Θεραπεία με τη βοήθεια της αγάπης και πίστης

[PETRAN]

για μενα, η πιστη κ η αναζητηση του Θεου δεν ειναι μονο για ψυχοθεραπευτικους σκοπους. αν ηταν μονο ετσι παω κ στην ψυχολογο μου κ διαβαζω τονους βιβλια ψυχολογιας κ αυτοβοηθειας. ειναι ΚΥΡΙΩΣ για ολα εκεινα τα ζητηματα που απασχολουν τον ανθρωπο που η ψυχολογια δεν μπορει να δωσει μια απαντηση. ειναι στο χωρο της μεταφυσικης κ της φιλοσοφιας.

ειναι η αναζητηση του νοηματος της ζωης κ το μυστηριο του θανατου. το βαθια υπαρξιακο/οντολογικο ζητημα του ανθρωπου. που τελοςπαντων, εμενα με απασχολει.

για το αν με εχει βοηθησει η πιστη να ξεπερασω κατι? ενταξει δεν πιστευω κ πολυ καιρο, πολυ λιγο καιρο ειναι η αληθεια, 2-3 μηνες θα ελεγα, κ παλια δεν πιστευα καθολου. στο ενδιαμεσο περασα ενα 8μηνο περιπου μεγαλων ψυχολογικων συγκρουσεων. δεν Τον ηθελα καθολου, Τον θεωρουσα κακο κ οτι θα με τιμωρησει. το θεωρουσα τραγικο γεγονος κ που γεννηθηκα κ που μπορει να υπαρχει Θεος! πισω στο ερωτημα, οχι, δεν με εχει βοηθησει, αλλα δεν εχω ζητησει κ βοηθεια για πρακτικα προβληματα.

για το αν με χει βοηθησει η πιστη με την καταθλιψη? καθολου θα ελεγα. μαλλον το αναποδο. η καταθλιψη εγινε εμποδιο στην πιστη. γιατι οταν ειχα καταθλιψη, μονο που ακουγα για ζωη κ μαλιστα αιωνια, μου ρχοταν να ξερασω! ενα φερετρο ηθελα, με ενα καλο παπλωματακι κ ενα εξτρα μαξιλαρακι αγκαλια κ ημουν υπερευχαριστημενη! να ριξω υπνο αιωνιο, ακους εκει ζωη αιωνια! κ μονο που τους ακουγα αυτους τους χριστιανους με την αιωνια ζωης τους κουραζομουν!

τωρα που η καταθλιψη υποχωρησε, οχι φυσικα με τη βοηθεια του Θεου, αλλα με αντικατ κ ψυχοθεραπεια κ επειδη αρχισα πιο πολυ να κανω πραγματα που μ αρεσουν κ να βγαινω με ανθρωπους πιο πολυ, κ πηγα κ το σεπτεμβρη διακοπες στην εξοχη, στη Φυση, κ με φιλους μου που περναμε καλα αυτην την περιοδο, κ περασα πολυ καλα, εχω αρχισει να Τον βλεπω πιο θετικα το Θεο κ θα ηθελα να Τον γνωρισω, αλλα για την ωρα δεν μου καθεται! :)

τι εννοω με τη λεξη Θεος? οχι το γερο με μουσι στους ουρανους (το ξεπερασα αυτο το σταδιο της παιδικης ηλικιας), ουτε το θεο τιμωρο της παλαιας διαθηκης ή της καθολικης παραδοσης που θελει να ειμαστε ηθικοι κ καλοι κ θα μας κρινει σαν δικαστης αναλογα με τις καλες μας πραξεις.

Τον φανταζομαι σαν μια συνειδητοτητα (consciousness) που υπαρχει παντου κ πουθενα ταυτοχρονα, μεσα μας κ εξω μας, κ μαλλον γινεται αντιληπτος εμμεσα, εκτος κ αν αποκαλυφθει. κ οσο κανεις μιλαει με το Θεο, κ χτιζει σχεση προσωπικη, δεν ξερω τι μπορει να βιωνει, καλα πραγματα παντως, ωραιοτητα, ερωτικα συναισθηματα, γαληνη, κλπ.

