δεν μπορώ να κάνω φίλους

[ioannis2]

[QUOTE=kalopisti;299665]εχω ακομη μια προταση να κανω η οποια δουλεψε για εμενα.. να πιασεις μια δουλεια που θα σε αναγκασει να συναναστρεφεσαι με πολυ κοσμο.. η δουλεια θα σου προσφερει αυτοπεποιθηση και το οτι θα εισαι υποχρεωμενος να δουλευεις με αλλο κοσμο,θα σε βοηθησει να ανοιχτεις...

QUOTE]

Το να βρει κανείς μια δουλειά που θα τον αναγκάσει να συναναστρέφεται με πολλή κόσμο δε σημαινει απαραίτητα ότι αυτό θα βελτιώσει τις ικανότητες του στο να δημιουργεί φιλίες. Η συναναστροφή που προσφέρει μια δουλεια ειναι σε επαγγελματικό επίπεδο, βελτιώνεις τις επικοινωνιακές σου δεξιότητες στο να μεταδίδεις, να πείθεις και να παίρνεις πρωτοβουλίες σε θέματα δουλειάς, τονώνεται η αυτοπεποίθηση σου και ξανοίγεσαι σε επαγγελματικό επίπεδο και συνάμα υποβοηθεί την ανέλιξη σου. Δε βοηθά όμως στο προσωπικό επίπεδο. Είναι δυο διαφορετικά επίπεδα. Διαφορετικά προσεγγίζεις τον άλλο για δουλειά και διαφορετικά για φιλία. Στη μια περίπτωση μπαίνεις στο επίπεδο των επικοινωνιακών δεξιοτήτων που χρειάζονται σε μια δουλειά και στην άλλη στο επίπεδο της προσωπικής σχέσης, της προσεγγισης σε εξωεπαγγελματικό προσωπικό επίπεδο ώστε να εξελιχθεί σε φιλία. Και η ικανότητα για το δευτερο είναι η ίδια παντου, είτε σε δουλεια βρίσκεσαι είτε οπουδήποτε αλλού. Βλέπεις καποιους στον ιδιο επαγγελματικό χωρο να είναι ιδιαίτερα προσιτοί και αγαπητοί και άλλοι που κανουν την ίδια ακριβώς δουλεια να είναι μόνοι και η συναναστροφη των υπολοίπων μαζι τους να ναι σε επαγγελματικό επίπεδο.
Το μόνο που θα μπορούσε να προσφερει η δουλειά σε θεμα φιλιας, είναι μέσα από τις παρα πόλλές συναναστροφες που προσφερει, εκεί που διαφορετικα τη βγαζεις μονος στο σπίτι, να βρεις καποιους με τους οποίους ταιριάζεις, με τους οποίους θα ταιριαζες όμως το ίδιο οπουδήποτε κι αν τους συναντούσες. Με όλους τους υπόλοιπους στη δουλεια η σχεση θα είναι στα τυπικά και στα επαγγελματικά και στο ανατε να πουμε και καμια κουβεντα για μας παραπάνω που όμως δεν αλλάζει και ιδιαίτερα την κατάσταση. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι πετυχημένοι επαγγελματίες που όμως στην προσωπική τους ζωή είναι μόνοι. Επομένως η βελτίωση για μενα γίνεται σε προσωπικό επίπεδο, εκτός κι αν χρησιμοποιήσεις το χωρο εργασίας για πειραματισμό. Δε θα συνιστούσα καθόλου συνδυασμό σπουδών και δουλειας εκτός κι αν εχεις υπερβολικό ελεύθερο χρονο.

Πιστευω ότι όσον αφορά τη σχεση του με την οικογενεια, η οικογενεια δεν του έδινε ευκαιρίες για κοινωνική συναναστροφή από παιδική ηλικία αλλά μάλλον να κλίνεται στο σπίτι και στον εαυτό του με τα παιχνίδια του ή πρόκειται για γονεις και αδέρφια που μεταξύ τους δε ξανοίγονται ή έχουν προστριβες και άρα και πρόβλημα στην επικοινωνία ή οικογένεια που πάντα ήταν κλειστη χωρίς κοινωνικές συναναστροφες.

