Διπολική διαταραχή και ανάρωση από της φάση κατάθλιψης

[mboumbou]

'Οπως ήδη έχω αναφέρει η μητέρα μου "πάσχει" από μανιοκατάθλιψη. Αφού πέρασε από πολλά στάδια. αρχικά ο γιατρός της είχε δώσει λάθος θεραπεία, με αποτέλεσμα από το Μάιο έως πριν 20 μέρες που άλλαξε γιατρό, αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε, έφτασε σε σημείο να τρέμει ολοκληρη, σαν να έχει parkinson, τα χέρια της εγιναν σαν πέτρες και άκαμπτα, είχε πάθει ακαθισία, δεν μπορούσε να σταθεί στο ίδιο σημείο ούτε δευτερόλεπτο, τώρα μετά τη λήψη σωστής αγωγής, όλες οι παρενέργειες έχουν περάσει αλλά η διάθεσή της δεν έχει καλυτερέψει. Ευνόητο μπορεί να πει κανείς μετά απο τόση ταλαιπωρία.
Θα ήθελα να μου πείτε απο δική σας εμπειρία, πόσο καιρό χρειάζεται για να ανακάμψει κάποιος απο αυτό που καλούμε "καταθλιπτική φάση"? Ο χρόνος μοιάζει να κυλάει βασανιστικά αργά για εκείνη, αλλά και για εμένα, μου είναι πολύ δύσκολο να τη βλεπω σε αυτή την κατάσταση, δεδομένου ότι πριν αρρωστήσει ήταν ένα πολύ ζωντανό και δημιουργικό άτομο. Τώρα δεν μπορεί να κάνει ούτε τα στοιχειώδη.

[tessa]

mboumbou,
δεν υπαρχει προκαθορισμενος χρονος για να ανακαμψει καποιος απο την καταθλιπτικη φαση της διπολικης διαταραχης. Μπορει να κρατησει μερικες βδομαδες μπορει και μηνες. Απ οσο καταλαβα μαλλον στην αρχη πρεπει να της ειχαν χορηγησει αντιψυχωτικα και το πιθανοτερο ειναι οτι εκει οφειλοταν ο παρκισονισμος που εκδηλωθηκε. Αυτο δεν ειναι απαραιτητα λαθος θεραπεια εφοσον ορισμενα αντιψυχωτικα στη διπολικη διαταραχη μπορουν να χορηγηθουν και σαν σταθεροποιητες διαθεσης. Απλα στην περιπτωση της μητερας σου αποδειχτηκαν λανθασμενη επιλογη εφοσον μια καποια ευπαθεια εδωσε συμπτωματα tardive dyskinesia\'s.
Νομιζω ομως πως επρεπε λιγο νωριτερα -δεν ξερω αν ο προηγουμενος γιατρος ηταν γνωστης της καταστασης- να αναφερθουν οι παρενεργειες ωστε να αποφυγετε την ταλαιπωρια.
Εξαρταται απο το ποσο \'αντιδραει\' θετικα στη φαρμακευτικη αγωγη, σε ποιο σταδιο της διαταραχης βρισκεται -αν ειναι χρονια η οχι-, ποσα επεισοδια ειχε στο παρελθον, σε τι ηλικια εκδηλωθηκε η διαταραχη, ο κυκλος των επεισοδιων και η εναλλαγη της διαθεσης μεταξυ μανιας και καταθλιψης κτλπ. Καταλαβαινω οτι ειναι πολυ δυσκολο για σενα και ισως δυσκολοτερο γι αυτην αλλα το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να συμπαρασταθεις, να σιγουρευεσαι οτι παιρνει τη φαρμακευτικη της αγωγη και να βρισκεστε σε επικοινωνια με το γιατρο που την παρακολουθει.

σου ευχομαι τα καλυτερα και για σενα και τη μητερα σου
τεσσα

[mboumbou]

Αγαπητή Τέσα,

σε ευχαριστώ για την απάντηση.