ας πουμε οτι θα ελεγα οτι οταν βλεπω κατσικια στους βραχους ή γατια να ακροβατουν κομψα σε λεπτα καγκελα, με ολη τη χαρη κ την κομψοτητα του αιλουροειδους, σκεφτομαι οτι εμμεσα αισθανομαι καπως την παρουσια κ την ωραιοτητα του Θεου. γιατι προφανως ενα κατσικι δεν μπορει απο μονο του να εχει τοση νοημοσυνη κ να ακροβατει στα βραχια με τετοια κομψοτητα. ή σε ενα πολυ ωραιο φυσικο τοπιο, σκεφτομαι οτι εχει απο την υψηλη αισθητικη του Θεου.

φυσικα τα πιο πανω ειναι ερμηνεια που δινω στα πραγματα, κ αν καποιος μου πει, αυτο δεν εχει καμια σχεση με το Θεο, εσυ κοτσαρες το Θεο μες στη μεση, θα του πω, οτι εχει απολυτο δικιο στην κριτικη του! γιατι πραγματι ειναι η ερμηνεια που δινω στα πραγματα. για αυτο εγραψα πιο πανω οτι η υπαρξη του Θεου σχετιζεται με το νοημα που δινουμε στη ζωη μας. κ γι αυτο αναφερομαι σε "πιστη στο Θεο", κ οχι σε γνωση Θεου, ή σε επιχειρημα περι Θεου, ή σε αποδειξη υπαρξης Θεου, ακριβως γιατι δεν παιζει τπτ τετοιο! δεν υπαρχει ουτε γνωση, ουτε επιχειρημα, ουτε αποδειξη, ουτε θεωρημα Θεου.

ενας φιλος μου (πιστος) λεει: "η πιστη ειναι ερωτας!" ε, καπως ετσι τη νιωθω κ εγω την πιστη, ειναι αυτο το ερωτικο πολυ ομορφο συναισθημα που αναδυεται οταν εχεις απεναντι σου την ομορφια κ σε αγγιζει συναισθηματικα κ μετεχεις σε αυτην! ο ερωτας του ηλιοβασιλεματος, του εραστη σου, της γατας σου, του λουλουδιου σου, του παιδιου σου, κ οποιας οντοτητας αγαπας πολυ!

Αν και ξέρεις ότι είμαι agnostic, τα ποστ σου Λου είναι πολύ ωραία. Παρεμπιπτόντως, έχω την εντύπωση, ότι οι πιο πολλοί βρίσκουν σε οργανωμένες θρησκείες όπως ο χριστιανισμός, νόημα για να ζήσουν στην εδώ ζωή. Δηλαδή έχουν την θρησκεία πιο πολύ σαν στήριγμα, ελπίδα και κουράγιο, παρά σαν ένα μέσο αναζήτησης μεταφυσικών και υπαρξιακών ανησυχιών. Μερικές φορές, θα έλεγα ότι αυτές οι "ανώτερες"/υπαρξιακές ανησυχίες συγκρούονται με την δομημένη/οργανωμένη θρησκεία που έχει στανταρ κανόνες, διδάγματα και τελετουργικά και φανερώνει τις "απόλυτες αλήθειες" μέσω συγκεκριμένων και μόνο διαδρομών (π.χ. πίστη στον Ιησού χριστό και μόνο κλπ). Εσύ έχεις/ψάχνεις μια πιο "Αφηρημένη" έννοια του θείου που πολλές φορές δυσκολεύονται να προσεγγίσουν πάρα πολλοί χριστιανοί της αγίας τριάδας (ίσως οι πολλοί φιλελεύθεροι/ψαγμένοι/φιλοσοφημένοι να το βλέπουν κάπως παραπέρα αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτοί είναι ελάχιστοι). Good post again.

