανιζονται, να μπορουν να χαιρονται μονο με τη χαρα των αλλων, και οχι με τη δικη τους, να ειναι ανασφαλεις, συναισθηματικοι και αγχωδεις με τασεις καταθλιψης, υπομονετικοι, γλυκες, αλλα με μια ταση συνεχως να δικαιολογουνται, να μπορουν και να θελουν να βοηθησουν και να δωσουν, αλλα να δυσκολευονται να παρουν. Σκεφτονται τοσο πολυ και φοβουνται τοσο μην πληγωσουν καποιον, ωστε μπορουν να μεινουν αιωνιως αναποοφασιστοι και να δυσκολευονται να περασουν στη δραση.
μεσα επεσα;

στο μυαλο μου εισαι;

[serena]

πιστευω οτι αυτο ειναι ενα σαμποταζ που κανεις στον εαυτο σου ... το παθαινω κι εγω ....
οταν σε πιανει, απλα σταματα να σκεφτεσαι και να τροφοδοτεις τις αρνητικες σκεψεις ... κανε κατι αλλο μολις ερχονται αυτες οι σκεψεις η πες στον εαυτο σου δεν μου επιτρεπω να κανω τετοιες σκεψεις... στην αρχη φαινεται γελοιο αλλα μετα απο δυο τρεις φορες πιανει ...
μεινε στα θετικα ...ξεκινησες χορο, θα βρεις μια δουλεια κι ολα θα πανε καλα , η υπεραναλυση δεν βοηθαει ... βιωσε τα πραγματα οπως ερχονται ...