Κερατου δε νιώθω η αλήθεια..δαρμένη ίσως..το πως τα πάμε; Μαύρα χάλια...εχθές πήραμε έναν φίλο του να του ευχηθουμε κι επειδή μιλήσαμε 5 λεπτά ενώ εκείνος μαζί του μιλησε ένα λεπτό σηκώθηκε τσατισμένος και πήγε να κοιμηθεί στο σαλόνι αφου μου την είπε πρώτα. Και σήμερα πάλι γύρισα απο τη δουλειά κι επειδή είχα κλειστό το κινητό λογω μπαταρίας αρχίσαμε πάλι να λογομαχουμε, να μου ζητάει το λογο που μιλησα παραπάνω στο φίλο του, να λέει πως επειδή τότε δεν είχε τα μάτια του ανοιχτά τώρα πρέπει να τα έχει και καταλήξαμε πάλι σε καυγά,πήγε ακόμη μια φορά να χειροδικήσει και του την είπα, και στο τέλος του ζήτησα να φυγει γιατί δεν αντέχω άλλο. Με ρώτησε αν το εννοώ ,έφυγε και όπως τόνισε δε θα υπάρχει επιστροφή.
Η αλήθεια κουράστηκα με όλη αυτή την συμπεριφορά..κουράστηκα..δε ν ξέρω αν θέλω να γυρίσει..κι αν γυρίσει θα συνεχίσουμε τα ίδια..το ξέρω...το γεγονός ότι νιώθω ηρεμη και καλύτερα τώρα που έφυγε είναι καλό;; Μήπως δεν τον θέλω αρκετά; Νιώθω λιγάκι απελευθερωμένη..όχι πως δεν τον αγαπώ και δεν τον νοιάζομαι (που είναι τώρα, αν θέλει να έρθει να ξαπλώσει στο κρεβατι μας , στα ζεστά, να φάει το φαγητό του ..)αλλά νομίζω πως δε θέλω πίσω τον άνθρωπο στον οποίο έχει μεταμορφωθεί τώρα...και αυτό που με εκνευρίζει είναι πως όταν αναφέρεται στη δική μου ιστορία και τολμήσω να πω εγώ κάτι για τα δικά του μου πετάει κάθε φορά <<τώρα μιλάμε για τα δικά σου! γιατί αναφέρεις τα δικά μου;>>