[PETRAN]

ακόμα και αυτός που λέει πως δεν πιστεύει , πιστεύει πως δεν πιστεύει σε αυτόν που προσπαθεί να τον κάνει να πιστέψει , σόνη ντε και καλά
Αν πιστεύεις στην αγάπη ( 5 γράμματα αλλά μια ζωή δεν φτάνει για να μάθεις τι σημαίνει ) με την έννοια που πιστεύω ( άλλο μεγάλο θέμα ) , τότε αυτή τα πάντα νικά και θεραπεύει , αρκεί να το πιστεύεις

Τι είπες ρε φευγάτε λολ "πιστεύει πως δεν πιστεύει σε αυτόν που προσπαθεί να τον κάνει να πιστέψει" αμάν φύγαμε εντελώς! :P



Αφού το "δεν πιστεύω" είναι το αντίθετο της πίστης, πως γίνεται να πιστεύεις κάποιον που δεν πιστεύεις λολ. Ίσως να εννοείς ότι αυτός που δεν πιστεύει έχει απλά μια άλλη άποψη και ότι το "δεν πιστεύω" είναι και αυτό μια άποψη/στάση όπως και το "πιστεύω" (απλά διαφορετική). Αν και τίθεται το ερώτημα το κατά πόσο η έλλειψη μιας στάσης για ένα πράγμα είναι και αυτό μια στάση :P πω φύγαμε εντελώς


Τώρα για μένα είναι λάθος που η "αγάπη" ταυτίζεται με τον χριστιανικό θεό, όπως το θεωρούν κάποιοι χριστιανοί. Καταλαβαίνω το "ο θεός είναι αγάπη" αλλά "η αγάπη δεν είναι απαραίτητα ο χριστιανικός θεός". Πράγμα που σημαίνει ότι η αγάπη μπορεί να βρεθεί και αλλού (π.χ. σε άλλο πρόσωπο η κατάσταση από τον χριστό).

[Haldol_Kills]

Εννοειται το τελευταιο η αγαπη δεν ειναι αποκλειστικοτητα ή trademark του Χριστιανισμου!

[fevgatos67]

Τι είπες ρε φευγάτε λολ "πιστεύει πως δεν πιστεύει σε αυτόν που προσπαθεί να τον κάνει να πιστέψει" αμάν φύγαμε εντελώς! :P



Αφού το "δεν πιστεύω" είναι το αντίθετο της πίστης, πως γίνεται να πιστεύεις κάποιον που δεν πιστεύεις λολ. Ίσως να εννοείς ότι αυτός που δεν πιστεύει έχει απλά μια άλλη άποψη και ότι το "δεν πιστεύω" είναι και αυτό μια άποψη/στάση όπως και το "πιστεύω" (απλά διαφορετική). Αν και τίθεται το ερώτημα το κατά πόσο η έλλειψη μιας στάσης για ένα πράγμα είναι και αυτό μια στάση :P πω φύγαμε εντελώς


Τώρα για μένα είναι λάθος που η "αγάπη" ταυτίζεται με τον χριστιανικό θεό, όπως το θεωρούν κάποιοι χριστιανοί. Καταλαβαίνω το "ο θεός είναι αγάπη" αλλά "η αγάπη δεν είναι απαραίτητα ο χριστιανικός θεός". Πράγμα που σημαίνει ότι η αγάπη μπορεί να βρεθεί και αλλού (π.χ. σε άλλο πρόσωπο η κατάσταση από τον χριστό).

Καλό ε ? Φευγάτος παιδί μου , τυχαίο ? χαχα είπα να ελαφρύνω πρώτα την συζήτηση
Σαν να λέμε το ιντερνετ ανοίγει θέματα , όπως πχ πολύ σωστά το έθεσες αυτό που δεν έκφρασα εγώ σωστά ( αυτό είναι ένα αλλο θέμα τώρα , απλά το αναφέρω )΄
Το θέμα του Χρηστού και τις αγάπης πάντως είναι συνδεδεμένο (στην συνείδησή μου ) απο την οικογένεια που μεγάλωσα και πιστεύω πως είναι πολύ δύσκολο να το σβήσω , κάτι σαν να λέμε με όποιο δάσκαλο καθίσεις , αλλά και ακόμα και έτσι , το ζητούμενο του καθενός μας δεν έχει πρώτα και πάντα σημασία ?
Το αποτέλεσμα μετράει

[Lou!]