[kalopisti]

@ioannis: το θεμα της αυτοπεποιθησης κ της ανεσης στην επικοινωνια θα τονωθει μεσω της δουλειας κ οχι τοσο το να γνωρισει κοσμο για να κανει παρεα,που κ αυτο δεν αποκλειεται..μπορει να δοκιμασει να κανει μια part time δουλεια..δεν ξερω ποια απλα του προτεινω να ψαξει κ εκει γιατι πιστευω απλα οτι με αλλη ανεση θα προσεγγισεις εναν ανθρωπο για φιλο σου οντας ψημενος κ με αλλη οταν νιωθεις αποκομμενος απο την κοινωνια

[deleted-member30-03]

το τελευταιο το εχω κι εγω, αισθανομαι αποκομμενος απ'τη κοινωνια, κι οταν γνωριζω ανθρωπους που εχουν δουλειες και ζουν φυσιολογικη ζωη, βρισκω οτι υστερω και δε νιωθω ανετα λες και ειμαι προβληματικος ή καθυστερημενος.

ομως δε φταιμε εμεις πλεον αν δεν υπαρχουν πολλες επιλογες στη χωρα μας. μπορει καποιος ανθρωπος που ειναι ανεργος να εχει πτυχια και να αξιζει περισσοτερο απο καποιον που εχει βολευτει, αλλα απλα να μην ειχε το μεσον για να τον προτιμησουν κι αυτον απο τον αλλον.

δεν ειναι οτι δεν αξιζουν οι ανθρωποι που δεν εχουν δουλεια. απλα χαραμιζονται και νιωθουν οτι δεν εχουν αξια. γιαυτο κι εγω πλεον προσπαθω να αδιαφορω με τα ατομα που δε καταλαβαινουν οτι ειμαι ισος με αυτους, απλα λιγοτερο τυχερος. δεν ευθυνομαι πουθενα, η χωρα φταιει που πατωσε οικονομικα.

[kalopisti]

δυστυχως οι αξιες σε αυτη τη χωρα περιοριζονται στο ποσο καλος γλυφτης κ κομματοσκυλο εισαι... αν καταγεσαι απο μια αξιοπρεπη οικογενεια και πηγαινεις με το σταυρο στο χερι σε κανουν να νιωθεις αχρηστος και ηλιθιος.. οι πραγματικα αξιοι θα αναγκαστουν να γινουν μεταναστες κ δεν τους καιγεται καρφακι..

καλυτερα αντι για καταθλιψη και αυτολυπηση να νιωθουμε θυμο για την κατασταση που μας εχουν φερει οι αλητες κ ολοι οι δουλοπρεπεις που τους ψηφιζουν..


(θα τους το κλεισω εγω το site οπως το παω.. χαχα)

[sheldon]

Πιστευω ότι όσον αφορά τη σχεση του με την οικογενεια, η οικογενεια δεν του έδινε ευκαιρίες για κοινωνική συναναστροφή από παιδική ηλικία αλλά μάλλον να κλίνεται στο σπίτι και στον εαυτό του με τα παιχνίδια του ή πρόκειται για γονεις και αδέρφια που μεταξύ τους δε ξανοίγονται ή έχουν προστριβες και άρα και πρόβλημα στην επικοινωνία ή οικογένεια που πάντα ήταν κλειστη χωρίς κοινωνικές συναναστροφες.