ΝΑΙ, ο προηγούμενος γιατρός, είχε γνώση των συμπτωμάτων, γιατί τα συμπτώματα παρουσιάστηκαν απο τοην ΑΡΧΗ. Τον επισκεπτόμασταν κάθε 15 μέρες, για περίπου 5 μήνες!! Εγώ ήμουν εκείνη που του εξηγούσα τι ακριβώς είχε η μητέρα μου, ακόμα του πρότεινα να μειωθεί η δοσολογία καθώς τα επίπεδα του φαρμάκου στο αίμα ήταν αρκετά ικανοποιητικά!!
Εκείνος ήταν ανένδοτος, ότι το συγκεκριμένο φάρμακο έπρεπε να το παίρνει εφ\' όρου ζωής!!! Απέδιδε την τρεμούλα, στον θυροειδή, από τον οποίο πάσχει η μητέρα μου, καθως και την έντονη εφίδρωση. Σημειωτέων ότι ο θυροειδής της μητέρας μου παρακολουθείται από πολύ γνωστή ενδοκρινολόγο των Αθηνών, και εκείνη ήταν κατηγοριματική ότι τα συμπτώματα προέρχονταν απο το θυροειδή. Τα συμπτώματα της δυσκαμψίας παρουσιάτηκαν και αυτά απο την αρχή, οποιοσδήποτε μπορούσε να τα διακρίνει, δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός, τα χέρια της είχαν λιγίσει και τα δάκτυλά της είχαν φτάσει στους ώμους της!!
Τώρα μπορεί να αναρωτηθείς γιατι δεν είχαμε αλλάξει γιατρό νωρίτερα!! Θα σου εξηγήσω, μας έλεγε κάντε υπομονή μέχρι τα Χριστούγεννα θα είναι Καλά. (από τον Μάιο), όμως η μητέρα μου αντί να καλυτερεύει χειροτέρευε, όσπου έφτασε στο απροχώρητο η κατάσταση. Στο τελευταίο ραντεβού που είχαμε με τον γιατρό ξέρεις τι μας είπε?? Το ξέρω έχω αργήσει πολύ να τη συνεφέρω!! Τώρα βγάλε εσύ τα συμπεράσματά σου!! Εξάλου γνωρίζω ότι αυτές οι \"ασθένειες\" χρειάζονται το χρόνο τους, και ότι τα θέματα που άπτονται της \"ψυχής\" θέλουν λεπτό χειρισμό, για αυτό το λόγο δεν αλλάξαμε νωρίτερα γιατρό. Τό φάρμακο που έπερνε η μητέρα μου είναι το λίθιο, καθώς και το τριλεπτάλ. Ανέπτυξε όλες τις εξωπυραμιδικές παρενέργειες. Και να φανταστείς ο συγκεκριμένος γιατρός, είναι γιατρός γνωστής ιδιωτικής κλινικής και όχι κάποιος τυχαίος. Βλέπει καθημερινά άπειρα περιστατικά. Δεν θα έπρεπε να είχε χειριστεί το θέμα όσον αφορά την φαρμακευτική αγωγή με περισσότερη υπευθυνότητα? Δεν έβλεπε τα συμπτώματα απο την αρχή? Είμαι πάρα πολύ εξοργισμένη μαζί του και όχι άδικα πιστεύω.
Ο νέος γιατρός που την παρακολουθεί μας εξήγησε ότι το λίθιο το δίνουν σε νεαρές ηλικίες από 15-30 χρονών, η μητέρα μου είναι 56!!! Και ότι η νέα τάση τα τελευταία 10 με 15 χρόνια στη θεραπεία και αντιμετώπιση της μανιοκατάθλιψης είναι τα αντιεπιλιπτικά φάρμακα, που χρησιμοποιούνται σαν σταθεροποιητές της διάθεσης. Ο νέος γιατρός κατάφερε μέσα σε μια εβδομάδα να κάνει την μητέρα μού έτσι όπως δεν την είχα ξαναδεί για μήνες!!! Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι η μητέρα μου είναι καλά. Πιστεύω όμως ότι έιμστε σε σωστό δρόμο.