Αν και ξέρεις ότι είμαι agnostic, τα ποστ σου Λου είναι πολύ ωραία.

thanks petran! :)

[ioannis2]

η πίστη στό υπερφυσικό αποτελεί πηγή δύναμης για τον άνθρωπο, γι αυτους που πιστευουν πραγματικά και όχι επιφανειακά.
για να χεις αγαπη δεν χρειάζεται να πιστεύεις στο Θεό
και δυστυχώς οι θρησκειες είναι από τις χειρότερες πηγες τραυματικων βιωμάτων

[Instant]

Ασχέτως με το υπερφυσικό και τους φανταστικούς κόσμους, ο άνθρωπος που έχει μεγαλώσει με το αίμα και το νόμο του ζώου θέλει τιμωρία και φόβο για να υποδουλωθεί όπως γίνεται και στη φύση, η μεγάλη αρκούδα τρομάζει την πιο μικρή , η μικρή τρομάζει γιατί ξέρει πως δεν έχει ελπίδα να τα βάλει με την μεγάλη αρκούδα μόνη της αν δεν έχει προστασία γονική. Ο άνθρωπος όμως που έχει γνωρίσει το πνεύμα της αδυναμίας, της απάρνησης, γνωρίζει πως αυτό βρίσκεται πιο κοντά σε αυτό το ανώτερο, γνωρίζει την ανάγκη της κοινωνίας να έχει ο άνθρωπος μια έμφυτη ηθική, να διακρίνει τα όρια μεταξύ κακής πράξης και καλής, μη ηθικής και ηθικής, η μιας σκέψης, αυτής της σκέψης που είναι λουσμένη από την αμαρτία και της σκέψης που ποθεί την λύτρωση από αυτό που μας οδήγησε σε τόσα προβλήματα. Άνθρωπος, πιο πολυπληθής από τους λαγούς, πιο άγριος από την αρκούδα, πιο επικίνδυνος από το λιοντάρι, ποιο ηλίθιος από τον σκύλο. Άνθρωπος που επιστρέφει στην φύση αφού απέτυχε να βρει τον Θεό. Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Θεός δεν σημαίνει απαραίτητα ο μάγος που θεραπεύει με ένα χτύπημα των δαχτύλων του. Ο καθένας πιστεύει ότι έχει ανάγκη και ότι δεν μπορεί να βρει εδώ και όταν ξυπνάει το ζώο μέσα του στο κοπάδι νιώθει αθάνατος αλλά δεν είναι. Μετανοείτε όπως γράφουν και στους τοίχους που δεν παρκάρουν τα αμάξια. Με την έννοια μάθετε τι πληγώνει τους αθώους (υπάρχουν και αυτοί και παίζουν ακόμα με παιχνίδια) και μην το κάνετε.

[Flumen]

Ξεφύγατε για τα καλά απο το θέμα, και το γυρίσαμε στο τι είναι ζωή τι είναι θεός, κτλ... ναι, ΔΕΝ χρειάζεται να είσαι χριστιανός ή βουδιστής για να νιώσεις αγάπη.

Ρώτησα αν κάποιος μέσα απο τη θεωρία της αγάπης έχει βρει το δρόμο έξω απο τα ψυχολογικά αδιέξοδα. Αν με το να επιδιώκεται γαλήνη και με το να προσφέρεις στον άλλον έχει αλλάξει κάτι μέσα σας.

[Θεοφανία]

που το πάμε, που το ...φέρνετε, όλο στη θρησκεία καταλήγει..:Ρ

(έχει χαθεί και αυτή η ρειν)

[μαρκελα]

Όλα μας τα προβλήματα εξαρτώνται από την έλλειψη, από την απουσία της αγάπης! Μόνο που δεν διδάσκεται ενώ θάπρεπε. Ποιός μας εξήγησε και πότε, πως για ν' αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο σαν τον εαυτό μας, θα πρέπει πρώτα να μάθουμε ν' αγαπάμε τον εαυτό μας;
Πώς μπορώ ν' αγαπήσω τον άλλον, όταν εγώ κακοποιούμαι από μένα; Κι είναι κακοποίηση π.χ. να υποτιμώ, να συγκρίνω, να μην σέβομαι τον εαυτό μου, να τον ταλαιπωρώ γενικά με όλα όσα η κοινωνία μας κληροδότησε.
Έτσι το μόνο που κάνω είναι να με μισώ, και κατ' επέκταση να μισώ και τους άλλους.
Χρειάζεται λοιπόν να το μάθουμε όλο το "έργο" απ' την αρχή. Γιατί μόνο όταν μάθεις πως ν' αγαπάς τον εαυτό σου, τότε οδηγήσε και στην γνώση της μεγάλης αλήθειας για την αγάπη στον συνάνθρωπο.
Και τότε αγαπάς και προσφέρεις χωρίς ανταπόδοση. Έχεις ήδη πάρει πριν να δώσεις, γιατί χαρίζεις από το περίσσευμα.
Κι αυτό ναι είναι λύτρωση και ευτυχία!