Σε αυτό μπορώ να σε επιβεβαιώσω. Πράγματι απ' όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, σαν οικογένεια δεν είχαμε πολλές εξόδους. Μόνο στην ονομαστική εορτή του πατέρα μου δεχόμασταν επισκέψεις στο σπίτι. Κατά τα άλλα, εμείς επισκεπτόμασταν εξαιρετικά αραιά τίποτα οικογενειακούς γνωστούς (μια φορά το χρόνο) ή πηγαίναμε σε κανένα τραπέζι. Μάλλον γιατί οι γονείς μου ήθελαν να αποφύγουν το δώρο ή την υποχρέωση. Απ' όσο με βοηθά η μνήμη μου ακόμα, έχω περάσει την παιδική μου ηλικία παίζοντας με παιδιά της γειτονιάς, εκλιπόν γνώρισμα της περασμένης δεκαετίας, και συχνά με φώναζαν μέσα. Καμιά φορά με πήγαιναν βέβαια σε κανένα πάρτυ γενεθλίων ή εκδηλώσεις με πολύ κόσμο, αλλά επειδή δεν ήθελα λόγω της ντροπαλότητάς μου μού ασκούσαν έντονη, αντιπαιδαγωγική πίεση που δεν μπορεί να μη μου άφησε κατάλοιπα. Τα αδέρφια μου δε θα έλεγα ότι είναι κλειστά. Τουναντίον, αρκετά κοινωνικά και με φίλους, αλλά όταν διαμορφωνόταν η προσωπικότητά μου ακόμα δεν πέρασα πολύ χρόνο μαζί τους, καθότι έφυγαν για σπουδές ενώ ήμουν νήπιο. Μεταξύ τους τα αδέρφια μου δεν έχουν ευμενείς σχέσεις. Έτσι, θα συμφωνήσω ότι δε μου δίνονταν εξ απαλών ονύχων πολλές ευκαιρίες για συναναστροφή.

Εν παρενθέσει, θα ήθελα να παρατηρήσω τη μοναξιά που ζούμε στον 21ο αιώνα. Εκεί που η φιλία ήταν αυτονόητη, τώρα έχει καταντήσει περιζήτητο είδος πολυτελείας. Αν το καλοσκεφθούμε, όλα τα ανθρώπινα όντα έχουμε τις ίδιες ανάγκες: συντροφιά και επικοινωνία. Και ενώ, λοιπόν, θεωρητικά θα έπρεπε να μιλάμε όλοι με όλους, αντιθέτως αιωρείται διάχυτη παντού η αποξένωση και η καχυποψία. Αυτή είναι άλλη μια παραδοξότητα της εποχής μας που δεν την καταλαβαίνω.

[John11]

Έχω προβληματιστεί τα μέγιστα που φταίω εγώ, χωρίς να βγαίνει άκρη. Συνήθως, δε θέλω να θίξω γιατί με αποφεύγουν, διότι τότε θα προσπαθούν να μου αποδείξουν το αντίθετο. Θα θολώνουν τα νερά απλά για το θεαθήναι. Όταν πάντως τους ρωτάω, το αρνούνται και βρίσκουν φθηνές δικαιολογίες, σαν την κλασσική έλλειψη χρόνου, ενώ δε με πείθουν. Ο λόγος που υποπτεύομαι εγώ είναι ότι με βαριούνται, δεδομένου ότι δεν είμαι ιδιαίτερα ευχάριστος και ομιλητικός. Καταλαβαίνω ότι αυτό μειώνει την εικόνα μου και το πολεμώ όσο μπορώ, αλλά είναι σαν φαύλος κύκλος. Κάποιος που συμμετέχει ελάχιστα στις συζητήσεις δεν είναι ελκυστικός για παρέα και αντιστρόφως όσο είμαι παραγκωνισμένος, δεν εξασκώ την επικοινωνία μου και ατροφεί ως δεξιότητα.