[ioannis2]

Κατανοητό Natasha το θέμα και όντως κάπου ξεφύγαμε απ αυτό.

Εγω έχω δώσει αγάπη πολλές φορές και βίωσα γαλήνη και χαρά γι αυτό. Δυστυχώς γι αυτη την αγάπη δεν πήρα τιποτα πισω (εννοώ μια απλή θετική ανταπόκριση σαν ευγνομωσύνη γιατι ο κόσμος ακόμα και μεσα στη δυστυχία του διατηρεί ακμαία την αχαριστια του) και σαν άνθρωπος πολύ λίγη αγάπη δέχτηκα απ τους άλλους. Το αν θα δείξουν αγάπη εξαρτάται και από πόσο προσιτος και ενδιαφερον άτομο τους φανταζει ο άλλος, διαφορετικά απλά σε προσπερνάνε ή το καλό που σου κάνουν το κάνουν από υποχρέωση. Έτσι η δυστυχία και η θλίψη που μου πρόσφερε το δεύτερο αντιστάθμισε τη χαρά και τη γαλήνη που μου δωσε το πρώτο.

[Flumen]

Το αν θα δείξουν αγάπη εξαρτάται και από πόσο προσιτος και ενδιαφερον άτομο τους φανταζει ο άλλος, διαφορετικά απλά σε προσπερνάνε ή το καλό που σου κάνουν το κάνουν από υποχρέωση. Έτσι η δυστυχία και η θλίψη που μου πρόσφερε το δεύτερο αντιστάθμισε τη χαρά και τη γαλήνη που μου δωσε το πρώτο.

Αυτή η αγάπη που λες προφανώς δεν είναι πράξεις αγάπης. Για να ''δώσεις'' αγάπη δεν χρειάζονται προυποθέσεις και συμφέροντα. Και το δυσκολότερο κομμάτι αυτής της φιλοσοφίας είναι να προσφέρεις έχοντας εξαρχής στο νου πως δε ζητάς τ παραμικρό πίσω, ουτε καν το ''ευχαριστώ''. Τότε είναι που μας πονάει η αχαριστία. Τότε είναι που μετανιώνουμε κιόλας που δώσαμε τόσα, τότε νιώθουμε πως χάσαμε ένα κομμάτι μας, γιατί μάλλον όταν φέρεσαι με αγάπη δίνεις στον άλλον ένα κομμάτι του εαυτού σου. Είναι πολύ πολύ δύσκολο να ζεις έτσι τη ζωή σου χωρίς να περιμένεις τίποτα πίσω. Άμα τύχει και το καταφέρεις όμως τότε θα ξέρεις οτι επρόκειτο για ατόφια δράση αγάπης. Και αφήνει τα πιο καθάρια αποτελέσματα, ίσως παίρνεις πολλά πίσω τελικά, όχι απο το άτομο στο οποίο επένδυσες, αλλά απο εσένα τον ίδιο. Μπορώ να το φανταστώ έτσι. Και όσα καταφέρνεις με την δική σου και μόνο προσπάθεια και πρόοδο δε συγκρίνονται με άλλα. Νομίζω απλά ότι σε πάει.. αλλού :Ρ Άλλο επίπεδο πνεύματος, συνειδητοποίησης και αντίληψης.

[Flumen]

Όλα μας τα προβλήματα εξαρτώνται από την έλλειψη, από την απουσία της αγάπης! Μόνο που δεν διδάσκεται ενώ θάπρεπε. Ποιός μας εξήγησε και πότε, πως για ν' αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο σαν τον εαυτό μας, θα πρέπει πρώτα να μάθουμε ν' αγαπάμε τον εαυτό μας;
Πώς μπορώ ν' αγαπήσω τον άλλον, όταν εγώ κακοποιούμαι από μένα; Κι είναι κακοποίηση π.χ. να υποτιμώ, να συγκρίνω, να μην σέβομαι τον εαυτό μου, να τον ταλαιπωρώ γενικά με όλα όσα η κοινωνία μας κληροδότησε.
Έτσι το μόνο που κάνω είναι να με μισώ, και κατ' επέκταση να μισώ και τους άλλους.
Χρειάζεται λοιπόν να το μάθουμε όλο το "έργο" απ' την αρχή. Γιατί μόνο όταν μάθεις πως ν' αγαπάς τον εαυτό σου, τότε οδηγήσε και στην γνώση της μεγάλης αλήθειας για την αγάπη στον συνάνθρωπο.
Και τότε αγαπάς και προσφέρεις χωρίς ανταπόδοση. Έχεις ήδη πάρει πριν να δώσεις, γιατί χαρίζεις από το περίσσευμα.
Κι αυτό ναι είναι λύτρωση και ευτυχία!

Μια φίλη μου λέει ''Ακούω συνεχώς γύρω μου για αγάπη, κάποιες φορές τη βλέπω, αλλά δε νομίζω πως έχω καταφέρει να αγαπήσω. Με απασχολεί αλλά πιστεύω πως η αγάπη είναι άσκηση, κανείς δε γεννήθηκε με το να αγαπάει όλο τον κόσμο, κάπου κάπως το έμαθε, χρειάζεται να δουλέψεις σε αυτό το κομμάτι, να προσπαθήσεις, να καταλάβεις τι είναι, είναι μια ασκητική. Εγώ ακόμα το δουλεύω, δεν ξέρω, κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον ελπίζω να το κατακτήσω κι αυτό''

[ioannis2]

Αυτή η αγάπη που λες προφανώς δεν είναι πράξεις αγάπης. Για να ''δώσεις'' αγάπη δεν χρειάζονται προυποθέσεις και συμφέροντα. Και το δυσκολότερο κομμάτι αυτής της φιλοσοφίας είναι να προσφέρεις έχοντας εξαρχής στο νου πως δε ζητάς τ παραμικρό πίσω, ουτε καν το ''ευχαριστώ''. Τότε είναι που μας πονάει η αχαριστία. Τότε είναι που μετανιώνουμε κιόλας που δώσαμε τόσα, τότε νιώθουμε πως χάσαμε ένα κομμάτι μας, γιατί μάλλον όταν φέρεσαι με αγάπη δίνεις στον άλλον ένα κομμάτι του εαυτού σου. Είναι πολύ πολύ δύσκολο να ζεις έτσι τη ζωή σου χωρίς να περιμένεις τίποτα πίσω. Άμα τύχει και το καταφέρεις όμως τότε θα ξέρεις οτι επρόκειτο για ατόφια δράση αγάπης. Και αφήνει τα πιο καθάρια αποτελέσματα, ίσως παίρνεις πολλά πίσω τελικά, όχι απο το άτομο στο οποίο επένδυσες, αλλά απο εσένα τον ίδιο. Μπορώ να το φανταστώ έτσι. Και όσα καταφέρνεις με την δική σου και μόνο προσπάθεια και πρόοδο δε συγκρίνονται με άλλα. Νομίζω απλά ότι σε πάει.. αλλού :Ρ Άλλο επίπεδο πνεύματος, συνειδητοποίησης και αντίληψης.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Νατάσα. Σωστα μιλάς! Είμαστε ευαίσθητοι άνθρωποι γι αυτο μιλαμε σ αυτο το ύφος. Ο λόγος που έγραψα το μνμ το οποιο σχολιασες είναι η πίκρα της αχαριστίας. Η αγάπη δεν είναι αγάπη αμα περιμενεις ανταμοιβή. Όμως και ατόφια αγάπη να ναι σαν κι αυτη που ωραια περιγραφεις πάντα πληγωνει η πίκρα της αχαριστίας.