Έχεις κάνει και κάνεις τα πάντα. Προσπαθείς πολύ αλλά δεν βλέπεις αποτέλεσμα. Προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις. Κάποιος που μπορεί να ακούσει και θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει ότι κάνεις ότι είναι δυνατό για να ξεφύγεις από την παγίδα της μοναξιάς. Μπορεί να αναρωτιέσαι τι μπορεί να κάνεις λάθος, αλλά ακόμα κι αυτό δείχνει ότι κάνεις τα πάντα. Μπορώ να σου πω ότι δεν φταις εσύ. Μπορεί να σε παραξενεύει αυτό που σου λέω, γιατί δεν το ακούς συχνά. Ακούς μόνο το τι θα έπρεπε να κάνεις, μήπως αυτό, μήπως εκείνο. Και εσύ στο μυαλό σου έχεις τα ίδια ερωτήματα μήπως κάνω κάτι λάθος;
Όπως είπα δεν φταις εσύ. Αλλά ας δούμε πρώτα την κατάσταση -αυτό που είναι και αυτό που συμβαίνει-. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Αν προσέξεις, σχεδόν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πλησιάζουν καθόλου εύκολα ανθρώπους που δεν γνωρίζουν. Π.χ. αν είχες πολλούς φίλους θα ήταν εύκολο να γνωρίσεις άλλους. Το γνωρίζεις αυτό, σωστά; Και το γνωρίζεις και από παλιότερα που δεν χρειαζόταν να προσπαθείς για να βρεις ανθρώπους.
Δυστυχώς, οι άνθρωποι (συμπεριλαμβάνω και εσένα και εμένα) έχουμε μάθει -ή να το πω καλύτερα δεν έχουμε μάθει να πλησιάζουμε ξένους-. Ζούμε σε κλειστές ομάδες. Δεν έχει σημασία ποιά είναι η ομάδα, μπορεί να είναι η οικογένεια, το φιλικό περιβάλλον, κλπ, ή και συνδυασμός τους, αλλά σημασία έχει να δούμε ότι ζούμε σε κλειστές ομάδες. Παρατηρείς ανθρώπους να λένε ότι θέλουν να έχουν επικοινωνία, και μετά βλέπεις να συνεχίζουν να μην ξεφεύγουν και πολύ από την κλειστή ομάδα που βρίσκονται. Έτσι δεν είναι; Κάνουν ένα εξαιρετικά μικρό βήμα όταν πρόκειται για το "έξω" ενώ κάνουν τεράστια βήματα όταν πρόκειται για την ομάδα στην οποία λειτουργούν.

Λες: "Ο λόγος που υποπτεύομαι εγώ είναι ότι με βαριούνται, δεδομένου ότι δεν είμαι ιδιαίτερα ευχάριστος και ομιλητικός". Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Αν δεν έχεις επαφή, και επικοινωνία με κάποιον πώς θα έχεις και κάτι κοινό; Από την άλλη, και εσύ δεν βαριέσαι όταν βρίσκεσαι με κάποιον "ξένο". Το να βαριέται κάποιος είναι φυσιολογικό όταν χρειάζεται να βρίσκεται σε επικοινωνία με κάποιον "ξένο". Ενώ όταν βρίσκεται με κάποιον γνωστό προφανώς γιατί έχει κοινά, η συνήθεια, η γνωριμία, η οικειότητα τον κάνουν να μην βαριέται. Είναι φαύλος κύκλος, αλλά δεν φταις εσύ γιατί είσαι βαρετός στους άλλους.

Έγραψα αρκετά. Ας σταματήσω εδώ για να πεις τι σκέφτεσαι για αυτά.
Όπως και εσύ, έχω βρεθεί και εγώ στην ανάλογη κατάσταση. Δεν έχει σημασία η ηλικία, η προσωπικότητα, ή το ποιός είναι κάποιος, αλλά το ότι έχει βρεθεί -από ατυχία, απροσεξία ή για άλλο λόγο- σε αυτή την κατάσταση. Έτσι και εγώ έχει χρειαστεί να σκεφτώ πολύ. Αρκετά περισσότερα, αλλά αν τα γράψω εδώ θα χρειαστούν σελίδες...
Αλλά ποιά είναι η σκέψη σου μέχρι αυτό το σημείο;

[sheldon]

Πράγματι δεν είμαι συνηθισμένος να με απαλλάσσουν από την υπαιτιότητα. Συνήθως, ρίχνουν σε μένα το βάρος της ευθύνης, ότι εγώ δεν ανοίγω το στόμα μου, ότι εγώ δε γίνομαι ευχάριστος, ότι εγώ δεν υποχωρώ κλπ. Μέχρι αντικοινωνικό και μονόχνωτο με έχουν αποκαλέσει ακόμα. Θαρρείς και θα ήθελα να ξεφύγω από τη μοναξιά μου αν ίσχυε το τελευταίο.

Αυτό περί "μηχανικής" των σχέσεων το έγραψα κι εγώ παρακάτω. Μας έχουν μάθει από μικρούς να είμαστε επιφυλακτικοί με τους ξένους κι έτσι βρισκόμαστε διασπασμένοι σε "κάστες". Για να ενταχθεί ένας outsider σ' αυτήν, πρέπει ουσιαστικά ένα μέλος να εγγυηθεί για λογαριασμό του, κοινώς να κάνει το κοννέ. Διαφορετικά, έχεις ξοφλήσει και την περνάς στο περιθώριο. Εκτός πια αν είσαι προικισμένος με το ταλέντο να γνωρίζεσαι με ξένους ανθρώπους ή το κατακτήσεις με πολλή εξάσκηση.

[John11]

Πράγματι δεν είμαι συνηθισμένος να με απαλλάσσουν από την υπαιτιότητα. Συνήθως, ρίχνουν σε μένα το βάρος της ευθύνης, ότι εγώ δεν ανοίγω το στόμα μου, ότι εγώ δε γίνομαι ευχάριστος, ότι εγώ δεν υποχωρώ κλπ. Μέχρι αντικοινωνικό και μονόχνωτο με έχουν αποκαλέσει ακόμα. Θαρρείς και θα ήθελα να ξεφύγω από τη μοναξιά μου αν ίσχυε το τελευταίο.

Το καταλαβαίνεις λοιπόν. Ας δούμε την αποδοχή. Η μη αποδοχή σημαίνει τίποτα, μηδέν, ουδέτερο. Αν αποδέχομαι κάποιον για πρωθυπουργό τότε σημαίνει δέχομαι. Αν δεν αποδέχομαι κάποιον για πρωθυπουργό, δεν σημαίνει ότι τον αποδοκιμάζω. Μπορεί να γίνει φούρναρης, να έχει συνεργείο αυτοκινήτων ή να είναι κάτι άλλο. Δεν σημαίνει ότι τον αποδοκιμάζω. Το αντίθετο της αποδοχής δεν είναι η επίκριση αλλά το μηδέν. Η επίκριση είναι άλλο θέμα.
Αν δεν υπάρχει αποδοχή, τότε δεν δημιουργεί συναισθήματα μειονεκτικότητας ή υποτίμησης. Αν δεν σε αποδέχομαι, σε προσπερνώ, δεν δίνω καμμιά σημασία. Σε αφήνω στην απόλυτη ησυχία σου γιατί δεν νοιάζομαι για σένα. Αλλά αυτό δεν δημιουργεί συναισθήματα υποτίμησης, και μειονεκτικότητας. Το πολύ πολύ να δημιουργήσει θλίψη. Η επίκριση, η αποδοκιμασία είναι που δημιουργούν συναισθήματα υποτίμησης. Αυτό έχεις πάθει. Όπως και εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι. Γιατί έχουμε προπαγανδιστεί με την αρνητική κριτική και στο τέλος σε κάποιο βαθμό την έχουμε πιστέψει κι όλας.

Η επίκριση είναι αυτή που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται μειονεκτικά. Την αναγνωρίζεις την επίκριση (δεν μπορώ να βρω την κατάλληλη λέξη); Είναι δύσκολο. Θα μπορούσα να είμαι χαζός, άσχημος ή σκέψου κάτι άλλο και να ζούσα. Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται μειονεκτικά; Το έχεις σκεφτεί; Να μην έχω κανένα μα κανένα ταλέντο, να μην είμαι αξιόλογος σε τίποτα, αλλά να ζω ευτυχισμένα. Γιατί θα πρέπει να είμαστε αξιόλογοι σε κάτι και γιατί θα πρέπει να έχουμε ταλέντα;
Και αυτό που είναι το σημαντικότερο είναι το: γιατί οι άνθρωποι αρέσκονται στο να κάνουν επικρίσεις κριτική; (Ας το ονομάσουμε για συντομία αρνητική κριτική). Είναι εξαιρετικά σημαντική ερώτηση. Το έχεις σκεφτεί;
Αρνητική κριτική ή επίκριση (στην ουσία δεν είναι αρνητική κριτική αλλά κάτι χειρότερο, αλλά δεν βρίσκω τις λέξεις να το περιγράψω) δεν σημαίνει να πω σε κάποιον όταν κάνει λάθος. Αυτό που εννοώ είναι όταν κάποιος προσπαθεί να υποτιμήσει κάποιον άλλο χωρίς εμφανή λόγο. Μπορεί να εμφανίζει λόγο, αλλά ας δούμε πίσω από τις λέξεις! Πώς το ονομάζεις αυτό; Όπως και να το ονομάσουμε, το βλέπεις να υπάρχει; Αυτή είναι η ερώτησή μου, βλέπεις να υπάρχει;

[John11]

Μόλις βρήκα και το τέλειο παράδειγμα γιατί είναι σχετικά ανώδυνο. Εδώ http://www.e-psychology.gr/forum/sho...d=1#post300645 στέρνει ο άλλος μήνυμα, υποτίθεται για να υποτιμήσει κάποιους. Αν ήταν αδιάφορος δεν θα ασχολιόταν, αυτό που λέω ουδέτερο, μηδέν. Το ότι ασχολείται δεν είναι θέμα μη αποδοχής, αλλά επίκρισης. Γιατί έχει την ανάγκη να το κάνει αυτό; Αυτή είναι στην ουσία η ερώτησή μου.

[ioannis2]

Τζον, δε συμφωνω κατ΄ αρχην μαζί σου ότι ζούμε σε κλειστές ομάδες. Κλειστες ομάδες αφορούν αυτούς που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα μοναξιάς ούτε μη αποδοχής. Οι κλειστές ομάδες εύκολα δεχονται καποιο νεο μέλος και όλο και μεγαλώνουν, αυτο λεει η δική μου εμπειρία, φτανει το ατομο που θα γινει νεο μελος να είναι αρεστό, και να υπάρχει κοινό έδαφος στη συμπεριφορά, χαρακτηρα, και στα ενδιαφέροντα, και άμα υπάρχουν αυτα πολύ ευκολα μπαινει κανεις στην ομάδα και δημιουργούνται φιλίες. Διαφορετικά τους παρακαλάς και στο τελος μενεις ένας απλά γνωστός της ομάδας και σου μενει και η πικρα της μη αποδοχής.
Σιέλτον, βλέπω σε μενα αρκετα κοινα βιώματα εν σχεσει με την κοινονικοποίηση στην παιδική ηλικία παρόμοια με τα δικά σου, όπως τα περιγραφεις στο προηγουμενο σου μηνυμα. Και γενικά όσους έχω γνωρίσει με τετοια προβλήματα στη ζωή τους ξεκίνησαν με αυτο τον τροπο, δλδ από μικρα παιδιά με συνέχεια σαν φαυλος κύκλος, λαθος κοινωνικοποιηση απο τα πρωτα κιολας βηματα στη ζωή. Όταν είσαι ομιλητικός και παίρνεις πρωτοβουλίες έχεις την αίσθηση ότι σε βαριούνται ή θελουν να σε αποφύγουν. Όταν κάνεις το αντίθετο δλδ λιγομίλητος και περιμενεις απ τους άλλους την κίνηση έχεις την εντύπωση ότι αυτή η συμπεριφορά τους οδηγεί στο να σε αποφύγουν. Και διερωτάσε γιατί? Είμαστε άτομα που σφυζουν απο ορεξη για κοινωνική συναναστροφή και φιλία και όμως αντιμετωπίζουν καθημερινα απόρριψη.
Έχετε δίκαιο που λετε ότι τα εχουμε δοκιμάσει όλα για να κανουμε φιλίες, στο τέλος μένουν στην καλήτερη περίπτωση γνωριμίες που δεν εξελίσσονται σε φιλίες. Το ίδιο και καποιος που δεν ξεκίνησε από παιδική ηλικία την παρεα με το άλλο φύλο, φτάνει σε μια ηλικία που δυσκολεύεται να δημιουργησει σχεση, εκεί που για άλλους αυτο θεωρειται απλό και αυτονόητο.
Το πρόβλημα αυτο χαμηλώνει την αυτοεκτίμηση και την επίδοση σε αλλους τομεις δραστηριότητας πχ επαγγελματικά ή σπουδες, παραμέληση του ευατού. Ένα αλλο αποτελεσμα είναι το άσκοπο χάσιμο χρόνου, ενω θα μπορουσαμε να κανουμε χιλια δυο αλλα δημιουργικα πραγματα, με δήθεν παρέες ή σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή συναντήσεις που ελπίζουμε καποιος να μας δωσει σημασία και να ξεκινήσει φιλία ή οι ώρες που καθόμαστε και σκεφτομαστε αυτό το γιατί να μη γινεται τιποτα.
Και φτανουμε στο σήμερα να διερωτώμαστε τι φταιει> έλλειψη εμπειρίας, χημεία για φιλία που δε μας βοηθά στη σχεση με τους πολλούς ή σχεδον όλους, κομπλαρισμα/φοβία, προσεγγιση λαθος προσωπων αντι των προσωπων με τα οποια πραγματι υπαρχει κοινο εδαφος. Και το χειροτερο απ όλα οι στιγμες που σε πιανει εντονα το αισθημα μοναξιάς.
Αυτα σαν σκορπιες σκέψεις. θα μπορουσα να μιλαμε για το θεμα αυτο με τις ωρες.

[Μαρίνα Α.]

θα μπορούσες να μπεις και σε φόρουμ με θέματα που σε ενδιαφέρουν..πχ κάποιο άθλημα, κάποιο χόμπι και να κάνεις γνωριμίες από εκεί..είναι σαφώς πιο εύκολη η επαφή και η συζήτηση καθώς ήδη θα υπάρχει κοινό ενδιαφέρον για το θέμα του φόρουμ...μετά από λίγο διάστημα μπορέις να προτείνεις να βγείτε για καφέ με τα άτομα που θα έχεις επαφές...θα πάρει κάποιο χρόνο αλλά είναι μια καλή αρχή. Μια άλλη ιδέα είναι οι συγγενείς...αν έχεις συγγενείς (αδέρφια, ξαδέρφια) με κοινά ενδιαφέροντα ίσως να μπορέσεις να μπεις στους φιλικούς τους κύκλους. Μια άλλη ιδέα είναι να προτείνεις εσύ σε κάποια παρέα από το Πανεπιστήμιο να βρεθείτε για καφέ, ποτό, φαγητό. Και μια τελευταία συμβουλή: να έχεις αυτοπεποίθηση..να μην περιμένεις να σε καλέσουν οι άλλοι αλλά να λες: θα έρθω κι εγώ! δραστικό αλλά πιάνει!

[Μαρίνα Α.]

ή μπορεί απλά να το έστειλε γιατί όντως πιστεύει ότι το ιχθυέλαιο του έκανε όντως καλό! απλά οι περισσότεροι το αντιλαμβάνονται σαν υποτιμητικό σχόλιο για όσους πάσχουν από κατάθλιψη..

[Μαρίνα Α.]

Μόλις βρήκα και το τέλειο παράδειγμα γιατί είναι σχετικά ανώδυνο. Εδώ http://www.e-psychology.gr/forum/sho...d=1#post300645 στέρνει ο άλλος μήνυμα, υποτίθεται για να υποτιμήσει κάποιους. Αν ήταν αδιάφορος δεν θα ασχολιόταν, αυτό που λέω ουδέτερο, μηδέν. Το ότι ασχολείται δεν είναι θέμα μη αποδοχής, αλλά επίκρισης. Γιατί έχει την ανάγκη να το κάνει αυτό; Αυτή είναι στην ουσία η ερώτησή μου.

ή μπορεί απλά να το έστειλε γιατί όντως πιστεύει ότι το ιχθυέλαιο του έκανε όντως καλό! απλά οι περισσότεροι το αντιλαμβάνονται σαν υποτιμητικό σχόλιο για όσους πάσχουν από κατάθλιψη..

[ioannis2]

θα μπορούσες να μπεις και σε φόρουμ με θέματα που σε ενδιαφέρουν..πχ κάποιο άθλημα, κάποιο χόμπι και να κάνεις γνωριμίες από εκεί..είναι σαφώς πιο εύκολη η επαφή και η συζήτηση καθώς ήδη θα υπάρχει κοινό ενδιαφέρον για το θέμα του φόρουμ...μετά από λίγο διάστημα μπορέις να προτείνεις να βγείτε για καφέ με τα άτομα που θα έχεις επαφές...θα πάρει κάποιο χρόνο αλλά είναι μια καλή αρχή. Μια άλλη ιδέα είναι οι συγγενείς...αν έχεις συγγενείς (αδέρφια, ξαδέρφια) με κοινά ενδιαφέροντα ίσως να μπορέσεις να μπεις στους φιλικούς τους κύκλους. Μια άλλη ιδέα είναι να προτείνεις εσύ σε κάποια παρέα από το Πανεπιστήμιο να βρεθείτε για καφέ, ποτό, φαγητό. Και μια τελευταία συμβουλή: να έχεις αυτοπεποίθηση..να μην περιμένεις να σε καλέσουν οι άλλοι αλλά να λες: θα έρθω κι εγώ! δραστικό αλλά πιάνει!

Δεν είναι τόσο απλό όσο το βλέπεις Μαρίνα, άμα δε ζησεις τετοια κατάσταση δεν μπορείς να καταλάβεις τον άλλο. Ο άνθρωπος αυτός όπως και πολλοί άλλοι που εχουν την ίδια δυσκολία έχουν δοκιμάσεις όλες τις μεθόδους, μεταξύ των οποίων και αυτες που προτείνεις. Δυστυχώς κάποιοι έκαναν λάθος κινησεις κι επιλογες γι αυτους σε κρίσιμες για τη διαμόρφωση του χαρακτηρα ηλικίες και τωρα ενήλικες πλεον τρεχουν να βρουν το λαθος και να μπαλώσουν. Ότι είναι αυτονόητο και ευκολο για τους πιο πολλούς δε σημαίνει ότι είναι για όλους.

[Μαρίνα Α.]

δε θα πρότεινα τα παραπάνω αν δεν είχα ανάλογη εμπειρία..η αλήθεια είναι οτι δεν γνωρίζω το παιδί που έγραψε το αρχικό ποστ αλλά γνωρίζω άλλα παιδιά, κοντινά μου, συγγενικά μου που έκαναν φιλίες μέσα από φόρουμ, φιλίες δυνατές και ουσιαστικές. Και φυσικά δεν είπα οτι είναι, ούτε το βλέπω, απλό το θέμα απλά θεωρώ ότι μια προσπάθεια έστω, όσο και δύσκολη αν είναι αυτή, πρέπει να γίνεται.